Δεν ξέρω πως εξελίχθηκε η Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου για τους υπόλοιπους, αλλά σίγουρα για τους φίλους του heavy metal, ήταν μια ιδιαίτερα τυχερή μέρα, μιας και θα είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν από κοντά όχι μόνο τους θρυλικούς Angel Witch, αλλά και μια σειρά ακόμα ανερχόμενων συγκροτημάτων, πάντα στα πλαίσια του Into Battle Festival.
Η βραδιά ξεκίνησε λίγο μετά τις 17:00 όταν στη σκηνή του Κυττάρου ανέβηκαν οι Αθηναίοι Witchcrawl. Παρά τον ελάχιστο κόσμο που είχε συγκεντρωθεί, έβαλαν τα δυνατά τους και μας παρουσίασαν άψογα τη δική τους πιο σκοτεινή άποψη για το heavy metal, με έμφαση στην ατμόσφαιρα, αλλά και στη μελωδία. Οι occult επιρροές αρκετές, όπως και οι αναφορές σε πιο ακραία ακούσματα, με τα φωνητικά να είναι η πιο κραχτή, όχι όμως η μόνη.
Η συνέχεια μας επιφύλλασε τους Νορβηγούς Black Viper, οι οποίοι έρχονταν στην Αθήνα με φόρα από το περσινό τους ντεμπούτο στη High Roller. Speed metal υψηλών οκτανίων από μουσικούς που γνωρίζουν το είδος και μια φωνή που ταιριάζει γάντι στο ύφος τους, καθώς διαθέτει τόσο τη χροιά, όσο και την απαραίτητη έκταση. Μετά από 45 λεπτά αποχώρησαν, έχοντας μάλιστα δώσει στο αθηναικό κοινό και μια γεύση από την επόμενη δουλειά τους.
Οι Βαυαροί Skullwinx που ακολούθησαν, αποτέλεσαν ό,τι ακριβώς χρειαζόμασταν, μετά την υπερχηχητική καταιγίδα των Black Viper. Το επικό heavy metal τους οδηγείται από προφανώς πιο κατεβασμένους ρυθμούς, θέτοντας την ταχύτητα σε δεύτερη μοίρα κι επενδύοντας πολλά στην εναλλαγή διαθέσεων και τη συναισθηματική ένταση, αντλώντας παράλληλα έμπνευση από την ιστορία και τη μυθολογία. Χαρακτηριστικά παραδείγματα των παραπάνω στάθηκαν κομμάτια όπως το “Carolus Magnus”, το “The Relic Of An Angel”, καθώς και η διασκευή στο “Thor (The Powerhead)” των πατέρων του είδους Manowar. Για το τελείωμα άφησαν τις μεγάλες διάρκειες στην άκρη και έκλεισαν στρωτά την εμφάνιση τους με το σαφώς πιο to the point “Hammer Of The Gods”.
Οι Αθηναίοι Darklon που πήραν τη σκυτάλη, με εξέπληξαν ευχάριστα, καθώς δεν περίμενα σε καμία περίπτωση τόσο δυνατή εμφάνιση από ένα σχήμα που μόλις κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του. Αν και με ανακατατάξεις στις τάξεις τους σε σχέση με το δίσκο και τον Νίκο Αντωνογιαννάκη (Marauder, Omen) πλέον πίσω από το μικρόφωνο, ακούστηκαν φουλ δεμένοι και έτοιμοι από καιρό για ένα τέτοιο high profile gig.
Σε αντίθεση με την αυστηρά traditional προσέγγιση των δύο προηγούμενων σχημάτων, οι Darklon δε διστάζουν να μπολιάσουν το κατά τα άλλα ακραιφνώς αμερικάνικο power metal τους με πιο σύγχρονα στοιχεία, αλλά και να εστιάσουν στην πραγματική τραγουδοποιία, προσφέροντας στο κοινό κομμάτια, τα οποία μπορεί να τραγουδήσει και να αντιληφθεί με το πρώτο άκουσμα. Στα θετικά και η ένταση του ήχου, η οποία ήταν όσο δυνατά έπρεπε για να ακουστούν ευκρινώς και με νεύρο οι συνθέσεις, χωρίς να ξεφεύγει σε υπερβολές.
Οι Φινλανδοί Chevalier θα αποτελούσαν το πρώτο “μεγάλο” όνομα της βραδιάς, μιας και μέσα σε μόλις δύο χρόνια κατάφεραν να δημιουργήσουν ντόρο γύρω από το όνομα τους, ο οποίος κορυφώθηκε φέτος με την κυκλοφορία του πρώτου τους full length “Destiny Calls”. Παρότι ξεκινούσαν με το handicap της απώλειας του ντράμερ τους (η οποία καλύφθηκε από τον έναν εκ των κιθαριστών τους!), μπήκαν γκαζωμένοι με το “Stormbringer” και δε κοίταξαν ούτε δευτερόλεπτο πίσω.
