Οι New Model Army είναι μια πραγματικά εξέχουσα περίπτωση συγκροτήματος. Διανύοντας την τέταρτη δεκαετία της καριέρας τους συνεχίζουν να δισκογραφούν με συνέπεια, αρνούμενοι να μετατραπούν σε legacy act. Αυτό που τους ξεχωρίζει όμως, είναι το γεγονός ότι στηρίζουν αυτή την επιλογή με την ποιότητα των δουλειών τους. Ειδικά την τελευταία περίoδο και μετά την είσοδο του Ceri Monger, δείχνουν να περνούν μια δεύτερη νιότη, όχι μόνο κυκλοφορώντας εξαιρετικά άλμπουμ, αλλά και επαναπροσδιορίζοντας για ακόμα μια φορά των ήχο τους. Το πιο πρόσφατο “Winter” σαφώς και εμπίπτει στην παραπάνω κατηγορία κι αποτέλεσε μίας πρώτης τάξεως ευκαιρία, για να τους ξαναδούμε από τα μέρη μας.
Σχηματικά, την εμφάνιση τους θα μπορούσαμε να την χωρίσουμε σε δύο τμήματα: Στο πρώτο κυριάρχησαν κομμάτια από τις τρεις τελευταίες τους κυκλοφορίες, ενώ στο δεύτερο άντλησαν επιλογές από τον μακρύ κι ιδιαίτερα πλούσιο κατάλογο τους. Κοινή συνισταμένη η ένθερμη ανταπόκριση του κόσμου καθ΄'ολη τη διάρκεια της εμφάνισης τους, αποδεικνύοντας ότι η παρέα του Justin Sullivan εκτός από βαρύ παρελθόν, έχει και σπουδαίο παρόν.
Ένα στοιχείο που ανεβάζει πολύ το πρόσφατο υλικό τους ζωντανά είναι και ο έντονα ρυθμικός/tribal χαρακτήρας του, τομέας στον οποίον οι κύριοι Michael Dean (τύμπανα) και Ceri Monger (κρουστά, μπάσο) αρίστευσαν. Είναι πραγματικά συγκινητικό από τη μία, να παρακολουθείς τον Dean να παίζει τέτοια απαιτητικά θέματα στην ηλικία του, ενώ ο Monger είναι μια ισχυρή ένεση φρεσκάδας στο συγκρότημα, απολαυστικός και οπτικά θυμίζοντας τον Max Cavalera στα νιάτα του (ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω είναι και δηλωμένος οπαδός τους).
Όσον αφορά το παλαιότερο υλικό τους, πέρα από τα λεγόμενα standards (αν υπάρχει κάτι τέτοιο στην περίπτωση των New Model Army), είχαμε και κάποιες καλοδεχούμενες εκπληξούλες στο encore: Καταρχήν, το “51st State”, που ξαναμπήκε στα setlist τους μετά από αιώνες κι αποτέλεσε το σύντομο πολιτικό μήνυμα της βραδιάς, μιας κι ο Sullivan δήλωσε από μικροφώνου ότι το κομμάτι ανάκτησε τη χαμένη του επικαιρότητα, λόγω Brexit. Επίσης, διόλου αμελητέα η προσθήκη του “Green And Grey”, το οποίο δεν παίζεται συχνά.
Κι ενώ είχαν ανάψει τα φώτα κι είχαμε συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι η συναυλία έλαβε τέλος, οι New Model Army επιστρέφουν για ένα εντελώς απρόσμενο, αλλά ιδανικό κλείσιμο με το “Get Me Out”. Δε σας κρύβω ότι θα ήθελα και το “Vagabonds” για τα sing alongs και το συναυλιακό του πράγματος, αλλά μας φύλαγαν γροθιά στο πρόσωπο, αντί αποχαιρετισμού. Ταιριαστό τελείωμα για ένα live δυναμίτη από την παρέα του αγέραστου Justin Sullivan, ο οποίος στα 62 του, συνεχίζει να κουμαντάρει το σχήμα ακάθεκτος, έστω κι αν οι εμφανίσεις τους πλέον, εκ των πραγμάτων δε μπορούν να έχουν τις διάρκειες, που μας είχαν συνηθίσει στο παρελθόν.
Νωρίτερα, είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε και τους Coyote's Arrow, τη μπάντα που φόρμαραν οι βετεράνοι της σκηνής Σταύρος Ex & Δημήτρης Μάνθος (Deus Ex Machina) και η Εύα Κολόμβου. Στην ουσία παρουσίασαν μεγάλο μέρος του δίσκου τους “Desert” συν νεότευκτο υλικό, μπλέκοντας πολύ όμορφα το punk rock με funky διαθέση και desert rock ενέσεις. Η αντίθεση ανδρικών/γυναικείων φωνητικών λειτούργησε άψογα, τα κρουστά και τα έξτρα τύπου kazoo πρόσθεταν το απαραίτητο αλατοπίπερο, ενώ το ινδιάνικο βάψιμο των γυναικείων μελών του γκρουπ στήριζε περίφημα το αποτέλεσμα και αισθητικά. Για περίπου μισή ώρα κουνηθήκαμε στους ρυθμούς τους και θεωρώ ότι αποζημίωσαν όσους βρέθηκαν από νωρίς στο Gagarin.
Comments
