Συνέχεια για το Release Athens δύο μέρες μετά την αποθεωτική εμφάνιση των Manowar, αυτή τη φορά σε εντελώς διαφορετικό κλίμα, πάντα όμως με τον πήχη τοποθετημένο ψηλά όσον αφορά την ποιότητα, η οποία και θα γνώριζε την κορύφωση της με τη headline εμφάνιση των New Order.
Η αρχή έγινε περί τις 17:00 και τους Θεσσαλονικείς Ta Toy Boy, οι οποίοι δημιούργησαν ένα σχετικό ντόρο γύρω από το όνομα τους με το περσινό “This Town”. Σίγουρα μπορώ να σκεφτώ επωφελέστερους τρόπους να τον εξαργυρώσουν από το να παίζουν την πολύ ενδιαφέρουσα indie pop τους μπροστά σε ελάχιστο κοινό, που περισσότερο έχει στο νου του να βρει έναν ίσκιο να ξαποστάσει, παρά να τους δώσει μια σοβαρή ευκαιρία. Ξέρετε τι λένε: “Κάποιος πρέπει να κάνει τη βρώμικη δουλειά” κι ομολογώ ότι για εραστές της παλιάς καλής βρετανικής indie φάσης, τα πήγαν περίφημα ως “σκουπιδιάρηδες”.
Στάση-μύγδαλα στις 18:15 με τους Ιρλανδούς Fontaines D.C. H μπάντα από το Δουβλίνο είχε σηκώσει τέτοιο σούσουρο άμα τη εμφανίσει της, που τους έφερε πριν από μερικούς μήνες από τα μέρη μας και τη Death Disco, χωρίς καν να έχουν κυκλοφορήσει full length. Με το ντεμπούτο τους “Dogrel” να μετράει σκάρτα δύο μήνες ζωής, είχε φθάσει η στιγμή για το post punk τους να δοκιμαστεί και στη μεγάλη σκηνή της Πλατείας Νερού. Εκεί, όπου δε φάνηκε να μας τα λέει το ίδιο καλά.
Έχοντας παρακολουθήσει τους Shame στην ίδια σκηνή μόλις μία εβδομάδα πριν, ευτυχώς ή δυστυχώς οι συγκρίσεις καθίστανται αναπόφευκτες. Οι τελευταίοι έδειχναν “πεινασμένοι” να αρπάξουν την ευκαιρία, στον αντίποδα οι Fontaines εμφανίστηκαν εντελώς μπλαζέ. Σαν να ήταν ακόμα μία ημέρα στη δουλειά για εκείνους. Για καλή μας τύχη, η τυπική τους ημέρα περιλαμβάνει εξαιρετική απόδοση σχεδόν ολόκληρου του ντεμπούτου τους και πεντακάθαρο ήχο, όχι όμως το κάτι παραπάνω που θα μας κάνει να θυμόμαστε την εμφάνιση τους. Άντε, το “Boys In The Better Land”, που έκλεισε το set τους με λίγο παραπάνω νεύρο.
Setlist:
Big
Sha Sha Sha
Too Real
Hurricane Laughter
Roy’s Tune
The Lotts
Chequeless Reckless
Liberty Belle
Boys In The Better Land
Η σειρά για το πρώτο καθιερωμένο σχήμα της βραδιάς, τους Morcheeba, έφθασε κατά τις 19:30, πάντα μέσα στο πρόγραμμα. Η είσοδος τους πραγματοποιήθηκε με το “Never Undo”, το εναρκτήριο κομμάτι του τελευταίου άλμπουμ τους “Blaze Away”, μία μάλλον προβλέψιμη επιλογή. Το “Friction”, που ακολούθησε μας γύρισε στις εποχές της δόξης τους και σιγά σιγά τα πράγματα άρχισαν να ρολάρουν. Η κατά βάση reggae/dub ζωντανή πρόταση τους, με ολίγη από funk εδώ κι εκεί και μερικά γευστικά μπλουζοροκάδικα solos για γαρνίρισμα, σίγουρα ακούγεται θελκτική σε αρκετούς, όμως δεν είναι για όλους.
Εκεί ακριβώς, μπαίνει στην εξίσωση η χαρισματική frontwoman τους Skye Edwards, που με τη βελούδινη φωνή της και την elegant αύρα της, τους βάζει στα σαλόνια και την μετατρέπει σε πρόταση μαζικής απεύθυνσης. Ντυμένη στα μαύρα με ένα κολακευτικό για το αθλητικό κόρμί της outfit και ημίψηλο καπέλο, το οποίο όταν αποχωρίστηκε αποκάλυψε χρυσές δάφνες γύρω από το ξυρισμένο στα πλάγια κεφάλι της, αποτελούσε μια παρουσία, που δε γινόταν να μην τραβήξει τα βλέμματα πάνω της. Η ερμηνεία της στην απόλυτα προσαρμοσμένη στο ύφος τους διασκευή στο “Let's Dance” του David Bowie αλλά και στην solo εκτέλεση στο “Summertime” του George Gershwin αύξησε το πρόσημο της εμφάνισης τους, που γνώρισε το ιδανικό της κλείσιμο με το πασίγνωστο “Rome Wasn't Built In A Day”.
