Το 7 λένε είναι τυχερός αριθμός, σίγουρα είναι ο δικός μου αγαπημένος, το Ελληνικό μεταλλικό κοινό θα είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει για 7η φορά τους Σουηδούς Dark Tranquillity, ένα συγκρότημα το οποίο με την δισκογραφική του παρουσία εδώ και 25 χρόνια και με τις συνεχείς στάσεις του στη χώρα μας από το 2000 και μετά, δημιούργησε μία σχέση αμφίδρομης αγάπης, από αυτές που ξέρεις ότι δε χρειάζονται πολλά λόγια αλλά απλά κοιτάς στα μάτια τον άλλο και είναι σαν να εννοείς πολλά περισσότερα από όσα (δεν) λες. Εδώ κι ενάμιση περίπου χρόνο, έχει κυκλοφορήσει το 11ο άλμπουμ τους, ''Atoma'', το οποίο έχει αποδειχθεί ως η σημαντικότερη γι'αυτούς κυκλοφορία από άποψη παγκόσμιας αναγνώρισης, με το δίσκο να μπαίνει στα charts πολλών χωρών και να κάνει αρκετούς (νέους κυρίως) οπαδούς να μιλάνε για ένα από τα καλύτερα τους άλμπουμ, αν όχι ΤΟ καλύτερο. Βασική λεπτομέρεια είναι ότι αυτή τη φορά το σεξτέτο ήταν αλλαγμένο κατά το ήμισυ σε σχέση με το παρελθόν, καθώς για πρώτη φορά ήρθανε με τον μπασίστα Anders Iwers, ενώ η αποχώρηση του Martin Henriksson μετά από πολλά χρόνια και η απόφαση του έτερου βασικού κιθαρίστα Niklas Sundin να μην περιοδεύει, έφεραν ένα νέο κιθαριστικό δίδυμο, τον ''πολύ'' Christopher Amott, γνωστό από τους Arch Enemy και τον Johan Reinholdz, παιχταράς μεταξύ άλλων στους Andromeda, Nonexist και Skyfire.
Η συναυλία ξεκινάει στις 7μιση με τους Ιταλούς 5Rand να ανεβαίνουν στη σκηνή και να σκορπάνε γκρούβα στο λιγοστό κοινό που ήρθε από την αρχή. Μιά και καθόμουν στην άκρη προς τον τοίχο και έβλεπα οριζόντια, είναι πολύ άσχημο θέαμα να βλέπεις το Piraeus Academy τόσο άδειο. Οι Ρωμαίοι δεν έδειξαν να πτοούνται και με πολύ καλό ήχο στο πλάι τους, παρουσίασαν κομμάτια από το μοναδικό μέχρι στιγμής άλμπουμ τους, ''Sacred/Scared''. Αιχμή του δόρατος η τραγουδίστρια Julia Elenoir, η οποία δέσποζε με τα μακριά μαλλιά της πλεγμένα σε κοτσιδάκια και προσπαθούσε ψιλομάταια να ξυπνήσει το κοινό. Έδειχναν να το διασκεδάζουν και να μην τους πολυνοιάζει ότι δεν είχαν και λαοθάλασσα από κάτω, το παίξιμο τους παραπέμπει ξεκάθαρα σε μοντέρνο ήχο, όσοι ήσασταν τις προάλλες στους Arch Enemy, φανταστείτε στο περίπου μία μπάντα σαν τους Ουκρανούς Jinjer, (όχι τόσο καλοί οι 5Rand βέβαια) από άποψη ήχου. Πολύ καλός και δυνατός ντράμερ, βαρούσε αλύπητα, ενώ τα ριφφ του κιθαρίστα ήταν συμπαγή και ο μπασίστας ήταν τούμπανο. Μόνη αρνητική εντύπωση οι λίγο κλισαρισμένες ατάκες της Julia και οι συνεχείς προσπάθειες να κάνει το κοινό να φωνάξει, αφού βλέπεις ρε κοπέλα μου ότι δεν ξυπνάνε, κάνε το κομμάτι σου και μην κουράζεσαι και κουράζεις παράλληλα. Όσο παράξενο κι αν φανεί, η μπάντα που ευχαριστήθηκα περισσότερο από τα support.
