Τι βραδιά; Τι υπέροχη βραδιά; Μία από τις καλύτερες και απολαυστικότερες συναυλίες που έχω δει και είδαμε όλοι όσοι παρευρεθήκαμε στο οχτάμπαλο το βράδυ του Σαββάτου. Αλλά ξεκίνησα αντίστροφα και έγραψα πρώτα για αυτό το όμορφο συναίσθημα που μας έμεινε. Ίσως να τα πάρουμε από την αρχή.
Όπως σε κάθε συναυλία, έχω την συνήθεια να φτάνω νωρίτερα, προτού ανοίξουν οι πόρτες και μαζί με φίλους και γνωστούς και όλους όσους άρχισαν να μαζεύονται, να περιμένουμε μέσα στο κρύο, γιατί έχει κρύο ακόμη τις νύχτες στη Σαλλονίκη, και να μιλάμε για συγκροτήματα, καινούρια album, με τις μπύρες να ρέουν και την καλή διάθεση μας να είναι διάχυτη. Τι να πω; Ήμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα.
Κάθε φορά που συμβαίνει αυτό, νιώθω σαν τον John Snow του metal, μιας και, ενώ γνωρίζω αρκετά συγκροτήματα του underground και μου αρέσει να ασχολούμαι, πάντοτε ακούω καινούρια ονόματα, τόσο της τοπικής σκηνής όσο και από το εξωτερικό. I know nothing λοιπόν και με αυτήν την διάθεση, την διάθεση να μάθω καινούρια πράγματα και τον ενθουσιασμό μου που θα έβλεπα μία από τις σημαντικότερες death metal μπάντες στην ιστορία του metal, μπήκα μέσα τη στιγμή που ξεκινούσαν οι The Psalm.
Είναι η δεύτερη φορά που τους είδα να παίζουν και η διαφορά τους, η εξέλιξη τους δηλαδή και η παρουσία τους πάνω στο σανίδι ήταν εμφανής. Όταν τους είχα δει τον Μάιο, τα ζητήματα που μου έκαναν εντύπωση ήταν γύρω από την απόδοση τους, μιας και ο κιθαρίστας/τραγουδιστής είχε αναλάβει, και εξακολουθεί να αναλαμβάνει, όλες τις κιθάρες, ρυθμικές και lead, και τα solo. Αυτό απαιτεί δουλειά, πειθαρχία και συγκέντρωση κατά τη διάρκεια της συναυλίας και έχει εξελιχθεί πολύ. Φαίνεται δηλαδή πως το συγκρότημα έχει δέσει, μιας και δίνουν πολλές συναυλίες και προβάρουν συχνά, για αυτό είμαι σίγουρος, και το τελικό αποτέλεσμα ήταν άψογο.
Για περίπου μία ώρα έπαιξαν το μοναστικό death metal τους, στη σελίδα τους γράφει πως παίζουν Death Metal Monasticism, και η επικοινωνία μεταξύ τους ήταν ομαλή και δουλεμένη. Αυτό φαινόταν και περνούσε στον κόσμο. Τα δυνατά στοιχεία των The Psalm ξεχώρισαν. Γράφουν φοβερά death metal riff και η φωνή ήταν όπως πρέπει να είναι για έναν τέτοιο καταιγιστικό ήχο. Από ότι έμαθα δουλεύουν και στο ντεμπούτο album τους, οπότε και θα έχουμε να ακούσουμε από αυτούς σύντομα. Συνθετικά, αυτό που θεωρώ πως πρέπει να δουλέψουν περισσότερο είναι τα solo τους. Ο ήχος τους ήταν πολύ καλός, όπου το μπάσο μαζί με την κιθάρα έδεναν και κολάκευαν το ένα το άλλο, δημιουργώντας ένα ενιαίο τοίχος, έχοντας σαν βάση, και ακουγόταν λίγο πιο κάτω, τον ήχο από τα drums. Καμιά φορά έβλεπα τον μπασίστα να τραγουδά/φωνάζει στο μικρόφωνο αλλά δεν μπορούσα να ξεχωρίσω την φωνή του. Αυτό ήταν μάλλον το στοιχείο που δεν δούλεψε καλά όσον αφορά τον ήχο τους. Θα μπορούσαν ίσως να είναι και πιο επικοινωνιακοί με το κοινό, αλλά μπορεί έτσι να θέλουν να στήνονται στη σκηνή. Δεν είμαι σίγουρος. Εν ολίγοις, η απόδοση τους ήταν άψογη.
