Συναυλία-αποθέωση του μινιμαλισμού είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε περίπου 150 και κάτι θαμώνες στο Modu στο Μεταξουργείο. Οι Βρετανοί βετεράνοι του θορύβου, Extreme Noise Terror επισκέφτηκαν την χώρα μας για να δώσουν χαρά στο κοινό που τους παρακολούθησε, σε μία εμφάνιση που παραλίγο να μην συμβεί ποτέ, καθώς χάσανε την πτήση τους και ήρθαν και χωρίς τον βασικό τους τραγουδιστή Dean Jones, αλλά μόνο με τον Ben McCrow, τον οποίο αρκετοί μπορεί να γνώριζαν από τις μέρες του στους Gorerotted/The Rotted. Είναι προς τιμήν τους ότι αποφάσισαν έστω και για εμφάνιση 45', να μην απογοητεύσουν τους διοργανωτές και τους οπαδούς (όπως τόνισαν και από σκηνής) και αυτό σίγουρα δείχνει στόφα μεγάλης μπάντας με πολλά κιλά όρχεων στα παντελόνια τους. Δε νομίζω να υπάρχει αμφιβολία ότι 9 στις 10 αντίστοιχες περιπτώσεις η εκάστοτε μπάντα θα λάκιζε, ενώ το τελευταίο που θα περίμενε κανείς θα ήταν να σεβαστούν διοργάνωση και οπαδούς. Ένα μεγάλο μπράβο λοιπόν στους Extreme Noise Terror για την απόφαση αυτή και για την αυταπάρνηση με την οποία αντιμετώπισαν το όλο συμβάν. Η συναυλία προσφερόταν όμως ούτως ή άλλως για απόλαυση, καθώς είχαμε και τρείς φοβερές εγχώριες μπάντες οι οποίες άνοιξαν για τους μεγάλους Άγγλους και κέρδισαν τις εντυπώσεις και το κοινό ο καθένας με την απόδοση του.
Πρώτοι ανεβαίνουν στη σκηνή στις 20:20 οι Progress Of Inhumanity, οι οποίοι πρέπει μέσα σε 17' να πρόλαβαν να παίξουν καμιά 15αριά κομμάτια. Άψογος ήχος για πρώτο συγκρότημα, φωνητικά πατημένα στο λαιμό και με απίστευτα νεύρα και τσίτες γενικώς, ενώ ατραξιόν του συγκροτήματος χωρίς να αδικηθούν οι υπόλοιποι παιχταράδες, ήταν ο Νίκος Πράππας στα τύμπανα, ο οποίος ατάραχος και λες και είχε πάει εκδρομή, πυροβολούσε ασταμάτητα, ενώ και μετά την εμφάνιση τους είχε την ίδια χαλαρότητα και δε θα ήταν υπερβολή να πεί κανείς ότι μπορούσε άνετα να βαράει μπλαστίδια μέχρι να τελειώσει η βραδιά. Απαραίτητη μπασαδούρα για να τονίζεται ο όγκος, σχιζοφρενικά ριφφ, ο τραγουδιστής σε πολύ μεγάλη φόρμα και γενικά μία εμφάνιση που όπως τόνισαν οι ίδιοι, ήταν μικρή και περιεκτική γιατί δεν ήθελαν να κουράσουν τον κόσμο που θα έβλεπε άλλες τρείς μπάντες μετά από αυτούς. Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι τα πρώτα κομμάτια που παίχτηκαν ήταν από το επερχόμενο άλμπουμ τους που θα βγεί κάποια στιγμή μελλοντικά, ενώ τα παίξανε γενικά με χρονολογική σειρά από τα πιό καινούργια προς τα πιό παλιά. Με εμφανίσεις όπως αυτή (επιτέλους τους πέτυχα μετά από τόσα χρόνια), δεν έχουν να φοβούνται τίποτα, εύχομαι προσωπικά να παίζουν ακόμα πιό συχνά ώστε ο κόσμος να τους βλέπει και να καταλάβει το μέγεθος των δυνατοτήτων τους επί σκηνής (και στούντιο φυσικά).
Στη συνέχεια στη σκηνή ανέβηκαν οι εκ Σαλόνικας ορμώμενοι Head Cleaner, οι οποίοι κάνανε το ταξίδι για να στηρίξουν την όλη φάση και βρήκαν μεγάλη ανταπόκριση στο μισάωρο που ισοπέδωσαν τα πάντα. Καταπληκτικός ήχος, με τη γκρούβα του μπάσου να κάνει το αποτέλεσμα πιό ''χορευτικό'' σε πολλά σημεία, ενώ γενικά το συγκρότημα έδωσε ρέστα από άποψη απόδοσης και ακούστηκαν κλασσικές κομματάρες τύπου ''One More Nail In The Coffin Of Peace'', ''No Gods, No Masters'', ''Scorn'' και κλείσιμο με ''Fake Show Protagonist'' για να μή μείνει τίποτα όρθιο. Τόνισαν ότι ήταν χαρούμενοι που βρέθηκαν στην Αθήνα και ότι κανείς δεν θα έπρεπε να χάσει τη συναυλία της επόμενης μέρας για τον Πολωνό. Ιδιαίτερη μνεία θα δώσω αυτή τη φορά στον Σάκη στα τύμπανα, ο οποίος έπρεπε να αντικαταστήσει τον Βασίλη λόγω οικογενειακής υποχρέωσης. Με 10-12 πρόβες που γίνανε όπως έμαθα, το αποτέλεσμα ήταν φοβερό, ενώ βάρεσε τόσο δυνατά που ένα-δύο κομμάτια έπρεπε να καθυστερήσουν λίγο γιατί από τις μποτιές του, μετακινούταν όλο το σετ προς τα μπρος, μέχρι κάποια στιγμή να βιδωθεί και να συνεχιστεί η εμφάνιση χωρίς πρόβλημα. Πραγματική απόλαυση κάθε τους εμφάνιση, αλλά αυτή τη λες και limited edition λόγω της όλης φάσης. Μπράβο στο Σάκη που τα έσπασε και μπράβο και στα παιδιά που αποδεικνύουν πόσο επαγγελματίες είναι και γιατί έχουν κερδίσει τον σεβασμό των κάφρων εγχωρίως (και στο εξωτερικό βεβαίως-βεβαίως).
