Δυο εβδομάδες και κάτι ψιλά έχουν περάσει από την τραγική είδηση του θανάτου του Paul Di' Anno, που πάγωσε ξαφνικά τη metal κοινότητα. Με το δυσάρεστο γεγονός νωπό και μπόλικους Maiden fans να το επεξεργαζόμαστε ακόμα μέσα μας, είπα στον εαυτό μου ότι τούτη την εμφάνιση του Βlaze, για όλους τους λόγους του κόσμου, δεν πρέπει να τη σνομπάρεις. Μην ξεχνάμε ότι και εκείνος ταλαιπωρήθηκε από θέματα υγείας πέρυσι, όταν επέζησε -ευτυχώς- από καρδιακή ανακοπή.
Παρά το γεγονός ότι τον γερο - Paul είχα την ευκαιρία να τον παρακολουθήσω αρκετές φορές μέσα στα χρόνια, στο συναυλιακό αντίο του ενώπιον του ελληνικού κοινού πριν από μερικούς μήνες δεν έδωσα το παρόν, χάνοντας οριστικά την ευκαιρία να τον αποχαιρετήσω όπως πρέπει: τραγουδώντας τους ύμνους της πρώιμης Maiden εποχής, παρέα με τους εκατοντάδες ακόμα ακροατές του, που κατέκλυσαν το Gagarin.
O Βlaze Bayley είναι μια ελαφρώς διαφορετική περίπτωση: δεν έχει το ειδικό βάρος, ούτε την ποιότητα της φωνής του προκατόχου του, είναι όμως ιδιαίτερα αγαπητός στους Maiden κύκλους, ενώ παράλληλα γαλούχησε μια ολόκληρη γενιά ακροατών σκληρής μουσικής, που μυήθηκαν στους συναρπαστικούς metal ήχους τη δεκαετία του ’90. H μοναδική φορά που τον είδα επί σκηνής (να ανοίγει για τους Savatage το μακρινό 2002) φαντάζει σαν σε άλλη ζωή. 22 χρόνια μετά και στα 61 του θα επέστρεφε για ένα repeat “Blaze era Maiden show” και η συγκυρία θα στεκόταν ιδανική για να τον επαναπροσεγγίσω συναυλιακά.
Πρώτα όμως, θα γνωριζόμουν με τους Αbsolva, οι οποίοι -εντελώς τυχαία- αποτελούνται από τα ίδια ακριβώς άτομα, που απαρτίζουν την προσωπική μπάντα του Blaze. Το συγκρότημα των αδερφών Αppleton, γουστάρει το παραδοσιακής κοπής heavy metal, έχει μια έντονη ροπή προς τον maiden-ισμό, αρέσκεται όμως να το παρουσιάζει με μια πιο σύγχρονη οπτική, όσον αφορά τον όγκο και τη βαρύτητα. Παρά το σύντομο χρονικό διάστημα που είχαν στη διάθεση τους, προσπάθησαν να καλύψουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας τους και εγκατέλειψαν προσωρινά τη σκηνή έχοντας προσπαθήσει να βάλουν το κοινό στο παιχνίδι και δίχως να έχουν αφήσει την εντύπωση ότι κάνουν συντήρηση δυνάμεων εν όψει της συνέχειας.
