Μετά την κούραση των πρώτων 2 ημερών και του ταξιδιού αποφασίστηκε ομόφωνα να ξεκινήσουμε την συναυλιακή μας μέρα λίγο αργότερα. Έτσι κατά τις 12μισή βρεθήκαμε στην κεντρική σκηνή για να ανοίξει το μάτι με λίγο thrash/crossover metal.
Municipal Waste: Μπάντα με απίστευτη ενέργεια, έκανε τους φανατικούς να σχηματίσουν τα πρώτα pit της ημέρας. Με πανό τον Donald Trump να αυτοπυροβολείται έπαιξαν ένα νέο κομμάτι το I Want to Kill Donald Trump στο οποίο το κοινό πραγματικά τους αποθέωσε.
Halestorm: Από μακριά παρακολουθήσαμε ένα ευχάριστο hard rock live με τις κάμερες να είναι στραμμένες επί το πλείστων στην Lzzy Hale. Ωραία φωνητικά και πιασάρικα riffs με το κομμάτι I am the Fire να ξεχωρίζει.
Pennywise: Η αγαπημένη μας punk μπάντα από αυτές που συμμετείχαν στο φεστιβάλ έπαιξε 45’ και η μια επιτυχία διαδεχόταν την άλλη. Το croudsurfing έγινε ξανά έντονο και το κοινό όσο πέρναγε η ώρα γούσταρε ακόμα περισσότερο.
Skindred: Πλέον αδικημένη μπάντα κατά την γνώμη μου πραγματικά έκανε το κοινό, που βρέθηκε στην πιο μικρή σκηνή ονόματι Jupiler, να παραπατάει. Η μίξη του metal με reggae φωνητικά και dance/pop στοιχεία λόγο του πολύ καλού DJ της μπάντας μπορεί να μην σε ξετρελαίνει σαν πρώτη ακρόαση από τα studio albums τους αλλά σε live δεν υπάρχει περίπτωση να μην σε κάνουν να χορέψεις. Ο frontman ήταν από τους πιο επικοινωνιακούς και έκανε τους θεατές ό,τι ήθελε. Μας έμαθε και το νέο συναυλιακό κόλπο helicopter όπου το κοινό έβγαλε τις μπλούζες του και τις στριφογυρνούσε στον αέρα.
Jean Beauvoir: Ο πρώην μπασίστας των Plasmatics μας υποδέχτηκε με αρκετά γνωστά rock κομμάτια του. Το κοινό μικρό αλλά όλοι ήθελαν να ακούσουν το Feel the Heat, από το soundtrack της ταινίας Cobra, που έκανε και την διαφορά.
Paradise Lost: Έχοντας παραστεί στην τελευταία τους συναυλία στην Αθήνα αποφασίσαμε να περάσουμε μια βόλτα για να ακούσουμε μόνο 2-3 κομμάτια. Πετύχαμε και ένα απ’ τα αγαπημένα μας, το Faith Divides Us - Death Unites Us όπου ο Holms απέδειξε για άλλη μια φορά ότι μπορεί να τα καταφέρει εξίσου καλά και στα καθαρά αλλά και στα brutal φωνητικά τους.
Testament: Τους είδαμε πλαγίως αφού περιμέναμε στην δίπλα σκηνή για τους Murphys. Ίσως η καλύτερη thrash εμφάνιση του φεστιβάλ με τον Chuck Billy να ΄΄σολάρει΄΄ στο μικρόφωνο του και τα υπόλοιπα μέλη να αποδίδουν τα μέγιστα. Περιττό να αναφέρω τι έγινε στο Into the Pit.
Dropkick Murphys: Εφόσον δεν τους είδα στην Ελλάδα ήταν καλή ευκαιρία να μην τους χάσω και εδώ. To irish punk που παίζουν είναι τόσο χαρακτηριστικό και μάγκικο όσο και η εμφάνιση τους. Ο κόσμος τραγούδαγε μαζί τους και την παρουσία τους έκαναν αισθητή 2 τρελοί croudsurfers οι οποίοι φορούσαν κίλτ και μαντέψτε, προφανώς χωρίς εσώρουχα. Γέλια και τραγούδι στο Rose Tattoo έκαναν την εμπειρία ακόμα πιο διασκεδαστική.
