Επιτρέψτε μου για μία φορά πριν ξεκινήσω με το τι συνέβη σε άλλη μία συναυλία που έδωσα το παρόν, να ζητήσω μία συγνώμη. Συγνώμη από όσους με διαβάζετε, από όσους με γνωρίζουν, ακόμα κι από τον ίδιο μου τον εαυτό. Κι αυτό, διότι στην περίπτωση του ερχομού των I Am Morbid στην χώρα μας, έκανα κωλοτούμπα. Επαίσχυντη, κατάπτυστη και πολλά άλλα, αλλά γαμώτο μου, την έκανα. Την έκανα όμως, επειδή την τελευταία στιγμή, μίλησε το βλαμμένο οπαδιλίκι μέσα μου κι επειδή τα δεδομένα την παρούσα στιγμή έχουν αλλάξει, ας εξηγηθώ για να με καταλάβετε. Εννοείται ότι η όλη ιδέα πίσω από τους I Am Morbid, δεν είναι τίποτα άλλο από μία μεγαλοπρεπή και ξετσίπωτη αρπαχτή. Συγκεκριμένα, ο David Vincent έχει δώσει πάρα πολλές αφορμές για αρνητικό σχολιασμό ακόμα κι από άτομα που δεν είναι ή δεν υπήρξαν ποτέ οπαδοί των μεγάλων Morbid Angel. Είναι αποδεδειγμένα περίεργος και ιδιόμορφος/ιδιότροπος. Από την άλλη, αυτός που τον αντικατέστησε παλιότερα και ξανά πρόσφατα, είναι ψυχάρα με τα όλα της και φυσικά αναφέρομαι στον παιχταρά Steve Tucker. Έλα όμως που την δεδομένη στιγμή οι Morbid Angel παίζουν κομμάτια μόνο από την εποχή του Tucker και ο μόνος τρόπος να ακούγαμε άλλη μία φορά τους ύμνους που αγαπήσαμε, ήταν να δώσουμε το παρόν στο Κύτταρο, αυτή τη βραδιά.
Η συναυλία ξεκίνησε με τους φερέλπιδες κι άκρως ενεργητικούς και ουσιώδεις Nuclear Terror. Κλασσικό αλλά όχι γραφικό old school thrash metal με πολλές speed αναφορές, με τον ήχο να είναι άψογος και το συγκρότημα να δείχνει σε πολύ μεγάλα κέφια. Μπορεί φαινομενικά να ταίριαζαν λιγότερο στο κλίμα της βραδιάς μια και δεν είναι κάφροι, αλλά οι ελάχιστοι που βρίσκονταν μέσα στο Κύτταρο εκείνη την στιγμή (οι οποίοι ζήτημα θα είναι αν έφτασαν τους 80 μέχρι το τέλος της βραδιάς),γούσταραν πραγματικά και παραδέχτηκαν τους πιτσιρικάδες για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισαν την ευκαιρία η οποία τους δώθηκε και για την προετοιμασία που φάνηκε ότι είχαν κάνει όλο αυτόν τον καιρό πριν ανέβουν στην σκηνή. Όταν βλέπεις τέτοια παλικάρια μικρά σε ηλικία να παίζουν με τέτοιο τρόπο και να βγάζουν απόλυτη αγάπη και σεβασμό για το άγιο είδος που ονομάζεται thrash, δεν γίνεται να μην το χαρείς. Πραγματικά, μου θύμισαν εποχές που ήμασταν κι εμείς στην ηλικία τους κι ακόμη μικρότεροι και δε κάθε δυνατή ευκαιρία, θρασάραμε τα πάντα στο πέρασμα μας κι ονειρευόμασταν να κάνουμε συγκρότημα. Το κερασάκι στην τούρτα της εμφάνισης τους ήταν το medley των ''Mandatory Suicide'' και ''Ghosts Of War'' των Slayer, δείχνοντας ότι έχουν πολλά κιλά @@ με την επιλογή κομματιών από το ''South Of Heaven'', το οποίο είναι το πλέον μουσικό άλμπουμ των Σφαγέων. Χίλια μπράβο και για την εμφάνιση και για την συγκεκριμένη επιλογή και περισσότερο για το μπλουζάκι Skeletonwitch του τραγουδιστή, πάντα τέτοια!
