Θα το γράψω από την αρχή γιατί το νιώθω μέσα από την καρδιά μου. Θερμά ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ σε όσους αποτέλεσαν μέλη και συνέβαλαν σε αυτή την πανέμορφη, άκρως ποιοτική και μέχρι τέλους πλήρη βραδιά που βιώσαμε στο The Temple, εν’όψει της ζωντανής παρουσίασης του νέου δεύτερου δίσκου των Amken, “Passive Aggression”. Στην ανακοίνωση των ονομάτων των Abyssus και Shadowmass ως καλεσμένων αυτής της βραδιάς, η καρδιά ευφράνθηκε όσο λίγες φορές, καθώς το είδα να έρχεται όπως και πάρα πολλοί άλλοι, αλλά τέτοιες αποδόσεις και με τέτοιο φοβερό ήχο ειδικά και στις τρεις μπάντες δεν τα περιμέναμε. Ακόμα πιο ωραίο είναι ότι ο κόσμος τίμησε τη βραδιά, δείγμα ότι πλέον σιγά-σιγά αναγνωρίζονται οι μπάντες που πραγματικά κάνουν το κάτι παραπάνω κι έχουν κάτι να προσφέρουν και δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να χτίζου μια βάση οπαδών κι εντός έδρας. Μπορεί η βραδιά να άρχισε και να τελείωσε με μικρή καθυστέρηση (της τάξης των 20’ περίπου) αλλά ΟΛΟΙ και ΟΛΕΣ έφυγαν απόλυτα ευχαριστημένοι και εύχομαι ειλικρινά σε ότι αφορά εγχώριες μπάντες ειδικά, να βλέπουμε περισσότερες ανάλογες βραδιές και όσοι από εσάς που ήσασταν εκεί παίζετε σε μπάντες, να βλέπετε πως γίνεται σωστά ώστε μια μέρα να απολαύσετε ανάλογη αποδοχή από τον κόσμο.
Οι Shadowmass πατάνε επί σκηνής κι αρχίζουν να παίρνουν κεφάλια από νωρίς. Αυτή η ΧΕΒΙΜΕΤΑΛΛΑΡΑ που παίζουν δεν έχει αντίπαλο, μπορεί να έχουν μια «μαύρη» αισθητική αλλά είναι ΜΕΓΑΛΗ τους μαγκιά που δεν χρησιμοποιούν κάφρικα φωνητικά και βγάζουν ειλικρινή αλητεία αλλά κι ανεμελιά. Είχα καιρό να δω τον μέγα Maelstrom να διαλύει τα δέρματα και ΚΑΘΕ φορά εκεί που νομίζω ότι δεν πάει παραπάνω, ο άνθρωπος (ελέγχεται αν είναι) με αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Με το απόλυτο φονικό όπλο στις τάξεις τους, ο Σταμάτης σε κιθάρα/φωνητικά (ανοιχτά πόδια α λα Mustaine με κιθάρα τύπου Friedman, δικός μας άνθρωπος) κι ο Κώστας στο μπάσο, είναι ένα πραγματικό power trio που είναι γεννημένο να παίζει live. Οι μέρες τους σαν Fadom ανήκουν στο παρελθόν και θεωρώ σοφή την απόφαση στην αλλαγή ονόματος και στυλ που θα τους πάει όσο ψηλά άξιζαν από πριν. Δεν είναι απλά η στυλάρα τους ή η τεχνική τους κατάρτιση που έχει όλο το πακέτο, αλλά ότι το ζούνε με απόλυτη διασκέδαση χωρίς να επιδεικνύονται και βγάζουν αληθινή αγάπη για ότι κάνουν. Ότι βγήκε τέτοιος όγκος και βάθος με μια κιθάρα είναι σεμινάριο παιξίματος (άλλωστε και το μπάσο σαν δεύτερη ρυθμική ακούγεται) και για να μην τα πολυλογώ, αφήνω για το τέλος την ατάκα του Κώστα Αναλυτή των Abyssus που ακολούθησαν αμέσως μετά: «SHADOWMASS ΓΑΜΗΣΑΝΕ»!
Παίρνουν λοιπόν τη σκυτάλη καπάκι οι Abyssus και σαν να μην πέρασε μια μέρα από την εμφάνιση τις προάλλες με τους Asphyx, δείχνουν πάλι πόσο μεγάλη μπάντα είναι. Με αλλαγές στο σετ και κάποια κομμάτια που είχαν να παίξουν πολύ καιρό, όπως το θεϊκό “Operation Ranch Hand” που δεν πρέπει ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ να λείψει από συναυλία τους, παίζουν λίγο λιγότερο απ’ότι έχουμε συνηθίσει, αλλά το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Είναι πραγματικά on fire, ενώ ο Βαγγέλης στο μπάσο όσο περνάνε οι συναυλίες γίνεται και πιο επικίνδυνος, διότι κατάφερε να του φύγει η βίδα του μπάσου που κράταγε τη ζώνη, άξιος ούγκανος, έτοιμος να χώσει το τάστο σε όποιον δεν συμμορφώνεται. Μπράβο που παίχτηκε το “Genocide” το οποίο επίσης δεν πρέπει να ξαναλείψει (το γράφω να το διαβάζετε μερικοί μερικοί) από το σετ, ενώ το σύνηθες κλείσιμο με τα “Into The Abyss”/”Those Of The Unholy” (τα οποία επίσης πρέπει να αντιστραφούν και να παίζεται το ομότιτλο του πρώτου δίσκου τελευταίο) δίνουν την κατάλληλη μεγαλοπρέπεια σε μια τεράστια και πάλι εμφάνιση από πλευράς μπάντας. Θέμα χρόνου η υπογραφή τους σε μεγάλη εταιρεία και η εμφάνιση σε μεγάλα φεστιβάλ αν δεν επέλθει κάποια τεράστια αδικία.
