Το Rock Overdose είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει με έναν ικανότατο μουσικό της χώρας μας κι εκπρόσωπο της blues μουσικής, τον Νίκο Ντουνούση. Ένας άνθρωπος που έχει αποδείξει την αξία του και στο εξωτερικό, μιλάει για τις επιρροές του, τις αναμνήσεις του από τις παλιότερες εποχές,την τωρινή του συνεργασία με τον Βασίλη Παπαδόπουλο, δίνει συμβουλές στο πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε τη μουσική γενικότερα και ανοίγει την καρδιά του στον Δημήτρη Αλόρα σε μία πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με εύστροφο όσο και σαρκαστικό όπου χρειάζεται ύφος, που φανερώνει επίπεδο και χιούμορ.
Rock Overdose: Kύριε Ντουνούση σας καλωσορίζουμε στις σελίδες του περιοδικού. Η πρώτη μας ερώτηση αφορά τη συνεργασία σας με τον Βασίλη Παπαδόπουλο, με τον οποίο πραγματοποιείτε κάποια ακουστικά σόου. Θα θέλαμε να μας πείτε πως ευοδώθηκε αυτή η συνεργασία και αν ως τώρα τα πράγματα πηγαίνουν όπως τα είχατε σχεδιάσει.
Νίκος Ντουνούσης: Καλώς σας βρήκα κι εγώ λοιπόν. Είναι λογικό να με ρωτάτε για την συνεργασία μου με τον Βασίλη μια και πρόκειται για την μακροβιότερή μουσική μου συνεργασία. Αυτό και μόνο τα λέει όλα. Πρόκειται για έναν από τους καλύτερους συνεργάτες που είχα ποτέ μου, σε ένα σχήμα που έχει δουλέψει σε πολλά μήκη και πλάτη αυτής της χώρας και όχι μόνο. Με τον Βασίλη απλά βρεθήκαμε να παίζουμε μια κοινή συνισταμένη των μουσικών στιλ και επιρροών του καθενός μας και ο κόσμος έδειξε από την πρώτη μέρα να το απολαμβάνει. Έτσι φτάνουμε του χρόνου τα 20 χρόνια μαζί. Υπερβολικά περισσότερο απ’ότι θα μπορούσαμε να περιμένουμε ή είχαμε σχεδιάσει.
Rock Overdose: Γνωρίζοντας την πορεία σας μέσα στα χρόνια, θα θέλαμε να μας πείτε τι σας τραβάει εσάς ώστε να ξεκινήσετε μια οποιαδήποτε συνεργασία, που έγκειται κάποια συγκεκριμένη σας απαίτηση, στην τεχνική, στο συναίσθημα, στη χημεία ή είναι ένα κράμα όλων των παραπάνω;
Νίκος Ντουνούσης: Η συγκεκριμένη απαίτησή μου είναι προς τον ίδιο μου τον εαυτό και αφορά τους ανθρώπους με τους οποίους παίζω μουσική μαζί . Ζητώ και απαιτώ από τον εαυτό μου να συνυπάρχω με καλλιτέχνες που βασικό τους στόχο έχουν να προσεγγίζουν την ίδια την μουσική με ειλικρίνεια και αφοσίωση. Δεν με απασχολεί το κάπως, το trendy και το in. Βασικό μου μέλημα είναι αυτός που θα διαλέξω να παίξουμε μαζί , να μπορεί να κλείσει τα μάτια και να απολαύσει την μουσική καλύτερα από τον καλύτερο του ακροατή. Είτε ζει απ’αυτό είτε όχι.
Το σημαντικότερο είναι να απολαμβάνει την μαγεία της στιγμής απομονωμένος από τη υπόλοιπή του πραγματικότητα. Εκεί που η μουσική έχει τον δικό της χώρο και χρόνο την δικιά της υπόσταση και κατά την γνώμη μου, εκεί , που βρίσκεται και η πραγματική δημιουργία.