Το κερασάκι στην τούρτα της Ελληνικής επίθεσης βάλανε οι Slavebreed, γνωστότατοι και διόλου εξαιρετέοι τσιτάκηδες που σε κάθε ευκαιρία απλώνουν νεύρα, ριφφ και μπλαστίδια από κάθε πάσα κατεύθυνση και στο λίγο πάνω από μισάωρο που παίξανε, απέδειξαν γιατί είναι και αυτοί μία από τις καλύτερες μπάντες μας, ανεξαρτήτως είδους. Τους έχω δει τόσο πολλές φορές (σίγουρα διψήφιος αριθμός) που μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι δεν τυχαίνει αλλά απλά πετυχαίνει το να είναι τόσο γαμηστεροί συναυλιακά, σε σημείο που οι δύο δισκάρες τους και το υλικό τους γενικότερα να ακούγεται πολύ ανώτερο ζωντανά. Εντύπωση προκάλεσε το γεγονός ότι ο Λάμπρος δεν έκανε ολικό στριπτήζ, γεγονός που είναι σήμα κατατεθέν των εμφανίσεων τους, φυσικά το μπλουζάκι του πήγε περίπατο νωρίς, ενώ η φωνή του κάθε φορά που τους βλέπω μοιάζει να γίνεται καλύτερη και ισχυρότερη σε αντοχές και αφήνει τύπους όπως εγώ και οι υπόλοιποι θαμώνες με απορίες τύπου ''πως στον πούτσο μπορεί και αντέχει και το κάνει τόσο εύκολα''... Μοναδική μου επιθυμία από το συγκρότημα που εκτιμώ βαθύτατα, είναι κάποια στιγμή να βγεί ένα τρίτο δισκάκι και να τα διαλύσουν και πάλι όλα, ενώ όπως και για τις άλλες μας μπάντες που παίξανε, ισχύει και γι'αυτούς ότι ήταν γαμάτη η εμφάνιση, αλλά πάντα θέλουμε λίγο παραπάνω. Φυσικά η φύση του είδους δεν επιτρέπει και συναυλίες μίας ώρας, αλλά αν είναι να γκρινιάξουμε για κάτι, ας είναι αυτό, καθώς από θέμα απόδοσης, ούτε λόγος.
Ακριβώς στις 22:45 όπως έγραφε το πρόγραμμα (σημαντικό να τονιστεί, καθώς μετά από πρόσφατα παραδείγματα, η καλή διοργάνωση δεν είναι δεδομένη), κάνουν την εμφάνιση τους οι Extreme Noise Terror και για τα υπόλοιπα 45', παρουσιάζουν σχεδόν 20 κομμάτια από τη δισκογραφία τους, δημιουργώντας πανικό στο Modu. Μοναδική ένσταση η καθαρότητα του ήχου τους (που δεν πολυκολλούσε με τη φάση) στην αρχή της εμφάνισης τους, με την κιθάρα να είναι κάπως πίσω (η διαφορά με τον ήχο των Ελληνικών συγκροτημάτων ήταν εμφανής), αλλά στη συνέχεια ανέβηκε η ένταση και όλα κύλησαν όπως έπρεπε. Τα ξυσίματα από τα ριφφ κάνανε αρκετά κωλαράκια να κουνηθούν μέσα στο χώρο, ενώ με κομματάρες α λα ''False Prophet'', ''Dogma, Intolerance, Control'', ''Bullshit Propaganda'', ''Pray To Be Saved'', ο κόσμος έμεινε απόλυτα ευχαριστημένος. Δεν παίχτηκε το υπεραγαπημένο μου ''Utopia Burns'' για καλό όλων, μια και θα είχα γκρεμίσει το χώρο μόνος μου αν ακουγόταν, ενώ γενικά προτίμησαν το πιο πανκοειδές υλικό τους σε σχέση με τη μεσαία πιο μεταλλική τους περίοδο. Περάσαμε όλοι σούπερ, η συναυλία στις 11μιση είχε τελειώσει, με τον λαό να μην ταλαιπωρείται με τα μέσα στη συνέχεια και όλα κύλησαν άψογα. Επόμενη προσπάθεια της διοργάνωσης το Brutality Over Sanity στις αρχές του Δεκέμβρη, όπου μεταξύ άλλων θα εμφανιστούν οι ήρωες Mercyless και Beheaded, ενώ γενικά η σύνθεση του φεστιβάλ υπόσχεται συγκινήσεις και πολύ μα πολύ ξύλο. Πάντα τέτοια να έχουμε σε εγκάρδιο κλίμα μεταξύ οπαδών και συγκροτημάτων και με το αίσθημα της πληρότητας να μας συντροφεύει μετά από κάθε συναυλία, διότι όπως προειπώθηκε, τίποτα δεν είναι δεδομένο εν έτει 2017.
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
