Η απόφαση να επισκεφτώ το συγκεκριμένο φεστιβάλ φέτος ήταν απλή. Black Sabbath και Twisted Sister κάνουν τελευταίες περιοδείες και δυστυχώς δεν περνούν από την χώρα μας. Ο καιρός στο Βέλγιο δεν μας λυπήθηκε καθόλου καθώς κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ εναλλασσόταν από δυνατές βροχές και κρύο μέχρι αφόρητη ζέστη. Η διάθεση όμως δεν γινόταν να επηρεαστεί με τίποτα.
Πρώτη μέρα, η μάλλον ‘’Μέρα Μηδέν’’ ήταν αρκετά χαλαρή με τον περισσότερο χρόνο να φεύγει σε ουρές για να μπούμε στο χώρο και στο στήσιμο της σκηνής μας . Οι μπάντες είχαν ξεκινήσει να παίζουν από το μεσημέρι όπου σχεδόν όλες είχαν καταγωγή από το Βέλγιο. Χάσαμε την έκπληξη των Trivium που έπαιξαν μια ώρα σαν surprise act.
Προλάβαμε τους Primal Fear οι οποίοι ήταν αρκετά καλοί και με τον κόσμο να έχει γεμίσει το χώρο. Headline έπαιξε ο UDO (ή αλλιώς Dirkschneider) με αποκλειστικό setlist τραγουδιών των Accept. Η φωνή του παραμένει αψεγάδιαστη με το χαρακτηριστικό της γρέζι. Ακούστηκαν όλα τα ‘’hit’’ με αποκορύφωμα το Balls To The Wall. Φυσικά να πούμε ότι όταν έχεις δει Accept στα τελευταία τους live η μπάντα που συνοδεύει τον UDO φαίνονται αρχάριοι μπροστά τους.
Παρασκευή λοιπόν και έχοντας σημειώσει εδώ και πολύ καιρό ποια από τα 30 σχεδόν ονόματα που παίζουν κάθε μέρα θα δούμε ξεκινήσαμε με την πρώτη μπάντα της ημέρας.
Bloodbound: Παρακολουθήσαμε 3 κομμάτια τους με χαρακτηριστικό το Iron Throne. H Heavy/Power μουσική τους ξεσήκωσε το κοινό παρά το ότι ήταν μόλις 11 το πρωί. Πολύ καλοί σ αυτό που παίζουν και σίγουρα θα άξιζε να τους δούμε και εδώ σαν support σε κάποιο ποιο μεγάλο συγκρότημα.
Firewind: Ένα τέταρτο μετά βρεθήκαμε στην Mainstage 2 και φτάσαμε στις πρώτες σειρές για να ακούσουμε μια από τις αγαπημένες ελληνικές μπάντες. Με ήχο άριστο όπως πάντα και με τα κλασικά τους Head Up High και Mercenary Man άρχισε και το κοινό να τραγουδάει μαζί τους.
Myrkur: Μια καλλιτέχνης που έχει κινήσει αρκετά το ενδιαφέρον πολλών ήταν ο λόγος για παραβρεθούμε στην πιο μεγάλη κλειστή σκηνή του φεστιβάλ Marquee. Παρακολουθώντας όλο το set της έπιασα τον εαυτό μου σε πολλές στιγμές να έχει μείνει με το στόμα ανοιχτό αλλά και σε άλλες να συνειδητοποιώ ότι κάποια σημεία παραήταν ίδια ανάμεσα στα κομμάτια που παίχτηκαν. Αυτό συνέβη όχι φυσικά επειδή είναι ίδια αλλά τα μισά σχεδόν φωνητικά ήταν κραυγές και όχι στοίχοι. Η γενική εντύπωση πάντως ήταν απόλυτα θετική και η ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε σε οδηγούσε σε ‘’ρομαντικά’’ black metal μονοπάτια.
Monster Truck: Προλάβαμε τα 3 τελευταία κομμάτια αυτής της σχετικά νέας stoner μπάντας. Πολύ δυνατή εμφάνιση από τους αρκετά υποσχόμενους Καναδούς.
Carach Angren: Συμφωνικό black metal με σχεδόν όλα τους τα τραγούδια να αφηγούνται ιστορίες τρόμου. Επαγγελματική εμφάνιση χωρίς βέβαια να λείπει η επικοινωνία με το κοινό. Εντύπωση μας έκαναν τα σκηνικά τους και τα κουστούμια τους όπως και οι χορευτές που συνόδεψαν σε κάποια κομμάτια.
