Συναυλιών συνέχεια λοιπόν, αυτή τη φορά κινούμενοι σε πιο hard rock/ stoner ρυθμούς, αλλά πάντα με άφθονη όρεξη για σκληρή μουσική. Πέντε μπάντες, εκ των οποίων οι 3 ελληνικές, θα μας παρουσίαζαν τις συνθετικές τους προτάσεις, σε μια μέρα που την περιμέναμε έντονα.
Whereswilder, οι πρώτοι που άνοιξαν το απόγευμα, καιρού επιτρέποντος ευτυχώς. Στις 17.40 κι έχοντας σε μαύρο φόντο το εξώφυλλο του προπέρσινου “Hotshot” πιθανότατα, οι Αθηναίοι ήρθαν αντιμέτωποι με καλές καιρικές συνθήκες, τηρουμένων των αναλογιών, αλλά μοιραία, όπως συμβαίνει σε τούτες τις περιπτώσεις, με όχι πάρα πολύ κόσμο από κάτω. Η ψυχεδέλεια των πρώτων ημερών του “Yearling” έδεσε με τους τωρινούς rock ήχους τους, δίνοντας το έναυσμα στον κόσμο να τους προσέξει. Δυναμικοί, μελωδικοί και άπαντες με γυαλιά ηλίου, οι Whereswilder νίκησαν τη ζέστη και εικάζω πως θα κέρδισαν και νέους ακροατές.
Οι Godsleep, σαν μια γνήσια, ελληνική heavy rock μπάντα, συνδυάζουν το σκληρό ήχο με την ψυχεδέλεια, τόσο σε συνθέσεις όπως τα “The Call” (που ζωντανά ηχεί και πιο stoner), αλλά και στα “Ex - Nowhere Man”, “Unlearn”, “N.O.U.” και “Basic (Fundamentals Of Craving)”. Mοιραία, το βάρος έπεσε στο “Coming Of Age”, φανερά οι Αθηναίοι έχουν μεγαλώσει το όνομά τους, καθώς από το Six D.O.G.S, που τους είδα πρώτη φορά, έχουν κάνει άλματα σε μεγαλύτερες σκηνές. Η τετράδα, με την Amie να κλέβει την προσοχή στο μικρόφωνο, στάθηκε ξανά αξιοπρεπώς, κερδίζοντας εμπειρίες.
Οι Planet Of Zeus έχουν τόνους από αυτές επάνω στη σκηνή. Έχοντας μία ώρα στη διάθεσή τους και πλήρες stage show, ξεκίνησαν με το “The Great Dandolos” και συνέχισαν με άλλες 10 συνθέσεις από όλη τη δισκογραφία τους. “Something's Wrong”, “Leftovers”, “A Girl Named Greed” και “Loyal to the Pack”, τουλάχιστον ένας ύμνος από κάθε άλμπουμ τους παρουσιάστηκε ζωντανά, ενώ είχαμε και την τιμή της συναυλιακής πρεμιέρας του “Revolution Cookbook”, από το νέο αλλά ακυκλοφόρητο ακόμα “Faith in Physics”, το οποίο κι αναμένεται προς τα τέλη Σεπτέμβρη. Η δεύτερη φορά που τους έβλεπα σε ανοιχτό φεστιβάλ (και πέμπτη συνολικά) ήταν εξίσου καλή με την περσινή, πάντα σε μεγάλη φόρμα το συγκρότημα, αποδίδοντας άριστα τους σκληρούς heavy/ stoner/ southern rock ήχους τους, με μπόλικο heavy metal. Όπως είπε και ο Μπάμπης στο τέλος, εμείς είμαστε οι Planet Of Zeus.
Πλέον είχε νυχτώσει, ο κόσμος είχε μαζευτεί και περίμενε για τους Black Rebel Motorcycle Club. Η rock τριάδα από το San Francisco της California, άρχισε το set της με το “Red Eyes and Tears”, μπαίνοντας με τη μία σε blues και indie μονοπάτια. Παρότι δεν είναι εντελώς του γούστου μου, τους παρακολούθησα και έμεινα έκπληκτος από το ότι βρέθηκαν στη σκηνή για μιάμιση ώρα, πραγματοποιώντας headline εμφάνιση. Ήταν εμφανές ότι είχαν πολύ δικό τους κοινό, καθώς αρκετοί γνώριζαν πράγματα και στίχους γύρω από τις συνθέσεις τους.
