Ημερομηνία δημοσίευσης: 23 Μαΐου 2017
Όταν ακούς για την πόλη του Essen, το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι σίγουρα οι Kreator. Όταν ακούς Βαυαρία όμως, δεν γίνεται το μυαλό σου να μην πάει στη μεγάλη Μπάγερν Μονάχου! Και αυτή είναι η πρώτη και κυριότερη διαφορά των φίλων μας Vendetta, από το εξωτικό Schweinfurt της Βαυαρίας. Ότι δηλαδή ποτέ δεν κατάφεραν να γίνουν σύμβολο και σημείο αναφοράς μίας περιοχής ή μίας πόλης στη Γερμανία όπως πολλοί κατάφεραν μέσα στη Γερμανική σκηνή. Οι Vendetta ήταν ο ορισμός του συγκροτήματος που ξεπήδησε κατά το 2ο κύμα του thrash, μετά την αναμφισβήτητη επιτυχία του Τευτονικού τρίου των Kreator, Sodom και Destruction. Είχαν την τύχη που είχαν οι περισσότεροι πλην των Tankard συνοδοιπόροι τους, δε μπόρεσαν ποτέ να μπουν στα παπούτσια των τριών μεγάλων της χώρας και μοιραία κάποια στιγμή το μαγαζί έκλεισε το 1990. Βέβαια, τα 2 πρώτα τους άλμπουμ ''Go And Live...Stay And Die'' (1987) και ''Brain Damage'' (1988) ήταν καταπληκτικά και δίκαια είχαν ένα cult status την εποχή εκείνη όσον αφορά το είδος και την επιρροή της Γερμανίας σ' αυτό, η συνέχεια έφερε τη διάλυση, με μία πρόχειρη επανασύνδεση το 2000 και άλλους δύο κακούς δίσκους να ακολουθούν, τα ''Hate'' (2007) και ''Feed The Extermination'', όπου πραγματικά όσο καλή διάθεση και να είχε κάποιος, το πράγμα δεν πήγαινε πιο κάτω.
Επιστρέφουν εν έτει 2017 με τον πέμπτο τους δίσκο που τιτλοφορείται ενδεικτικά ''Τhe 5th'' και τουλάχιστον αυτή τη φορά, φροντίζουν να μην ξεφτιλιστούν τόσο πολύ όσο τις άλλες φορές, καθώς υπάρχει μία αισθητή βελτίωση, η οποία μας οδηγεί με σιγουριά να πούμε ότι είναι σίγουρα το καλύτερο άλμπουμ μετά την επανασύνδεση, όχι όμως και κάτι το πραγματικά εξαιρετικό που παραπέμπει στις πάλαι ποτέ χρυσές ημέρες του είδους, τότε που το thrash ήταν το Α και το Ω για όλο τον μεταλλικό ήχο και που με χαρακτηριστική ευκολία, προσέφερε δισκάρες κάθε μήνα, ακόμα και από το λιγότερης κλάσης συγκρότημα, υπήρχε μία μαγεία και μία διαολεμένη έμπνευση σε κάθε συγκρότημα που οδηγούσε και τα υπόλοιπα στο να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους και να έχουν έναν υγιή ανταγωνισμό που έφερε μεγαλεία τα οποία για να αναλυθούν θέλουμε χώρο ανάλογο με 100 δισκοκριτικές.
Οι Vendetta στο 5ο τους άλμπουμ ξεκινάνε με το μεγάλο συν της καλής παραγωγής, η οποία τονίζει τον όγκο των κομματιών και που όλα ακούγονται όμορφα. Όλα; Σχεδόν, καθώς τα τύμπανα έχουν έναν κάπως σπαστικό ήχο που δεν τον αισθάνεσαι γεμάτο, δεν είναι ότι βαράνε και τα κέρατα τους κιόλας, που είναι από μόνο του αρνητικό σε ένα thrash δίσκο, άρα και να θέλεις να τους δώσεις την ευκαιρία (1η αν είσαι νέος στο γκρουπ και τελευταία αν έχεις απηυδήσει παλιότερα), δεν σε προδιαθέτουν και με τις καλύτερες προδιαγραφές.
