6 Οκτωβρίου 2001. Αυτή την ημερομηνία έδειχνε το ημερολόγιο την τελευταία φορά που μας επισκέφθηκαν οι Motorpsycho. Δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια, άφθονοι κορυφαίοι δίσκοι και κάποιοι drummer έμελλε να παρεμβληθούν, προκειμένου να ανανεωθεί η σχέση του αθηναικού κοινού μαζί τους. Αν κι εφόσον μπορούμε να μιλάμε για “ανανέωση”, μιας και δε θα ήταν ανεδαφικό να υποθέσουμε ότι η τότε σύνθεση του κοινού μοιράζεται ελάχιστα μέλη με εκείνη, που θα τους παρακολουθούσε το περασμένο Σάββατο. Άλλωστε, η αδημονία για τη συγκεκριμένη συναυλία περιορίστηκε εντός του στενού πυρήνα των σταθερών ακροατών τους, γεγονός εμφανές από τη μικρή δυστυχώς προσέλευση.
Σε κάθε περίπτωση η αδημονία τούτη θα γνώριζε το τέλος της, όταν κατά τις 22:30 οι Motorpsycho θα πατούσαν τη σκηνή του Fuzz Live Club για παρθενική φορά. Η έναρξη με το “Year Zero (A Damage Report)" μέσα από το προ εντεκαετίας “Little Lucid Moments” ιδανική. Τo intro αποδίδεται όσο πιο smooth γίνεται, η ένταση εν συνεχεία χτίζεται υποδειγματικά, μόνο για εκτονωθεί αστραπιαία, ώστε να υποδεχθεί τη φωνή του Hans Magnus Ryan. Ο Ryan πλησιάζει το μικρόφωνο και ψελίζει τις πρώτες λέξεις: “I can't remember at all..” Η στιγμή της δικαίωσης για κάθε πιστό ακροατή των Νορβηγών μόλις είχε λάβει χώρα.
Ο περαιτέρω βηματισμός του κομματιού εκτυλίσσεται εξαιρετικά κι όλα φαίνεται να προμηνύουν ένα τεράστιο live. Το συγκρότημα μπαίνει χωρίς διακοπή σε ένα “διαμάντι” της ύστερης δισκογραφίας του, το “In Every Dream Home (There's A Dream Of Something Else)" από το προ διετίας “The Tower”. Εκεί, ήδη από τα πρώτα δευτερόλεπτα του, κάτι φαίνεται να έχει αλλάξει. Η ένταση του ήχου στα έγχορδα έχει ανέβει στο θεό, το δε fuzz της κιθάρας παραμορφώνει τόσο πολύ, που peak-άρει και το σήμα αρχίζει σε σημεία και χάνεται. Ο δε Tomas Järmyr -που εντωμεταξύ δίνει ρεσιτάλ πίσω από τα τύμπανα- επικαλύπτεται από μπάσο/κιθάρα και ίσα που μπορεί να ακουστεί.
Μία πρόχειρη βόλτα προς τα όπισθεν, προκειμένου να εντοπίσω κάποιο σημείο με ποιοτικότερη ακουστική δεν απέδωσε ιδιαίτερους καρπούς, ενώ ύστερα από μερικά κομμάτια ολοκληρώθηκε το έγκλημα, με τον ηχολήπτη να ανεβάζει την ένταση και των drums, καθιστώντας τον ήχο ολοκληρωτικά εκκωφαντικό, σε σημείο που η παρακολούθηση του live από τα πέριξ της σκηνής να προκαλεί δυσφορία.
Κρίμα πραγματικά, διότι το νορβηγικό τρίο δεν ήταν καθόλου κακό. Δεν ήταν καν μέτριο. Για την ακρίβεια ήταν εξαιρετικό, τουλάχιστον στον εκτελεστικό τομέα. Σε στιγμές σου έπεφτε πραγματικά το σαγόνι με αυτά που έπαιζαν. Τα ανοίγματα των δαχτύλων του Ryan σε συγχορδίες και riff απλά δεν υπήρχαν, ο Bent Sæther ανεβοκατέβαινε την ταστιέρα του αριστερόχειρου Jazz του όποτε και όπως ήθελε χωρίς να παραχωρεί ίντσα groove και ο jazz-ο-θρεμμένος Σουηδός στα drums θάμπωνε όχι μόνο με την τεχνική, αλλά και τη μουσικότητα του.