Rock Overdose: Ζώντας στην Θεσσαλονίκη για πάνω από 30 χρόνια, δε μπορώ παρά να μνημονεύω τους Blues Gang/Blues Wire, είχα την τύχη κάπου το '94-'95 να σας πετύχω και ζωντανά με τον κόσμο να μένει άφωνος από τις ικανότητες σας. Τι θυμάστε από εκείνες τις εποχές και πόσο διαφέρουν από την καλλιτεχνική πραγματικότητα του σήμερα;
Νίκος Ντουνούσης: Το ‘95 ήταν η εποχή που ετοίμαζα ήδη την αναχώρησή μου απ’τους Wire μια και ήταν και η χρονιά έναρξης των Backbone. Επίσημα από το ‘96 ,20 χρόνια πλέον δηλαδή. Τα πλέον δημιουργικά χρόνια μας με τους Wire νομίζω ότι ήταν από το ‘85 μέχρι και το ‘92,εποχές του Παραρλάμα και του ξεκινήματος του Μύλου, όπου εκτός από αυτούς τους δύο χώρους που χτίστηκαν επάνω μας και παίζαμε σχεδόν σε καθημερινή βάση είχαμε τις ευκαιρίες παράλληλα να ταξιδέψουμε πολύ εντός και εκτός Ελλάδας με πολυάριθμες εμφανίσεις κερδίζοντας αντίστοιχες εμπειρίες.
Τα χρόνια εκείνα δίναν πραγματικά περισσότερες ευκαιρίες για δυο λόγους. Πρώτον διότι όλα κόστιζαν λιγότερο, είτε σε χρήμα είτε σε προσωπικό κόπο, σε σύγκριση με το αποτέλεσμα. Δεύτερον ,η μουσική η ίδια δεν είχε ισοπεδωθεί όπως γίνεται στις μέρες μας. Το ‘πιπινόμπαρο’ ήταν ανύπαρκτο και οι ‘πιπινογαμπροί’ αν καταλαβαίνετε τις έννοιες δεν είχαν γεννηθεί ακόμη. Όλα αυτά είναι παιδιά του facebook και των mash media. Το mash προέρχεται από το mash potato κοινώς τον πουρέ γιατί κάπως έτσι καταντάει ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπροστά στην πολύωρη ηλεκτρονική προβολή φτιασιδιασμένων προσώπων και πλασματικών αστέρων.
Προσοχή: Η πολλή οθόνη καίει τον εγκέφαλο. Και νομίζω ότι λίγα λέω κι όλας. Αυτά δεν υπήρχαν τότε. Απλά παίρναμε ο ένας τον άλλο τηλέφωνο και αν τον βρίσκαμε καλώς, αν όχι πηγαίναμε στα στέκια που ξέραμε ότι θα βρεθούμε και συνεχίζαμε την μέρα μας δημιουργικά. Δεν σας παραξενεύει το γεγονός οτι σήμερα κοιτάν όλοι το τηλέφωνό τους για να καλέσουν τους φίλους τους να βρεθούνε και όταν βρίσκονται συνεχίζουν να κοιτάνε το τηλέφωνο; Αυτό για μένα λέγεται μετάλλαξη και σίγουρα θα οδηγήσει σε κάποιες άλλες ράτσες. Η καλλιτεχνική πραγματικότητα λοιπόν ήταν πιο λιτή και πιο άμεση. Έπαιζες, έβγαινες στα μαγαζιά, το προωθούσες σε κάνα ραδιόφωνο και ο κόσμος ερχόταν να σε ακούσει.
Σήμερα αν δεν είσαι trendy είναι πολύ δύσκολο. Και για να γίνεις trendy πρέπει να σ έχει ακούσει τουλάχιστον μια φορά ο Ρουβάς και να σ έχει εγκρίνει το σύνολο του facebook με εκατοντάδες χιλιάδες like. So simple-so poor.
