Κάποια πράγματα σ'αυτή τη ζωή είναι γραφτό να συμβούν για να μεγαλουργήσουν. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι 4 περίεργοι τύποι με συνδετικό κρίκο τον Tom Morello ,θα ένωναν τις δυνάμεις τους στο Λος Άντζελες 22 χρόνια πριν και θα δημιουργούσαν μια μπάντα-φαινόμενο που θα διεύρυνε τους ορίζοντες σε ένα μουσικό ιδίωμα ,δίνοντας μια διαφορετική αντίληψη & φιλοσοφία σ'αυτό που ονομάζουμε art rock.
Μπορεί τα early 90's να αποτελούσαν το σημείο καμπής του grunge,που συνετέλεσε στην εκτόξευση της δημοτικότητας/καρριέρας κάποιων σημαντικών συγκροτημάτων του είδους, όπως τους Soundgarden,Nirvana,Pearl Jam, παρόλα αυτά,albums σαν το "Undertow" ,δεν μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα, πόσο μάλλον δε, όταν κομμάτια σαν τα "Sober" & "Prison Sex" έκαναν αίσθηση με τον αυθορμητισμό και την ωμή επιθετικότητα τους, που αντανακλούσαν την ίδια την μπάντα κατά τα πρώτα της δισκογραφικά βήματα, όπου φρόντισε καλά να κρύψει στο ακατέργαστο διαμάντι-ντεμπούτο της.
Το "Aenima" ήταν ουσιαστικά ο πρώτος μεγάλος άθλος ,ο οποίος αποδείχτηκε η απαρχή μιας κολοσσιαίας συνέχειας που πήρε μορφή στα "Lateralus" & "10.000 Days" αντίστοιχα. Αρχικά το εγκεφαλικό εξώφυλλο ,σε προϊδεάζει γι'αυτό που πρόκειται να επακολουθήσει. Υπεύθυνος γι'αυτό, ο Adam Jones που καταφέρνει και αποτυπώνει με έναν ιδιαίτερο τρόπο την σχέση ήχου-εικόνας δένοντας αυτά τα δύο στοιχεία απόλυτα, πράγμα που ακολουθεί και στις live εμφανίσεις τους με την χρήση των visual effects.Στα ενδότερα τώρα, με τον Justin Chancellor να έχει αναλάβει την θέση του απερχόμενου Paul D'Amour ,το μικρό "δωματιάκι" των Ocean Way studios στο Χόλυγουντ της Καλιφόρνια, έμελλε να γίνει εκείνο το ιερό μέρος, που το progressive rock θα μεταμορφωνόταν σε κάτι που δεν έμοιαζε με τίποτα με ό,τι γνωρίζαμε έως τώρα. Πάρτε σαν βάση όλα εκείνα τα prog στοιχεία που δίδαξαν μερικοί πρωτομάστορες του είδους σαν τους King Crimson & Pink Floyd ,διαλύστε τα και ξαναφτιάξτε ένα νέο καλούπι, με μια διαφορετική προσέγγιση που θέτει νέα δεδομένα, από τις συνθετικές δομές ,τον ήχο ,τις φωνητικές γραμμές, έως και το εμπορικό λανσάρισμα του, μέσα από ένα απίστευτο artwork απαράμιλλης αισθητικής που συμπληρώνει την μοναδικότητά του περιεχομένου του.
Όλα τα παραπάνω μετέτρεψαν στην κυριολεξία την δεύτερη δουλειά των Καλιφορνέζων σε βόμβα μεγατόνων, που συνδύαζε αριστοτεχνικά την συνθετική πολυπλοκότητα -που μικρή σχέση είχε με γνώριμες φόρμες του σκληρού ήχου- με πιο προσιτά, αλλά συνάμα τόσο διαπεραστικά σημεία. Προσέξτε τις κιθαριστικές εξάρσεις του Jones ,τα βαριά και άλλοτε grunge riffs & σόλο του δεν ακολουθούν τα στάνταρ κλισέ,απεναντίας είναι μέρος των διαρκών εναλλαγών της ροής των συνθέσεων που αιφνιδιάζουν τις περισσότερες φορές ,καθώς σκάνε εκεί που δεν τα περιμένεις. Το ίδιο συμβαίνει και με τα τύμπανα και το μπάσο των Carey & Chancellor, που κατέχουν προεξέχουσα θέση στο rhythm section, δίνοντας έτσι ιδιαίτερη έμφαση στη ρυθμική γραμμή των κομματιών. Κλασικό παράδειγμα το κορυφαίο "Forty Sixt & 2" ,που το μπάσο για άλλη μία φορά πρωταγωνιστεί στον ήχο τους και αφήνει τις κιθάρες σε δεύτερο ρόλο. Και φυσικά πίσω απ'όλα αυτά δεν θα μπορούσε να λείπει ο οξυδερκής Maynard James Keenan, που το παιχνίδι με το μυαλό αποτελεί μια έμφυτη ικανότητά του και φροντίζει κάθε φορά να την αποτυπώνει μέσα από τους αινιγματικούς και άλλοτε ενδοσκοπικούς στίχους του, που αντικατοπτρίζουν μερικά από τα θέματα του "Aenima" και στρέφονται γύρω από παράξενα σύμβολα, τον μυστηριώδη Harry Manback, την μυθολογία από άλλους πολιτισμούς και τα 46+2 χρωμοσώματα που σηματοδοτούν το επόμενο βήμα της ανθρώπινης εξέλιξης. Οι ερμηνείες του αγγίζουν τα πιο βαθειά μύχια της ψυχής και οδηγούν τα κομμάτια σε μια άλλη διάσταση ,κάνοντας τον ακροατή μύστη ενός συγκλονιστικού τελετουργικού σκηνικού που σαγηνευτικά τον καλεί να πάρει μέρος. Προσπαθήστε να κάνετε μια αντιπαραβολή του τρόπου του τραγουδάει ο Keenan στο "Eulogy" με αυτή του Greg Lake στο "21st Century Schizoid Man".Παρατηρείτε κάτι ;
Όσο αφορά τις συνθέσεις ,επειδή θεωρώ ατόπημα για ένα δίσκο του βεληνεκούς του "Aenima" να αναφερθώ σε συγκεκριμένες, απλά θα σημειώσω πως μέχρι και τα πολλαπλά ιντερλούδια έχουν τον σκοπό τους και τον λόγο της ύπαρξής τους, αποτελώντας έτσι αναπόσπαστο μέρος του συνολικού εγχειρήματος. Αυτό που έχει σημασία, είναι πως το "Aenima" είναι ένα τρανό παράδειγμα μεγαλειώδους σύλληψης που ξετυλίγεται με τόσο επιδεικτικό και μοναδικό τρόπο και μαρτυρά σε τελική ανάλυση την μουσική ευφυΐα του κουαρτέτου που βρίσκεται πίσω από αυτό, δικαιολογώντας εν τέλη γιατί αναρριχήθηκαν στα πιο υψηλά "σαλόνια" της prog rock. Τέτοια groups αποτελούν γροθιά στην στασιμότητα και το αναμάσημα που εκπροσωπούν ανούσια-σύγχρονα μουσικά στερεότυπα.
Πόσο υπομονή πρέπει να κάνει η ανθρωπότητα ακόμα για να υποδεχτεί τον διάδοχο του "10.000 Days" ;;
My shadow's
Comments