Η φωνή της Emma Grönqvist ζωντανά βγαίνει ακόμα πιο φάλτσα, κι αν αυτό φαντάζει αντικειμενικά κακό, στην περίπτωση τους λειτουργεί προς ενίσχυση του cult χαρακτήρα της μπάντας. Το υπόλοιπο συγκρότημα είναι δεδομένο πως προσπαθεί να προσεγγίσει τον ήχο των άλμπουμ τους, με το reverb στα τύμπανα να κυριαρχεί και το μπάσο να είναι μπροστά στη μίξη, χωρίς όμως (ευτυχώς) να αγγίζει το επίπεδο, που αυτό γίνεται στις ως τώρα ηχογραφήσεις τους.
Το βάρος πολύ λογικά έπεσε στο ολοκαίνουριο άλμπουμ τους, δίνοντας μας την ευκαιρία να ακούσουμε κομματάρες όπως τα “The Curse Of The Dead Star”, “Road Of Light”, “In The Grip Of The Night” και “A Warriors Lament”, από την άλλη όμως έπεσε άκυρο στον διακαή πόθο του κοινού “The Sorcerer”, αφήνοντας μας να βολευτούμε με τα “The Messenger” και “Chevalier”, με το οποίο και μας αποχαιρέτησαν.
Οι εκ Κύπρου πλέον ορμώμενοι Mirror, έδωσαν μια εξαιρετικά διασκεδαστική συναυλία, βγαλμένη κατευθείαν από τα κιτάπια του “πως να κάνεις τον κόσμο να περάσει καλά σε ένα heavy metal live”. Η μοναδική ικανότητα αυτού του σχήματος να χειρίζεται με ευκολία διάφορες εκφάνσεις του παραδοσιακού heavy metal, αν και στο φετινό τους άλμπουμ “Pyramid Of Terror” ενδεχομένως να στερεί ελαφρώς σε συνοχή, σε ζωντανές συνθήκες είναι πρώτης τάξης άσος στο μανίκι τους.
Έτσι λοιπόν το σχήμα του Τάσου Δανάζογλου χαμαιλεόντισε πανέξυπνα ανάμεσα στα “Master Of The Deep, “Pyramid Of Terror”, “Running From The Law και “Black Magic Tower”, βάζοντας παράλληλα στην εξίσωση μια χούφτα κομμάτια από το ντεμπούτο τους (“Mirror”, “Curse Of The Gypsy”, “Heavy King”, “Madness And Magik”, “Galleon”), αλλά και μία διασκευή δυναμίτη του “Hell Bent For Leather” των Judas Priest. Το κιθαριστικό δίδυμο κένταγε, το μπάσο του Τάσου κάλπαζε, η φωνή του Jimmy Μαυρομμάτη ήταν απλά ό,τι καλύτερο ακούσαμε τη συγκεκριμένη βραδιά, συνηγορώντας προς την κατεύθυνση μιας καταπληκτικής συναυλίας.
Περασμένη πλέον η ώρα και η αδημονία για τους Angel Witch είχε χτυπήσει κόκκινα. Αδημονία η οποία έληξε με τις πρώτες νότες του “Death From Andromeda”, εκ των κορυφαίων συνθέσεων του φετινού “Angel Of Light”. Το πιο-κλασικό-πεθαίνεις “Atlantis” από το ομώνυμο ντεμπούτο ακολούθησε κατά πόδας και τα γκολ στην ουσία έχουν μπει από τα καμαρίνια του Κυττάρου. Οι κιθάρες των κυρίων Heybourne και Martin δε σταματούν να ξερνούν riff-άρες και να πλέκουν πανέμορφες μελωδίες, οι οποίες αναδεικνύονται χάρη στο καλοκουρδισμένο rhythm section των Will Palmer και Fredrik Jansson. Το “Dead Sea Scrolls” από το “As Above, So Below” μας επαναφέρει θαυμάσια στη σύγχρονη εποχή του σχήματος, ενώ το “We Are Damned” έρχεται να επιβεβαιώσει την εξαιρετική φόρμα τους.
Οι επιλογές σχεδόν αποκλειστικά έρχονται από την περίοδο του ντεμπούτου του 1980 και του ολοκαίνουριου “Angel Of Light”, με τις αντιδράσεις του κοινού να παραμένουν ένθερμες καθ' όλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους, δείγμα της δεύτερης νιότης που περνούν στις ημέρες μας.
Η φωνή του Kevin Heybourne αν και με τα χρόνια έχει χάσει σε έκταση, παραμένει μοναδική στη χροιά της, διατηρώντας κομμάτια όπως τα “Sorceress” και “White Witch” καθηλωτικά ακόμα και σήμερα. Τα “Angel Of Light” και “The Night Is Calling” ολοκλήρωσαν συγκλονιστικά την ενότητα των συνθέσεων του φετινού άλμπουμ και η συνέχεια προμηνυόταν ανώτερη. Τα “Gorgon”, “Dr. Phibes”, “Angel Of Death” και “Baphomet” σκόρπισαν αναμενόμενο πανζουρλισμό στο κοινό, ενώ το κλείσιμο με το φερώνυμο κομμάτι του συγκροτήματος αποτέλεσε πέραν αμφιβολίας το απόγειο της βραδιάς, βάζοντας με τον ιδανικότερο τρόπο επίλογο σε εφτά και πλέον ώρες ποιοτικότατου heavy metal.
Comments