Mετά από ένα τέταρτο μόλις αλλαγών (και μπράβο στη διοργάνωση γι'αυτό), σειρά πήραν οι Μiracle Flair από την Ελβετία, σχήμα που αν θέλουμε ντε και καλά να το κατατάξουμε, θα πούμε ότι είναι μελωδικό ψιλοατμοσφαιρικό metal, με γυναικεία φωνητικά. Μπορώ να πω ότι η παρουσία τους μετά από την -έστω βαβουριάρικη για κάποιους προσέγγιση- των 5Rand, πέρασε και πραγματικά δεν ακούμπησε. Κατάφεραν μέσα σε μόλις μισή ώρα να κάνουν τον κόσμο να νυστάξει, χωρίς να είναι κακοί παίχτες και με την τραγουδίστρια Nicole Hartmann να καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να αποδειχθεί πόλος έλξης για το κοινό που είχε αυξηθεί αισθητά σε σχέση με πριν. Καλούτσικη η φωνή της, καλός ο ήχος που είχαν, καλό και φιλότιμο το παίξιμο τους, αλλά για να είμαι ειλικρινής, τόσο μα τόσο κλισαρισμένο και τόσο μα τόσο επιτηδευμένο και χωρίς καμία προσωπική ταυτότητα και ένα στοιχείο ήχου που να μπορείς να πείς ότι θα σταθείς σ'αυτό. Νομίζω πρέπει να υπάρχουν εκεί έξω χιλιάδες μπάντες σ'αυτό το -χωρίς σοβαρή αιτία ύπαρξης- στυλ, ντε και καλά να βάλουν μία (όμορφη ομολογουμένως) κοπέλα να τραβήξει την προσοχή, αλλά κατά λαϊκή ρήση σε παράφραση, από μουσική μουνί, και από έμπνευση μουνότριχα. Θα ξεχαστούν τόσο γρήγορα όσο γρήγορη ήταν η εμφάνιση τους, επαναλαμβάνω χωρίς να είναι κακοί, αλλά καλύτερα να ήταν κακοί, παρά αχρείαστοι που όντως είναι.
Ώρα για λίγο πιό ''διασκεδαστικό'' τέμπο (?!) με τους Γερμανούς Equilibrium, οι οποίοι παίζουν ένα είδος folk metal στο πιό επικόκαυλο/μυθολογικό, θα θέλανε υπό συνθήκες να τη δούν Εnsiferum meets Eluveitie meets Amon Amarth αλλά ενώ αυτό το στυλ είναι ακόμα πιό ανυπόφορο από αυτό των Miracle Flair, αυτοί οι Βαυαροί είναι τουλάχιστον μία μπάντα που αν και μετά το μισάωρο θα θες ένεση να την παλέψεις, σε κρατάνε με κάποιο τρόπο και τουλάχιστον δεν σου μένουν ως απλά μία ανάμνηση. Κάνανε το κοινό να κουνηθεί το κατά δύναμιν, με τον Robse να έχει πολύ καλό λαρύγγι όταν χρησιμοποιεί την πιό death metal φωνή του, αυτό που δεν καταλαβαίνω σ'αυτές τις μπάντες είναι γιατί απλά δεν κρατάνε το folk στοιχείο (οι Skyclad κάνουν κοιλιακούς από τα γέλια με τέτοιες μπάντες) και πρέπει ντε και καλά να βάζουν και black-ίσια ουρλιαχτά μέσα στο όλο φιρουλί φιρουλό και να κάνουν τα νεύρα πολλών τσατάλια. Το πρώτο μισάωρο κύλησε ωραία, δε μπορώ να πω, λίγο να γουστάρεις, λίγο να δείς την πιτσιρικαρία να κουνιέται, ακόμα και λίγο να τρολλάρεις με τα τραλαλά σε κάποια κομμάτια, πάει κι έρχεται. Από'κεί και μετά απλά άνευ λόγου ύπαρξης, με ένα στυλ που προ δεκαετίας έκανε έξαρση, μετά έδειξε να πέφτει και πάλι συνεχίζει να πουλάει, ειδικά στην κεντρική Ευρώπη. Ευτυχώς είχαν μαζί τους παιχταρά Hati στα τύμπανα από τους Ισραηλινούς Viscera Trail, και άξιζε να τους παρακολουθήσει κανείς μόνο για πάρτη του, χαλάλι η ταλαιπωρία 55' μόνο για τον τύπο.
