Μα μία αναβολή, μα δύο αναβολή, να σου που η τρίτη ήταν η φαρμακερή, μιας και οι Shame τα κατάφεραν και όντως εμφανίστηκαν λίγο πριν φύγει το 2022 στο Fuzz Live Music Club, πατώντας με στυλ τη σκηνή υπό τους ήχους του “Live And Let Die” του Paul McCartney και των Wings και αφού είχε προηγηθεί το “ζέσταμα” από τον Council Popstar, το one man project από το Barnsley του Ηνωμένου Βασιλείου, που μας πρότεινε σχετικά επιτυχώς την κάπως πιο rave εκδοχή του πάνω στη synth pop.
Χωρίς πολλά πολλά, εκκίνηση με το “Alphabet”, το οποίο ο Charlie Steen τραγούδησε σχεδόν ολόκληρο μέσα από την πλατεία του Fuzz, φανερώνοντας με το “καλησπέρα” τις διαθέσεις του. Το ολοκαίνουριο, αλλά γνώριμο “Fingers Of Steel”, άνοιξε το χορό των έξι συνολικά κομματιών που ακούστηκαν από το επερχόμενο “Food For Worms”, ενώ η post punk ορμή του “Concrete” σήκωσε ολόκληρό το Fuzz στο πόδι. Ο Charlie Steen προτείνει το μικρόφωνο του στο κοινό, από τη σκηνή αυτή τη φορά, ήταν όμως να μην του ανοίξει η όρεξη...
“To those of you who know us, to those of you who don't know us, this is another one of our songs and THIS IS HOW IT STARTS”.
Η άβολα groovy μπασογραμμή του “The Lick” παίρνει τα ηνία. Ο Charlie Steen πλησιάζει τη βάση του μικροφώνου του και καθώς ξεκινά τη θεατρική απαγγελία του, ξεκινά να ξεκουμπώνει το κακόγουστο πουκάμισο του. Εκεί στο πρώτο ρεφρέν σκέφτεται “μήπως να πιούμε και κανένα ποτάκι;” και ξανακατεβαίνει στο κοινό, αυτή τη φορά για να φτάσει μέχρι το μπαρ και όρθιος στη μπάρα να συνεχίσει την ερμηνεία του. Ο κόσμος αποθεώνει και κάμποσοι έχουν βγάλει τα smartphones για να απαθανατίσουν τη στιγμή. Ο Charlie ατάραχος, κατεβαίνει από τη μπάρα, “λαλάει” δυο στίχους μέσα από το κοινό, ξανανεβαίνει στο μπαρ, πιάνεται από τα κάγκελα και ρίχνει ένα σάλτο για τον εξώστη. Εκεί απασφαλίζει εντελώς κραυγάζωντας “Bathe Me In Blood!” και ξελαρυγγιασμένος, κοιτώντας μας από το μπαλκόνι του Fuzz με τη σιγουριά ενός μονάρχη που απευθύνεται στους υπηκόοους του, κηρύσει λήξη τελετής με μία και μόνο φράση: “AND THAT IS HOW IT ENDS”.
Ώρα για άθληση, ώρα για “Six Pack”. Αγώνας 200 μέτρων από τον εξώστη μέχρι τη σκηνή για τον Charlie, οριστικός αποχωρισμός του πουκαμίσου του και άσκησεις άρσης βαρών με τη βάση του μικροφώνου, σε ένα “Ναι ρε, αθλούμαι!” σκηνικό.
Το “Tasteless” κρατάει την αδρεναλίνη ψηλά και μετά από δύο ακυκλοφόρητα κομμάτια (“Alibis”, “Adderall”) η πεντάδα από το νότιο Λονδίνο ανεβάζει στροφές με συνθέσεις σχεδόν αποκλειστικά από τους δύο πρώτους της δίσκους. Στο σχιζοφρενικά ισορροπημένο μεταξύ τραχύτητας και ατμόσφαιρας “Born In Luton”, αρχίζει να ξεφεύγει και ο μπασίστας Josh Finerty με κάποια αψυχολόγητα sprint επί σκηνής (μέχρι το τέλος της βραδιάς θα έχει φάει και καναδυό σαβούρες), αλλά και στο σύνολο της η μπάντα βασισμένη στη νεανική ορμή της, παίζει δίχως αύριο.
Οι κιθάρες των Eddie Green και Sean Coyle-Smith πότε πότε ακούγονται βυθισμένες σε κάποια παραισθησιογόνα, κυρίως όμως ταλαιπωρούν τα αυτιά μας με τιγκαρισμένα στην παραμόρφωση post punk riffs, ενώ ο Josh Finerty και ο Charlie Forbes στα τύμπανα οδηγούν τη μπάντα σε φρενήρεις ταχύτητες. Όσο για τον Charlie Steen; Από ό,τι φαίνεται, το έχει βάλει πείσμα να γίνει ο τελευταίος rock star, σε μια εποχή που δεν υπάρχει χώρος για κανέναν.
Ζωντανά λοιπόν, η έμφαση μπαίνει στο post punk και οι όποιες καλλιτεχνικές τους ανησυχίες εξαντλήθηκαν κατά μεγάλο ποσοστό στην εξαιρετική εκτέλεση του “Angie”, αφού προηγουμένως όμως είχαν περάσει σαν σίφουνας από τα “6/1” και “One Rizla”. Το “Snow Day” -αν και ανακοινώθηκε ως τέτοιο- δε θα ήταν το πραγματικά τελευταίο κομμάτι της βραδιάς, όμως το συγκρότημα το αντιμετώπισε ακριβώς ως τέτοιο. Απόδοση στα κόκκινα, θόρυβος και ένας Charlie Steen αφηνιασμένος.
Η μπάντα ίσα που φεύγει από τη σκηνή και επανέρχεται στα καπάκια: “Το τελευταίο μας τραγούδι για το 2022” ανακοινώνει ο σγουρομάλλης frontman και φύγαμε για “Gold Hole”, με ένα Fuzz ολόκληρο να κουνιέται σε ρυθμούς Louis Vuitton. Ο Steen κραυγάζει “Shake me up!” σηκωμένος όρθιος στα χέρια του κοινού και μαζί του και όλοι εμείς. Στο τέλος απλά παραδίνεται στις αγκάλες μας και σερφάρει το δρόμο του προς τη σκηνή.
Αυτό ήταν. Το τελευταίο show των Shame για το 2022 είχε μόλις τελειώσει και ήταν μια rock n roll καταιγίδα. Οι Λονδρέζοι μπορεί προς το παρόν να μην έχουν κυκλοφορήσει τους κορυφαίους δίσκους ή να μην έχουν γνωρίσει την καταξίωση που απολαμβάνουν άλλοι σύγχρονοι τους θιασώτες του post punk, μπορούν όμως να παινευτούν ότι δίνουν με διαφορά τα καλύτερα live και έχουν στη θέση του οδηγού τον τελευταίο μεγάλο frontman. Το μέλλον τους ανήκει.
Ανταπόκριση: Δημήτρης Σούρσος
Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά
Setlist:
Alphabet
Fingers Of Steel
Concrete
The Lick
Six Pack
Tasteless
Alibis
Adderall
Born In Luton
6/1
Burning By Design
One Rizla
Angie
Orchid
Snow Day
Encore:
Gold Hole
Comments