Οι Mortal Torment από την άλλη, ήταν ο βασικός λόγος που βρήκα για να τιμήσω αυτή την αρπαχτή. Προσθέστε και το γεγονός ότι δεν τους είχα δεί από την μέρα που κυκλοφόρησε το δεύτερο δολοφονικό τους άλμπουμ ''Cleaver Redemption'', οπότε είχα μεγάλο κίνητρο να τους ξαναδώ μετά από χρόνια. Η εμφάνιση τους άνοιξε με τα ιερά λόγια του Pinhead Cenobite από το Hellraiser (Pain has a face, allow me to introduce you, I AM PAIN) και με το τελείωμα της φράσης σήμα κατατεθέν της έβδομης τέχνης, βιώνουμε μία απόλυτη, πειστική κι άκρως επαγγελματική κατά μέτωπο επίθεση από το συγκρότημα, με μπροστάτη ποιόν άλλο από τον τραγουδιστή Γιάννη Νάκο. Μπορεί να βγήκε σαν φλώρος επί σκηνής με μπλουζάκι Prostitute Disfigurement (που είναι τα σωσίβια, τα γυναικεία φορέματα και η ποδιά Rio Mare ρε;) αλλά φρόντισε με το έμπα του πρώτου riff να μας αποδείξει ότι το λαρύγγι του δεν έχει αντίπαλο. Βοθροκοπάνημα ολκής με τον ντράμερ να παίζει με ευκολία που σε κάνει κι αισθάνεσαι γελοίος με εύστοχα σχόλια από πλευράς Νάκου περί old school κοινού και τέτοια (''Θα σας παίξουμε μόνο απο τα demo'') και με τον καλύτερο ήχο που έχω ακούσει ποτέ σε συναυλία τους. Κλείσανε επιβλητικά με το πλέον αναγνωρίσιμο κομμάτι τους ''Decomposition In Vomit'' κι αποχώρησαν θριαμβευτικά έχοντας διαλύσει τα πάντα. Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο αλλά ούτε και τέτοια επίδειξη δύναμης επί σκηνής. Τα σέβη μου.
Και φτάνουμε στο κύριο μενού της βραδιάς. Ι Am Morbid κυρίες και κύριοι... Σίγουρα όταν ο Tom Warrior των Celtic Frost ρωτούσε κάποτε στο ''Morbid Tales'' το αείμνηστο ''Are you morbid?'', η απάντηση που έψαχνε δεν ήταν με αυτό τον τρόπο. Γενικά είμαι πολύ αντίθετος με οποιοδήποτε συγκρότημα πάει να επωφεληθεί από την αγάπη των οπαδών. Πόσο μάλλον με τον Vincent ο οποίος έκανε τη λαμογιά να κρυφτεί πίσω από τα φουστάνια της γυναίκας του το '96, και τώρα κάνει την άλλη λαμογιά να προωθεί τα μούτρα του δηλώνοντας νοσηρός. Κατ'αρχάς ΔΕΝ είσαι νοσηρός όταν βγαίνεις να παίξεις με το μαλλί πιασμένο κοτσίδα. Δεύτερον, έχεις μαζί σου δύο τύπους που μπορεί να είναι καλοί κιθαρίστες, αλλά δε μπόρεσαν να πιάσουν όλη τη βραδιά ούτε το 10% της ατμόσφαιρας που βγάζει ο Trey Azagthoth μόνος του. Τρίτον η φωνή σου ήταν επιεικώς επίπεδη για να μη γράψω τίποτα άλλο και τελευταίο και κυριότερο, όχι απλά κάνεις αρπαχτή, αλλά το κάνεις να φανεί και σαν αγγαρεία-μαγειρία που λέγαμε στο στρατό με εξόφθαλμο τρόπο, τελειώνοντας πάνω στη μία ώρα με τη δικαιολογία ''έχουμε να προλάβουμε το αεροπλάνο μας''. Περίπατο το σετ 18 κομματιών που είχες υποσχεθεί φυσικά, 13 και πολλά μας ήτανε, πάλι καλά δηλαδή... Ξεκίνημα με το ''Immortal Rites'' λοιπόν...ΟΚ δε γίνεται να ΜΗΝ χαρείς όπως κι αν το ακούς να παίζετε, αλλά υπάρχει ξεκάθαρη διαφορά ποιότητας στους δύο κιθαρίστες.
Επίσης ρε Dave, στο σιδηροδρομικό ριφφ του κομματιού, δεν αρχίζεις τα ''οοοοοοοο'' και λοιπές ΜΑΛΑΚΙΕΣ. Ο Ira Black έχει 3 μέτρα μαλλί και δεν τον βλέπεις να κοπανιέται έστω λίγο, ο Bill Hudson από την άλλη είναι τελείως αταίριαστος στην όλη φάση κι ΕΥΤΥΧΩΣ υπήρχε και ο παιχταράς (και ενίοτε μοντελοχίπστερ αλλά του το συγχωρούμε) Tim Yeung, ο οποίος σεβάστηκε αυτά τα κομμάτια και πράγματι πυροβολούσε ασταμάτητα, ότι καλύτερο είδαμε αυτή τη βραδιά. Συνέχεια με το ''Fall From Grace'' όπου ο ήχος των κιθαρών φτιάχνει, όπως και η φωνή του Dave κάπως. Κάπως όμως, γιατί γενικά περίμενα πολλά περισσότερα από αυτόν που έχουν πολλοί αποκαλέσει ως τον απόλυτο death metal τραγουδιστή όλων των εποχών (O Chuck σε γλεντάει ακόμα κι από τον τάφο όμως, κι εσένα και όλους). Το μόνο που αλλάζει είναι κάπως η διάθεση μας κι αυτό καθαρά γιατί ακούμε κομμάτια με τα οποία μεγαλώσαμε και ξεκάθαρα δεν περιμέναμε, όπως το ''Visions From The Darkside'' ας πούμε που ακολούθησε. ''Κάτι από τον 2ο δίσκο μου'' λέει ο Vincent... ΣΟΥ; ΣΟΥ ΡΕ ΛΑΚΗ; Oι άλλοι δεν συμμετείχαν δηλαδή; Αλγεινή εντύπωση αυτό το σχόλιο, τόσο που ακούω το ''Blessed Are The Sick'' και ξενερώνω αντί να κοπανιέμαι.
