Η Μεγάλη Εβδομάδα μπορεί να πλησιάζει, όμως πραγματική Mεγάλη Τρίτη για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ του riff ήταν η χθεσινή. Ο καπνός που είχε ανασηκωθεί ήδη από τις πρώτες μεσημεριανές ώρες τους οδήγησε στο Piraeus 117 Academy, στον τόπο, ο οποίος σε λίγη ώρα θα πλημμύριζε από τις σεισμικές δονήσεις των προφητών του ενός και μοναδικού Θεού, του Κυρίου μας Iommi.
Η ραδιοφωνική μετάδοση της προσελήνωσης του Apollo 11 προετοίμαζε σταδιακά το κλίμα για την προσγείωση των κυρίων Cisneros, Pike και Roeder στη σκηνή του Academy, η οποία συνέβη λίγο μετά τις 9. Μόνο που, αντί για το αχανές διάστημα, μας τράβηξαν στα αβαθή του “Leagues Beneath”. Δεν ήθελε πολύ: Ένα άγγιγμα του Matt Pike στην κιθάρα, ένα χτύπημα στα ντραμς, ένας δακτυλισμός στο μπάσο και γίναμε. Οι Sleep κηρύττουν στο ποίμνιον τους, κι εκείνο κρεμιέται από κάθε κίνηση τους. Το τρίο από την Καλιφόρνια είναι εξαρχής σφιχτοδεμένο, ο ήχος του μονολιθικός, διαυγέστατος, όχι όμως τόσο εκκωφαντικός όσο θα περιμέναμε. Στην πορεία δυνάμωσε. Κάποιο μικροπροβληματάκι που δημιουργήθηκε προς στιγμήν με το μπάσο του Cisneros κι αυτό λύθηκε. Τίποτα δε φαινόταν ότι θα μπορούσε να χαλάσει τη βραδιά των weedians.
Πιθανότατα δε θα δείτε ποτέ τη φάτσα κανενός από τους τρεις δίπλα στη λέξη “βιρτουόζος”, όμως οι Sleep είναι το τέλειο συγκρότημα για να παίζει ακριβώς τη μουσική που παίζει. Κι αυτή την περίοδο βρίσκονται σε διαολεμένη φόρμα. Ο τόνος της κιθάρας του Matt Pike είναι απερίγραπτος, αυτό δε μπορεί να στο δώσει από μόνο του κανένα πετάλι και κανένας ενισχυτής. Δεν είναι απλά ότι τα riffs που εξαπολύει ορίζουν τη λέξη heavy, είναι η αλαζονεία που συνοδεύει την παραμικρή κίνηση του κορμιού του. Ο τύπος ΞΕΡΕΙ ότι είναι τόσο καλός.
Ο τρόπος που τοποθετεί τα δάχτυλα του πάνω στο μπάσο φωνάζει “άμπαλος” από χιλιόμετρα. Κι όμως, ο Al Cisneros χειρίζεται τις πεντατονικές με μια σπάνια ευχέρεια κι ένα suis generis τρόπο, που σε κάνει να τον προσκυνάς. Σε μεγάλο μέρος των κομματιών φαίνεται να ξεφεύγει σε ένα είδος κοντρολαρισμένου αυτοσχεδιασμού, βάζοντας το “χάσιμο” στο παιχνίδι, ενώ παράλληλα δε θυσιάζει ίντσα groove. Η σαμανική φωνή του απαγγέλλει απόκοσμα οράματα με το Ιερό Φυτό σε πρώτο πλάνο, εντείνοντας στο φουλ το ψυχεδελικό effect.
Στα τύμπανα, ο ισορροπιστής Jason Roeder δε χάνει νότα. Εντυπωσιάζει με την ακρίβεια του, το ευφυές του παίξιμο που ακροβατούσε μεταξύ πρωτογονίλας και τεχνικής, τις δυναμικές του και τον σεμιναριακό ήχο, ο οποίος διέθετε ακριβώς όσο βάθος χρειαζόταν για να μας ξετινάξει.
Η διαχωριστική γραμμή σε σχέση με την προηγούμενη επίσκεψη τους στην Αθήνα, είναι ότι πλέον οι Sleep έχουν ανεπιστρεπτί μετατραπεί από μια reunion band σε ένα πλήρως λειτουργικό συγκρότημα, με σπουδαίο παρόν. Όπως ήταν φυσικό, το set είχε στραμμένο το βλέμμα στο σήμερα, με τέσσερις επιλογές από το “The Sciences” (“Marijuanaut' Theme”, “Giza Butler”,”Sonic Titan”, “The Botanist”) και σε περίοπτη θέση το προ πενταετίας “The Clarity”, όπου έδωσε ρέστα ο Pike με το ψυχωμένο solo του. Αναμενόμενα, ο μεγάλος χαμός έγινε στα υπερκλασικά “Holy Mountain” και “Dragonaut”, ενώ έπεσαν τα τσιμέντα στο (μέρος του) “Dopesmoker”, που οδήγησε μεγαλοπρεπώς την εμφάνιση τους στο τέλος της.
Για περίπου δύο ώρες ο χρόνος επιμηκύνθηκε, παραδομένος στα χέρια των Sleep. Το ντουμάνι που κατέκλυσε το χώρο, θα μπορούσε, αλλά δεν έπαιξε κανένα ρόλο. Οι Sleep το πήραν πάνω τους και δικαίωσαν τους πιστούς τους. Αποστολή εξετελέσθη, Iommic Life Complete.
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Σούρσος
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέξανδρος
Comments