Setlist:
Never Undo
Friction
Never An Easy Way
Otherwise
The Sea
Trigger Hippie
Blaze Away
Let's Dance
(David Bowie)
Blindfold
Let Me See
Summertime
(George Gershwin)
Rome Wasn't Built In A Day
Όταν οι δείκτες των ρολογιών σχημάτισαν την ορθή γωνία των εννέα, ο θρυλικός Johnny Marr και η παρέα του πάτησαν επιτέλους τη σκηνή της Πλατείας Νερού. Δεν πήρε και πολύ για να καταλάβει κανείς ότι ο κύριος Marr αποτέλεσε βασικό πόλο έλξης της συγκεκριμένης ημέρας. Ένα κομμάτι. Τόσο χρειάστηκε για να πάμε από το εναρκτήριο “Tracers” (από το περσινό “Call The Comet”) στο “Bigmouth Strikes Again” των επιδραστικότατων The Smiths, της μπάντας στην οποία μεγαλούργησε ως βασικός συνθέτης πίσω στη δεκαετία του '80. Η συμμετοχή του κόσμου μαζική και συναισθηματικά απόλυτη. Τόσο σε αυτό, όσο και στα υπόλοιπα Smiths κομμάτια, που αποδόθηκαν (“Stop Me If You Think You've Heard This One Before”, “Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me”, “How Soon Is Now?”, “There Is a Light That Never Goes Out”).
Στο ενδιάμεσο ακούσαμε εξαιρετικές επιλογές μέσα από τις solo δουλειές του, στις οποίες οι αντιδράσεις μπορεί να μην ήταν το ίδιο ακραφνείς, αντιλαμβανόσουν όμως ότι ο κόσμος γούσταρε απλά που είχε μπρόστα του τον Johnny. Να κάνει τις γνώριμες πόζες του, να κραδαίνει την απαστράπτουσα Jaguar του όπως μόνο αυτός ξέρει και να της αποσπά τις πιο εμπνευσμένες μελωδίες, να τραγουδά με την τυπική βρετανική προφορά του και να δείχνει γνήσια στο πρόσωπο του ότι γουστάρει που βρίσκεται ανάμεσα μας.
Το highlight της εμφάνισης του συνέβη όταν εμφανίστηκε από το πουθενά ο Bernard Sumner για ένα ανέλπιστο reunion των Electronic ημερών και μια εκπληκτική εκτέλεση του “Get The Message” (νωρίτερα ακούστηκε και το “Getting Away With It”, χωρίς τον Sumner), ενώ η τσιμπημένη στο fuzz διασκευή στο “I Feel You” των Depeche Mode έβαλε ακόμα μία φυτιλιά στο κοινό, ελάχιστα πριν την τελική μέθεξη του “There Is A Light That Never Goes Out”, που τραγουδήθηκε από άκρη σε άκρη της Πλατείας Νερού.
Setlist:
The Tracers
Bigmouth Strikes Again
(The Smiths)
Armatopia
Day In Day Out
New Dominions
Stop Me If You Think You've Heard This One Before
(The Smiths)
Hi Hello
Walk Into The Sea
Getting Away With It
(Electronic)
Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me
(The Smiths)
Spiral Cities
How Soon Is Now?
(The Smiths)
Get The Message
(Electronic) (με τη συμμετοχή του Bernard Sumner)
Easy Money
I Feel You
(Depeche Mode)
There Is a Light That Never Goes Out
(The Smiths)
Όσο η ώρα πλησίαζε έντεκα, τόσο ο κόσμος συνέρρεε προς τη σκηνή της Πλατείας Νερού, με τη μαζικότητα και την πυκνότητα του, να αγγίζει την υψηλότερη τιμή της βραδιάς. Απολύτως λογικό. Τους New Order θα βλέπαμε. Ανθρώπους που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή όχι μίας, αλλά δύο μουσικών επαναστάσεων. Αρχικά του post punk/goth στις μέρες των Joy Division κι έπειτα σημαιοφόροι της ηλεκτρονικής μουσικής και καθιερωτές της club κουλτούρας, ως New Order πια.
