Βραδιά θρύλων της punk η 30η Ιουνίου για τη Θεσσαλονίκη και από αρκετά νωρίς πάνκηδες όλων των ηλικιών είχαν συγκεντρωθεί έξω και μέσα στο Principal. Ίσως το πολυπληθέστερο live στο συγκεκριμένο χώρο εδώ και πολύ καιρό, κάτι που εκπλήσσει πολύ ευχάριστα.
Οι Στίγμα ανέβηκαν στη σκηνή λίγο πριν της 9. Αν και η ιστορία της μπάντας ξεκινάει στα μέσα της δεκαετίας του ’80, μόλις το 2014 κυκλοφόρησαν την πρώτη ελληνόφωνη δουλειά τους («Η Ελλάδα Δολοφονεί») στην οποία στηρίχτηκε και το μεγαλύτερο μέρος του 40λεπτου set. Με το επιθετικό crossover/hardcore/thrash punk τους και με τραγούδια όπως «Για Ποια Πατρίδα;», «Αίσχος», «Το Κράτος Δολοφονεί» και το (προσωπικά αγαπημένο μου) «Αθώοι Πολίτες», ζέσταναν την (ούτως ή άλλως ζεστή) ατμόσφαιρα, αν και τόσο το στιλ τους όσο και ο ήχος γενικότερα δυσκόλευε την ακρόαση των στίχων. Παρ’ όλα αυτά έδειξαν ότι έχουν το δικό τους πιστό κοινό, ενώ όσοι δεν τους γνωρίζουν αλλά γουστάρουν συγκροτήματα όπως Exploited, Ναυτία και Χαοτικό Τέλος, καλά θα κάνουν να επενδύσουν άφοβα!
Επόμενος θρύλος οι Γκούλαγκ! Η τελευταία φορά που τους είχα δει πρέπει να ήταν στα τέλη του… προηγούμενου αιώνα, αν θυμάμαι καλά στην περίφημη Villa Amalias (RIP) και αναρωτιόμουνα αν ο frontman, ο Αλέκος, εξακολουθεί να είναι το ίδιο υπερκινητικός και εκφραστικός. Ε, λοιπόν, είναι ο μπαγάσας! Ξεκίνησαν με την «Αυλή Των Θεαμάτων» και με μια αναδρομή στη δισκογραφία τους μας έκαναν για λίγο να ξεχάσουμε ότι περιμένουμε τους Dead Kennedys. Ανάμεσα στα άλλα, και με πολλή ενέργεια, ακούσαμε τον «Εθισμό», την «Απολογία», τα «Παιδιά Μόνο», το «Αν Θα Τον Βρείτε», τις «8 Χαμένες Ώρες» (προσωπικά προτιμώ την 1η εκτέλεση, αλλά δε με χάλασε) και τον «Τρελό Μουσικό», τον οποίο ο …Τρελός Τραγουδιστής αφιέρωση στη μητέρα του, μια συμπαθέστατη κυρία που βρισκόταν στον εξώστη. Δεν έχω να πω πολλά ακόμα, τους Γκούλαγκ πρέπει να τους δείτε live ο-πωσ-δή-πο-τε!
Dead Kennedys χωρίς τον Jello Biafra γίνεται; Αυτή την απορία είχαμε όλοι. Σίγουρα τους τιμάει το γεγονός ότι δεν αποπειράθηκαν να γράψουν νέα τραγούδια (κανείς δεν γράφει στίχους σαν τον Biafra), αλλά τουλάχιστον το έχουν ακόμα στα live; Οι απαντήσεις ήρθαν γύρω στις 11. Οι 3 αυθεντικοί Kennedys (East Bay Ray, D.H. Pelligro και Klaus Flouride) με τον «υπηρεσιακό» τραγουδιστή Ron «Skip» Greer ξεκίνησαν με το «Forward To Death» και από τις πρώτες νότες έδειξαν ότι δεν αστειεύονται. Ο ήχος ήταν εξαρχής πολύ καλός, κάτι που βοηθούσε τόσο τα τραγούδια όσο και τους μονολόγους του frontman (και όχι μόνο) ενδιάμεσα. Ακούσαμε τα «Winnebago Warrior», «Police Truck», «Buzzbomb», «Let's Lynch the Landlord», «Jock-O-Rama» (εδώ προηγήθηκε από τον Greer ένα μάλλον αυτοχλευαστικό σχόλιο για το αμερικανικό football και τη σχέση του με αυτό που ο υπόλοιπος πλανήτης αποκαλεί «ποδόσφαιρό»), «Kill the Poor», «MP3 Get Off The Web» (δηλαδή το «MTV Get Off The Air» με στίχους προσαρμοσμένους στη μουσική βιομηχανία της δεκαετίας που διανύουμε), το κολασμένο «Too Drunk to Fuck» και το «Μoon Over Marin». Το live παίξιμο της μπάντας ήταν τεχνικά άρτιο, κάτι που τους δίνει στόφα μεγάλου Roc’N’Roll γκρουπ και λιγότερο «χύμα πάνκηδων», ενώ ο Greer μπορεί να μην είναι Biafra είναι όμως αρκετά κοντά, χωρίς να τον μιμείται. Προτελευταίο τραγούδι το «Nazi Punks Fuck Off» και το κυρίως set έκλεισε με το «California Über Alles» (όπου έγινε της πουτάνας –σόρι αλλά δεν περιγράφεται καλύτερα). 1ο encore με τα «Bleed for Me», «Viva Las Vegas» και «Holiday in Cambodia» (ξανά της πουτάνας και ξανά σόρι), 2ο encore με το «Chemical Warfare» το οποίο στο τέλος εξελίχθηκε σε «Sweet Home Alabama»! Κάπου εκεί οι Kennedys μας αποχαιρέτισαν, έχοντας αποδείξει ότι όχι μόνο δεν είναι …Dead, αλλά ούτε καν γερασμένοι. Δεν θα μπορούσαν άλλωστε, με δεδομένο το μέγεθος και την ιστορία της μπάντας, να συμβιβαστούν σε συντηρητικές φόρμες και να δώσουν κάτι λιγότερο. Γιατί όπως λέει κι ένας φίλος «το Punk με όρους είναι Punk για φλώρους»!
Για το Rock Overdose,
Βαγγέλης Αναστασίου
Φωτογραφίες: Δημήτρης Καραγεωργίου
Comments