Ένα τρίο, ασταμάτητος μουσικός χαμελαίοντας που μπορούσε να κινηθεί με την ίδια περισσή άνεση ανάμεσα σε jazz και prog δεξιοτεχνία, rock βαρύτητα, metal εκρήξεις, indie ευαισθησία, ψυχεδελικές ενδοσκοπήσεις και drone πειραματισμούς, ικανοποιώντας όλα τα γούστα. Συνακόλουθα, ο καθείς ανάλογα με τις προτιμήσεις του, μπορεί να εντοπίσει τις -κατά την κρίση του- κορυφαίες στιγμές της συναυλίας, χωρίς απαραίτητα να ταυτίζονται με εκείνες του διπλανού του.
Πολύ αδρα, η εμφάνιση των πολυσχιδών Νορβηγών χωρίστηκε σε δύο μέρη: Το πρώτο αφιερώθηκε στην περισσότερο prog/πειραματική πλευρά τους, εν αντιθέσει με το δεύτερο που αγκάλιασε περισσότερο το πιο στρωτό rock και τα '70s. Θεωρώ ότι στο δεύτερο στάθηκαν ανώτεροι, ως ένα βαθμό επειδή και ο δυνατός –αλλά ευκρινής- ήχος ευνοούσε περισσότερο τέτοιες καταστάσεις. Κομμάτια όπως το heavy/ψυχεδελικό “Mountain”, οι αρτιότατες διασκευές σε Love (“August”) και Grand Funk (“Into The Sun”), το σχεδόν metal “Psychotzar”, ακόμα και το παιχνιδιάρικο “Walking On The Water” το εγγυήθηκαν. Όχι βέβαια ότι συνθέσεις όπως το αθάνατο “Greener” από το “Blissard” ή ο heavy metal καρπός του “Starhammer” πήγαν πίσω.
Άλλωστε, ο πραγματικός σκόπελος που είχαν να ξεπεράσουν οι Motorpsycho ήταν ο ανυπόφορος ήχος και -εδώ που τα λέμε- το πιθανότερο είναι να μην είχαν εικόνα από τη σκηνή για το πως ακούγονταν από κάτω. Ο πιο ταιριαστός τίτλος για τη συγκεκριμένη συναυλία θα ήταν “Χαμένη Ευκαιρία”, καθώς ενώ το συγκρότημα φαινόταν να είναι φορμαρισμένο, ο κακός ήχος εμπόδισε σημαντική μερίδα του κόσμου να το ευχαριστηθεί όπως θα επιθυμούσε, ανάλογα βέβαια και με την αντοχή του καθενός σε τέτοια επίπεδα decibel. Έτσι, ένα live το οποίο υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να απογειωθεί, καθηλώθηκε στα επίπεδα του "απλά καλού" και μετά από δύο ώρες εκκωφαντικού rock υψηλών απαιτήσεων, άφησε τους φίλους των Motorpsycho με ένα αίσθημα μη ολοκλήρωσης κι ένα υπερμεγέθες ερωτηματικό πάνω από τα κεφάλια τους: “Κι αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά”;
Αντί επιλόγου, λίγα λόγια για τους Dury Dava, που άνοιξαν τη χθεσινή βραδιά. Οι αθηναίοι φαίνεται να έχουν μελετήσει άριστα την ψυχεδέλεια, είτε αυτή είναι '60s, είτε τη λες space rock ή kraut. Έχουν επίσης εγκολπώσει ευφυώς στοιχεία της βαλκανικής/ανατολίτικης μουσικής (το κλαρίνο έδωσε ρέστα) στον ήχο τους. Αν κάτι τους λείπει αυτό είναι το "νεύρο" κι εκεί κάπου νομίζω ότι το έχασαν, μιας κι ενώ ο κόσμος τους υποδέχθηκε θερμά, στην πορεία χάθηκε το παιχνίδι, εφόσον το μέτρο σύγκρισης ήταν οι σαφώς ψυχεδελικοί, αλλά ξεκάθαρα πιο uptempo Motorpsycho.
Setlist:
Year Zero (A Damage Report)
In Every Dream Home (There's A Dream Of Something Else)
Triggerman
On A Plate
Greener
August
The Tower
Starhammer
Mountain
Into The Sun
Encore:
Psychotzar
Walking On The Water
Comments
