“Όταν το ταλέντο στο παίξιμο δεν αρκεί”
Οι Ολλανδοί Tragacanth είναι ένα project με μέλη των Chained Messiah, Negura Bunget και Vartania, μεταξύ άλλων. Αρχικά κυκλοφόρησε σε ψηφιακή μορφή το Δεκέμβρη και πριν λίγες μέρες εκδόθηκε σε Cd. Αυτό που παίζουν είναι παραδοσιακό black/death, το οποίο συνοδεύεται από συμφωνικά και ανατολίτικα στοιχεία. Και εκεί φαίνεται πόσο επηρεασμένοι είναι από Melechesh και σχετικά λιγότερο από Nile στα ανατολίτικα στοιχεία, ειδικά στο κομμάτι "Birth of a goddess", ενώ συνολικά θυμίζει περισσότερο Fleshgod Apocalypse και Carach Angren, και λιγότερο πρώιμους Dimmu Borgir.
Στο εκτελεστικό και τεχνικό μέρος φαίνεται η εμπειρία τους από τα κανονικά τους συγκροτήματά, με αποτέλεσμα ένα καλοδεμένο αποτέλεσμα. Η παραγωγή είναι αρκετά καθαρή για το είδος, αν και σχετικά ξερή. Το σαρωτικό black/death ενορχηστρώνεται σωστά με τα πλήκτρα. Όμως, παρόλο το εμφανές ταλέντο στο παίξιμο και στις συνθέσεις, καθώς και τις ενορχηστρώσεις τους, το αποτέλεσμα δεν ξεχωρίζει από το σωρό.
Αυτό διότι δεν αρκεί να είναι όλα καλοπαιγμένα, να μην υπάρχουν λάθη και να έχει γίνει σωστή δουλειά στις ενορχηστρώσεις. Πρέπει επίσης η δουλειά σου να έχει προσωπικότητα, να αφήνει το στίγμα της για να ξεχωρίσει. Το άλμπουμ ακούγεται σαν συλλογή με bonus tracks των συγκροτημάτων που έχουν προαναφερθεί στον πρόλογο.
Το εισαγωγικό "Rebirth" για παράδειγμα, είναι ένα intro με keyboards και λίγα ορχηστρικά μέρη. Κάτι που κάνουν όλα πλέον τα συγκροτήματα στο χώρο. Και με το που μπαίνει το επόμενο κομμάτι, "The First Noble Truth", οι ταχύτητες είναι τέρμα τα γκάζια, για να ελαττώσουν σταδιακά και να δημιουργηθεί ατμόσφαιρα με τα πλήκτρα. Επίσης χιλιοπαιγμένα είναι τα πολλά σημεία όπου σταματάνε οι κιθάρες και μπαίνουν τα πλήκτρα με σκοπό τη δημιουργία ατμόσφαιρας. Δεν τα κάνουν λάθος, αλλά είναι πράγματα που τα έχουμε ξανακούσει χιλιάδες φορές.
Να επαναλάβω ότι δεν είναι κακό άλμπουμ, ίσα ίσα. Αυτό όμως που δεν το αφήνει να ξεχωρίσει είναι η παντελής έλλειψη πρωτοτυπίας, όσο κι αν διαφαίνεται το ταλέντο τους, όσο καλοστημένα κι αν είναι τα κομμάτια. Από τη μία δηλαδή έχουμε ταλέντο στο παίξιμο και στις συνθέσεις και από την άλλη έχουμε έλλειψη προσωπικότητας και μοναδικότητας στον ήχο. Δεν διαφωνώ ότι υπάρχουν άπειρα συγκροτήματα εκεί έξω που αντιγράφουν κατά κόρον, οι περισσότεροι όμως προσπαθούν να περάσουν το δικό τους στίγμα και να μη μοιάζουν τόσο αντιγραφές.
Οι Tragacanth δεν το κατάφεραν αυτό. Πέτυχαν και άσχημο timing με την κυκλοφορία της δισκάρας των Fleshgod Apocalypse. Λόγω των δυνατοτήτων τους όμως θα τους περιμένω να βελτιωθούν στο μέλλον γιατί είναι ξεκάθαρο ότι έχουν αυτή τη δυνατότητα. Κι αυτό φαίνεται στο τελευταίο κομμάτι, "Edimmu".
Βαθμολογία: 61/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
