Επί σειρά ετών το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού αποτελούσε κάτι σαν άβατο για οποιονδήποτε καλλιτέχνη εκτός της γνωστής κλίκας του εγχώριου “ποιοτικού” ρεπερτορίου. Μέχρι την πραγματοποίηση της συναυλίας των Foo Fighters δύο καλοκαίρια πίσω, οι rock καλλιτέχνες που είχαν εμφανιστεί στο συγκεκριμένο χώρο ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα. Από εκείνη τη συναυλία και μετά ξεκίνησε να “ανοίγει” εκθετικά το μουσικό του εύρος. Μάλιστα, άνοιξε σε τέτοιο βαθμο, που ορισμένες φορές σκέφτεσαι πως όποιος περνάει απ'έξω τον αρπάζουν και τον ανεβάζουν στη σκηνή.
Ο Eric Burdon μετά πάσης βεβαιότητας δεν ανήκει στην παραπάνω περίπτωση. Με μια καριέρα που απλώνεται σε έξι δεκαετίες και ένα όνομα απαθανατισμένο στα χρυσά κατάστιχα του Rock n Roll Hall Of Fame, δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Στα 78 του επιλέγει να βάλει τελεία στην ένδοξη πορεία του και απευθύνει δικαιωματικά το “αντίο” του στο ελληνικό κοινό από τη σκηνή ενός χώρου με εμβέλεια αντίστοιχη του μουσικού του εκτοπίσματος.
Με μια μικρή καθυστέρηση δέκα λεπτών και αφού πρώτα το συγκρότημα που τον συνόδευε του είχε στρώσει το δρόμο με ένα ανεβαστικότατο intro, έκανε την είσοδο του στη σκηνή ερμηνεύοντας το “Motherless Child”. Από την πρώτη στιγμή έγινε εμφανές ότι παρά ένα-δυο αμελητέα φαλτσάκια η φωνή του κάθε άλλο παρά τον έχει εγκαταλείψει. Βάζοντας στην εξίσωση και το εξαιρετικό πενταμελές σχήμα των Davey Allen (πλήκτρα), Johnzo West (κιθάρα), Ruben Salinas (σαξόφωνο), Evan Mackey (τρομπόνι), Justin Andres (μπάσο) και Dustin Koester (τύμπανα), που του κρατούσε τα μπόσικα, το βράδυ έδειχνε πως θα εξελιχθεί ιδανικά.
Αναλύοντας τη σύνθεση του εν λόγω γκρουπ, βγαίνουν σχετικά αβίαστα κάποια συμπεράσματα όσον αφορά την ενορχήστρωση των κομματιών. Ενορχήστρωση, η οποία απέχει παρασάγγας από το rock, πράγμα βεβαίως γνωστό για όσους παρακολουθούν την πορεία του θρυλικού τραγουδιστή τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Ο Burdon έχει βάλει για τα καλά την κιθάρα σε δεύτερο πλάνο, αναδεικνύοντας σε πρωταγωνιστές τα πνευστά, ενώ παράλληλα έχει εμπιστευθεί τα κλειδιά της μπάντας σε ένα φανταστικό rhythm section, το οποίο γκρουβάρει υποδειγματικά. Έτσι λοιπόν συνθέσεις που έχουν μείνει κλασικές με έναν αδρό rock χαρακτήρα, επάνω στη σκηνή του Ηρωδείου αποδόθηκαν με μια δαντελένια blues/soul αύρα και ένα διαολεμένα ρυθμικό funk υπόβαθρο.
Άλλες πάλι, που χρονολογούνταν από την πιο εμπορική late 70s/early 80s ("Woman Of The Rings", "The Night") περίοδο του, καθώς και το -έτσι κι αλλιώς soul- “Hold On, I'm Comin'” ταίριαξαν γάντι και απέκτησαν νέα πνοή, χάρη στη μεταχείριση που τους επιφύλασσε το συγκρότημα του Burdon. Όσον αφορά τα blues classics, αυτά αποδόθηκαν με ένα φίνο νεορλεανικό αέρα, ξενερώνοντας ενδεχομένως εκείνους που θα τα προτιμούσαν με έναν πιο πατροπαράδοτο τραχύ τρόπο. Σε κάθε περίπτωση, η εκτέλεση του “Mother Earth” των War αποτέλεσε εκ των αδιασφiσβήτητων highlight της βραδιάς. Αργό, νταλκαδιάρικο και με τα πνευστά να δίνουν ρέστα στα solos.
Με το χρονόμετρο της συναυλίας να δείχνει συμπληρωμένη πάνω από μία ώρα διάρκειας είχε έρθει η στιγμή του crowd pleasing μέρους του live. Αναφέρομαι φυσικά στο encore, όπου ο Burdon και η παρέα του μας είχαν φυλαγμένα αθάνατα κλασικά κομμάτια των Animals, αφού πρώτα έκαναν την έκπληξη παίζοντας το “Paint It Black” σε μια απίστευτη εκτέλεση συνοδεία βιολιού.
Εκεί πλέον απελευθερώθηκαν οι μουσικοί του διεκδικώντας κι αυτοί λίγη από τη λάμψη του. Έτσι, το “We've Gotta Get Out Of This Place” ανέλαβε να το ομορφύνει ο Davey Allen με ένα ταιριαστό solo στα πλήκτρα, ενώ στη συνέχεια βγήκαν μπροστά -στην κυριολεξία καθώς άφησαν τη θέση τους ατα όπισθεν και πλησίασαν τα μπροστινά μικρόφωνα- τα πνευστά, με τον κύριο Salinas να δίνει ρέστα στο σαξόφωνο στο “Don't Bring Me Down” και τον Evan Mackey να φυσάει γονατιστός το “μπόνι” με όλο τον αέρα στα πνευμόνια του.
Μετά από σύντομη αποχώρηση, ο αιώνιος Animal επιστρέφει, κουνώντας στο κοινό την ανθοδέσμη που του παρέδωσαν οι άνθρωποι της διοργάνωσης. “It's My Life!” ακούγεται από το μικρόφωνο. Απλά, καθαρά και σταράτα. Η εκτέλεση του αποτέλεσε την πιο εμφατική δήλωση της βραδιάς και συνάμα το ιδανικότερο κλείσιμο για την οριστικά τελευταία εμφάνιση ενός ζωντανού θρύλου στην Ελλάδα.
Παρά ένα τέταρτο δύο ώρες από έναν άνθρωπο κοντά στα 80, δε θα το χαρακτήριζες καθόλου φειδωλό. Το λέει ακόμα η ψυχούλα του και “τα λέει” ακόμα η φωνάρα του. Βρε, μήπως να το ξανασκεφτεί;
Setlist:
Motherless Child
Mama Told Me Not To Come
White Houses
Anything
When I Was Young
Soul Of A Man
The Fool
Mother Earth
Darkness, Darkness
Woman Of The Rings
The Night
For What It's Worth
The House Of The Rising Sun
Hold On, I'm Comin'
Encore:
Paint It Black
We've Gotta Get Out Of This Place
Don't Bring Me Down
Bring It On Home To Me
Encore 2:
It's My Life
Comments