Rock Overdose: Κάποια στιγμή διαλέγετε να κάνετε το προσωπικό σας σχήμα, Nick and the backbone. Αυτό συνέβη γιατί θέλατε μία νέα κατεύθυνση και νιώσατε ότι το εγχείρημα με τα προηγούμενα σας project είχε φτάσει στο τέλος, ή απλά θέλατε μία ανανέωση;
Νίκος Ντουνούσης: Το σχήμα αυτό προέκυψε από την ανάγκη για προσωπική δημιουργία και γιατί όχι για προσωπική αναγνώριση. Τα δικά μου like δηλαδή. Ο καθένας μας νιώθει κάποτε την ανάγκη να ανακαλύψει πού πατάει σαν προσωπικότητα και πόσο μπορεί να προχωρήσει στην δημιουργία μέσα από τις προσωπικές του αναζητήσεις.
Έτσι κι εγώ εκείνη την εποχή, είχα αρκετό προσωπικό κιθαριστικό υλικό που δεν είχε διοχετευτεί σε κανένα σχήμα για διάφορους λόγους που δεν είναι της παρούσης, αλλά σαφώς έψαχνε το κατάλληλο όχημα, μέσα φυσικά από τα χέρια μου τα ποδαράκια μου και το φτωχό μου κρανίο. Έχεις τον σπόρο φυτεμένο κάπου εκεί ανάμεσα στο συμπαθητικό και το παρασυμπαθητικό που σου λέει συνέχεια: τι κι αν;......
Έτσι μια μέρα ξυπνάς και λες... ε ναι λοιπόν, αν...... και ξεκινάς την προσωπική σου διαδρομή. Δεν το μετάνιωσα ποτέ μου παρ’ότι άφησα τους Wire, το σχολείο μου, σε εποχή που μεσουρανούσαν. Αλλά από τότε νιώθω ότι γνώρισα τους καλύτερους ανθρώπους και μουσικούς που θα μπορούσα ποτέ να γνωρίσω, έπαιξα και δημιούργησα με τους περισσότερους από αυτούς και θεωρώ τον εαυτό μου υπερτυχερό για τα λίγα έστω που κατάφερα σε αυτήν την γραφική μας γωνιά του πλανήτη.
Το μεγαλύτερο κέρδος ήταν ένας κύκλος μουσικών και φίλων που σήμερα θεωρώ αναντικατάστατο. Γιατί πιστεύω και πίστευα πάντα ότι στη ζωή τρία πράγματα μας κρατάν πραγματικά. Ο έρωτας η φιλία και η βαρύτητα . Για τον έρωτα δεν μπορώ να σας πω περισσότερα....,για την βαρύτητα διαβάστε.
Rock Overdose: Μια κι έχετε ζήσει και την εκτός Ελλάδας πραγματικότητα στην αντιμετώπιση των μουσικών, κατά πόσο διαφέρει η νοοτροπία στο εξωτερικό από τη δική μας; Υπάρχουν οι βάσεις και οι υποδομές για τους Έλληνες μουσικούς να κυνηγήσουν το όνειρο τους και ποια συμβουλή θα τους δίνατε ως πιο έμπειρος;
Νίκος Ντουνούσης: Παίζουμε μουσική που προέρχεται από τη δύση σε μια χώρα που η κουλτούρα της προέρχεται κυρίως από την ανατολή. Αυτό από μόνο του μας καθιστά cult και underground χωρίς καμία ελπίδα μετάλλαξης. Σαν αποτέλεσμα δεν μπορώ να πω ότι θα μπορούσα να συμβουλέψω τους νεότερους με αντικειμενικότητα και διαύγεια, μια και οποιαδήποτε συμβουλή από μένα θα μπορούσε να τους καταδικάσει η να τους αποπροσανατολίσει ,το λιγότερο. Και μέχρι πριν από μερικά χρόνια πίστευα ότι τα πράγματα για τις μουσικές που παίζουμε ήταν σαφώς σε καλύτερη μοίρα στο εξωτερικό, μιλώντας πάντα για την δύση φυσικά, και όντως ήταν, αλλά τελευταία έχω αρχίσει να αλλάζω γνώμη δραστικά.
