Το εμβληματικό μάτι του Horus που δεσπόζει στο διπλανό εξώφυλλο δεν επιλέχθηκε καθόλου τυχαία. Εκτός από σημάδι επιβολής του αιγυπτιακού θεού, συμβολίζει παράλληλα και την ανωτερότητα που κρύβει το δεύτερο album των Moonspell.Αν υπάρχει ένα χαρακτηριστικό της μουσικής τους, για το οποίο πρέπει να είναι σήμερα περήφανοι οι Πορτογάλοι ,είναι αναμφισβήτητα το αριστοτεχνικό πάντρεμα black & gothic στοιχείων, σε μια περίοδο που το συγκεκριμένο μοτίβο φάνταζε ξένο και πήγαινε κατά κάποιο τρόπο κόντρα στο μουσικό (ακραίο) ρεύμα της εποχής που κινούνταν λίγο-πολύ σε στάνταρ φόρμες.
Η προσήλωσή τους προς αυτή την κατεύθυνση θα αποκτήσει υπόσταση με το αξεπέραστο "Wolfheart" και θα συνεχιστεί ένα χρόνο αργότερα με το album-επιτομή της απόλυτης μαυρίλας & ρομαντικής gothic αισθητικής στις πιο ιδανικές αναλογίες. Ο λόγος φυσικά για το "Irreligious",έναν δίσκο που πάτησε έξυπνα στην βάση του προκατόχου του, αλλά δεν έμεινε εκεί• αντιθέτως πήρε όλα εκείνα τα στοιχεία που τον δομούσαν και τα έφτασε στα άκρα,μέσα από έναν συνθετικό οίστρο που άγγιξε βουνοκορφές έμπνευσης,ανακηρύσσοντας το Πορτογαλικό combo σε πιονέρους του είδους.
Ο εσωτερικός πυρήνας του "Irreligious" είναι φτιαγμένος με τα ίδια συστατικά του "Wolfheart" ,με την διαφορά ότι η gothic πλευρά του υπερτερεί σε σημεία και είναι στημένη ούτως ώστε να δημιουργεί μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα, που στο σύνολό της αποτελείται από συνθέσεις που κινούνται σε μεσαίες ταχύτητες και διέπονται από καταπληκτικά ρυθμικά μέρη, ιδιαίτερα βαριά riffs και πλήκτρα που είναι τοποθετημένα σε σημεία-κλειδιά και ελευθερώνουν μερικές ονειρικές μελωδίες που ταξιδεύουν την συνείδηση σε χιμαιρικούς τόπους μακριά από το σήμερα. Όλα αυτά δεν θα είχαν κανένα νόημα και δεν θα μπορούσαν να εξιτάρουν ενδόμυχα, αν δεν ακολουθούσε το 'επιστέγασμα' εν ονόματι Fernando Ribeiro.Η χαρακτηριστική χροιά της φωνής του που αποτελεί το σήμα κατατεθέν της μπάντας και η μοναδική ικανότητα του να κάνει τα γνωστά γυρίσματα, από dark-deep σε death και ενίοτε σε clean ,αλλάζοντας ύφος "on the fly",είναι ένα γνώρισμα που δεν το συναντάς κάθε μέρα και κατά την άποψή μου είναι και το στοιχείο που δίνει το "μαγικό άγγιγμα" στις συνθέσεις. Έτσι και εδώ τα φωνητικά του ταλαντούχου frontman είναι απλά απίστευτα ,αφού κατορθώνουν επιδεικτικά να δημιουργήσουν έναν συγκερασμό από πόνο, θυμό, εγκατάλειψη, απόγνωση ,όλα μεταξύ τους αναγνωρίσιμα και σε εξαιρετικά μεγάλες δόσεις. Το πάζλ συμπληρώνεται στον στιχουργικό τομέα, μια και όλα τα κομμάτια αποπνέουν έναν σκοτεινό λυρισμό, προϊόν της σκοτεινής ποίησης & λογοτεχνίας του ιθύνοντος νου Ribeiro.
Όσο αφορά τις καθαυτές συνθέσεις ,θα ήθελα να σταθώ συγκεκριμένα σε κάποιες που θεωρώ ότι είναι και οι μεγάλες στιγμές του δίσκου. Αρχίζοντας με το "Awake", που ο συνδυασμός των samplers στην εισαγωγή, μαζί με τα βαθιά φωνητικά και τα ρυθμικά τύμπανα, παραπέμπουν σε κάτι θυμίζει απόσπασμα από ταινία μυστηρίου και προσδίδουν την απόλυτη τρομακτική υφή, ακολουθεί το "Poisoned Gift" με τα κολλητικά pre-chorus & chorus μέρη και το εξαιρετικό κλείσιμο του, με ένα μαγευτικό σόλο που συμπληρώνει όμορφα το κομμάτι. Συνεχίζω με "Raven Claws" ,ένα ιδιαίτερο τραγούδι με low-tempo κουπλέ και γυναικεία φωνητικά ,στα χνάρια του θρυλικού "Vampiria".Το περίεργο "Herr Spiegelmann" ή "MirrorMan" είναι το επόμενο track που μπορεί η εισαγωγή του να αιφνιδιάζει λίγο, αλλά το τρίπτυχο πλήκτρα-μελωδικές κιθάρες-σκοτεινές φωνητικές γραμμές, δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για να μην εντυπωσιάσουν. Επίσης κάτι που δεν γνωρίζει πολύς κόσμος, είναι πως μέρος των στίχων έχει παρθεί από το μυθιστόρημα "Το άρωμα" του Patrick Suskind.Κορυφαία στιγμή του δίσκου και της ευρύτερης δισκογραφίας των Πορτογάλων ,ένα κομμάτι που έμελλε να κοσμεί έκτοτε το encore των ζωντανών εμφανίσεων τους και να αισθάνεσαι έως και σήμερα να σε κυριεύει ένα ρίγος ακούγοντάς το. Δεν είναι άλλο από το θελκτικό "Full Moon Madness",μια σύνθεση που οι υπνωτικές εναλλαγές μεταξύ Αγγλικών-Πορτογαλικών μεταδίδουν ένα συγκλονιστικό vibe που προκαλεί "μουσική παράλυση". Πάντα πίστευα πως το συγκεκριμένο, κατά τις live εκτελέσεις πρέπει να παίζεται ΜΟΝΟ νύχτα. Το γιατί ,δεν είναι δύσκολο να το βρείτε.
Όντας κάτι αυθεντικό και αγνό σε όλες τις πτυχές του ,το "Irreligious" 16 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, παραμένει ένα κορυφαίο album απαράμιλλης αισθητικής & συνθετικής δεινότητας, που κατάφερε να προσδιορίσει ένα παρακλάδι της μουσικής και να εμπνεύσει με την σειρά του μεταγενέστερες μπάντες.
Comments
