Άλλο ένα πολυαναμενόμενο live, από τα πολλά που μας έχουν συνηθίσει στην Θεσσαλονίκη το τελευταίο διάστημα, ήταν αυτό των Σουηδών melodic death metallers Dark Tranquillity το Σάββατο που μας πέρασε. Μαζί τους, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, οι Γερμανοί folk/pagan metallers Equilibrium, και άλλα δύο support acts του εξωτερικού, οι Ελβετοί Miracle Flair και οι Ιταλοί 5Rand.
Ερχόμενη από ταξίδι, δυστυχώς δεν πρόλαβα από την αρχή το set των πρώτων στη σειρά εμφάνισης, 5Rand. Ωστόσο, από τα 2 κομμάτια που πρόλαβα, θεωρώ ότι αποτέλεσαν μια τίμια αρχή για τη βραδιά, κινούμενοι σε thrash/groove metal ήχο, με γυναικεία φωνητικά και σκηνική παρουσία. Δυνατή μπάντα, που σίγουρα «κολλούσε» στο bill πολύ περισσότερο από τους Miracle Flair, που ακολούθησαν. Η άγνωστη σε μένα (μέχρι τότε τουλάχιστον) μπάντα, είναι επίσης female-fronted, με τη διαφορά ότι η τύπισσα έχει clean vocals και μια τολμώ να πω αδιάφορη φωνή. Ο ήχος τους επίσης όχι κάτι ιδιαίτερο, ανιαρό μελωδικό rock/metal. Δυστυχώς μου ήρθαν στο μυαλό αναμνήσεις από μια προηγούμενη περιοδεία των Children Of Bodom που είχα πάει στο εξωτερικό, όταν και είχαν support τους Forever Still (say what?) που κατάφεραν να «σκοτώσουν» τη διάθεση όλων λίγο πριν βγουν στη σκηνή οι headliners. Κάπως έτσι συνέβη και με τους Miracle Flair, κρίνοντας και από την ανταπόκριση του κοινού, του οποίου η προσέλευση παρεμπιπτόντως ήταν αρκετά μικρή για την ώρα. Για να μην παρεξηγηθώ, το συγκρότημα τεχνικά ήταν αρκετά καλό, απλά ήταν μια αχρείαστη και «άκυρη» μουσικά προσθήκη στο bill της συγκεκριμένης βραδιάς.
Πάλι καλά, λίγο μετά και γύρω στις 9:30, τη σκυτάλη πήραν οι Equilibrium, που με το ξεσηκωτικό τους folk metal έδωσαν και πάλι ζωή στο κοινό (που εντωμεταξύ είχε αυξηθεί σημαντικά), με πολλά κεφάλια πάνω-κάτω από τα πρώτα κιόλας λεπτά. Από τα συγκροτήματα που πραγματικά απολαμβάνεις να βλέπεις live – οι Equilibrium ήταν εκπληκτικοί καθ’ όλη τη διάρκεια του set τους. Πέρα από την επική ατμόσφαιρα που κατάφεραν να δημιουργήσουν, η μπάντα είχα φοβερή ενέργεια και εξαιρετική απόδοση. Ο frontman Robse (Robert Dahn) ήταν σε συνεχή επικοινωνία με το κοινό, παροτρύνοντας mosh-pits και ξεσηκώνοντας τους πάντες, ενώ το κιθαριστικό δίδυμο René Berthiaume και Dom R. Crey έδωσε ρέστα. Άψογο fit στη μπάντα και το νεότερο μέλος, ο μπασίστας Makki Solvalt, καθώς ο Hati (Tuval Refaeli) πίσω απ’ το drum kit είχε πάρει φωτιά. Το set τους ήταν αρκετά περιεκτικό, με κομμάτια όπως το αγαπημένο “Blut Im Auge” από την πρώτη τους ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά “Turis Fratyr”, αλλά και νεότερα, όπως τα “Prey” και “Born To Be Epic” από τον τελευταίο τους δίσκο, “Armageddon” (2016). Οι Γερμανοί κατάφεραν να δημιουργήσουν μια ιδανική, επική ατμόσφαιρα με τα heavy riffs και τις folk μελωδίες τους, με έκαναν να επισκεφτώ αρκετές φορές το bar για μπύρες και να κάνω συνειρμούς του τύπου “Χμμ αν στο Shire υπήρχαν μεταλλάδες Hobbits, θα το γούσταραν πολύ αυτό!”. Δε ξέρω πως το εκλαμβάνετε εσείς αυτό, αλλά για μένα σημαίνει ότι οι Equilibrium τον πέτυχαν το στόχο τους. Job well done, prost και τέτοια!
