WAR DEVICE – “Infinite Chaos”

Επιτέλους ένας thrash δίσκος στα χέρια μου για τις ανάγκες του περιοδικού και μάλιστα αφορά και ελληνικό συγκρότημα. Οι War Device από τις Σέρρες μας παρουσιάζουν το δίσκο τους ''Infinite Chaos'', ο οποίος έχει κυκλοφορήσει από την Γαλλική Soman Records που προσέφερε συμβόλαιο στα παιδιά. Είχαν ήδη κυκλοφορήσει το ΕΡ ''The Anger'' το 2013, το οποίο βγήκε και σαν split με το μοναδικό EP ''Under Annihilation Of Science'' των Αργεντινών Speed Command και την ίδια χρονιά βγήκε και το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ με τίτλο ''Whisper Of Souls''. Tα παιδιά μου ήταν γνωστά σαν άκουσμα, ενώ έχουν επιδείξει κι αξιόλογη συναυλιακή δραστηριότητα αυτά τα χρόνια, παρότι επαρχιακό συγκρότημα (στα οποία ξέρουμε όλοι ότι δεν δίνονται και πολύ συχνά ευκαιρίες) και έχουν παίξει μεταξύ άλλων μαζί με τους Rotting Christ και Νightstalker, από Ελληνικής πλευράς, ενώ έχουν παίξει και με τους Scanner και τον μυθικό Paul Di Anno, δείγμα της αξίας τους και της σκληρής δουλειάς που έχουν κάνει όλα αυτά τα χρόνια.

Με πολύ μεγάλη χαρά είδα ότι έχει επέλθει ακόμα μεγαλύτερη βελτίωση στο στυλ τους, αν και ο πρώτος τους δίσκος ήταν πραγματικά καλός, εδώ το συγκρότημα έχει κάνει άλματα προόδου τόσο παικτικά, όσο και όσον αφορά την ουσία των συνθέσεων, ενώ αν και κάργα thrash, υπάρχουν στα κομμάτια και στιγμές που δείχνουν ότι δεν μένουν κολλημένοι σε κάτι συγκεκριμένο και δανείζουν στην αποδεδειγμένη τσίτα που τους διακρίνει και κάποιες στιγμές μελωδίας και τεχνικής, κυρίως όσον αφορά το σολάρισμα από τους δύο κιθαρίστες, Σωτήρη Συμεωνίδη και Μάνο Τριανταφύλλου. Ο έτερος Μάνος (Μουταφτσής) στα τύμπανα μαζί με τον μπασίστα Γιάννη Μαλέα, φροντίζουν να γεμίσουν τα κομμάτια με τέτοιο τρόπο που στο τέλος, ενώ οι κιθάρες αναμφισβήτητα έχουν (και ΠΡΕΠΕΙ να έχουν σε κάθε μέταλ δίσκο, ειδικά όταν πρόκειται για thrash) τον πρωταγωνιστικό ρόλο, υπάρχει ξεκάθαρη δομή και πλάνο στο τι θέλουν να παίξουν και δεν έχουμε απλά σκόρπια ριφφς που ακολουθούνται από αχρείαστο κοπάνημα.

Ο δίσκος ξεκινάει μπομπάτα με το ''Life In Order'' και ο ακροατής γίνεται εύκολα θύμα της φρενήρους προσέγγισης τους όσον αφορά τη μουσική τους. Thrash βγαλμένο από τα παλιά, γρήγορο, με κοφτές ξυραφένιες πανγρήγορες ριφφάρες, με τα τύμπανα να ακολουθούν υποστηρίζοντας τις σε κάθε δυνατή ευκαιρία και το σχεδόν κάφρικο λαρύγγι του τραγουδιστή τους Mario Dogwar, αν και μακριά από αυτό που εγώ προσωπικά θέλω να ακούω σε μία thrash φωνή, να προσθέτει πώρωση και ακρότητα. Είναι λες και η φωνή του παίρνει τα κομμάτια από το χέρι (ή τα πιάνει από το λαιμό αν προτιμάτε τον όρο) και τα οδηγεί ο ίδιος σε ταχύτητα πολλές φορές, αδιαφορώντας για τις κιθάρες και τα τύμπανα, με συνέπεια σε κάποια σημεία του δίσκου να φαίνεται (ή πιο σωστά να ακούγεται) λες και οι υπόλοιποι τον ακολουθούν. Πραγματικό σκυλί του πολέμου ο τύπος πάντως, του ταιριάζει γάντι το παρατσούκλι, χώρια που νιώθεις ότι αναπνέει απειλητικά δίπλα σου και είναι έτοιμος να σε φάει!