Όπως έλεγε το πρόγραμμα, οι Dark Tranquillity κάνουν την εμφάνιση τους ακριβώς στις 22:30 και υπό τους ήχους του ''Encircled'' το Ελληνικό κοινό περιμένει να τους αποθεώσει όπως τους αξίζει. Ο ηχολήπτης όμως έχει δυστυχώς διαφορετική γνώμη και για τα επόμενα 90' μίας κατά τ' άλλα πληρέστατης εμφάνισης, παρά την απουσία κομματιών από τα τρία πρώτα άλμπουμ τους, δε θα ακούσουμε σχεδόν καθόλου την μπότα στα τύμπανα και τις κιθάρες θα τις ακούσουμε μία στο τόσο, κι όταν θα τις ακούσουμε, θα είναι με περισσότερο lead ήχο και με σχεδόν καθόλου όγκο. Κι αν τα κομμάτια του ''Atoma'' λόγω αρκετών πλήκτρων τα ακούσαμε συνολικά σούπερ κι αποδείξανε τι δισκάρα είναι, με το μπάσιμο του ''Monochromatic Stains'' το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο, σε κομμάτια ενός κιθαριστικότατου δίσκου όπως το ''Damage Done'' και από το οποίο ήμασταν αρκετά κωλόφαρδοι να ακούσουμε άλλα δύο κομμάτια, τα ''The Treason Wall'' (ή αλλιώς... οοοοοοοοοο οοοοοοοοοοοο οοοοοοοοοοο οοοοοοοοοοοοοοοοοο) και ''Final Resistance'', το προβλήμα απεδείχθη ακόμα μεγαλύτερο κι εμείς αντί να λύσουμε σβέρκο και να σπάμε τα κεφάλια όποιου δεν κουνιόταν, να αναρωτιόμαστε αν όντως ακούμε τόσο σκατά ή αν απλά είναι κάτι που θα διορθωθεί στην πορεία. Και παίζουν και το ''The Science Of Noise'' από το ''Construct'', αυτό κι αν έχει ΤΙΣ κιθάρες, και πάλι τα ίδια χάλια.