Περίπου μισή ώρα μετά θα ξαναπατούσαν τη σκηνή του Gagarin, αυτή τη φορά όμως ο Chris Appleton θα μετακινούταν προς τα δεξιά, μιας και το κεντρικό σημείο ανήκε δικαιωματικά στον πάλαι ποτέ frontman των Ιron Maiden. Από την εποχή τους στους Maiden βέβαια έχει κυλήσει μπόλικο νερό στο αυλάκι και αρκετοί προσωπικοί δίσκοι για τους οποίους δηλώνει περήφανος, για αυτό και φρόντισε να κάνει τη σύνδεση με το δισκογραφικό του παρόν, παίζοντας εμβόλιμα δύο σουίτες με κομμάτια από τις δύο τελευταίες δουλειές του (“Circle Of Stone” & “Rage” από το “Circle Of Stone” και τα “Warrior” & “Pull Yourself Up” από το “War Within Me”). Συνθέσεις, τις οποίες το κοινό υποδέχθηκε επίσης θερμά, δείχνοντας ότι στηρίζει τον Βlaze σε κάθε του βήμα. Δεν είναι τυχαίο ότι την περίοδο που πέρασε την περιπέτεια με την υγεία του, μεγάλο μέρος των εσόδων από το merch που πωλήθηκε, αλλά και των donations υπέρ του, προήλθαν από την Ελλάδα, γεγονός που ο Blaze όχι απλά δεν ξέχασε, αλλά φρόντισε κιόλας να ευχαριστήσει ειλικρινά από σκηνής το ελληνικό κοινό για τη στήριξη και τη γενναιοδωρία του.
Σε κάθε περίπτωση, η εμφάνιση του Βlaze είχε ξεκινήσει με το άχαστο opener “Lord Of The Flies”, το σκοτεινό έπος “Sign Of The Cross” και το δυναμικό “Judgement Of Heaven”, όλα από το “The X Factor” του 1995. Ο Βlaze παρότι έχει πατήσει τα 61 και παρά το τετραπλό bypass που έχει στην πλάτη του, παραμένει ένας εκπληκτικός frontman, ο οποίος αλώνιζε τη σκηνή και δεν έχανε ευκαιρία να παρακινεί το κοινό να συμμετέχει, με τα sing alongs να δίνουν και να παίρνουν συνεχώς. Η δε φωνή του διατηρείται σε εξαιρετική φόρμα, χαρίζοντας μας κορυφαίες, όσο και παθιασμένες ερμηνείες τόσο στα λοιπά κομμάτια της “The X Factor” εποχής (ενδεικτικά “Fortunes Of War”, “Virus”) όσο και σε εκείνα του “Virtual XI” (ενδεικτικά “When Two Worlds Collide”, “Lightning Strikes Twice”). Σε μια βραδιά που συναίσθημα και ενέργεια -τόσο από τους μουσικούς, όσο και από το κοινό- βρέθηκαν μονίμως στα κόκκινα, θα ξεχωρίσω μόνο την άψογη εκτέλεση του “The Clansman”, όπου πραγματικά έπεσαν τα τσιμέντα, όπως και την φορτισμένη ερμηνεία του Βlaze στο αυτοβιογραφικό “2 Α.Μ.”, αλλά και το “Como Estais Amigos”, κομμάτι που συνέγραψε με τον Janick Gers, με αφορμή το θάνατο ενός φίλου του, κατά τη διάρκεια του πόλεμου των Falklands.
Κι αφού είχε ρίξει προσωρινά τους τόνους, για το τελευταίο μέρος της συναυλίας μας επιφύλασσε μια δυνατή ένεση αδρεναλίνης. Αρχικά με το δικό του φόρο τιμής στον προσφάτως εκλιπόντα Paul Di' Anno, υπό τη μορφή του “Wrathchild” και ακολούθως με τα “Man On The Edge”, “Futureal” και “The Angel And The Gambler”, που έκλεισαν με πανηγυρικό τρόπο το live.
Με δύο ώρες κλεισμένες επάνω στη σκηνή, ο Blaze Βayley και η μπάντα του, όχι απλά ίδρωσαν τη φανέλα, αλλά μας χάρισαν μια κλασική heavy metal βραδιά, που θα τη θυμόμαστε για καιρό. Επίθετα όπως τα “αυθεντικός” και “τίμιος” είναι πολύ λίγα για να περιγράψουν τον άνθρωπο που παρακολουθήσαμε την περασμένη Παρασκευή να παίζει το Gagarin στα δάχτυλα του, με την προϋπηρεσία του στο μεγαλύτερο heavy metal συγκρότημα ever να τον ακολουθεί ως ευχή και κατάρα ταυτόχρονα.
Ανταπόκριση: Δημήτρης Σούρσος
Φωτογραφίες: Δήμητρα Κοένκα
Comments
