“Για ρετρολάγνους”
Η αναβίωση ενός retro μουσικού είδους συνήθως έχει ως συνέπειες την δημιουργία μεγάλου αριθμού ακόλουθων, οι οποίοι είτε προσπαθούν να αντιγράψουν για να αρπάξουν ένα κομματάκι από την πίτα είτε είναι τελείως ατάλαντοι και απλά είδαν φως και μπήκαν. Στην περίπτωση του progressive rock της δεκαετίας του 70’ το να είναι κάποιος ατάλαντος και να ακολουθήσει το συγκεκριμένο ιδίωμα είναι καταδικασμένος εξ αρχής. Όσον αφορά τους Tusmorke, πάντως, δεν ισχύει ούτε η περίπτωση της αντιγραφής.
Πρόκειται για το τρίτο άλμπουμ τους, το οποίο κινείται κι αυτό στα πλαίσια του folk prog rock. Το folk στοιχείο δεν εμπλουτίζεται αποκλειστικά με τα 'στάνταρ' folk όργανα, όπως το φλάουτο, αλλά και με άλλα στοιχεία της πατρίδας τους της Νορβηγίας, όπως οι στίχοι που είναι αποκλειστικά στη μητρική τους, αλλά και ορισμένες μουσικές πινελιές της χώρας τους. Σε όλα αυτά προσθέστε και μικρές δόσεις ψυχεδέλειας και έχετε μια ιδέα της μουσικής τους βάσης, η οποία παραμένει παρόμοια και εδώ.
Και μπορεί η μουσική βάση να παραμένει παρόμοια, οι ιδέες όμως έχουν και εξελιχτεί, καθώς έχουν μπολιαστεί με μπόλικες δόσεις πειραματισμού. Οι πιο παρατηρητικοί θα αναγνωρίσουν ήχους από τρομπέτα, theremin, ξυλόφωνο και εκκλησιαστικό όργανο. Όλα αυτά έχουν ανακατευτεί σε μικρές δόσεις με τις ζεστές και ταξιδιάρικες συνθέσεις σε συνδυασμό με τον retro ήχο, που θυμίζει όσο γίνεται τη δεκαετία του '70.
Και αυτή είναι η εξέλιξη του ήχου τους, σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ τους, ενώ η εμπειρία τους βοηθάει και αυτή έντονα στη ροή του δίσκου. Αλλά και η εξέλιξή τους σαν μουσικοί είναι κάτι ακόμα που κάνει τη διαφορά στο δίσκο, με την προσθήκη των στοιχείων της περιοχής τους να κάνει το αποτέλεσμα αρκετά πιο εξωτικό και ιδιαίτερο. Αξιοσημείωτη είναι και η μικρή διάρκεια του δίσκου που κυμαίνεται στα 42 λεπτά και κάνει το δίσκο προσιτό σε όσους βαριούνται τους prog δίσκους, λόγω της μεγάλης διάρκειάς τους.
Το λυκόφως, λοιπόν, το οποίο είναι η ελληνική μετάφραση του ονόματός τους, κατάφερε να φτιάξει ένα υπέροχο δίσκο, στον οποίο ο ακροατής που θα απορριφθεί ίσως δεν παρατηρήσει την έλλειψη των κιθάρων. Ωστόσο είμαι της γνώμης πως όσο υπέροχος και να είναι ο δίσκος, είναι πολύ ιδιαίτερος και θα πρέπει κάποιος να ασχολείται με το είδος για να τους ακούσει. Η διαφορετικότητά του και η εξωτικότητά του είναι ικανή να απωθήσει όσους έχουν επιφανειακή ή και καθόλου σχέση με το vintage folk progressive rock. Όσοι πιστοί, όμως, προσέλθετε άφοβα και ξεκοκκαλίστε τον.
Βαθμολογία: 78/100
Για το Rock Overdose,
Σταύρος Πισσάνος
Comments