Και πραγματικά είναι κρίμα να παρακολουθείς τέτοια καλή διάθεση από το συγκρότημα που έχει πάθει ξανά την πλάκα του από το Ελληνικό κοινό, με έναν Mikael Stanne τον οποίο επίσης σε ένα-δύο σημεία γάμησε ο ηχολήπτης να κοκκινίζει ως συνήθως και να αποδίδει εξαιρετικά, αλλά να μην είναι αρκετός να σώσει τα προσχήματα μόνος. Και το μεγαλύτερο κρίμα είναι ότι οι δύο νέοι κιθαρίστες πράγματι ταιριάζουν πολύ με το συγκρότημα, ο μεν Amott παίζει τα σολίδια (που ίσα που ακούγονται ασάλιωτα), αλλά η πραγματικά μεγάλη προσθήκη είναι ο Reinholdz, φοβερή παρουσία, στιβαρός και με πολύ όμορφο στυλ παιξίματος. Ευτυχώς τα πλήκτρα ακούγονται -αν και αρκετά μπροστά- και τα τύμπανα θυμίζουν τι καλός ντράμερ ήταν πάντα ο Anders Jivarp, αλλά μόνο ταμπούρο και πιατίνι δίνουν πώρωση, άμα χάνεις ΚΑΙ την μπότα εκτός από τις κιθάρες, ε τότε γάμα τα απλά. Από νέα κομμάτια ακούσαμε τα εκπληκτικά ''Clearing Skies'', ''Forward Momentum'', ''When The World Screams'', ''Force Of Hand'' και το υπέροχο ομότιτλο ''Atoma'', ενώ έκπληξη προκάλεσε η παρουσία πέντε (!!!) κομματιών από το ''Fiction'', με μεγαλύτερη όλων το ''The Mundane And The Magic'', με το ''Terminus (Where Death Is Most Alive)'' να αποδεικνύεται μεγάλη αδυναμία, το ''Icipher'' να είναι η κορυφαία εκτέλεση της βραδιάς όπου ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ακούσαμε ριφφς και το συγκλονιστικό ''Inside The Particle Storm'' (ή αλλιώς η κορυφαία ερμηνεία του Stanne όλων των εποχών) να επιστρέφει στο σετ και να μας στέλνει στην Κόλαση.
Οι παλιότερες εκπροσωπήσεις δίσκων φτάσανε μέχρι το δίδυμο ''Projector''/''Haven'' με τα ''ThereIn'' και ''The Wonders At Your Feet'' (πάλι καλά δηλαδή), ενώ το ''State Of Trust'' ήταν το δεύτερο μόλις κομμάτι από το προηγούμενο αριστουργηματικό ''Construct'' και με τον Stanne να κατεβαίνει να το τραγουδήσει μέσα στο κοινό, γνωρίζοντας δικαιολογημένη αποθέωση από όλους μέσα στο Academy, επιτομή του frontman και του μουσικόκαυλου ανθρώπου, από τα μεγαλύτερα πρότυπα που κυκλοφορούν εκεί έξω και κοσμούν το σύνολο της μουσικής μας με την παρουσία τους. Επίσης πάλι καλά που ακούσαμε και το ''Lost To Apathy'' από το ''Character''... Η συναυλία έκλεισε με το ''Misery's Crown'' και με το κοινό να δείχνει ότι με ή χωρίς κιθάρες/μπότες και τα συναφή, αναγνωρίζει ότι το συγκρότημα έδωσε το 100% και απλά προδόθηκε από τις ορέξεις ενός τύπου που ή δεν είχε αυτιά, ή απλά την είδε yolo και είπε ''σήμερα δεν έχει ριφφ και όγκο, γιατί απλά μπορώ). Συνολικά φοβερό παίξιμο, αλλά δεν το ευχαριστηθήκαμε όσο τις άλλες φορές, αν οι Dark Tranquillity ήταν μόνο πλήκτρα, θα είχαμε όλοι για αγαπημένο δίσκο το ''Ηaven'', πράγμα που δεν ισχύει παρά για ελάχιστους. Κρίμα στα παιδιά που τους είδαν για πρώτη φορά, δεν άκουσα κανέναν να παραπονιέται για την απόδοση, αλλά άντε τώρα να εξηγήσεις ότι τις άλλες φορές που ήρθαν πήρανε φωτιά οι σβέρκοι κι έγινε μαδομούνι από το πρώτο κομμάτι. Θα επιστρέψουν σε δύο-τρία χρόνια να πάρουν το αίμα τους πίσω, τον τύπο όμως που έκανε τον ήχο, μην τον αφήσετε να περάσει ούτε καν έξω από τα σύνορα!
Για το RockOverdose,
Δημήτρης Αλόρας
Comments