Στο δίσκο αυτό, το συγκρότημα πέτυχε μία απίστευτη συνοχή στα κομμάτια του όσον αφορά τις διάρκειες. Αυτές κυμαίνονται από 2:53 όπως στο μικρότερο κομμάτι του δίσκου, το καταιγιστικό (και εκ των αδυναμιών μου) ''Seek No Justice'', μέχρι 3:59 όπως το προηγούμενο από το προαναφερθέν και επίσης εκ των κορυφαίων του δίσκου ''Void Of Perception''. Τα παιδιά έχουν γυρίσει κι ένα βίντεο για το δίσκο και θεωρώ ότι πολύ εύστοχα επιλέχθηκε το ''Within The Violence''. Αντιπροσωπεύει με τον καλύτερο τρόπο τη μουσική τους ταυτότητα, δείχνοντας τι θα πει σωστό, πρόστυχο, λιτό κι απέριττο thrash, ενώ είναι αρκετά ευέλικτο ως προς το χτίσιμο του και εκτός ότι είναι ευκολομνημόνευτο (αλλά όχι εμπορικό), δείχνει και το επίπεδο του παιξίματος τους και της ασυμβίβαστης ταχύτητας τους που δεν θυσιάζεται στο βωμό της μελωδίας. Και όλα αυτά όπως προείπα με ήχο που τους κολακεύει και δεν τους κάνει να ακούγονται μοντέρνοι, αλλά καθαροί και ανοιχτοί σε καλύτερη αφομοίωση του υλικού.

Νομίζω ότι ένα από τα μεγάλα τους προσόντα είναι ότι δεν ακούγονται καθόλου σαν Ελληνική μπάντα, αποπνέουν έναν αέρα συγκροτήματος του εξωτερικού για να είμαι ειλικρινής. Όχι ότι έχουμε κάτι με τις Ελληνικές μπάντες φυσικά, απλά κάποιες φορές και ειδικά στα φωνητικά, η προφορά βγάζει αυτί! Ο δίσκος εν κατακλείδι είναι φοβερός, ενώ κλείνει και με το καταπληκτικό ορχηστρικό ''Another Reality'', όπου τα τεχνικά σόλο και η κάπως πιο μελωδική του υφή δείχνει το τι πραγματικά μπορούν να κάνουν σαν συγκρότημα. Το ευχάριστο είναι ότι έχουν περιθώρια βελτίωσης που μπορούν να πετύχουν με απλά βήματα. Ο επόμενος δίσκος τους θα είναι ο τρίτος, πάντα ο σημαντικότερος για ένα γκρουπ. Συνιστώ περαιτέρω αύξηση της ταχύτητας, φωνητικά με σαρκασμό και καθαρότερη (λιγότερο κάφρικη κοινώς) απόδοση και σε συνδυασμό με το επίπεδο τους σαν παίκτες και με την λογική όρεξη που υπάρχει, θα είμαστε προ μεγάλων πραγμάτων στο μέλλον. Μέχρι τότε, λιώνετε το ''Infinite Chaos'' και κοπανάτε το κεφάλι που δεν κοπανιέται!

Βαθμολογία: 84/100

Για το Rock Overdose,

Δημήτρης Αλόρας