Παγκόσμια η μουσική έγινε ταινία για το you tube δίνοντας όλο και λιγότερη σημασία στη μουσική και ρίχνοντας το μεγαλύτερο βάρος στην παρουσίαση. Επιπλέον οι παραδοσιακές μουσικές εταιρίες εξαφανίστηκαν αφήνοντας το έργο να το αναλάβουν η google ,η yahoo, η amazon κλπ, συνολικά καμιά 40αριά χρηματιστηριακές και διαφημιστικές εταιρίες, που κατέχοντας πλέον την πλήρη ηλεκτρονική τεχνολογία έβαλαν το χέρι τους παντού. Και με την μάσκα της ελευθερίας μάλιστα.
Είσαι απόλυτα ελεύθερος να ανεβάσεις την μουσική σου στο you tube, αλλά για κάθε hit θα πάρεις 0,00000000001 του ευρώ ενώ ο διαφημιστής και ο διακομιστής θα πάρουν από 0,5 έως 1 ευρώ ο καθένας και ίσως λέω και λίγα ενώ θα σε κάνουν να πιστεύεις πως είσαι και μάγκας που πουλάς. Μέσα σε όλα αυτά βέβαια μουσικές σαν το blues που δεν έχουν τίποτα trendy και λαμπερό είναι καταδικασμένες στην αφάνεια. Παντού, πόσο μάλλον στην ψωροκώσταινα.
Άρα λοιπόν, τι να μπορούσα εγώ να συμβουλέψω τους νέους; Να κάτσουν σπίτι τους και να μην κάνουν τίποτα; Θα’ταν αρκετά αρνητικό σαν στάση. Το μόνο που μπορώ να πω είναι να κάνουν ότι νιώθουν και να παλέψουν όσο μπορούν γι’αυτά που πιστεύουν, αν πιστεύουν πλέον σε κάτι, αλλά να κρατάν και μια πισινή για δύο λόγους. Ένα γιατί η εκμετάλλευση παραμονεύει στη γωνία, και δεύτερο γιατί αν βαδίζουν υποψιασμένοι ίσως κάποτε να καταφέρουν αυτοί να αλλάξουν κάτι πράγμα που δύσκολα μπορώ να πιστέψω.
Rock Overdose: Τι σημαίνει για σας blues ως μουσική, ως συναίσθημα και αντίληψη και πως θα δίνατε σε κάποιον που δεν έχει ασχοληθεί πολύ με τη συγκεκριμένη αυτή πτυχή της μουσικής το έναυσμα να εισχωρήσει στο μαγικό της κόσμο;
Νίκος Ντουνούσης: Το μπλούζ είναι σκληρό ωμό και κρύο. Αυτή είναι και η ομορφιά του. Είναι σαν το θηρίο που δεν δαμάζεται. Λέει τα πράγματα όπως είναι χωρίς καμιά προσπάθεια ωραιοποίησης. Δεν έχει τίποτε ποιητικό ,ούτε έντεχνο, για να χρησιμοποιήσω κι έναν ελληνικά κατανοητό όρο. Ακριβώς εκεί έγκειται και η ομορφιά του. Προσπαθώντας να κατανοήσεις σαν καλλιτέχνης το μπλούζ, είναι σαν να προσπαθείς να δαμάσεις ένα άγριο άλογο. Κατά τ άλλα πρόκειται για μια πολύ κεφάτη και όλο ζωή μουσική που σε κάνει να χορεύεις ακόμη και με την πιο θλιμμένη της εκδοχή. Εμπόδιο πάντα για τους Έλληνες η γλώσσα. Αν ξεπεραστεί πρώτα αυτό, τα πράγματα γίνονται αυτόματα πολύ πιο εύκολα.
