Τελευταία μέρα του φθινοπώρου και δεν υπήρχε πιο ταιριαστός επίλογος από την επιστροφή των Σκωτσέζων Mogwai στην πόλη μας, την πρώτη από τις δύο στάσεις τους στη χώρα μας στα πλαίσια της τρέχουσας περιοδείας τους.
Με το κρύο να τσούζει, οι πόρτες άνοιξαν στην ώρα τους και το πρόγραμμα τηρήθηκε κατά γράμμα . Το live ξεκίνησε με τους ατμοσφαιρικούς Αθηναίους post rockers Afformance, τους οποίους ήθελα πάρα πολύ να δω. Οι δύο δίσκοι τους στα τέλη της προηγούμενης χρονιάς, μου είχαν αφήσει μόνο τις καλύτερες εντυπώσεις, επομένως ο ενθουσιασμός μου να τους δω επιτέλους live , ήταν σχεδόν ο ίδιος για το headliner όνοματης βραδιάς. Σχεδόν μισή ώρα αναλογούσε στους Afformance , οι οποίοι ήταν αψεγάδιαστοι σε όλα τους, παίζοντας παλιότερα και πιο καινούρια τους κομμάτια σε ένα σχεδόν άδειο, δυστυχώς, Principal. Όσος κόσμος ήταν ήδη εκεί, δεν φαίνεται να έδωσε την σημασία που έπρεπε σε μία τέτοια μπάντα, αλλά εκείνοι έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, κάνοντας 30 λεπτά της ώρας να φαίνονται δευτερόλεπτα.
Λίγο μετά τις 21:00, σειρά είχαν οι Tuber, με τους οποίους δεν είχα ποτέ κάποια τριβή στο παρελθόν και μου έδειξαν το πόσο μεγάλο λάθος είχα κάνει. Με αρκετά ηλεκτρονικά και post rock στοιχεία, δημιούργησαν ένα αποτέλεσμα από το οποίο δεν μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου, ούτε τα αυτιά σου, ενώ ταυτόχρονα ακούγονται “ασήκωτοι” και ευχάριστοι, συνεχίζοντας να κάνουν το χρόνο να περνά αβίαστα και υπενθυμίζοντας το πόσο καλές μπάντες έχουμε εν τέλει σαν χώρα. Ο κόσμος είχε αυξηθεί αρκετά μεν, παρέμενε κάπως αδιάφορος δε. Τουλάχιστον όσοι ήταν πιο μπροστά και κοντά στη σκηνή, φαίνονταν πιο προσηλωμένοι και ανταποκρίθηκαν όπως έπρεπε στους Tuber.
Μεταξύ των Tuber και της εμφάνισης των Mogwai, χρειάστηκαν περίπου 30 λεπτά, ώστε η όλα να είναι έτοιμα. Το Principal πλεόν είχε γεμίσει ασφυκτικά στο κάτω επίπεδο, με τον κόσμο να ανεβαίνει και στον εξώστη του μαγαζιού. Ακριβώς στις 22:30 τα φώτα έσβησαν και η πεντάδα παρατάχθηκε περιμετρικά στη σκηνή, με τον Stuart Braithwaite να συστήνει την μπάντα και να χαιρετάει το κοινό πριν καν ξεκινήσουν να παίζουν. Ένας από τους λόγους που το συγκρότημα είναι αρκετά φημισμένο για τις live εμφανίσεις του, είναι γιατί ποτέ δεν έχουν σταθερό setlist. Κάθε βραδιά και διαφορετικά κομμάτια. Άλλωστε έχουν φτάσει στο σημείο να έχουν πληθώρα δίσκων από τους οποίους μπορούν να διαλέξουν. Κάποια κομμάτια, βέβαια, παραμένουν σταθερά, καθώς είναι από τα πιο αναγνωρίσιμά τους, αλλά η γενική ιδέα είναι πως δεν υπάρχει σχεδόν ποτέ κάποια προγραμματισμένη σειρά.
Καμία διαφορά και για τη Θεσσαλονίκη στην ιδέα αυτή, λοιπόν, και το εναρκτήριο κομμάτι που μας έλαχε ήταν το “Yes!IAm a Long Way From Home” από τον πρώτο τους δίσκο το ’97, “Young Team”, βουτώντας κατευθείαν στο παρελθόν, πριν επανέλθουν στο πρόσφατο παρελθόν με το “Crossing The Road Material” και το "Party In The Dark” από το περσινό “Every Country’s Sun”. Αυτή ήταν και η γενική όψη του Θεσσαλονικιού setlist. Μία συνεχόμενη εναλλαγή μεταξύ παλιού και νέου, ambient και noise. Σταθερή τους επιλογή αποτέλεσε και το “I 'm Jim Morrison, I’m Dead” το οποίο ήταν και από τις πρώτες στιγμές που το κοινό άρχισε να ανταποκρίνεται όλο και πιο έντονα. Από τις καλύτερες στιγμές ήταν σίγουρα το τελευταίο κομμάτι πριν το encore, “Like Herod” και το ίδιο το encore, που δεν μπορούσε να είναι αλλο πέρα από το “My Father, My King”.
Κάπως έτσι πέρασαν σχεδόν 1 ώρα και 45 λεπτά, με τους Mogwai να αποδεικνύουν για ακόμα μία φορά το πόσο καθηλωτικοί και χορταστικοί είναι. Δεν υπήρξε τίποτα που να πήγε στραβά, δημιουργώντας μία από τις καλύτερες συναυλιακές εμπειρίες που έχει δει η πόλη τον τελευταίο χρόνο. Εμείς, απλά περιμένουμε ήδη την επόμενη.
Setlist:
1.Yes! I Am a Long Way From Home
2.Crossing The Road Material
3.Party In The Dark
4.Take Me Somewhere Nice
5.I’m Jim Morrison, I’m Dead
6.Rano Pano
7.Don’t Believe The Fife
8.Hunted By A Freak
9.Mogwai Fear Satan
10.Every Country’s Sun
11.Remurdered
12.Like Herod
Encore:
13.My Father, My King
Για το RockOverdose,
Γεωργία Λαδοπούλου
Comments
