Ημερομηνία δημοσίευσης: 29 Οκτωβρίου 2018
Άκουσα το “II: Sojourn” στη Γλασκόβη πριν από λίγες εβδομάδες. Δε χρειάστηκε δεύτερη ακρόαση για να σχηματίσω εικόνα. Αυτός ο δίσκος έχει κάτι. Κάτι από το συστατικό που κανείς δεν κατάφερε να ονομάσει, αλλά τις παρενέργειές του τις γνώρισε κάθε άνθρωπος που αγάπησε τη μουσική. Λόγος για την εθιστική αύρα, το αρχέγονο τραγούδι των σειρήνων, την επαφή που δε χρειάζεται επανακρόαση για να σε πείσει και την επανακρόαση που απλά σε κάνει δέσμιο με τη συνθετική ταυτότητα ενός καλλιτέχνη.
Νέος δίσκος για τους Wytch Hazel και μια ζωτική αύρα κατέφτασε από τη «Γηραιά Αλβιώνα». Τα χρόνια της θριαμβευτικής εδραίωσης του σκληρού ήχου, πέραν της πρόκλησης και της καλλιτεχνικής τομής στο μουσικό χάρτη, μεσουρανούσε η μελωδία. Εξελίχθηκε και έκανε πράγματα και θαύματα, αλλά για κάθε περίοδο είχε και μια ταυτότητα. Το Βρετανικό λυρικό μέταλλο έχει μοναδική χροιά και ο δίσκος αυτός ξεχειλίζει από δαύτη. Απλές μελωδίες, μινιμαλισμός, μια μισοάδεια φαρέτρα με νότες που δεν αστοχούν ποτέ. Μαζί με τη μελωδική ευστοχία κρύβεται και το μυστικό του ήχου. Ένας ήχος που δεν έχει αντίπαλο στο αποτέλεσμα, παραγωγή και μίξη για όσκαρ κατανόησης του επιθυμητού ατμοσφαιρικού αποτελέσματος. Η σύνδεση με το ατμοσφαιρικό μοτίβο, είναι ότι τα χρώματα για ένα πίνακα και ότι οι κατακλείδες για τα ποιήματα.
Ο κόσμος του album χτίζεται σταδιακά. “The Devil Is Here”. Η αισθητική του αποκαλύπτεται αμέσως, οι κιθάρες του ηλεκτρίζουν τσουχτερά και οι κρούσεις από τις αρμονίες στα “down” στο outro-break έχουν προκαλέσει ήδη το πρώτο...μηδίαμα! Οι κιθαριστικές φράσεις είναι περίτεχνα σκαλισμένες εκεί που πρέπει και έχοντας ως αιχμή του δόρατος τον ήχο, η παραδοσιακή άμαξα έχει καταπιεί χιλιόμετρα ακροάσεων πριν καν αποκτηθεί ο δίσκος. Από τις δουλειές που λιώνουν υπό τη μορφή βινυλίου και κάνουν πιο πράσινη την ύπαιθρο με κάθε νότα. Ο λυγισμένος ιεροκήρυκας σε κοιτάει στα μάτια στο “Save My Life” και το μόνο πειστικότερο των λέξεων είναι το main riff.
Η ταπεινή riff-ολογία έχει μερικά από τα πιο ουσιώδη ρεφρέν στο δίσκο. Όχι, δεν είμαι μεθυσμένος κι ας είμαι στη Σκωτία, τα λόγια είναι ακριβή. Δε χρειάζεται ρεφρέν το “Still We Fight”, έχει το αρμονικό pattern για να τραγουδήσουμε όλοι με την ψυχή μας. Παράλληλα, τα φωνητικά συγκινούν χωρίς να ξεχωρίζουν, ούτε σε δυνατότητες, ούτε σε προβολή (παραγωγής). Αλλά συγκινούν. Ε, αυτό λέγεται σύνθεση με οίστρο, με μπάλες, ό,τι έκφραση προτιμάει ο καθένας.
Τα ρεφρεν που σου μένουν με την πρώτη ακρόαση οφείλεις να τα σέβεσαι. “See My Demon” ως μια υποψηφιότητα ενός τέτοιου και μιλάμε για μια χρονιά στην οποία συμμετέχουν ποικίλες εθιστικές δισκάρες. Κλασική μουσική σε ορεξάτες κλίμακες, το soundtrack συναντά το 18ο αιώνα και η υφή αυτής της ηλεκτρικής κιθάρας σε πείθει για το μέλλον του μουσικού κόσμου, περισσότερο από κάθε μοντερνισμό (“Choral”). Όσο η μελωδία κάνει την καρδιά να χτυπάει ένα τσακ πιο γρήγορα η ουσία της μουσικής θα μένει όρθια και στιβαρή. Α, επίσης, το προαναφερθέν μηδίαμα έχει γίνει προ πολλού χαμόγελο.
Συλλογή με μικρά hook riffs σε δερματόδετο μεσαιωνικό εξώφυλλο. Ένα ωραίο concept για το “The Name of The Rose” στην επόμενη κυκλοφορία, παρακαλώ. Μέχρι τότε, αφήνω το II Sojourn να αφήσει το στίγμα του στην εξαιρετική αυτή χρονιά. Jethro Tull νούφαρα (“Barrow Hill”)σε μια λίμνη γεμάτη έμπνευση, Βρετανική παράδοση και ιστορική αναδρομή σε ηχητικές και θεματικές κουλτούρες (“Angel take Me”). Λυρισμός με πυγμή και δυναμικές που κάνουν κάθε ακόρντο να εξυψώνει μπάντα και ακροατή. Δίνη εικόνων και ήχων, απλά, λιτά κι απέριττα, κυρίες και κύριοι, iδού μια ωδή στις απαρχές μιας μουσικής που αποπνέει αδιανόητη φρεσκάδα, χωρίς καν να ανανεώνεται.
Βαθμολογία: 90/100
Για το Rockoverdose.gr
Θοδωρής Καλουδιώτης
Comments