Το ξεκίνημα χλιαρό, με τα “Singularity” και “Restless” -από το προ τετραετίας “Music Complete” που χαιρετήθηκε από τον ξένο τύπο, αλλά πέρασε μάλλον απαρατήρητο στα μέρη μας- κι ανάμεσα τους το “Regret” από το “Republic”, το album που σχεδόν διέλυσε το σχήμα. Δεν έχω ξεγελαστεί ούτε δευτερόλεπτο, η μπάντα φυσάει, απλά έχει κάνει αντιδημοφιλείς επιλογές. H gamechanger κίνηση ευτυχώς έρχεται νωρίς. Το “Unknown Pleasures” θα συμπλήρωνε μία ημέρα πριν 40 χρόνια ζωής και οι New Order ήταν διατεθειμένοι να μας χαρίσουν το θείο δώρο τριών back to back υπερκλασικών Joy Division ύμνων. Στο άκουσμα του riff του “She's Lost Control” ηλεκτρικό ρεύμα διαπερνάει τα κορμιά των περί των 6000 κόσμου, η μπασογραμμή του “Shadowplay” μοιράζει ανατριχίλες -με τον Tom Chapman να channel-άρει Peter Hook από το υπερπέραν- και τις ιαχές “Dance, dance, dance, dance, dance to the radio” να σηκώνουν κύμματα πέριξ της Πλατείας Νερού στο “Transmission”.
Τη συγκίνηση στα κομμάτια των Joy Division, ακολούθησε η μεταβατική μεν, χορευτική δε διάθεση του “Your Silent Face”. “Bizarre Love Triangle” για τη συνέχεια. Ο Sumner παρατάει την κιθάρα του, πιάνει το μικρόφωνο και το ξεφάντωμα ξεκινά με άπιαστα beats και τη discoball στην κορυφή της σκηνής να στριφογυρνά επιδεικτικά. Το rave γιγαντώθηκε στα αιώνια club hits “True Faith” και “Blue Monday” και μας βρήκε να σιγοτραγουδάμε “Ooooohhhhooo” Madchester style στο “Temptation”, σύνθεση που έκλεισε το κυρίως μέρος του set τους.
Η επιστροφή των New Order σχεδόν άμεση, με τον Bernard Sumner να ανακοινώνει, πως επειδή ο Johnny Marr έληξε την εμφάνιση του λίγο νωρίτερα, θα είχαμε την ευκαρία να ακούσουμε ακόμα δύο κομμάτια των Joy Division! Η αλλαγή κλίματος αποτυπώνεται και στα χρώματα που απεικονίζονται στη γιγαντοθόνη πίσω από τη μπάντα. Τα πολύχρωμα παιχνιδίσματα δίνουν τη θέση τους στο μουντό δίπολο μαύρο/άσπρο. Σκοτεινές και λευκές φιγούρες με αιχμηρές κουκούλες δεσπόζουν πάνω από τα κεφάλια μας. Δέος, γινόμαστε μάρτυρες του “Atmosphere”. Το βάθος στα drums του Stephen Morris συντηρεί το επιβλητικό κλίμα της αυθεντικής εκτέλεσης, τα πλήκτρα της Gillian Gilbert στοιχειώνουν. “Don't Walk Away”. Δεν έχουμε να πάμε πουθενά. Τουλάχιστον όχι ακόμα. Υπάρχει και το “Love Will Tear Us Apart”. Χορεύεται, τραγουδιέται, τα πάντα. Από όλους, από όλες. Τέτοιοι συναυλιακοί αποχαιρετισμοί είναι πάντα γλυκόπικροι, θαρρείς ότι το τραγούδι αυτό έχει γραφτεί ακριβώς για να παίζεται εκείνες τις στιγμές. Μία μπάντα όμως, έχει το προνόμιο να το διαθέτει στη φαρέτρα της.
Αυτοί είναι οι New Order. Νόμιμοι κάτοχοι της κληρονομιάς των Joy Division και κλειδοκράτορες της electronica και του dance rock. Οι περισσότεροι δε γίνεται να τα έχουν όλα, αυτοί οι άτιμοι μπορούν. Είναι αστείο το πόσο σπουδαίοι ήταν την Κυριακή το βράδυ. Φανταστείτε το σκηνικό κάτι σαν την καλύτερη βραδιά που έχετε περάσει στη Death Disco, αλλά μεγεθυμένη επί χίλια κι αρχίζετε να έχετε μια πρόχειρη εικόνα. Τους βγάζω το καπέλο, όπως και οι λοιποί παρευρισκόμενοι, που τους καταχειροκρότησαν με το τέλος της εμφάνισης τους. Ακόμα μια σπουδαία headline εμφάνιση για το φετινό Release, που πραγματικά έχει βάλει τροχιά για να θέσει ιστορικό προηγούμενο.
Setlist:
Singularity
Regret
Restless
She's Lost Control
(Joy Division)
Shadowplay
(Joy Division)
Transmission
(Joy Division)
Your Silent Face
Bizarre Love Triangle
Subculture
Plastic
The Perfect Kiss
True Faith
Blue Monday
Temptation
Encore:
Atmosphere
(Joy Division)
Love Will Tear Us Apart
(Joy Division)
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Σούρσος
Αλέκος Καταστρόφος
Γιάννης Λιβανός (https://www.facebook.com/JohnMetalmanPhotography/)
Comments
