Τέτοια εποχή μας είχαν επισκεφθεί οι Boris προ τριετίας, ως μέρος της τότε επετειακής τους περιοδείας για τα 10 χρόνια του “Pink”. Αυτή τη φορά, θα έρχονταν με καινούριο άλμπουμ στις αποσκευές τους και στόχο να μας παρουσιάσουν το σημερινό πρόσωπο του συγκροτήματος.
Οι χαμηλές συχνότητες που άρχισαν να ρέουν αβίαστα από την κιθάρα της Wata, αντηχούν εντός του Temple, με πρόθεση να μας εισάγουν ομαλά στον κόσμο τους. Το εναρκτήριο “Away From You” από τη φετινή τους διπλή κυκλοφορία “LφVE & EvφL” οδηγείται από την άτυπη μπασογραμμή της Wata, ενώ ο γλυκός “θόρυβος” που βγαίνει από το μπασοκίθαρο του Takeshi εκεί στα 2/3 του κομματιού, αναλαμβάνει να το κορυφώσει με επιτυχία.
Οι shogaze/post rock διαθέσεις των Ιαπώνων έρχονται να ενισχυθούν με τη διασκευή στο “To The Beach” των συμπατριωτών τους Coaltar Of The Deepers, παρόλα αυτά το gain στις κιθάρες δείχνει να παίρνει ελαφρώς τα πάνω του. Το ακραιφνές noise του “Coma” που ακολουθεί, λειτουργεί ως η μεγάλη μπλόφα της συναυλίας, θολώνοντας τα νερά σχετικά με το που έχουν σκοπό να το πάνε οι Ιάπωνες.
Οι εντάσεις ανεβαίνουν με το φετινό “LOVE” και το “Absolutego” από το εκπληκτικό “Dear” του 2017, καθώς το ασήκωτο μεγαλείο του doom/stoner προσωπείου της μπάντας ξεδιπλώνεται επιδεικτικά εμπρός μας. Η Wata παραδίδει ρεσιτάλ του πως παίζεται ο συγκεκριμένος ήχος, ταλαιπωρώντας την Les Paul της με ασταμάτητα slides, bend-άροντας τις χορδές με αρχοντικό sustain και ξεφτιλίζοντας τις πεντατονικές στο κατώτατο μέρος της ταστιέρας, ενώ ταυτόχρονα φέρνει βόλτα αβίαστα ένα πλήθος πεταλιών και εφέ.
Η συνέχεια τη βρίσκει εκτός από την κιθάρα και στη φωνή για το “ονερικό” “Journey”, που αποτέλεσε το τελευταίο διάλλειμμα πριν την καταιγίδα που θα λυσσομανούσε.
Θορύβου επανάληψις με το “Uzume”, μόνο που η προσέγγιση πλέον είναι ξεκάθαρα drone metal, με το πολυσυλλεκτικό “EVOL” που ακολουθεί κατά πόδας να αυξάνει εκθετικά την ανωμαλία. Οι tribal ρυθμοί στην αρχή του και τα απόκοσμα φωνητικά στο τέλος του, ευγενική χορηγία της αλλόκοτης goth φιγούρας του όρθιου Atsuo κάνουν όλη τη διαφορά, σε μια σύνθεση η οποία κρατά το ενδιαφέρον των θεατών αμείωτο, παρά τα δεκαέξι λεπτά διάρκειας της.
Στο σημείο αυτό οι εντάσεις έχουν τσιτώσει σε τέτοιο ακραίο βαθμό, που ακόμα και με ωτοασπίδες δεινοπαθούσες. Ιδανικές συνθήκες δηλαδή για να σαρώσει τα πάντα στο πέρασμα της η υπέρβαρη riff-άρα του “Boris” των Melvins, του κομματιού που “βάφτισε” το ιαπωνικό τρίο. Το Temple τραντάζεται συθέμελα από τη διπλή επίθεση Wata και Takeshi, ενώ για ακόμα μια φορά τα φωνητικά του -ουσιαστικού frontman- Atsuo στο μέσο της σύνθεσης δίνουν την απαραίτητη έξτρα ώθηση. Πριμιτιβισμός και ατμόσφαιρα συναντιούνται μοναδικά στο σερνάμενο “Shadow Of Skull”, με τα αυτιά μας να πληρώνουν τη νύφη. Βασανιστικό riffing, σαδιστικά τύμπανα και καθολικό ξεχαρβάλωμα, καθώς οδεύουμε προς το τέλος του κυρίως set των Boris.
Encore δεν αναγραφόταν στο setlist, αφήνοντας με, με την εντύπωση ότι οι Ιάπωνες δε θα επανεμφανίζονταν επί σκηνής. Άλλωστε, το κλείσιμο ήταν τόσο αποστομωτικό, που θα δικαιολογούσε απόλυτα την απουσία του. Σε κάθε περίπτωση, το συγκρότημα επανήλθε εν μέσω επευφημιών· καταρχήν για το stoner το σωστό, το ιαπωνικό υποεκτιμημένο, τη sabbath-ική αποθέωση που ακούει στο όνομα “Akuma No Uta”. Αφού πέσαν τα τσιμέντα, οι Boris μπήκαν στο “Farewell”, το οποίο υπό κανονικές συνθήκες θα φάνταζε όντως σαν ένας γλυκός αποχαιρετισμός. Μόνο που παίχθηκε τόσο εξωφρενικά δυνατά, που σε άφηνε να αναρωτιέσαι για το πόσο άνιωθοι είναι οι τύποι.
Ανεξάρτητα από τη δισκογραφική τους φόρμα -η οποία κακά τα ψέμματα κορυφώθηκε την προηγούμενη της δεκαετίας που σε λίγες ημέρες μας αφήνει- ένα live των Boris έχει πάντα πράγματα να σου προσφέρει. Κι αν την προηγούμενη φορά, ακούσαμε ένα εικονικό άλμπουμ στην ολοκληρία του, τούτη εδώ βιώσαμε ωμή και χωρίς χαλινάρια την εμπειρία των Ιαπώνων, οι οποίοι κάλυψαν κάθε σπιθαμή του ευρύτατου ήχου τους, δίνοντας όμως σαφέστατη έμφαση στη βαρύτητα και την ακρότητα.
Αμέσως πριν τους Boris, είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τον ambient/noise καλλιτέχνη Ghone. Αν ανέβηκε στη σκηνή με πρωταρχικό σκοπό τη δημιουργία μιας υποβλητικής spooky ατμόσφαιρας, θα έλεγα ότι τα κατάφερε εξαίρετα. Στα σημεία που τσίτωσε κι έγινε επιθετικός, τον απόλαυσα ακόμα περισσότερο και μάλλον θα το προτιμούσα αν το set του είχε λίγο παραπάνω ένταση. Σε κάθε περίπτωση, έστρωσε επιτυχώς το δρόμο για ό,τι έμελε να ακολουθήσει.
Για το Rock overdose,
Δημήτρης Σούρσος
Φωτογραφίες: Αλέκος Καταστρόφος
Comments
