Ένα από τα πράγματα με τα οποία σίγουρα δεν περίμενα να έρθω αντιμέτωπη ποτέ, ήταν η έλευση των Papa Roach στην πόλη μου. Στο μυαλό μου ήταν από τα συγκροτήματα που φαίνονταν σαν να μην ήξεραν καν πού πέφτει η Ελλάδα. Το δεύτερο που επίσης δεν περίμενα να δω ποτέ, ήταν συγκροτήματα σαν τους Hollywood Undead και τους Ice Nine Kills στη χώρα μου, πόσο μάλλον στην πόλη μου.
Η ανακοίνωση για μία τέτοια περιοδεία η οποία περνάει από την Ελλάδα, είναι κάπως σπάνιο αλλά εξαιρετικά αναγκαίο οφείλω να πω. Γι’ αυτό και η συμμετοχή του κοινού για την στήριξη μίας τέτοια προσπάθειας ώστε να επαναληφθούν τέτοια περάσματα. Βέβαια, η τιμή του εισιτηρίου δεν βοήθησε και πολλούς, πολλοί μάλιστα παραπονέθηκαν στην αρχή, αλλά είναι δεδομένο πως ανάλογα και ακόμα πιο πολλά χρήματα δίνει κανείς στο εξωτερικό για κάτι τέτοιες συναυλίες που έχουν τουλάχιστον 3 ονόματα στο billing.
Η ώρα 7 και 10 λοιπόν και οι Ice Nine Kills ανέβηκαν στη σκηνή μαζί με το σύνολο των props επάνω στη σκηνή -και επάνω τους- πάντα πιστοί στη θεματική τους με τα κλασικά cult θρίλερ και τις ανάλογες μεταμφιέσεις από τον Spencer Charnas. Ένα μισάωρο όμως ήταν πολύ λίγο για να απολαύσουμε την πρώτη μας γεύση με το συγκρότημα live, όπως επίσης είναι και αρκετό για να μας κάνει να θέλουμε κι άλλο. Σε ένα Principal που είχε γεμίσει μόλις στο 1/3 του, οι Ice Nine Kills ήταν από τα καλύτερα θεάματα που έχω δει επί της συγκεκριμένης σκηνής με το μεγαλύτερο bonus υπέρ τους να είναι ο κρυστάλλινος ήχος τους, πράγμα που δε συμβαίνει πολύ συχνά σε τέτοιου είδους συναυλίες. Μακάρι να έπαιζαν έστω 40 λεπτά.
Setlist:
1. Stabbing in the Dark
2. Thank God It's Friday
3. SAVAGES
4. Your Number's Up
5. The American Nightmare
6. IT Is The End
Σειρά στις 8 ακριβώς είχαν οι Hollywood Undead. Το συγκρότημα αυτό το γνωρίζω σχεδόν από την αρχή της πορείας του αλλά ποτέ δεν είχα επενδύσει ιδιαίτερα στη μουσική τους, καθώς δεν ήταν ποτέ του στιλ μου. Κάποια κομμάτια τους σίγουρα πάντως μου έμεναν, όπως επίσης έκανα από ένα πέρασμα τον κάθε δίσκο τους όταν κυκλοφορούσε. Το Θεσσαλονικιό κοινό πάντως φάνηκε να τους λάτρεψε και είχε κάθε λόγο να το κάνει, από τη στιγμή που οι Undead ήταν ομολογουμένως αξιοπρεπέστατοι. Στα φωνητικά τους ήταν όλοι αψεγάδιαστοι, πράγμα που επισημάναμε τουλάχιστον 2-3 φορές με την παρέα μου. Αν και ήταν μία ευχάριστη έκπληξη, αυτοί που δεν συγκινούνται με τη rap metal ίσως χάθηκαν προς το τέλος. Πάντως ήταν σίγουρα διασκεδαστικοί και αρκετά ταιριαστοί στο line up.
Χαρακτηριστική στιγμή από την εμφάνισή τους αυτή ήταν όταν ένα μέλος του κοινού, ανέβηκε επάνω στη σκηνή και ερμήνευσε άπταιστα τα κομμάτια του “Funnyman”, ο οποίος παραλείπει αυτήν την περιοδεία του συγκροτήματος καθώς έγινε μόλις πατέρας. Τη θέση του για λίγα λεπτά πήρε ένα παιδί από το κοινό, ο οποίος καταχειροκροτήθηκε και φάνηκε πως πέρασε υπέροχα. Ποιος δε θα περνούσε, άλλωστε, αν η αγαπημένη του μπάντα τον ανέβαζε επάνω στη σκηνή; Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που κάνουν και κάποιες συναυλίες ξεχωριστές.