Satyricon: Ευκαιρία για λίγο ΄΄σωστό΄΄ black metal ήταν η εκτέλεση ολόκληρου του Nemesis Divina με τους Σκανδιναβούς να συγκεντρώνουν πολύ μεγάλο μέρος του κοινού στην σκηνή που έπαιξαν. Το Mother North ακούστηκε τελευταίο στη σειρά από τα κομμάτια αυτού του δίσκου και έδωσε το έναυσμα στο κοινό να συνοδεύσει την μπάντα με τις φωνές του. Ακολούθησαν τα Fuel By Hatred, Black Crow Οn a Tombstone και KING οπού πήραμε τους σβέρκους μας στα χέρια απ’ το headbanging.
Ghost: Μεγάλη μου αγάπη οι Ghost αλλά έπρεπε να ξεκουραστούμε κιόλας τους είδαμε από μακριά μιας και τους έχουμε δει και 2 φορές στην Ελλάδα. Η καινούργια τους εμφάνιση είναι ακόμα μια φορά εντυπωσιακή και τα νέα τους κομμάτια δένουν απόλυτα με τα παλιά. Έκλεισαν με τον ‘’ύμνο’’ Monstrance Clock.
Slayer: Κάθε μέρα έπαιζε και από μια μεγάλη μπάντα προς το τέλος της ημέρας και σήμερα ήταν οι Slayer. Μπαίνοντας με το Repentless και με το εντυπωσιακό εξώφυλλο του σαν πανό έκαναν τον κόσμο να κινείται όλο και πιο κοντά στην σκηνή. Η εμφάνιση τους κλασσικά επαγγελματική, χωρίς πολλά πολλά αλλά και χωρίς αυτό να μας ξενίσει. Είδαμε 4-5 κομμάτια πριν κατευθυνθούμε για να πιάσουμε πρώτη θέση στην σκηνή Marquee.
Gojira: Εκεί είδαμε άλλη μια μπάντα απ’ τους headliners του μέλλοντος. Είναι πραγματικά εμπειρία ζωής να βλέπεις κάτι την στιγμή που συμβαίνει. Και αυτό είναι ότι οι Gojira βγάζουν την μια δισκάρα μετά την άλλη και κάθε μέρα μεγαλώνουν όλο και πιο πολύ σαν όνομα. Ακούσαμε 4 νέα κομμάτια τα οποία ήταν αρκετά ωραία για πρώτη ακρόαση. Τέλος, στο Backbone και το Vacuity ένα μεγάλο wall of death έδωσε την σειρά του σε ατελείωτο headbanging.
Volbeat: Το συγκρότημα που μίσησε ο καιρός, αφού έβρεχε ασταμάτητα σε όλο το set τους, αλλά που λατρέψαμε εμείς με τα πιασάρικα ρεφρέν και τα ατελείωτα hit τους να τραγουδιούνται ακόμα και με την επιστροφή μας στην Αθήνα. Η θέση τους σαν headliners αν και αρχικά αμφισβητούσα ήταν απόλυτα δικαιολογημένη και αυτό το έδειξε ο κόσμος αλλά και το πάθος της μπάντας. Το σκηνικό που είχε στηθεί ήταν τόσο εντυπωσιακό όσο και οι φωτιές και τα πυροτεχνήματα που ήταν αρκετά για να μας στεγνώσουν απ’ τη βροχή.
Η δεύτερη μέρα ήταν και αυτή εξίσου απολαυστική με την πρώτη. Χάσαμε τους Nightwish λόγω των Gojira, τους Anti-flag που έπαιζαν παράλληλα με Ghost και για ίδιους λόγους τους Tesseract και Kadavar. Η μπάντα έκπληξη ήταν οι Skindred.
Κείμενο, Φωτογραφίες: Νίκος Δρακόπουλος
Comments
