Λοιπόν λοιπόν, τέτοια ανακάλυψη στην “τύχη” είχα χρόνια να κάνω. Και γιατί λέω τύχη? Γιατί η αλήθεια είναι ότι επέλεξα το συγκεκριμένο album χωρίς να γνωρίζω την μπάντα και επίσης τύχη, γιατί τελικά μιλάμε για μεγάλη δισκάρα. Δεν ξέρω τι τους “ποτίζουν” εκεί πάνω στην Νορβηγία και βγάζουν τόσο διαολεμένα καλές μουσικάρες, αλλά αν τους περισσεύει θα ήθελα και εγώ λίγο.
Ένα κράμα από Death/Black διάλεξαν να υιοθετήσουν οι Vredehammer και το κάνουν αναθεματισμένα καλά. Το συνολικό vibe το έχεις ξανακούσει, αλλά οι επιρροές τους είναι τόσο καλά δεμένες και φιλτραρισμένες που εγώ προσωπικά τουλάχιστον δεν κατάφερα να διακρίνω ξεκάθαρες “ταμπέλες” και ονόματα. Και αυτό είναι κατόρθωμα. Όλα τα βασικά χαρακτηριστικά είναι εκεί, η ατμόσφαιρα που διακατέχει όλη την Σκανδιναβική σκηνή, οι απίστευτα σκαλωτικές μελωδίες. Δεν μιλάμε σε καμία περίπτωση για τεχνικού τύπου συνθέσεις, παρόλο που το παικτικό επίπεδο της μπάντας φαίνεται σε αρκετά σημεία. Στο Violator προέχει η αισθητική, παρά την γενική επιθετική διάθεση, τα blast και τον όλο “σκοτωμό” δεν χάνεται ο συνολικός στόχος, που δεν είναι άλλος από την διατήρηση του παγωμένου τοπίου της Νορβηγίας.
Είναι εκπληκτικό να διαπιστώνεις πόσες riff-αρες μπορούν να χωρέσουν σε μόλις επτά κομμάτια, καταφέρνοντας παράλληλα να αποφευχθεί η φλυαρία. Και μιλάμε για πραγματικά εξαίσια και στιβαρά riff. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στις lead κιθάρες. Εμπνευσμένες μελωδίες, καλοστημένες, μελετημένες και αβίαστες. Πανέμορφες παύσεις με μοναδικούς πρωταγωνιστές μελαγχολικές δισολίες. Όλα τα παραπάνω πλαισιωμένα από ασταμάτητο drumming, έξυπνα στημένο, τονίζοντας το κάθε riff, πότε με αλλαγή τονισμού στα patterns και πότε με διαφορετικούς ρυθμούς. Δεν μπορώ να παραβλέψω και την πολύ καλή δουλειά που έχει γίνει και στα φωνητικά. Διαυγής φωνή σε συνδυασμό με καλοστημένες μελωδικές γραμμές.
Και όλα αυτά μέσα σε επτά κομμάτια. Το repeat δεν αποφεύγεται με τίποτα. Τελειώνοντας ο δίσκος σου αφήνει μία έντονη αίσθηση τύπου “και τώρα τι ?”. Και αυτό μόνο σαν συν μπορώ να το εκλάβω. Δεν θα μπω καν στην διαδικασία να ξεχωρίσω κομμάτια. Από τα επτά του δίσκου είναι και τα δέκα must. Δεν ξέρω πως μου “ξέφυγαν” τόσο καιρό οι Vredehammer, αλλά το σίγουρο είναι ότι θα περιμένω την επόμενη τους δουλειά με ανυπομονησία. Προς το παρόν έχω άλλα τρία EP και ένα Full Length να βρω.
Βαθμολογία: 82/100
Για το Rock Overdose,
Κωνσταντίνος Μάρης
Comments
