Το “The Demonstration” των Drab Majesty ανήκει στα ισχυρότερα δισκογραφικά “χτυπήματα” για το 2017, είτε κοιτώντας αυστηρά εντός του goth χώρου, είτε όχι. Ποιος να μου το έλεγε, όταν τις πρώτες ημέρες της χρονιάς την έβρισκα στο σαλόνι μου με “Dot In The Sky”, “Too Soon To Tell” και δε συμμαζεύεται, ότι μερικές εβδομάδες αργότερα θα τα χόρευα στην πίστα της Death Disco, με τη μπάντα πάνω από το κεφάλι μου. Η ακύρωση της πτήσης τους από το εξωτερικό πήγε προς στιγμήν να χαλάσει τη φτιάξη, όμως τελικά το μόνο που χάσαμε ήταν λίγος ύπνος τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας και την ευκαιρία να δούμε τους The Rattler Proxy, που ήταν προγραμματισμένο να ανοίξουν το live.
Η μεταφορά της συναυλίας για την Κυριακή έφερε στο ρόλο του opening act τον κατοικοεδρεύοντα στο Λονδίνο συνθέτη soundtracks Vercetti Technicolor. Με κεκτημένη ταχύτητα από την εμφάνιση του εντός του παλιού χρηματιστηρίου στα πλαίσια του Fasma festival, ανέβηκε φορτσάτος στη σκηνή και για τα επόμενα περίπου σαράντα λεπτά μας φιλοδώρησε με γενναίες δόσεις ακομπλεξάριστου VHS horror. Οι μίξεις του σε σημεία μπορεί να φάνταζαν άτσαλες κι οι συνθέσεις του να μην κατέληγαν οπωσδήποτε κάπου, το ζητούμενο όμως ήταν η ατμόσφαιρα κι αυτό το πέτυχε σε ικανοποιητικό βαθμό.
Στον υπερθετικό από την άλλη, το κατάφεραν οι Drab Majesty, υποβοηθούμενοι από τις ιδιαίτερες προβολές και τους τόνους καπνού, που ανά τακτά διαστήματα έπνιγαν τη σκηνή. Οι υπνωτιστικοί κιθαρισμοί του Deb Demure έδεναν αρμονικά με τους έντονους ρυθμούς και τα πλήκτρα του Mona, οδηγώντας τους από κάτω σε μια χορευτική παραζάλη. Τα άτυπα ιντερλούδια μεταξύ των συνθέσεων ενέτειναν το όλο κλίμα, αλλά ταυτόχρονα αφαιρούσαν καθαρό χρόνο από την εμφάνιση τους, πράγμα που τελικά φαίνεται να στοίχισε. Τα κομμάτια που βρίσκονταν στο set τους δεν άγγιξαν καν τα δέκα και μετά από σκάρτα μία ώρα, όταν το live είχε πια απογειωθεί, μας αποχαιρέτησαν άξαφνα, χωρίς καν ένα (έστω στημένο) encore.
Λένε πως οι καλύτερες συναυλίες είναι εκείνες, στις οποίες μετά το πέρας τους, το συγκρότημα σε προκαλεί με την απόδοση του να θέλεις να το δεις να παίζει κι άλλο. Στο παρελθόν συμμεριζόμουν την παραπάνω άποψη με θέρμη κι εδώ που τα λέμε ακόμα την ενστερνίζομαι, όμως οι Drab Majesty δίχως αμφιβολία το παραξήλωσαν. Μια πραγματικά υπέροχη εμφάνιση για όσο κράτησε, η πρόωρη λήξη της οποίας, μας βρήκε να αποχωρούμε από τη Death Disco με διάχυτο το αίσθημα του ανικανοποίητου.
Comments
