Ποίος να μου τo 'λεγε καμιά δεκαπενταριά χρόνια πριν ότι θα παίζουν δίπλα μου σχεδόν οι Iced Earth και δε θα ήμουν εκεί. Κι όχι απλά δε θα ήμουν, αλλά θα είχα κι επιλογή να μην τους δω επειδή θα έπαιζε άλλο συγκρότημα την ίδια μέρα. Επειδή μόνο για ελάχιστους θα τους θυσίαζα, καταλαβαίνετε από τώρα πόση μεγάλη σημασία έχουν για μένα σαν συγκρότημα οι Crippled Black Phoenix οι οποίοι μας έκαναν την τιμή να έρθουν για άλλη μια φορά στη χώρα μας,όπως συνηθίζουν τα τελευταία 9μιση χρόνια. Τη συναυλία αυτή άνοιξαν οι Hypnotic Nausea, τους οποίους προλαβαίνω οριακά μόλις αρχίζουν στις 21:15 γιατί είναι κοντά στο Fuzz το σπίτι και νόμιζα ότι είναι αρκετά νωρίτερα όταν έφυγα. Οι τρεις αυτοί τύποι παίζουν μια γοητευτικά παράξενη post rock με stoner στοιχεία, έτσι το ίδιο εύκολα μπορείτε να διακρίνετε στη μουσική τους συγκροτήματα από τους Pink Floyd μέχρι και τους Tool στα βαρύτερα ξεσπάσματα τους. Κρυστάλλινος ήχος που ήταν σύμμαχος τους, η αλήθεια είναι ότι όποτε πηγαίνω στο Fuzz ένα φόβο για τον ήχο τον έχω, καθώς οι αναμνήσεις από παλιότερες συναυλίες είναι τραυματικές. Όντας σε παρθενική επαφή με τη μουσική τους, μπορώ να πω ότι οι εντυπώσεις ήταν θετικότατες, δεν είναι εύκολοι στην αφομοίωση αλλά είναι τέτοιος ο ήχος τους που ταίριαζε απόλυτα στο κλίμα της βραδιάς. Στα αρνητικά η πολύ χαμηλή προσέλευση μέχρι εκείνη την ώρα, σε βαθμό που νόμιζα ότι θα έχουμε πάλι φαινόμενα τύπου Oceans Of Slumber, το συγκρότημα πάντως έπαιξε πολύ ωραία και μετά από 35' αποχαιρέτησε το κοινό που τους χειροκρότησε θερμά. Αξίζουν της προσοχής σας αν θέλετε κάτι διαφορετικό στο οποίο δε μπαίνουν ταμπέλες.
Η ώρα είναι 22:17 και από τα ηχεία ακούγεται η εισαγωγή του ''Dead Imperial Bastard'' από το πρόσφατο άλμπουμ των CBP ''Bronze'' (παραθέτω στον τομέα των δισκοκριτικών για ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς). Το κοινό ήδη έχει αυξηθεί, όχι όμως στο βαθμό που να αξίζει σε ένα τέτοιο γκρουπ, γύρω στις 350 ψυχές σύνολο πρέπει να ήμασταν, κλασσικοί άμπαλοι Ελληνάρες (και δεν παίζει ρόλο ότι παίζανε οι Iced Earth για να μην ακούω βλακείες). Το συγκρότημα κάνει την εμφάνιση του σιγά σιγά και ξεκινάει με το ''Deviant Burials''. Ο ήχος είναι απίστευτος, και τα κομμάτια του νέου δίσκου ακούγονται φοβερά ζωντανά, με το "No Fun'' να ακολουθεί και όλη την ομάδα σε μεγάλη φόρμα. Ο αρχηγός Justin Greaves στις κιθάρες και ο κύριος τραγουδιστής Daniel Änghede τραβούν τα φώτα πάνω τους, η λιτή, απέριττη και συγκλονιστική Belinda Kordic συνοδεύει με την αιθέρια φωνή της, η έτερη κυρία Daisy Chapman στο πιάνο προσθέτει έξτρα φωνητικά όπου χρειάζεται και ακόμα και ο πληκτράς Μark Furnevall υποστηρίζει με τη φωνή του, με αποτέλεσμα σε πολλά σημεία της συναυλίας να έχουμε 5 διαφορετικά άτομα να τραγουδάνε μαζί! Πιο πίσω ο Jonas Stålhammar με τη λευκή Flying V και ο ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΣ μπασίστας Tom Greenway με το ραφτό Sunn O))))))) να κοπανιέται σε κάθε κομμάτι χωρίς να υπάρχει αύριο συνοδεύουν τον ικανότατο ντράμερ Βen Wilsker και καταλαβαίνετε τον άψογο συγχρονισμό όλων για ότι ακολούθησε.