Σχεδόν αμέσως αφού κατέβηκαν από την σκηνή, ανέβηκαν χωρίς καθυστερήσεις οι Asphyx και άρχισαν να ετοιμάζουν τον ήχο τους, παίζοντας κάνα riff και με τον Martin Van Drunen να είναι ευδιάθετος από την αρχή και να μιλάει στο κοινό. Αυτό το οποίο επιδίωξαν και πέτυχαν ήταν να αποδώσουν ζωντανά τον ήχο που δημιούργησαν στα δύο τελευταία τους, και επάξια των αρχικών τους, album. Έναν ήχο δηλαδή ο οποίος είναι μεν καθαρός, αλλά απόλυτα επιθετικός και επιβλητικός, με τα εμβληματικά riff τους να διακρίνονται και την επίσης ξεχωριστή και αναγνωρίσιμη φωνή του Drunen, απέδωσαν ζωντανά όχι μόνο τα τραγούδια τους, αλλά και την αισθητική και τον ήχο που έχουν στα album τους.
Οι δηλώσεις τους, τόσο σε συνεντεύξεις, όπως αυτήν που κάναμε μαζί τους, όσο και με τα όσα έμαθα από τα παιδιά της Krisis Productions, επαληθεύτηκαν. Βετεράνοι και επιδραστικοί, ενθουσιώδεις και επαγγελματίες, επικοινωνιακοί και σε άμεσοι επαφή με το κοινό, η ενέργεια που εξέπεμπαν, μαζί με τον δικό μας ενθουσιασμό από την πλευρά μας, δημιούργησε ένα φοβερό κλίμα μέσα στο χώρο.
Είπαν και έκαναν. Έπαιξαν τραγούδια που καλύπτουν όλη την καριέρα τους. Ξεκίνησαν με το “Vermin” από το “The Rack”, ακούσαμε δύο αν θυμάμαι καλά από το “Last One On Earth”, από το “Crush The Cenopath” EP τους και τα περισσότερα ήταν από τα δύο τελευταία τους και φοβερά “Death…The Brutal Way” και “Deathhammer”.
Μεταξύ των τραγουδιών ο Drunnen μιλούσε με το κοινό, έχοντας εμφανώς καλή διάθεση και με δηλώσεις του τύπου “If a death metal band doesn’t play more than 90 minutes, kick their asses.”, έδειχναν με την στάση τους, πως εννοούν αυτοί μια death metal συναυλία.
Η αμεσότητα τους απέναντι μας ήταν πιστεύω ο λόγος που ο κόσμος γούσταρε τόσο πολύ και απόλαυσε την συναυλία τους. Από το δεύτερο τραγούδι είδα τα πρώτα stage diving, το mosh pit να δουλεύει μπροστά στη σκηνή, ένα τύπο από πίσω μου να ουρλιάζει, μάλλον επικαλούνταν σκοτεινά cthulhu πνεύματα, έναν άλλο καραφλομουσάτο με πίπα να ανεβαίνει σε μια κολώνα δίπλα στη σκηνή και το συγκρότημα να γουστάρει μαζί μας.
Έπαιξαν, προφανώς, λίγο περισσότερο από ενενήντα λεπτά, με εμάς να φωνάζουμε και να χειροκροτούμε μεταξύ των τραγουδιών και κάθε τόσο τον Drunen να λέει «Είμαστε κοντά στο τέλος της συναυλίας, αλλά όχι ακόμη.» και να ξεκινάει ένα ακόμη τραγούδι. Κλείσανε με το ομώνυμο τραγούδι “Last One On Earth” και όλοι νιώθαμε, για αυτό είμαι σίγουρος, πως ζήσαμε μια εκπληκτική βραδιά. Τέτοιες συναυλίες είναι σαν ανανέωση όρκου με το metal. Και λέω τέτοιες, γιατί οι Asphyx είναι ένα από τα πιο σημαντικά συγκροτήματα στο death metal, αλλά η ταπεινότητα τους και η αμεσότητα τους δείχνει πως αγαπάνε αυτό που κάνουν ακόμη και μετά από τριάντα χρόνια παρουσίας στη σκηνή και αναγνωρίζουν πως όλα αυτά έγιναν μεταξύ αυτών, που έγραψαν τη μουσική και ημών που γουστάρουμε και στηρίζουμε ακόμη. Αμοιβαίος σεβασμός.
Η Krisis Productions έχει βαλθεί να στηρίξει την underground σκηνή του metal, διοργανώνοντας συναυλίες τόσο με γνωστά συγκροτήματα, όσο και λιγότερα γνωστά που έχουν όμως τα φόντα να κινήσουν και να βάλουν φωτιές στο underground. Όταν κάτι γίνεται με μεράκι και ενδιαφέρον, τόσο από αυτούς που διοργανώνουν τη συναυλία, όσο και από τα συγκροτήματα που εμφανίζονται και εν τέλει από εμάς που πάμε εκεί για να περάσουμε καλά με τη μουσική που γουστάρουμε, τότε δεν γίνεται να μην περάσουμε γαμάτα. Τι βραδιά; Τι υπέροχη βραδιά;
Σβήσιμο με μπύρες και φιλοσοφίες για τη ζωή. Έτσι πάει.
Φωτογραφίες: Μαρία Μουργκόνοβα
Comments
