Μία ιδιαίτερα όμορφη, σημαντική και συναισθηματική βραδιά ζήσαμε όσοι δώσαμε το παρόν στο Gazi Music Hall, για να παρακολουθήσουμε τους σπουδαίους Φινλανδούς τσελίστες Apocalyptica να παρουσιάζουν εξ'ολοκλήρου το 1ο τους άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 1996, το ''Plays Metallica By Four Cellos'' στη ολότητα του, στα πλαίσια των εορτασμών για το πέρας των 20 ετών από την κυκλοφορία του. Μία βραδιά που από πριν γνωρίζαμε ότι θα ήταν αφιερωμένη στη μουσική του κορυφαίου συγκροτήματος που πάτησε το πόδι του σ'αυτό τον πλανήτη και που συγκέντρωσε πολύ κόσμο. Ο χώρος τον οποίο επισκέφτηκα πρώτη φορά, είναι εκπληκτικός και τεράστιος, τελικά τα λεγόμενα σκυλάδικα που λέμε εμείς οι μεταλλάδες, απολαμβάνουν φοβερά μαγαζιά, να είμαστε δίκαιοι. Πίστευα ότι δε θα είχε τόσο μεγάλη προσέλευση, αλλά όπως είπε και μία καλή ψυχή στο τέλος της συναυλίας, αυτό είναι ότι κοντινότερο θα δούμε στους Metallica στο άμεσο μέλλον, καθώς η αμοιβή τους έχει πάει στο Θεό τον ίδιο και χλωμό ως απίθανο να περάσουν από την Ελλάδα (μακάρι να διαψευσθούμε ευχάριστα). Ακριβώς στις 9μιση κάνουν την εμφάνιση τους οι 4 παιχταράδες. Από αριστερά προς τα δεξιά κάθονται οι Antero Manninen (αρχικό μέλος που επανήλθε για τις ανάγκες της περιοδείας, θεούλης, με τα μαύρα γυαλάκια του και το στυλ του να θυμίζει μαφιόζο εκτελεστή από ταινίες του '70), Perttu Kivilaakso (το ''τραγουδιστό'' τσέλο της βραδιάς, επωμιζόμενο τα μέρη των στίχων και των σόλο), Eicca Toppinen (AΡΧΗΓΑΡΑ ΜΕ ΤΑ ΟΛΑ ΤΟΥ, επωμίστηκε την παρουσίαση της βραδιάς) και Paavo Lötjönen (έπαιξε με σπασμένο πόδι ο ήρωας, μπανταρισμένο ως το γόνατο, αλλά δε μάσησε καν).
Ξεκίνημα χωρίς πολλά με το ''Enter Sandman'' και με τον κόσμο να αναφωνεί από χαρά και να τραγουδάει δειλά στο ρεφρέν. Κρύσταλλο ο ήχος, σε φόρμα οι Φινλανδοί και... ''Master Of Puppets''... ''Master, master'' μας προτρέπει ο Toppinen να τραγουδήσουμε και το κοινό ακολουθεί τις προσταγές του, ενώ όταν ο ίδιος παίζει το σημείο από το βαρύ ριφφ που σπάει το κομμάτι, σηκώνεται όρθιος κι αρχίζει να κοπανιέται σαν μανιακός. Έχοντας δει παλιά τους παιχταράδες στην 1η τους εμφάνιση επί Ελληνικού εδάφους σχεδόν 2 δεκαετίες πριν, τα σημεία που κοπανιόντουσαν σαν κατσίκια μου έχουν μείνει σαν εικόνα όσο λίγα πράγματα. Πιο μέταλ δε γίνεται! Ή μάλλον γίνεται, με το ''Harvester Of Sorrow'', κι αφού το συγκρότημα δηλώνει τη χαρά του που έρχεται πάλι στην Ελλάδα και την τιμή του να παίζει τα κομμάτια των ΤΕΡΑΣΤΙΩΝ. Στο ''The Unforgiven'' τρίζουν τα θεμέλια του χώρου, καθώς η εκτέλεση του είναι άκρως συναισθηματική και ραγίζει καρδιές. ''Sad But True'' με τα τσέλα να παίρνουν φωτιά και να κοπανιέται και ο κόσμος σιγά σιγά, ενώ στο ''Creeping Death'' ο Kivilaakso έρχεται κοντά μας και μας προτρέπει να τραγουδήσουμε ''Die, die, die'' στο επίμαχο σημείο και με τον ίδιο και τον Toppinen να κοπανιούνται αντικριστά. Είπε κανείς ότι οι καλλιτέχνες δεν είναι φανατικοί; ''Wherever I May Roam'' για τη συνέχεια, με το γκρουπ να δηλώνει ότι τους εκφράζει πολύ όταν γυρνάνε τον κόσμο, ενώ η ενότητα του δίσκου κλείνει με το ''Welcome Home (Sanitarium)'' και τα φώτα να πέφτουν στον Manninen, τον οποίο παρουσιάζει με χιούμορ ο Toppinen, καθώς ο γυαλάκιας υποκλίνεται χωρίς να πει λέξη και ο αρχηγός τον τρολλάρει λέγοντας ''ουάου, δεν έβγαλε λέξη, πρέπει να σας αγαπάει πολύ''. ΘΕΟΣ!