Το ''Bronze'' έχει την τιμητική του στο πρώτο μισάωρο της συναυλίας (και καλά κάνει γιατί είναι δισκάρα), με τα ''Rotten Memories'' και "Champions Of Disturbance'' να αποδίδονται άψογα, ειδικότερα το τελευταίο 9λεπτο έπος παίζεται ολόκληρο και τα δύο διαφορετικά μέρη του να προκαλούν ποικίλες αντιδράσεις. Το χαμόγελο στα χείλη όλων είναι ορατό μέχρι τη Βρετανία και τη Σουηδία απ'όπου και προέρχονται, και ήρθε η ώρα για κάτι διαφορετικό με το ''Human Nature Dictates The Downfall Of Humans'' από το ''The Ressurectionists'', με την Belinda να μας ανατριχιάζει και πάλι, ενώ στη συνέχεια παίζεται το ''Νο!'' από το προηγούμενο άλμπουμ ''White Light Generator'', το μοναδικό κομμάτι που παρουσιάστηκε από το δίσκο αυτό. Εκεί που πραγματικά σηκώθηκε η τρίχα μας, είναι στο καινούργιο ''Scared And Alone'' με την Belinda να αποδεικνύει γιατί ανήκει στο συγκρότημα, συγκλονιστικό κομμάτι που με την απλότητα του μπορεί να σου διαλύσει την ψυχή ολόκληρη. Eπιστροφή στο ''Τhe Ressurectionists'' που μαζί με το ''Bronze'' είχαν την τιμητική τους στο σετ και ακούμε το ''Song For The Loved'' όπου μας προτρέπουν να αγκαλιάσουμε το διπλανό μας σε μία επίσης συναισθηματική στιγμή. Μετά από διάφορα φιλιούνται/αγκαλιάζονται γύρω μου, έρχεται το ''Born In A Hurricane'' να εκπροσωπήσει το ''(Mankind) The Crafty Ape!'' και όλα κυλάνε υπέροχα, ακόμα και οι κυρίες χαμογελάνε, ενώ ακόμα κι ο εγκρατής πλήκτράς δε μπορεί να κρύψει την ικανοποίηση του, οι υπόλοιποι πλέουν σε πελάγη ευτυχίας ούτως ή άλλως και παρουσιάζουν το bonus track (το bonus track, αν έχεις το Θεό σου) από το νέο δίσκο, το καταπληκτικό ''Denisovans'', σίγουρα η έκπληξη της βραδιάς από θέμα σετ.
