Η φετινή συναυλιακή επιστροφή των λαλημένων flower punks από την Atlanta, Black Lips στα μέρη μας συνέπεσε με τo παρθενικό άνοιγμα των θυρών του Gagarin για τη σεζόν 2017-2018. Σατανική σύμπτωση ή θεϊκή παρέμβαση; Οι απαντήσεις ακολουθούν.
Καταρχήν, οι Α Victim Οf Society άρεσαν κι αυτό φάνηκε από την αρχή, με τον κόσμο να συρρέει κοντά στη σκηνή όλο και περισσότερος καθώς περνούσε η ώρα, για να παρακολουθήσει την εμφάνιση τους. Αρκούντως ηλεκτρονικοί, σαφώς πιο ψυχεδελικοί από τους Black Lips, με αναφορές τόσο στους Spacemen3, όσο και σε πιο βατά μονοπάτια στυλ Black Angels, παρέδωσαν ένα αδιάψευστο ηχητικό μείγμα, που συνεπήρε νου και σώμα.
Τα τιμώμενα πρόσωπα της βραδιάς, οι Black Lips, ως “εικόνα” και γενικά αυτό που βγάζουν προς τα έξω, παρουσιάζουν μια εσκεμμένη απόκλιση από την κανονικότητα. Εμφανισιακά και μόνο, δεν είναι φιγούρες που θα συναντούσες στην καθημερινότητα σου. Ψέμματα, ο Oakley Munson με το πορτοκαλί του πουκάμισο και το άφρο μαλλί είναι μια κοινή -θα έλεγε κανείς- φυσιογνωμία. Α, συγνώμη, δεν έχουμε 1970.
Η όλη χαβαλεδο-decadanse αύρα τους αποτυπώθηκε και στο ιδιότυπο stageshow, που έστησαν στη σκηνή του Gagarin με άφθονα ρολά τουαλέτας να εκσφενδονίζονται προς το κοινό από ένα stage manager, ο οποίος παρουσίαζε τρομακτική ομοιότητα με τον Kyle Gass και τσαμπιά από μπανάνες να κρέμονται απειλητικά πάνω από τα κεφάλια του συγκροτήματος.
Το κάπως sloppy παίξιμο τους, ισοσκελιζόταν άνετα τόσο από τη διάθεση που έβγαζαν όσο κι από την ενεργητικότητα των κομματιών τους, μήνυμα το οποίο δεν άργησε να περάσει στο λιγοστό, αλλά δυναμικό κοινό, που είχε έρθει προετοιμασμένο για garage αλητείες. Και με τραγούδια, όπως τα “Oh Katrina!”, “Boys In The Wood”, “Funny”, “Family Tree”, “Sea Of Blasphemy”, “Modern Art”, “Can't Hold On” και δε συμμαζεύεται, όπως επίσης το “Psychotic Reaction” των Count Five είναι σίγουρο ότι είχαν έρθει στο σωστό μέρος.
Μέχρι και stage dive έκανε ο Cole Alexander, παραδιδόμενος στα χέρια του πλήθους, φέρνοντας τις απαραίτητες γύρες έμπροσθεν της σκηνής. Λίγη υπομονή να είχε για να αποκατασταθεί το πρόβλημα με τον ενισχυτή του, ώστε να μην έμενε κουτσουρεμένο το encore κι όλα θα ήταν ακόμα καλύτερα. Αν συνυπολογίσεις στο παραπάνω την έτσι κι αλλιώς μικρή διάρκεια του live -περί τη μία ώρα- καταλήγεις στο “ναι μεν, αλλά” συμπέρασμα του “δυνατό live, όχι όμως value for money”.
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Σούρσος
Φωτογραφίες: Αλέκος Καταστρόφος
Comments