Rock Overdose: Ίσως είναι λίγο κλισέ η ερώτηση αλλά πολλοί άνθρωποι θα θέλανε να μάθουν τις επιρροές σας όλα αυτά τα χρόνια, ποιους καλλιτέχνες θαυμάζατε και συνεχίζετε να θαυμάζετε και ποιος/οι ήταν αυτός/οι που σας κάνανε κι εσάς να παραμιλάτε -όπως κάνετε εσείς στους οπαδούς στις δικές σας συναυλίες- όταν τους ακούσατε 1η φορά ή όταν τους είδατε ζωντανά;
Νίκος Ντουνούσης: Εδώ η λίστα είναι πραγματικά αμέτρητη. Είναι πολύ δύσκολο να τους αναφέρω όλους κι αν προσπαθήσω θα αφήσω πολλούς απ’έξω, είναι βέβαιο. θα πω μόνο ότι οι πρώτες μου blues επιρροές ήταν ο Johhny Winter,o Muddy Waters και ο Albert Collins. Μεταγενέστερα o Albert KIng, o Robert Cray ,o B B king ,o Duke Robillard o Ry Cooder και oι Vaughan Brothers. Προηγήθηκε βέβαια στην εφηβεία μου όλη η αγγλική ροκ σκηνή και ο Jimmy Hendrix.
Rock Overdose: Στις 9 Δεκεμβρίου θα μοιραστείτε τη σκηνή του Eightball,με τους Band of Friends,την οriginal band του Rory Gallagher, με τον Gerry McAvoy και τον Ted McKenna. Πως προέκυψε, πως νιώθετε; Πείτε μας δυο λόγια γι'αυτο το live.
Νίκος Ντουνούσης: Μας προτάθηκε η συνεργασία αυτή από τους διοργανωτές της συναυλίας και δεχθήκαμε με μεγάλη μας χαρά. Τιμή μας να παίξουμε δίπλα σε μια τόσο ιστορική μπάντα και είμαι σίγουρος ότι κάτι καινούριο θα μάθουμε από αυτούς. Είχα την τύχη να είμαι στη συναυλία του Rory στο Παλέ ντε σπορ και είναι από τις συγκλονιστικότερες εμφανίσεις που έχω δει στη ζωή μου. Ο άνθρωπος ήταν φωτιά και μπορούσε να σε συνεπάρει ολοκληρωτικά. Κρίμα που έφυγε τόσο νέος.
Rock Overdose: Για το τέλος θα θέλαμε να μας πείτε τα μελλοντικά σας πλάνα. Θα εστιάσετε στις ακουστικές αυτές εμφανίσεις με τον συνεργάτη σας τον κύριο Παπαδόπουλο ή θα έχετε πιο ενεργό ρόλο με το συγκρότημα σας; Σας ευχόμαστε ότι καλύτερο για τη συνέχεια και κυρίως να μένετε όσο μπορείτε ενεργός και δημιουργικός.
Νίκος Ντουνούσης: Δεν έχω και πολλά πλάνα πέραν των δραστηριοτήτων με τα σχήματα που ήδη ασχολούμαι. Πρωταρχικό οι Backbone σε ηλεκτρική και τα τελευταία χρόνια και ακουστική μορφή, το ντουέτο με τον Βασίλη Παπαδόπουλο καλά κρατεί, ένα πρόσφατο blues ακουστικό ντουέτο που ξεκινήσαμε με τον φίλο μου τον Ηλία Ζάικο τους B.i.g. (blues in Greece) Brothers, και τέλος μια συμμορία φίλων καθηγητών από το πανεπιστήμιο, που παίζουμε πάλι blues σε ακουστική μορφή, ερασιτεχνών ως επί το πλείστον αλλά απόλυτων λατρών της μουσικής, με τους οποίους βγάζουμε πολύ κέφι και την ονομάσαμε προς τιμήν του είδους the Buddy Guys.Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σας λόγια και εύχομαι καλή συνέχεια.
Για το Rock Overdose
Δημήτρης Αλόρας
Πληροφορίες για τις μπάντες μπορείτε να βρείτε εδώ:
https://www.facebook.com/Nick.And.The.Backbone/
https://www.facebook.com/bluesingreecebrothers/
https://www.facebook.com/TWO.Nick.dounoussis.Bil.Papadopoulos/
https://www.facebook.com/TheBuddyGuys/
https://www.youtube.com/user/nickdounoussis