Τα στερεότυπα, εκτός από βασικοί παράγοντες επιβράδυνσης της σκέψης ως και εκμηδενισμού αυτής, είναι και καλύτεροι συμπαραστάτες κάθε πλάνης. Αλλά και εργαλείο χειραγώγησης των αδαών. Η metal, σε όλες της τις προεκτάσεις το έχει βιώσει πολύ καλά και δεν ήταν λίγες οι μπάντες που βρέθηκαν στο στόχαστρο κάποιων επιτήδειων, που απλά προσπαθούν να βρουν κάποιον αόρατο εχθρό και πάντα με σκοπό την προβολή. Αλλά η επιστήμη της ψυχολογίας, εδώ και κάποια χρόνια, βρήκε το θέμα της metal μουσικής πολύ ενδιαφέρον μέσο για την κατάρριψη των κάθε στερεοτύπων.
Έτσι λοιπόν, αφού αυτοί που άκουγαν metal μουσική στην δεκαετία του ’80, δεν έγιναν δολοφόνοι, αλκοολικοί βιαστές και δεν τυφλώθηκαν από το άσβεστο μίσος για τους πάντες, δημιουργώντας μια ισορροπημένη ζωή, άρχισαν να προσελκύουν ακόμα περισσότερους επιστήμονες να ερευνήσουν την ιδιαιτερότητα της μουσικής αυτής. Οι σχετικές έρευνες πληθαίνουν και οι ψυχολόγοι δεν δυσκολεύονται να βρουν επιχειρήματα, που αποδεικνύουν ότι η μουσική αυτή δεν είναι μόνο μια υγιής έκφραση, αλλά πολλά περισσότερα. Ο φόβος του θανάτου είναι ένας από τους δύο βασικούς φόβους, που είναι υπεύθυνος για την δημιουργία πολλών αγχωτικών καταστάσεων. Και όπως αναφέρει μια νέα έρευνα η metal ξανά έχει λύση και για αυτό.
Η σκληρή μουσική βοηθά σημαντικά την διαχείριση του φυσικού τρόμου απέναντι στο θάνατο, κάνοντας την «πολιτιστικό αγαθό». Αυτό ισχυρίζονται οι ψυχολόγοι Julia Kneer και DIana Rieger στην έρευνά τους που δημοσιεύτηκε αρχές Ιουλίου του 2016 στην βάση δεδομένων της American Psychological Association και με τίτλο «The memory remains: How heavy metal fans buffer against the fear of death.», προφανώς επηρεασμένο από τραγούδι των Metallica από το άλμπουμ Reload του 1997.
Η έρευνα έγινε ανάμεσα σε 30 άτομα από Γερμανία και Ολλανδία, τα οποία χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Η μία άκουγε το κλασικό Angel Of Death των Slayer και η άλλη κάποιες τυχαίες επιλογές από audiobook. Και τα αποτελέσματα ήταν πολύ εντυπωσιακά, καθώς το τραγούδι για τον Josef Mengele έδειξε πως αυξάνει την αυτοπεποίθηση και επίσης ότι, ο φόβος για τον θάνατο σχεδόν εξαφανίστηκε. « Η Heavy metal μουσική πολλές φορές ταυτίζεται, από αυτούς που δεν την ακούνε, με τον θάνατο. Όμως οι οπαδοί της βεβαιώνουν ότι ο ήχος της τους βοηθά να ξεφύγουν από κατάθλιψη, ακόμα και να αποβάλουν σκέψεις σχετικές με τον θάνατο. Σύμφωνα με την θεωρεία της διαχείρισης του φόβου, η αυτοεκτίμηση και πολιτιστική προσέγγιση προς το περιβάλλον αποτελούν ένα δίπολο ανακούφισης από τον φόβο του θανάτου», αναφέρουν οι Αμερικανίδες.
Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, ενθυμούμενοι την συγκεκριμένη θεωρεία των Thomas A. Pyszczynski , Sheldon Solomon και Jeff Greenberg, η οποία λέει ότι αυτός είναι και ο βασικός λόγος, για τον οποίο οι άνθρωποι αφιερώνουν τόσες δραστηριότητες στην προσπάθεια τους για να διατηρήσουν το συγκεκριμένο δίπολο. Η έρευνα των δύο Αμερικανίδων είχε σαν στόχο να τεστάρει, αν από μόνος του, ο πολιτιστικός παράγοντας είναι ικανός να διώξει τον φόβο του θανάτου. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση αναφέρεται στην κουλτούρα της metal μουσικής. « Η metal μουσική μπορεί να θεωρηθεί από τους οπαδούς της σαν ένας πολύ θετικός πολιτιστικός παράγοντας, άρα είναι και υπεύθυνος για την διαμόρφωση της κοινωνικής τους ταυτότητας. Η έρευνά μας, αποτελούμενη από δύο μέρη, ήθελε να ελέγξει, αν η heavy metal είναι ικανή να αμβλύνει το υπαρξιακό άγχος. Στο πρώτο μέρος μάθαμε ότι οι μεταλλάδες δεν χρειάζεται να διευρύνουν τους πολιτιστικούς τους ορίζοντες, αφού μόνο με τη ακρόαση της μουσικής τους έχουν την συνείδηση της αναγκαιότητας (ή το μη αναστρέψιμο χαρακτήρα του) του θανάτου. Το δεύτερο μέρος έδειξε ότι η σκληρή μουσική βελτιώνει αυτόματα την αυτοεκτίμηση των οπαδών της, την ίδια στιγμή που οι άλλες ομάδες εξεταζομένων χρειαζόταν να την οικοδομήσουν» καταλήγουν οι δύο Αμερικανίδες.
Δεν είναι πρώτη έρευνα, μάλλον ούτε και τελευταία, που αποδεικνύει ότι, η σκληρή μουσική δεν είναι και τόσο κακή επιρροή. Κάποιες παλιότερες έρευνες έδειξαν ότι οι οπαδοί της είναι πιο πιστοί σύντροφοι, αλλά και περισσότερο ευφυείς. Αλλά ακόμα ότι ο δυνατός ήχος της έχει και … καταπραϋντικές ιδιότητες. Επίσης αποδεικνύεται και πάλι ο ιδιαίτερος χαρακτήρας που, θα τολμήσω να πω, βοηθά στην εξέλιξη και του ίδιου του ανθρώπου. Άλλωστε δεν είναι λίγες οι χώρες, που όχι μόνο την από-δαιμονοποίησαν, αλλά την έχουν συμπεριλάβει και στην καθημερινή κουλτούρα τους.
Comments