Grand Magus: Παρόλο που τους έχουμε δει αρκετές φορές και στη χώρα μας δεν μπορούσαμε να μην ακούσουμε τα Iron Will και Hammer Of The North ξέροντας ότι εμφάνιση τους είναι εγγύηση για να περάσεις καλά. Ο κόσμος αρκετά ενεργός τραγουδούσε το τελευταίο μέχρι και αφού η μπάντα είχε φύγει από την σκηνή.
Fleshgod Apocalypse: Παρακολουθώντας το μισό σχεδόν set τους βρεθήκαμε απέναντι σε εντυπωσιακά σκηνικά και μια πολύ δεμένη μπάντα που έδινε το 100% της. Αν και το είδος που παίζουν δεν με συγκινεί ιδιαίτερα μπορώ να πω ότι σας live εμπειρία αξίζει να τους δει κάποιος.
Sixx AM: Μέσα σ όλες αυτές τις μπάντες βρέθηκε και μια μικρή δόση Hair Metal με τον Nikki Sixx των Motley Crue αρχηγό τους. Τους ακούσαμε από σχετικά μακρινή απόσταση αλλά δεν μας εμπόδισε απ’ το να τραγουδήσουμε και εμείς το ραδιοφωνικό τους hit Life Is Beautiful.
Bad Religion: Ξαπλωμένοι πλέον μετά από 4 ώρες όρθιοι απολαύσαμε ένα απ’ τα καλύτερα punk συγκροτήματα. Παρά τα χρόνια τους η ενέργεια τους ήταν μεγάλη και ξεσήκωσαν το κοινό με μικρά pit να ξεκινούν δειλά δειλά.
Arcturus: Δεν υπάρχουν και πολλά να πεις γι’ αυτούς όταν ξέρεις ότι θα δεις τον Hellhammer να παίζει σαν χταπόδι και τον Vortex να ξεδιπλώνει όλο το τεράστιο εύρος της φωνής του. Τα καινούργια κομμάτια στέκονται άνετα δίπλα στα κλασσικά τους κάνοντας την εμπειρία ακόμα πιο ενδιαφέρουσα.
Heaven Shall Burn: Ήταν κ αυτή μπάντα για ξεκούραση καθώς είχαν την ίδια τύχη με τους Bad religion. Βέβαια αυτό δεν μας εμπόδισε να τους χαζεύουμε απ’ της μεγάλες οθόνες. Πολύ δυναμική εμφάνιση με μεγάλα pit να δημιουργούνται και τα πρώτα πυροτεχνήματα και φωτιές του φεστιβάλ να κάνουν την εμφάνιση τους.
Foreigner: Ότι και να ακούσαμε απ’ αυτή την πλέον ιστορική μπάντα ήταν πασίγνωστο και άρτια εκτελεσμένο. Τα σκηνικά τους μου θύμισαν τηλεοπτική εκπομπή του 70 κάτι που ήταν αρκετά εντυπωσιακό να το βλέπεις ακόμα και τώρα.
Moonspell: Προλάβαμε 4 κομμάτια τους με το αγαπημένο Full Moon Madness να κάνει εμφανώς την διαφορά. Πάντα επικοινωνιακοί και με άριστο ήχο ήταν ακριβώς αυτό που περιμέναμε.
Σ αυτό το σημείο να πω ότι δεν υπήρξε μπάντα που έπαιζε και δεν υπήρχαν από κάτω πάνω από 700 άτομα. Καθώς η μέρα έφτανε κάπου στη μέση της ακούστηκε η χαρακτηριστική πλέον στην παρέα ατάκα ΄΄έλα μωρέ άλλες 7 ωρίτσες είναι΄΄. Αυτό σήμαινε ότι από εκείνη την ώρα και μετά όχι μόνο θα ήμασταν όρθιοι αλλά θα παλεύαμε για τις πρώτες σειρές των headline συγκροτημάτων.
Disturbed: Αγάπη γυμνασίου τους αποκαλούσαμε αφού μαζί με τους SOAD ήταν για πολλούς ο λόγος να μπουν στο metal. Δυστυχώς οι προσδοκίες μας δεν εκπληρώθηκαν καθώς ο ήχος για πρώτη φορά μας απογοήτευσε αφού δεν υπήρξε η ένταση και ο όγκος που χρειάζεται η μουσική των Disturbed. Παρόλα αυτά το κοινό ήταν ενθουσιώδες ακόμα περισσότερο και απ’ την ίδια την μπάντα με το croudsurfing να γίνεται ασταμάτητο. Ακούσαμε και το Shout at the devil με την συμμετοχή των Sixx AM.