Οι Vendetta πραγματικά προσπάθησαν αυτή τη φορά. Μόνο που δεν αρκεί η προσπάθεια και ειδικά όταν μιλάμε για τον Άγιο θεσμό που λέγεται thrash. Αν ανήκαν σε οποιοιδήποτε άλλο είδος, θα μιλούσαμε υπό διαφορετικές συνθήκες. Χωρίς να χαρακτηριστώ απόλυτος όμως, ενδεχομένως και κολλημένος και μάλιστα δηλώνοντας φόλα υπέρμαχος των δύο πρώτων άλμπουμ τους, πέφτουν στην παγίδα της μίμησης η οποία μάλλον τους χαντακώνει περισσότερο από ότι ενδεχομένως θα τους ανέβαζε. Ποιά η συνταγή της προσέγγισης τους; ''Ας παίξουμε κάτι σαν αυτό που κάνανε οι Kreator και άλλαξε η καριέρα τους''. Μόνο που οι Kreator στη μετά ''Violent Revolution'' εποχή το κάνανε με απίστευτο τρόπο και στην τελική, οι Kreator ήταν πάντα συγκρότημα που επαναπροσδιόριζε τον ήχο του (άσχετα αν κι αυτοί μετά το συγκεκριμένο δίσκο, έχουν επαναλάβει άλλες 3-4 φορές τον ήχο αυτό που είναι και το μεγάλο μείον τους). Με το μπάσιμο του μεγαλύτερου κομματιού του δίσκου, το σχεδόν 8λεπτο (γιατί;) ''Fragile'', γίνεται σαφής η προσπάθεια των Vendetta να κερδίσουν τις όποιες εντυπώσεις με κάτι που είναι οτιδήποτε εκτός από Vendetta. Και δε θα με πείραζε τόσο, με βάση και τις δύο προηγούμενες απαράδεκτες φόλες που κυκλοφόρησαν, κανονικά μάλιστα έπρεπε να χαίρομαι που εδώ ακούγονται κάπως ζωντανοί, αλλά τι να το κάνεις ρε γαμώτο;
Άλλο κουλό της υπόθεσης, σχεδόν 8' το 1ο κομμάτι και ο δίσκος συνολικά διαρκεί 39μιση, κοινώς έχεις 8' στην αρχή και 30κάτι στα υπόλοιπα 8 κομμάτια (7 συν ένα ιντερλούδιο βασικά). Δηλαδή έχουμε παντελής έλλειψη συνοχής και τζαζεμένη σύσταση των κομματιών του δίσκου, μπουρδουκλώνουμε το μεγάλο χαρτί (το ποιό;) του δίσκου στην αρχή (έγκλημα ειδεχθές και τροχοπέδη για όλο το άλμπουμ) και ας πετάξουμε όλα τα άλλα για να γεμίσει ο δίσκος μέχρι τέλους. Κρίμα γιατί υπάρχει ωραίος σχετικά ήχος, κάποια όμορφα ριφφάκια ή σόλο που δείχνουν ότι δεν είναι άμπαλοι παίχτες, αλλά τα φωνητικά... αυτά τα γαμημένα τα φωνητικά του Mario Vogel είναι όνειδος πραγματικό! Μηδενικό χρώμα στη φωνή του, πάει να το παίξει και Mille σε κάποια σημεία κι εκεί είναι που πραγματικά σιχτιρίζεις την ώρα και τη στιγμή που κάτι τέτοια άτομα συμμετέχουν σε μεταλλικά άλμπουμ. Κι άντε, αυτός τόσα ξέρει, τόσα μπορεί (για την ακρίβεια μπορεί και να κάνει και παραπάνω από όσα μπορεί). Εσείς οι υπόλοιποι δεν τον ακούτε που δε μπορεί να υποστηρίξει τις συνθέσεις με τη φωνή του και σας χαντακώνει περαιτέρω; ΡΕ ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΛΙΓΟ, μιλάμε για δίσκο που ανήκει στο thrash ιδίωμα, που δε θα έπρεπε κανονικά να έχω βρει τίποτα αρνητικό και να σας υμνώ για το πόσο παιχταράδες κι αδικημένοι υπήρξατε (που όντως ίσχυε στα '80s) κατά το παρελθόν.
Όμως όχι μόνο δεν μπορώ να τονίσω κάτι τέτοιο, αλλά πραγματικά ψάχνω με το ζόρι να βρω κάποια στιγμή στην οποία αξίζει κάποιος να σταθεί. Με όλη την καλή διάθεση, θα πω ότι το 2μισάλεπτο "Let'er Rip'' και το "Religion Is A Killer'' (κλισέ του κερατά, 50φεύγα χρονών πήγατε, γράψτε κάνα στίχο λιγότερο κιτσαρία) είναι κομμάτια που θα προσεχθούν και ίσως προκαλέσουν ενδιαφέρον, δεν είναι ότι δεν ξέρουν να παίζουν ή είναι κουλοί και το παίζουν μάστορες. Τόση ώρα δεν αφήνω και πολλά περιθώρια να σας αρέσει, αλλά ξέρετε ποιό είναι το χειρότερο όλων; Ότι πραγματικά δεν είναι κακός αυτός ο δίσκος. Και μάλιστα ίσως κάποιοι αν τον τσεκάρετε, μπορεί και να τους ψάξετε όσον αφορά τους 2 πρώτους δίσκους τους (τα άλλα ούτε καν, μη χάσετε τσάμπα χρόνο). Το χειρότερο όμως είναι ότι βαριέσαι, και thrash άλμπουμ που το βαριέσαι ή χρειάζεσαι 2η ακρόαση για να δεις τι παίζει, απλά ξέχνα το. Αφομοιώσεις, επαναλήψεις ακροάσεων και μήπως κρύβεται κάποιο νόημα που δεν έπιασες, αλλού (φαν παρκ)! Εδώ μιλάμε για thrash, κι όταν μιλάς για τέτοιο ΘΕΣΜΟ, απαγορεύονται οι πολλές ευκαιρίες, δε σε έπιασε με τη μία να σου κάνει το κεφάλι πολτό από το κοπάνημα; Έχασε το παιχνίδι από τα αποδυτήρια. Κρίμα και μου είναι ιδιαίτερα συμπαθείς, ειδικά για το γεγονός ότι ακόμα συνεχίζουν, αλλά μάλλον το μομέντουμ δεν είναι υπέρ τους...
Βαθμολογία: 60/100
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