Ευτυχώς μετά η κατάσταση αλλάζει αρκετά προς το καλύτερο παραδόξως, που ακολουθούν τρία σερί κομμάτια από το ''Covenant''. Ένα από τα 5 κορυφαία άλμπουμ του είδους, εκπροσωπείται με τα ''Rapture'', ''Pain Divine'' (μας ρώτησε κιόλας αν ξέρουμε τον Clive Barker και τον H.P. Lovecraft, στην Ελλάδα ήρθες, όχι στο Τρινιντάντ και Τομπάγκο φίλε) και ''Sworn To The Black'', ενώ άλλη μία όμορφη έκπληξη είναι το ''Eyes To See, Ears To Hear'' και ξεκάθαρα ο Evil D. ερμηνέυει τα κομμάτια των ''Covenant'' και ''Domination'' πολύ καλύτερα από αυτά των 2 πρώτων δίσκων. ''Maze Of Torment'' στο καπάκι με την άγια ριφφάρα του να γεμίζει το χώρο και να δίνει τη θέση της ύστερα στα ''Dominate'' και ''Where The Slime Live'', όπου η είδηση είναι ότι η αρχισολάρα του Trey τουλάχιστον παίχτηκε σωστά ως ένα σημείο (μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας, αφού δεν έσπασαν τα δάχτυλα τους, πάλι καλά). Κλείσιμο με ''God Of Emptines'' και ''World Of Shit (The Promised Land)'' και με τα προγραμματισμένα ''Day Of Suffering'', ''Dawn Of The Angry'' και ''Blood On My Hands'' να μην τα ακούμε ποτέ (ευτυχώς δεν ακούστηκε ποτέ το τρισκατάρατο ''I Am Morbid''). Γενικά και για να τα πώ φόρα-παρτίδα, επειδή δεν πλήρωσα το διασκέδασα. Υπήρξαν στιγμές που συγκινήθηκα παρά τις μη αγνές προθέσεις της μπάντας ή μάλλον του ιθύνοντα της, αλλά γούσταρα που άκουσα αυτά τα κομμάτια, δεν ξέρω π.χ. αν θα θέλω να πάω να δω τους Morbid Angel να παίζουν υλικό χωρίς αυτό των πρώτων τεσσάρων καταπληκτικών δίσκων.
Κλείνοντας, μία επισήμανση που έκανε μπαμ. Ο κόσμος δεν γουστάρει τέτοιες κινήσεις, φάνηκε με την επιδεικτική απουσία του. Ο διοργανωτής προφανώς είχε όλη την καλή διάθεση να κάνει κάτι που θα ευχαριστούσε συγκεκριμένη μερίδα οπαδών, το ρίσκο δεν του βγήκε, καλό είναι ανάλογες προσφορές να απορρίπτονται για να μην χάνουν οι διοργανωτές και τα χρήματα τους αλλά και τη διάθεση τους για επερχόμενα θεάματα. Και κάτι βασικό γιατί ίσως έχουν παρεξηγηθεί κάποια λεγόμενα μου. Αγαπώ τους Morbid Angel σε βαθμό κακουργήματος. Δε μπορώ όμως να με κοροϊδεύουν στα μούτρα μου. ΟΚ σίγουρα δεν ήταν τόσο κατάπτυστο όπως τα αδέρφια Cavalera να παίζουν το ''Roots'', από την άλλη κράτησε μία ώρα. Σκέφτομαι αυτούς που σκάσανε το 25άρι και τρελαίνομαι, μάλλον τρελάθηκαν και οι ίδιοι. Είδα πριν 6 μήνες τον Jeff Beccera των Possessed πάνω στο καροτσάκι και να παίζει 70' από τα συνολικά 90' της δισκογραφίας της μπάντας, κι εσύ ρε καουμπόη δε μπορούσες να δείξεις λίγο σεβασμό στο κοινό το οποίο όπως είπες εκτιμάς που ήρθε να σε δει; Και πως ακριβώς το εκτίμησες; Ξεπέτα κι όποιον πάρει ο χάρος; Παλιά είχαμε ένα ρητό που πήγαινε ''Μας γαμάνε που μας γαμάνε, ας μας δώσουν κι ένα φιλάκι τουλάχιστον''. Oύτε καν το χαδάκι που αξίζαμε δεν πήραμε. Και μέσα σ'όλα αυτά να νιώθω ενοχές που κοπανήθηκα κιόλας σε αρκετές περιπτώσεις. Για ένα οπαδιλίκι ζούμε και μας βγήκε ξινό. Και επαναλαμβάνω, ο τελευταίος που φταίει, είναι ο διοργανωτής. Chuck ζεις, εσύ μας οδηγείς!
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός (JohnMetalman Photography)
Comments