O Daniel ρωτάει αν ξέρουμε τι σημαίνει ο αριθμός ''444'' και μας λέει όπου τον βλέπουμε, να ξέρουμε ότι όλα πάνε μια χαρά, φοβερό κομμάτι, που δημιουργεί δίδυμο από το ''Τhe Ressurectionists'' με το συγκλονιστικό ''Rise Up And Fight'' (το δικό τους ''Another Brick In The Wall'') και το κοινό όσο περνάει η ώρα να γίνεται πιο εκδηλωτικό στις αντιδράσεις του, όπως και το συγκρότημα, με τον Greaves είτε να σηκώνει τις γροθιές του προς τον πληκτρά, είτε να χαϊδεύει τον Daniel στο πρόσωπο (μόνο στην Ελλάδα τα βλέπουμε αυτά, τέλος) και το ''We Are The Darkeners'' να προλογίζεται ως και καλά το τελευταίο κομμάτι, φοβερό κλείσιμο του κύριου σετ με το κοινό στο τέλος να ξεσπάει σε χειροκροτήματα και να αναγκάζει το συγκρότημα να ξαναβγαίνει (άλλο που δε θέλανε) και να μας εκτελεί εν ψυχρώ με το ''We Forgotten Who We Are'' (κι εμείς το ίδιο), σε μία εκτέλεση που πιστοποιεί την αξία τους στο σανίδι της σκηνής και δεν αφήνει περιθώριο αμφιβολίας ακόμα και σε όποιον μπορεί να βρέθηκε στο Fuzz κατά λάθος. Η νέα διασκευή στο ''Turn To Stone'' του Joe Walsh είναι μόνο το πρόγευμα γι'αυτό που όλοι περιμένουν, πριν από αυτό ο Daniel μας λέει ότι είναι τιμή τους που βρέθηκαν στην πανέμορφη πόλη μας κι ότι θα ήθελαν να έρχονται πιο συχνά, ενώ ο Justin μας λέει ότι η υποστήριξη μας τους δίνει κίνητρο και χτυπάει την καρδιά του δείχνοντας πόσο το εννοεί.
Η ώρα του ''Burnt Reynolds'' έχει έρθει, αλλά αυτό που ακολουθεί δεν το περιμένει κανείς. Ο Greaves υποστηρίζει ότι το κομμάτι δε σήμαινε πολλά γι'αυτούς μέχρι που το παίξανε κάποτε 1η φορά στην Αθήνα κι από τότε έχει γίνει το σήμα κατατεθέν τους, μας ζητάει να συνοδέψουμε και να μην τον απογοητεύσουμε, μάλλον ούτε κι ο ίδιος περίμενε τέτοια ανταπόκριση, καθώς κάπου στη μέση του κομματιού και με ΟΛΟ το κοινό να τραγουδάει, κατεβαίνει από τη σκηνή και γίνεται ένα με τον κόσμο, σε μία πρωτοφανή αποθέωση για τον ίδιο και το συγκρότημα του (ευτυχώς υπάρχει αδιάψευστο φωτογραφικό υλικό γιατί αυτό που έγινε δεν περιγράφεται με λόγια) και με τα φώτα πάνω του, ενός ανθρώπου που πρόσφατα πέρασε κατάθλιψη και στη χώρα μας έδειχνε ο πιο ευτυχισμένος στον κόσμο, ενώ ο ίδιος ο Daniel προσπαθεί να τραγουδήσει αλλά από το γέλιο φαλτσάρει, οι υπόλοιποι του συγκροτήματος πρέπει να νόμιζαν ότι ζουν σε παράλληλο σύμπαν, καθώς δεν πιστεύουν στα μάτια τους και όταν τελικά τον αφήνουμε να ξανανέβει και το κομμάτι φτάνει κοντά 20' εκτέλεση, κλείνει μία αψεγάδιαστη βραδιά μετά από 2 ώρες και 20 λεπτά άψογης εμφάνισης, με την ακρίβεια ενός Ελβετικού ρολογιού, το συναίσθημα ταινιών του Arronofsky και την τελειότητα της μουσικής προσωποποιημένης στους οχτώ υπέροχους εκπροσώπους της που απέδειξαν για άλλη μία φορά γιατί οι CBP είναι ακόμα καλύτεροι στις συναυλίες τους από ότι στους δίσκους. Αν όλα πάνε καλά, σε 2 χρόνια περίπου θα είμαστε εδώ να ξανασυζητάμε άλλη μία άψογη εμφάνιση τους, μέχρι τότε κρατάμε και τη φετινή υπέροχη εμπειρία και λιώνουμε το ''Bronze'' στο παίξιμο.
Για το Rock Overdose,
Άγγελος Κατσούρας
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέξανδρος
Comments