Equilibrium setlist:
Prey
Heimat
Waldschrein
Verbannte Erde
Blut im Auge
Dämmerung
Unbesiegt
Apokalypse
Born to Be Epic
Υπό τους ήχους του “Iron Man” των Black Sabbath, στη σκηνή εμφανίστηκαν λίγο αργότερα οι headliners της βραδιάς, Dark Tranquillity. Θα αρχίσω απλά αναφέροντας ότι κάθε φορά που βλέπω αυτό το συγκρότημα ζωντανά, είναι τεράστια ευχαρίστηση. Και φυσικά, η επιστροφή τους αυτή τη φορά στη Θεσσαλονίκη δεν αποτέλεσε εξαίρεση στον κανόνα. Τρομερή ενέργεια, επαγγελματισμός, ταλέντο και πάθος, είναι μόνο ελάχιστα από τα στοιχεία που τους διακρίνουν και που νομίζω έγιναν αισθητά από τον κάθε παρευρισκόμενο. Έχοντας έναν εξαιρετικό τελευταίο δίσκο στα σκαριά, (“Atoma”, 2016), οι DT επικεντρώθηκαν σε αυτόν στο set τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ακούσαμε και άλλα, παλαιότερα και αγαπημένα κομμάτια, όπως τα “Monochromatic Stains”, “Terminus”, “ThereIn”, “Lost To Apathy” και, το πιάνετε το νόημα. Το κοινό, που πλέον είχε γεμίσει το Principal, προς ευχαρίστηση του αξιαγάπητου και ευγενέστατου frontman Mikael Stanne, ήταν αρκετά εξοικειωμένο με τα κομμάτια του τελευταίου δίσκου, πράγμα που συντέλεσε στη γαμάτη ατμόσφαιρα που επικρατούσε από την αρχή της εμφάνισης των Σουηδών. To headbanging έδινε και έπαιρνε από τις πρώτες σειρές μέχρι και πίσω στο bar, crowd surfers ανά συχνά διαστήματα και φυσικά πολλά mosh-pits χαρακτήρισαν τη βραδιά. Άρτιοι και γεμάτοι και σκηνικά, με εξαιρετικούς φωτισμούς και ένα video-wall που καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας απεικόνιζε στίχους, illustrations και videos ανάλογα με το κάθε κομμάτι. Αυτά σε συνδυασμό με την αστείρευτη όρεξη τόσο του Stanne, όσο και των υπολοίπων μελών της μπάντας, συνέθεσαν μια οπτικο-ακουστική πανδαισία. Αυτό που πάντα ξεχωρίζω στους Dark Tranquillity όσες φορές τους βλέπω live, είναι το πόσο δείχνουν να απολαμβάνουν αυτό που κάνουν. Ειδικά για ένα συγκρότημα με πάνω από 25 χρόνια πορείας, είναι κάτι που πλέον δεν συναντώ συχνά. Άλλοι το κάνουν από συνήθεια, άλλοι για τα φράγκα και άλλοι επειδή απλά ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ. Μαντέψτε σε ποια κατηγορία ανήκουν οι DT. Highlight της βραδιάς, και νομίζω μιλώ για όλους, η εκτέλεση του “State Of Trust”, όπου ο Stanne κυριλλέ βγήκε στο κοινό και χωρίς αρχικά να τον πάρει χαμπάρι κανείς, βρέθηκε στο κέντρο του pit να τραγουδάει και να γίνεται ένα μαζί με το κοινό. Αυτά είναι τα ωραιότερα σκηνικά, φίλοι μου. Over and out.
Όχι, εντάξει, δε θα κλείσω τόσο απότομα. Θα κλείσω αναφέροντας ότι φυσικά και όπως ήταν αναμενόμενο, η αυλαία έπεσε με το “Misery’s Crown” , πολλά χαμόγελα και με την υπόσχεση μιας επιστροφής όσο το δυνατόν το συντομότερο στη χώρα μας. Το ελπίζουμε, γιατί κάθε φορά αποδεικνύεται ξεχωριστή εμπειρία. Πολλά μπράβο σε μπάντες και διοργάνωση, για ένα live που σίγουρα μπαίνει στα highlights της χρονιάς.
Dark Tranquillity setlist:
Encircled
Monochromatic Stains
Clearing Skies
The Treason Wall
The Science of Noise
Forward Momentum
The Mundane and the Magic
Final Resistance
Atoma
Force of Hand
Icipher
Terminus (Where Death Is Most Alive)
Inside the Particle Storm
The Wonders at Your Feet
When the World Screams
ThereIn
Encore:
State of Trust
Lost to Apathy
Misery's Crown
Comments
