Είχα πάρει εδώ και πολύ καιρό την απόφαση, ότι στις 6 Απριλίου θα γυρίσω 10 χρόνια πίσω, θα γίνω και πάλι 12 χρονών και θα θυμηθώ τα πρώτα μου ακούσματα στον σκληρό ήχο. Slipknot, Metallica, Iron Maiden, ACDC, Black Sabbath και...Bullet For My Valentine. Μπορεί όσο μεγάλωνα να άλλαζα ακούσματα, να γινόμουν πιο "παλιομοδίτης" και να άρχιζα να ακούω λιγότερο μοντέρνα πράγματα, όμως κάποια πράγματα δεν τα ξεχνάς ποτέ. Έτσι, λοιπόν, όταν ανακοινώθηκε η συναυλία των Bullet For My Valentine στην πόλη μας, δεν το σκέφτηκα καν. Ξέρετε, ήταν από τις στιγμές που λες "ω ρε φίλε, πόσα χρόνια έχω να τους ακούσω" και δεν σε νοιάζει αν σου αρέσουν πλέον ή όχι. Θες απλά να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια. Έτσι κι έγινε.
Η ανακοίνωση της συναυλίας τους εδώ, με ώθησε στο να ακούσω το τελευταίο τους άλμπουμ. Πολύ καλό. Αρκετά διαφορετικό από τα προηγούμενα, ωστόσο έδωσε μια νέα πνοή στην μπάντα, η οποία είχε μείνει στάσιμη τα τελευταία χρόνια. Πάμε όμως στα περί συναυλίας σιγά σιγά.
Όπως είχε ανακοινωθεί, οι πόρτες άνοιξαν νωρίς και οι Καβαλιώτες Above Us The Waves ανέβηκαν στο σανίδι για να ζεστάνουν το ήδη ορεξάτο κοινό. Να σημειώσουμε, ότι οι Above δεν είναι καθόλου άγνωστη μπάντα στην πόλη μας στο συγκεκριμένο είδος, κι αυτό φάνηκε από το ότι ο κόσμος όχι μόνο σχεδόν γέμισε το Principal από την αρχή, αλλά συμμετείχε και ενεργά κατά την διάρκεια της παρουσίασης του show τους. Εξαιρετική σκηνική παρουσία, με πολλή ενέργεια, πάθος, όρεξη και διάθεση, με έναν πολύ καλό frontman τόσο φωνητικά όσο και στην επικοινωνία με τον κόσμο.
Γύρω στις 21:55 και μετά από μισή ώρα αναμονής, τα φώτα χαμήλωσαν, το intro του "Don't Need You" ξεκίνησε και το κατάμεστο Principal άρχισε να σείεται. Η μπάντα ανέβηκε στο stage, με την είσοδο του αρχηγού της μπάντας, Matt Tuck, να είναι η τελευταία και πιο επιβλητική και τότε όλα τα κινητά ξεκίνησαν να γράφουν. Η αλήθεια είναι πως φοβήθηκα ότι η συναυλία θα κυλίσει έτσι, καθώς υπήρχε πάρα πολύ μικρός κόσμος ηλικιακά. Ευτυχώς όμως έκανα λάθος. Αυτό κράτησε μόνο στην αρχή, καθώς γρήγορα ξεκίνησαν τα ουρλιαχτά, τα χοροπηδηχτά και τα mosh pit.
Όσον αφορά την μπάντα, βρίσκεται στην καλύτερη στιγμή της καριέρας της συναυλιακά, απ' ότι φαίνεται, και σ' αυτό οφείλεται τόσο το πολύ καλό "Gravity", που εκτοξεύτηκε σε πωλήσεις, όσο και η τρομερά μεγάλες μεταγραφές του ντράμερ και του μπασίστα, με τον τελευταίο να δίνει άλλον αέρα και πνοή στο συγκρότημα. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο frontman της μπάντας. Είναι σαν να απολαύσαμε μια μπάντα με έναν καλό frontman και έναν τεράστιο frontman. Πραγματικά, δεν περίμενα ποτέ ότι θα το πω, αλλά ο κ. Matt Tuck είναι από τους καλύτερους frontmen. Ένα του βλέμμα στο κοινό, μια κίνηση του, ένα χαμόγελο, ένα κάτι, είναι αρκετό για να ξεσηκώσει τους πάντες, πόσο μάλλον τον γυναικείο πληθυσμό.
Αν και η διάρκεια που έπαιξαν δεν ήταν μεγάλη (γύρω στα 75 λεπτά), κανείς δεν έφυγε παραπονεμένος. Ήταν μια επιβλητική εμφάνιση με σχεδόν όλα τα χιτ της μπάντας μέσα στο setlist αλλά και 3 εξαιρετικά κομμάτια του νέου δίσκου ("Over It", "Letting You Go" και "Piece Of Me"), αποδεικνύοντας σε νέους και παλιούς, ότι δεν έχουν φτάσει τυχαία εκεί που βρίσκονται. Από την άλλη, είδαμε ένα διψασμένο κοινό, να "παρακαλάει" για τέτοιου είδους συναυλίες και να βρίσκεται εκεί, όταν αυτές γίνονται. Και το θετικότερο όλων; Είδαμε ηλικίες 12 χρονών με 40 χρονών. Είδαμε πολύ νέο αίμα. Πολλά παιδιά στα πρώτα τους βήματα στον χώρο αυτό, στον σκληρό ήχο. Ίσως πλέον οι νέες γενιές να είναι πιο ανοικτόμυαλες, πιο δεκτικές στον διαφορετικό και μοντέρνο ήχο, τιμώντας παράλληλα τον παλιό, αφού είδαμε μπλουζάκια Maiden, Death, Metallica, Behemoth, Immortal, μέχρι και Bathory. Μακάρι να μας επισκέπτονται περισσότερες τέτοιες μπάντες και να φέρνουν στον σκληρό ήχο νέο αίμα, για να βλέπουμε τέτοιες απολαυστικές συναυλίες γεμάτες ενέργεια, πάθος και ιδρώτα.
Δείτε παρακάτω ολόκληρη την εμφάνιση από το Industry Kills:
Για το Rock Overdose,
Κείμενο: Κωνσταντίνος Σωτηρέλης
Φωτογραφίες: Δημήτρης Καραγεωργίου
Comments