Οι Amken βγαίνουν τελευταίοι ως οικοδεσπότες στη βραδιά και με το που σκάει το ομότιτλο κομμάτι του “Passive Aggression” δεν πιστεύω στα μάτια μου. Οι ΠΑΙΧΤΑΡΑΔΕΣ Amken όπως πάντα τους λέω από την πρώτη στιγμή που τους είδα. Κάθε φορά καλύτεροι αλλά πλέον επισήμως έχουν περάσει κι αυτοί σε κατάσταση που είναι έτοιμοι να κάνουν τη διαφορά και το ύφος του νέου τους δίσκου προδίδει και την αλλαγή επιπέδου. Πρώτη φορά λοιπόν που απολαμβάνουμε τον Γιάννη στα φωνητικά, με τον συνήθη παλιό ύποπτο Βάνια ωστόσο να βοηθάει ή και να αναλαμβάνει ο ίδιος τα φωνητικά, καθώς μέχρι και στο πρώτο τους ΕΡ επέστρεψαν και είχαμε σετ-κόλαση. Το κοινό εξοικειωμένο με το νέο τους υλικό, δε σταμάτησε να τους μπιζάρει –όπως και όλες τις μπάντες και μπράβο γι’αυτό- και είναι θαυμάσιο το πώς και πόσο ωραία δένουν τα νέα τους κομμάτια με τα παλιότερα, αλλά και πόσο πιο επιβλητικοί έχουν γίνει με τα χρόνια. Από την τελευταία εμφάνιση τους με τους Destruction πέρασε καιρός, ωστόσο εδώ δε μιλάμε για απλά άλματα προόδου αλλά για εξέλιξη που δεν θα περίμενε ούτε ο πιο αισιόδοξος, ενδεχομένως ούτε και το ίδιο το συγκρότημα εξ’αρχής.
Το σίγουρο είναι ότι οι Amken –όπως και οι άλλες μπάντες- δούλεψαν σαν σκυλιά για να φτάσουν ως εδώ κι αυτό πλέον αποτυπώνεται επί σκηνής. Δεν θα κρύψω ότι παρότι οπαδός τους χρόνια, πρώτη φορά τους χάζευα ειδικά στη διάρκεια του “Somewhere Past The Burning Sun” και συγκινήθηκα λιγάκι, ήμουν σε φάση «ρε τα κωλόπαιδα, δε μπορεί…», να που όμως και οι ίδιοι μπορούν αλλά και οι Abyssus και οι Shadowmass έδωσαν τον σούπερ τόνο σε μια αξέχαστη βραδιά. Οι Amken παίξανε προφανώς λίγο παραπάνω, συμπληρώνοντας μια ώρα, ευχαριστώντας τον κόσμο και δείχνοντας έτοιμοι για το επόμενο μεγάλο τους βήμα στην καριέρα τους. Η συναυλία έκλεισε με το “The Li(f)e We Lead” σε πλήρη αποθέωση, ενώ το να βλέπω τον κόσμο να τιμάει δεόντως το merch μου έδωσε ακόμα μεγαλύτερη χαρά. Είναι πολύ μεγάλη δουλειά από και για όλους σας να στηρίζετε τις εγχώριες μπάντες μας, καθώς τους δίνετε κίνητρο να δουλεύουν το ίδιο σκληρά και να σας κάνουν κι εσάς να νιώθετε ότι αξίζει η στήριξη. Και οι Amken, και οι Abyssus, και οι Shadowmass αλλά και κάθε ένας που δουλεύει κι αυτό το δείχνει με έργα και όχι μόνο με λόγια (πήξαμε από αυτά) αξίζει ότι καλύτερο πραγματικά.
Εύχομαι ολόψυχα και στα τρία συγκροτήματα ότι καλύτερο για τη συνέχεια. Ο καθένας στο είδος του είναι πολυτέλεια για την Ελληνική σκηνή, δίχως υπερβολή και με πλήρη έννοια των όσων γράφονται. Στο χέρι και των υπολοίπων εκεί έξω είναι να ακολουθήσουν και να φτάσουμε σε ένα σημείο που οι Ελληνικές μπάντες θα αποτελούν σημείο αναφοράς και εκτός χώρας. Μοιάζει δύσκολο εξ’αρχής, αλλά όταν κυνηγάς τα όνειρα σου και ξέρεις τι θες, ο μόνος που μπορεί να σε σταματήσει είναι ο κακός σου εαυτός. Και προς το παρόν τουλάχιστον, για τις τρεις μπάντες που είδαμε, δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα.
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Καταστρόφος (https://www.instagram.com/alexandros_kat/)
Comments