Με το πέρας της ενότητας του δίσκου, το συγκρότημα κάνει ένα διάλειμμα 15' πριν επιστρέψει, και όταν επιστρέφει μαζί με τον ντράμερ Miko Siren, την τιμητική του έχει το άλμπουμ ''Ride The Lightning'', όπου παρουσιάζονται διαδοχικά τα ''Fade To Black'' (αποθέωση), ''For Whom The Bell Tolls'' (βαρύτερο από αμόνι στο κεφάλι) και ''Fight Fire With Fire'' (cello-thrash anybody?), ενώ στη συνέχεια έρχεται η ''έκπληξη'' όσον αφορά μεταγενέστερα άλμπουμ με το ''Until It Sleeps'' το οποίο πραγματικά το παίζουν τέλεια. Στη συνέχεια, μία μεγάλη στιγμή η οποία με κάνει να δακρύσω στιγμιαία και δεν ήμουν ο μόνος... ''Orion'' και είμαι βέβαιος ότι βλέπω το πνεύμα του Cliff να περπατάει γύρω μας και να καμαρώνει αυτούς τους ημίτρελους για το πως τιμάνε τους παλιούς του φίλους και με πόση αγάπη και ειλικρίνεια το κάνουν. Καταστροφή της λογικής και του εγκεφάλου, αλλά γρήγορα έρχομαι στην άκρως αντίθετη κατάσταση, καθώς παίζουν ένα όνειρο ζωής για κάθε οπαδό Metallica, με το συγκλονιστικό ''Escape'' να αποδίδεται συγκινητικά ίδιο, έστω κι έτσι εκπληρώθηκε ένας ευσεβής πόθος μίας ζωής από το πουθενά πραγματικά. Η αποθέωση του κοπανήματος έρχεται με το ''Battery'', όπου ο Toppinen σαν άλλος Hetfield εποχής 1986 βάζει φωτιά στο τσέλο του, θρασάροντας ακατάπαυστα, ενώ το πως μπορεί να κάνει ελικοπτεράκια ενώ παίζει ταυτόχρονα, με ξεπερνάει. Προσωρινό κλείσιμο της βραδιάς με το ''Seek And Destroy'', με το συγκρότημα να βάζει το κοινό να τραγουδήσει και να προσφέρει άκρατο οπαδισμό, σηκώνοντας τα τσέλα στον αέρα με χαρά 12χρονων.
Αφού ο κόσμος επευφημεί δικαιολογημένα, επιστρέφουν με το συγκλονιστικά εκτελεσμένο ''Nothing Else Matters'' να κάνει όλο το κλαμπ να τραγουδάει ρυθμικά, και πριν κλείσουν με το ένα, το πολύτιμο, το απόλυτο, το ανεπανάληπτο, το μοναδικό τραγούδι της μεταλλικής ιστορίας, μας τονίζουν ξανά τη χαρά τους που ήρθαν και υπόσχονται να μας ξανάρθουν γιατί πάντα χαίρονται να βρίσκονται εδώ και υμνούν το Ελληνικό κοινό για τη στάση του στη διάρκεια της συναυλίας. ''One'' και οι μαθητές γίνονται δάσκαλοι, οι μεγάλοι γίνονται μικροί και το παρελθόν συναντάει το παρόν με ματιά στο μέλλον. Αυτοί οι τέσσερις προικισμένοι ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ, είναι τόσο μα τόσο φρενοβλαβείς που από αυτό που κάνουν παίρνουν ζωή και χαρά, σε τέτοιο βαθμό που τα πρόσωπα τους φαίνονται το ίδιο φρέσκα με την 1η φορά που τους είχα δει, λες και δεν έχουν γεράσει καθόλου και ο χρόνος δεν τους έχει αγγίξει στο ελάχιστο. Σε τέτοιες περιπτώσεις το συναίσθημα νικάει την πώρωση μέσα σου και η καλλιτεχνική τους ποίηση επί σκηνής κρύβει τον κάφρο μέσα σου βαθιά. Μία από τις πλέον όμορφες συναυλίες της ζωής μου και της ζωής όσων παραβρέθηκαν, μας αρέσουν δε μας αρέσουν οι Metallica, αυτό που κάνουν οι Apocalyptica είναι μοναδικό στα μεταλλικά χρονικά και αξίζει στη χειρότερη των περιπτώσεων το σεβασμό και την υπόκλιση όλων μας. Και οι τέσσερις (συν το ψυχασθενές ον πίσω από τα τύμπανα) ήταν υπέροχοι!
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Πέτρος Παπαπέτρος
Comments
