Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έρθει η στιγμή να αποτυπώσω σκέψεις, αναμνήσεις και παραστάσεις από συναυλία ελληνικής death metal μπάντας με συνοδεία ορχήστρας και μάλιστα στον ιερό χώρο του Ηρωδείου. Ή μάλλον πιο σωστά, στον πιο ιερό χώρο παγκοσμίως. Σε κάτι που μόνο να το βιώσεις ψυχή τε και σώματι μπορείς, όχι απλά να παρακολουθήσεις μια ακόμα συναυλία. Κόποι ετών και θυσίες θα δικαιώνονταν πανηγυρικά το Σαββατόβραδο της 28ης του Σεπτέμβρη για τους SEPTICFLESH. Aυτό που δισκογραφικά άρχισε με το “Communion” πίσω στο 2008, η σύμπραξη δηλαδή συγκροτήματος και ορχήστρας μετά το reunion, έφτασε στο συναυλιακό του απόγειο τούτο το βράδυ. Ήταν δίκαιο κι έγινε πράξη, δεν γινόταν το Μεξικό να έχει αυτή την πρωτιά. Το Ηρώδειο, λες και το ήξερε, λες και το περίμενε πως θα φιλοξενήσει το ακραίο metal, το βράδυ αυτό ήταν κάπως διαφορετικό, κάπως αλλιώτικο.
Περίμενε να γίνει πράξη αυτό που πριν χρόνια, όχι πολλά μάλιστα, φαινόταν άπιαστο όνειρο. Κι όμως, όλοι οι απαραίτητοι κρατικοί μηχανισμοί δούλεψαν σωστά όταν έπρεπε, άκουσαν το συγκρότημα, το εμπιστεύθηκαν, παραχώρησαν το χώρο και μετά δεν υπήρχε γυρισμός. Από νωρίς έβλεπες ανθρώπους με μπλουζάκια Septicflesh, Rammstein, Gutalax, Slayer, Rotting Christ. Τι ΔΕΝ έβλεπες; Aταξία και ασέβεια. Έβλεπες τατουάζ, μακριά μαλλιά και σκουλαρίκια. Έβλεπες δηλαδή την εικόνα που πολλοί ίσως να μην ήθελαν ποτέ να δουν σε αυτό το Ωδείο στη σκιά της Ακρόπολης. Το είδαν όμως και είμαι σίγουρος πως θα το ξαναδούν. Η είσοδος στο χώρο γίνεται με ηρεμία και πειθαρχία, όλα τα όργανα της ορχήστρας στημένα, τα ντραμς του Kerim ακριβώς στο κέντρο και τέρμα πίσω.
Δεξιά κι αριστερά του οι θέσεις της χορωδίας Libro Coro. Ασυνήθιστο σκηνικό κάτω από τον Ιερό Βράχο. Τα μέλη της ορχήστρας παίρνουν θέση μαζί με το μαέστρο, πρώτος ο Kerim καταχειροκροτούμενος παίρνει θέση κι ακολουθεί το υπόλοιπο συγκρότημα. Κάτι γνώριμο έρχεται στα αυτιά μας από τη χορωδία και έχουμε επιτέλους την έναρξη με το “The Vampire from Nazareth”. Εντάξει, δεν υπάρχουν λόγια. Ό,τι διαβάσετε παρακάτω μην το πιστέψετε γιατί δεν είναι αλήθεια. Δεν ήταν απλά τέλεια, ήταν κάτι παραπάνω. Θεωρώ άσκοπο να μιλάμε για το setlist, την απόδοση ΟΛΩΝ των μουσικών και άλλα τέτοια. Οι Septicflesh διάλεξαν 15 ύμνους των τελευταίων 16 ετών και 5 δίσκων, η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, υπό τη διεύθυνση του Κοen Schoots είχε άκρως πρωταγωνιστικό ρόλο, το Πειραϊκό Φωνητικό Σύνολο Libro Coro έδωσε άλλο χρώμα στις συνθέσεις και πολύ ενδιαφέρουσες ήταν οι συμμετοχές των Fany Melfi και Vahan Galstyan σε φωνητικά και ντουντούκ αντίστοιχα.
Τι θα ξεχώριζα; To “Coming Storm” και γενικά κάθε νέο κομμάτι από το μεγαλειώδες “Modern Primitive”. Tις ονειρεμένες εκτελέσεις των αγαπημένων “Pyramid God”, “Portrait of a Headless Man”, “Martyr” και φυσικά το ΤΙΤΑΝΙΟ “Prometheus”, που παίχτηκε στο φυσικό του σπίτι. Το τέλος όμως ρε παιδί μου, ήταν ικανό να κάνει μέχρι και το Ωδείο Ηρώδου Αττικού να κλάψει. Οι εκτελέσεις των “Persepolis”, “Anubis” και “Dark Art”, αυτές οι εκτελέσεις, έτσι όπως πρέπει να παίζονται σε αυτό το χώρο ήταν κάτι άλλο και αφήνω τον καθένα να τις χαρακτηρίσει με δικιά του λέξη. Εγώ μέσα μου ξέρω. Για να γίνει πράξη όλο αυτό έγιναν πολλές και σημαντικές ενέργειες από πολλούς. Στους εμπλεκόμενους κρατικούς φορείς αξίζει ένα ευχαριστώ, στην διοργανώτρια εταιρεία και στο Ηρώδειο επίσης.
Πίστεψαν, φιλοξένησαν άψογα κι έφεραν εις πέρας μια δύσκολη αποστολή. Στην ορχήστρα και το μαέστρο πολλά συγχαρητήρια, μαζί με τη χορωδία ήταν ΚΙ ΑΥΤΟΙ πρωταγωνιστές. Τέλος, τα σέβη μας στους Σπύρο, Χρήστο, Σωτήρη, Ντίνο και Κerim. Φτάσανε στην κορυφή του Ολύμπου, δεν πάει παραπάνω. Ή μήπως πάει; Φαντάζομαι τα αδέρφια Αντωνίου, στα πρώτα τους χρόνια, να το λένε μεταξύ τους σαν αστείο και να γελάνε. Όντως γελάσανε τελικά, αλλά αστείο δεν είναι. Και δεν θα είναι ποτέ πια.
Kρατάω σαν φυλαχτό την κουβέντα ενός κυρίου, που πιθανόν σχετίζεται με το Ηρώδειο μιας και είχε και καρτελάκι στη μπλούζα του, δεν θα την ξεχάσω ποτέ: “Ήταν το καλύτερο κοινό που είχαμε ποτέ”, είπε με χαρά και καμάρι σε μια άλλη κυρία, όταν πλέον ο κόσμος άρχισε να αποχωρεί. Τα καταφέραμε ρε γαμώτο. Avanti maestro.
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος @alexandros_kat