Megadeth: Κατευθυνθήκαμε προς το Mainstage 1 όπου και θα μέναμε μέχρι το τέλος των Sabbath. Στο σκηνικό τους βρισκόταν μια μεγάλη κάψουλα με οθόνες και στη μέση ένας χώρος για τα drums. Oι Dave είχαν τα κέφια τους και έδωσαν στο κοινό ακριβώς αυτό που ζητούσε, ατόφιο thrash. Στα Symphony Of Destruction και Tornado Of Souls έγινε ο μεγάλος πανικός όπου κράτησε γερά μέχρι και το τέλος του set τους.
Amon Amarth: Vikings, Δράκοι και φωτιές ήταν η πρώτη ματιά στην Mainstage 2 όπου βρισκόταν ακριβώς δίπλα στην 1 όπου και περιμέναμε για τους Sabbath. Όλος ο χώρος του φεστιβάλ είχε τις γροθιές του υψωμένες και φωνές ακούγονταν από παντού. Αν και τα κομμάτια του νέου δίσκου δεν ενθουσίασαν τόσο όσο τα παλιά του οι Amon Amarth είναι απ’ τα συγκροτήματα που μάλλον θα βλέπουμε ως headline τα επόμενα αφού αυτό φαινόταν και από την διάθεση του κόσμου.
Black Sabbath: Ήρθε λοιπόν η ώρα για τους δημιουργούς της αγαπημένης μας μουσικής. Έχοντας φτάσει στην πρώτη σειρά πλέον τα ποδιά μας άφησαν το έδαφος και σηκώθηκαν για να συναντήσουν τις νότες των Black Sabbath και After Forever. O Ozzy είχε απίστευτη ενέργεια και προσπαθούσε κάθε στιγμή να ξεσηκώσει το κοινό, το οποίο θα το χαρακτήριζα το λιγότερο χλιαρό με τα ελληνικά δεδομένα. Η φωνή του όσο και αν ακούγεται δύσκολο ήταν αψεγάδιαστη σχεδόν σε όλα τα κομμάτια. Για τον Iommi δεν έχουμε και πολλά να πούμε μιας και μόνο που τον έβλεπες να παίζει ανατρίχιαζες. Η γενική εικόνα ήταν εκπληκτική και θα την χαρακτήριζα απόλυτα rock ‘n’ roll αφού οι φωτιές και τα μεγάλα σκηνικά δεν είναι αυτό που θέλουμε από τους Sabbath. Στα War Pigs και Iron Man το κοινό ζωντάνεψε ξαφνικά και ανταπέδωσε την όλη ενέργεια που μετέδιδε η μπάντα. Στο τελευταίο έκανε και την εμφάνιση του ένας τύπος με στολή του υπέρ-ήρωα. Χαμογέλασα βλέποντας τον ο Ozzy να τρελαίνεται με το που τον βλέπει και να φωνάζει στον Iommi, ενώ αυτός σόλαρε, να τον δει κ αυτός. Τέλος, με encore το Paranoid και τον σχετικό χαμό όλων μας το μυαλό πήγε στην ιδέα ότι ίσως να είναι και η τελευταία και ιστορική φορά που θα βλέπαμε αυτό το θρυλικό συγκρότημα.
King Diamond: Αφού πλέον μας είχε βγει όλη κούραση της ημέρας αποφασίσαμε να τους δούμε από λίγο πιο μακριά. Ίσως η πιο εντυπωσιακή σκηνή που είδαμε φέτος με ηθοποιούς να συμμετέχουν κατά διαστήματα στο show και τον King Diamond να αποδίδει την θεατρικότητα των κομματιών τους στο έπακρο. Ακούσαμε όλο το Abigail καθώς και κομμάτια από Mercyful Fate.
Οι μπάντες που χάσαμε ήταν σχεδόν οι μισές αφού πολλές παίζανε παράλληλα και κάποιες δεν μας ενδιέφεραν εξ αρχής. Αυτές που ήταν στο πρόγραμμα να δούμε αλλά δεν μπορέσαμε λόγω του ότι θέλαμε να φτάσουμε μπροστά στους Sabbath ήταν οι Apocalyptica και Zakk Wylde. Μεγαλύτερη εντύπωση πέραν του προφανές μου έκαναν οι Carach Angren και Myrkur και η μόνη απογοήτευση ήταν οι Disturbed.
Για το Rockoverdose,
Κείμενο, Φωτογραφίες: Νίκος Δρακόπουλος
Comments
