Σάββατο βράδυ στο πολυαγαπημένο 8ball, για να παραστούμε σε μία ακόμη άψογη διοργάνωση συναυλίας από την Krisis Productions όπου θα βλέπαμε τους σατανοδιαβολιάρηδες Deströyer 666, που ξεκίνησαν ως ένα ατόφιο black/thrash σχήμα, αργότερα μπόλιασαν την ‘n’ roll αισθητική και riffολογία μέσα στην μουσική τους, με πορωτικά, γηπεδικά ρεφρέν, riff ξυράφια και μια φωνή ποτισμένη με πάθος και πολεμική διάθεση, έβγαλαν μερικούς κλασικούς δίσκαρους (βλ. Phoenix Rising) και ήρθαν να βάλουν φωτιά στην Θεσσαλονίκη κατά την περιοδεία τους για το πολύ καλό, τελευταίο τους album Wildfire. Την βραδιά θα άνοιγαν οι Θεσσαλονικείς blackάδες Natvre’s, οι οποίοι κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους Wrath στα τέλη του ’15 και έπειτα θα ακολουθούσαν οι Σερραίοι thrashάδες War Device, οι οποίοι κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους Whisper Of Souls το ’13. Όλα έδειχναν ειδυλλιακά και οι μπύρες θα έρεαν με περισσή ευχαρίστηση.
Ενώ οι μαραθωνοδρόμοι έτρεχαν χαλαρά στην Τσιμισκή, ένα τσούρμο μαλλιάδων με κολλητά παντελόνια, μακριά μαλλιά, μαύρα μπλουζάκια και patches, άραζαν έξω από το 8ball, δημιουργώντας ένα σκοτεινά φιλικό κλίμα για όσους ήταν μυημένοι εις τις μεταλλικές τέχνες. Οι μπύρες γυρνούσαν, βινύλια, 7ιντσα, cd και κασέτες άλλαζαν χέρια, κουβέντες για metal, καινούριες μπάντες και λίγο μετά τις εννιά μπήκαμε μέσα.
Οι Natvre’s είναι τρεις, ήταν ντυμένοι απλά, εννοώ χωρίς corpse paint και αμφιέσεις, και ξεκίνησαν να μας παίζουν το black metal τους, το οποίο ηχητικά κινείται στον κλασσικό Νορβηγικό ήχο, με αναφορές σε Burzum. Υπνωτιστικοί ρυθμοί στις κιθάρες, παγωμένη μελαγχολία, επιβλητικά σκισμένα φωνητικά που μοιάζουν περισσότερο με αφήγηση απόκρυφων και υπερβατικών ιστοριών, ασταμάτητο κοπάνημα στα drums όταν ανέβαιναν οι ταχύτητες και επαναλαμβανόμενοι, σχεδόν τελετουργικοί ρυθμοί στις μέσες ταχύτητες. Η μουσική τους, και συγκεκριμένα το ντεμπούτο τους το Wrath, είναι πολύ καλό και αξίζει να το ακούσετε, αλλά αυτό που δεν μου έκατσε καλά ήταν η σκηνική τους παρουσία. Ο ήχος τους ήταν καλός, με τα drums να ακούγονται λίγο πιο ψηλά από όσο θα ήθελα, τα κομμάτια τα απέδωσαν πολύ καλά και η ηχητική αισθητική τους ήταν πετυχημένη. Εκεί που θέλουν δουλειά είναι στο να επιτύχουν μια μορφή επικοινωνίας με το κοινό την ώρα που παίζουν, ώστε να κρατάνε την προσοχή στραμμένη πάνω τους. Ενώ το album τους ακούγεται ευχάριστα, έπιανα τον εαυτό μου να κοιτάει αλλού ή να ασχολούμαι με άλλα πράγματα την ώρα που έπαιζαν. Η σελίδα τους στο fb: https://www.facebook.com/natvres/
Οι War Device θα έπαιζαν ζωντανά για πρώτη φορά μετά από ενάμιση χρόνο και αφού αντικαταστάθηκε ο τραγουδιστής και ο μπασίστας τους. Με νέο αίμα στο σχήμα και πορωμένοι να βγάλουν την ενέργεια τους, τα πέντε μέλη απλώθηκαν πάνω στην σκηνή και ξεκίνησαν να παίζουν το πυρωμένο και μπυρωμένο thrash τους. Ήταν κινητικοί πάνω στην σκηνή, ειδικά ο μπασίστας που έτρεχε δεξιά αριστερά και χτυπιόντουσαν ασταμάτητα. Ο τραγουδιστής μου θύμισε, ιδιαίτερα λόγω της επιθετικότητας με την οποία τραγουδούσε, τις παλιές καλές μέρες των Sepultura και δεν μου προκάλεσε έκπληξη όταν έπαιξαν το Inner Self. Ο ήχος τους ήταν καλός, τα riff ακούγονταν καθαρά και βγάζανε την ενέργεια που χρειάζεται να βγαίνει από ένα thrash metal συγκρότημα και οι μπύρες έφευγαν εύκολα. Η σελίδα τους στο fb: https://www.facebook.com/WarDevice/
Οι Destrtöyer 666 ανέβηκαν στην σκηνή περίπου είκοσι λεπτά μετά το τέλος του set των War Device. Στήθηκαν τρείς βάσεις μικροφώνου, φτιαγμένες από αλυσίδες, με τον K.K. Warlust στο κέντρο της σκηνής και ξεκίνησαν την πολεμική τους επίθεση με κομμάτι από το Phoenix Rising, Rise Of The Predator και το ακολούθησαν με το ομώνυμο από το καινούριο, Wildfire. Αυτό που βγάζουν οι Deströyer 666 στην σκηνή δείχνει τι ακριβώς κρύβεται μέσα στα album. Την black/thrash επιθετικότητα μαζί τον χαβαλέ που βγάζει το βρώμικο metal των Mötörhead. Άλλωστε τα Umlaut στο όνομα τους δεν είναι τυχαία, ούτε ήταν τυχαίο το ότι μας έπαιξαν το Iron Fist. Αργότερα ακούσαμε και το Black Magic των Slayer. Ένας πανικός στα mosh pit επικρατούσε και οι τρεις μπροστάρηδες των Deströyer 666, σήκωναν τις γροθιές τους στον αέρα ή χτυπούσαν το στήθος τους. Μια χύμα πόρωση που σε καλούσε για μπύρες και headbanging.
Από την άλλη, ο ήχος τους ήταν πιο βαβουδιάρικος από όσο έπρεπε, με τις κιθάρες και το μπάσο να συγχέονται, το οποίο φαντάζομαι πως τους περισσότερους δεν τους απασχόλησε. Η φωνή ακουγόταν καθαρά, αλλά όταν μας μιλούσε ο K.K. με την Αυστραλιανή προφορά του, δεν καταλάβαινα τίποτα. Πάντως το ‘μαλάκας’ έμαθαν να το λένε. Έπαιξαν περίπου 70 λεπτά ασταμάτητου black/thrash και έδειξαν ζωντανά γιατί είναι μία από τις καλύτερες μπάντες στην metal σκηνή σήμερα. Μία συναυλία που θα την θυμόμαστε για καιρό.
Ακολούθησε το after show πάρτι, όπου οι μπύρες ήταν για σβήσιμο και τα αυτιά βούιζαν για αρκετές ώρες ακόμη. Satanic Speed Metal. Έτσι είναι.
Comments