Setlist:
1. Time Bomb
2. Undead
3. California Dreaming
4. Heart of a Champion
5. Whatever It Takes
6. Comin' in Hot
7. War Child
8. Empire
9. Bullet
10. Day of the Dead
11. Everywhere I Go
12. Hear Me Now
Μετά το πέρας του μισάωρου διαλείμματος, ήρθε η ώρα για τους Papa Roach στη σκηνή του Principal. Ο χώρος κατάφερε να γεμίσει εν τέλει ικανοποιητικά και στις 9 και 30 τα φώτα έσβησαν και ακούστηκαν οι πρώτες νότες. Παραλήρημα από τους Θεσσαλονικείς, οι οποίοι έστησαν pit από την αρχή και κατάφεραν να το κρατήσουν μέχρι το τέλος. Σε μία μίξη 16 κομματιών, οι Papa Roach χώρεσαν μία πορεία που ξεπερνάει τα 20 χρόνια, επικεντρωμένοι ταυτόχρονα και στην πιο καινούρια τους δουλειά με τίτλο “Who Do You Trust?", ενώ ταυτόχρονα το 20χρονο, πλέον, “Infest” είχε εξίσου σημαντικό ρόλο, και εκεί ήταν που εμείς, οι κάπως πιο παλιοί, “τα χρειαστήκαμε”.
Σε λίγο λιγότερο από 1,5 ώρα οι Papa Roach έδειξαν από τους καλύτερους συνδυασμούς επαγγελματικής και ξέφρενης συμπεριφοράς που έχω δει επάνω στη σκηνή, καθώς υπήρξαν τέλειοι σε όλα τους, με τον Jacoby Shaddix να δίνει το 110% τόσο φωνητικά, όσο και κινητικά, αφού δε σταμάτησε ποτέ να χοροπηδάει χωρίς παράλληλα να χάνει τη φωνή του. Σε αυτό βοήθησε ο εξίσου καλός ήχος αλλά φαντάζομαι και η εμπειρία ενός τέτοιου συγκροτήματος και σε αυτά τα πλαίσια. Από μεριά τους, φάνηκε πως και αυτοί με τη σειρά τους πέρασαν πολύ ευχάριστα και είδαν και εκείνοι τι θα πει Ελληνικό κοινό. Τέλος, μία αναπάντεχη στιγμή αλλά εξίσου ευπρόσδεκτη, ήταν ο φόρος τιμής στον Keith Flint, με τους Papa Roach να παίζουν το “Firestarter”.
Ομολογώ ότι ανήκω στην κατηγορία των ακροατών που άφησε τους Papa Roach κάπου στα σχολικά χρόνια και δεν μπορεί να τους συνυφάσει με τίποτα περισσότερο από τα πασίγνωστά τους κομμάτια. Καλό ή κακό και για ποιον αυτό δεν ξέρω, πάντως δίσταζα να το πάρω απόφαση να πάω στην εν λόγω συναυλία. Βλέποντας όμως την αντίδραση του κόσμου στην παρουσία και των τριών συγκροτημάτων, παραδέχτηκα τόσο τα συγκροτήματα όσο και τους θεατές. Ο καθένας μπορεί να δει τη σνομπαρία στα βλέμματα πολλών που ενώ έχουν αυτήν τη στάση, πηγαίνουν και βλέπουν κάποια ονόματα και παραμένουν ανενεργοί στις περισσότερες συναυλίες. Οι ίδιοι ταυτόχρονα γκρινιάζουν πως το κοινό έχει χαλάσει. Όχι, δεν έχει χαλάσει.
Το κοινό θέλει νέο αίμα ώστε να υπάρξει και νέο αίμα σε τέτοιες διοργανώσεις από μεριάς κοινού. Η ποικιλία των ηλικιών ήταν αυτή που μου έμεινε περισσότερο από το βράδυ της Παρασκευής, και πώς όλοι πέρασαν εξίσου όμορφα με το δικό του τρόπο ο καθένας, μαζί κι εγώ. Μακάρι κι άλλα τέτοια ώστε να σταματήσει πια το “Για πρώτη φορά στην Ελλάδα”.
Setlist:
1. Dead Cell
2. I Suffer Well
3. Blood Brothers
4. Between Angels And Insects
5. Renegade Music
6. Broken Home
7. Elevate
8. Feel Like Home
9. Scars
10. Help
11. Getting Away With Murder
12. Firestarter (The Prodigy)
13. ...To Be Loved
14. Who Do You Trust?
15. Last Resort
16. Born for Greatness
Για το Rock Overdose,
Γεωργία Λαδοπούλου
Φωτογραφίες: Dellios Marios Photography (https://www.facebook.com/Dellios-Marios-Photography-106829040750733/)
