“Εκεί που πεθαίνει το φώς, ανασταίνεται το σκοτάδι”
Οι Wyrd είναι ένα συγκρότημα όχι πολύ γνωστό από την Φινλανδία, το οποίο μετά από 7 χρόνια επιστρέφει με τον καινούργιο του δίσκο. με τίτλο “Death Of The Sun”, ο οποίος κυκλοφόρησε από τη Moribund Records.
Ο δίσκος τους είναι αρκετά καλός, γεγονός που αποδεικνύει σε έντονο βαθμό ότι η Φινλανδία τα τελευταία 10 χρόνια είναι αρκετά ενεργητική σε ένα είδος μουσικής εκτός από το Melodic Death Metal. Παρακολουθώντας στενά τους Wyrd, μιας και το Pagan Black Metal είναι το είδος που ακούω κυρίως, προσέχω σε αυτό το δίσκο πάρα πολλές μελωδίες και μεγάλη επιθετικότητα στα riffs, που καλύπτουν σε μεγάλο βαθμό έναν φαν του ακραίου παγανιστικού ήχου και τον παροτρύνουν να κάνει headbanging χωρίς σταματημό. Έχοντας στο νου μου τα υπόλοιπα άλμπουμ τους, βλέπω εδώ μια μικρή αλλαγή, με τα ακούσματά τους να πηγαίνουν προς αυτά των Moonsorrow, δίνοντας έτσι ένα συναίσθημα σιωπής, με μουσική που σε ταξιδεύει, γεμάτη σεβασμό προς τη μητέρα φύση.
Οι κιθάρες, που έχουν σίγουρα επηρεαστεί από τους Insomnium, αλλά και από πολλά άλλα ακούσματα, προκαλούν το συναίσθημα της μελαγχολίας στην μουσική τους, διατηρώντας παράλληλα τον παραδοσιακό ήχο, αφού σε κάποια σημεία ακούγεται ακουστική κιθάρα αλλά και μπάντζο. Σε κάποια άλλα μέρη ακούω μελωδίες που φέρνουν σε Primordial, ενώ αν προσέξεις καλά τη μουσική τους θα αντιληφθείς ότι αναδύεται πολύ μυστήριο από αυτή.
Έχοντας στο νου όλα όσα έχω ακούσει μέχρι στιγμής όπως για παράδειγμα το “Vargtimmen – Part I”, αλλά και πολλά ακόμα άλμπουμ, παρατηρώ ότι σε όλα υπήρχε μελωδία, αλλά και μία μικρή μορφή έντασης και ταχύτητας που μου άρεσε αρκετά. Με το “Death Of The Sun” βλέπουμε ότι οι Wyrd ακόμα κρατάνε και μπορούν να προσφέρουν πολλά περισσότερα. Εξάλλου οι Φινλανδοί γενικά έχουν αποδείξει τα τελευταία χρόνια ότι βγάζουν αρκετό πράγμα και είναι σπουδαίο αν συνεχίσουν με τέτοιους ρυθμούς, έτσι ώστε να μπορούν να προσφέρουν περισσότερα μυστήρια και περισσότερη ταχύτητα, όπως έκαναν γενικότερα μέχρι τώρα. Γενικά, ο δίσκος είναι αρκετά καλός, αν και πιστεύω πως μπορούσαν να δώσουν μεγαλύτερη ένταση στα τύμπανα και στις κιθάρες, για να δέσουν καλά στο θέμα της επιβλητικότητας.
Βαθμολογία: 80/100
Για το Rock Overdose,
Φάνης Βιλαέτης