Προσωπικά μιλώντας, αν κάτι με χαλάει, είναι ότι η Leah Shapiro παίζει τα απολύτως βασικά στα ντραμς, θυμίζοντας σε μεγάλο βαθμό την Meg White. Οφείλω να ομολογήσω πάντως, ότι τα κόκκινα και μαύρα φώτα που έλουζαν τους Peter Hayes και Robert Levon Been, έκαναν ιδιαίτερα ψαρωτική την εμφάνισή τους, έστω κι αν αρκετά κομμάτια τους εμφανίζουν σημάδια επαναληψιμότητας. Έκλεισαν με το “Whatever Happened To My Rock 'N' Roll (Punk Song)” ένα μαραθώνιο πρόγραμμα με συνθέσεις από το σύνολο της δισκογραφίας τους, χωρίς να είναι καν το πρώτο όνομα.
CLUTCH, κάπου θα τους έχετε πετύχει στην Ιερά Οδό στο παρελθόν. Σε ανοιχτό φεστιβάλ όμως ποτέ. Να η ευκαιρία. Η φύση της μουσικής τους είναι τέτοια που, αν η μπάντα πιάσει απόδοση (και πιστέψτε με, πάντα πιάνει), τότε είναι απλά ασταμάτητη. Γιατί ρε παιδιά μόνο 80 λεπτά; Εσείς, που ξεπερνάτε την μιάμιση ώρα σαν headliners σε κλειστό χώρο; Με το παράπονο έμειναν αρκετοί μου φαίνεται. Για το διάστημα που βρέθηκαν οι Αμερικάνοι στη σκηνή πάντως, τα σχόλια είναι θετικά. Όσοι είναι οπαδοί της δισκογραφίας τους από το 2004 κι έπειτα κυρίως, σίγουρα πέρασαν καλά.
Αυτό οφείλεται στο ότι έπαιξαν το μισό “Book Of Bad Decisions”, όπως πάντα συνηθίζουν να κάνουν όταν περιοδεύουν με νέο δίσκο, ξεκινώντας με το άκρως συναυλιακό “Gimme the Keys” και συνεχίζοντας με το “Vision Quest”. Τα σκηνικά τους ήταν τα καλύτερα που έχω δει, χωρίς να υπάρχουν υπερβολές, ο ήχος από την κονσόλα ήταν καλός, αν και εκφράστηκαν παράπονα ότι υπήρχαν θεματάκια σε άλλα σημεία, αλλά το groove που έδινε ο Jean Paul Gaster ήταν βαρύ κι ογκώδες. Για να ροκάρεις, δεν χρειάζονται πολλά πολλά. Μπάσο, ντραμς και κιθάρα, άντε δύο κιθάρες, όταν στα “Willie Nelson” και “Electric Worry” αναλαμβάνει και ο Fallon μαζί με τον Tim Sult.
Οι Clutch τίμησαν τον ομώνυμο δίσκο τους, με το alternative/ stoner/ hard rock του “Spacegrass”, το “Pure Rock Fury” με το “Red Horse Rainbow”, αλλά δυστυχώς μόνο με μία σύνθεση τα “Earth Rocker”, “From Beale Street to Oblivion” και “Psychic Warfare”. Που είναι τα “Crucial Velocity”, “Mr. Freedom”, “D.C. Sound Attack!”, το “You Can't Stop Progress” και τα “X-Ray Visions”, “Firebirds!”, “Son Of Virginia”; Ακόμα κι έτσι όμως, αν υπήρχε καλύτερη ροή ανάμεσα στα κομμάτια, χωρίς κάποια κενά αμηχανίας για κουρδίσματα κτλ, νομίζω αυτό το live θα ήταν ακόμα καλύτερο. Το πρόσημο είναι σίγουρα θετικό, στα “The Mob Goes Wild” και “The Regulator” έγινε χαμός όπως πετυχημένη ήταν και η blues διασκευή στο “Evil” των Cactus, που μας πήγε πίσω στο “Restrictions” του 1971. Kαλή εμφάνιση, χωρίς το κάτι παραπάνω όμως, οι περισσότεροι έμειναν ευχαριστημένοι αλλά όχι ενθουσιασμένοι. Περιμένουμε την επόμενη.
Setlist:
1. Gimme the Keys
2. Vision Quest
3. Willie Nelson
4. How to Shake Hands
5. Evil
6. Spacegrass
7. The Mob Goes Wild
8. A Quick Death in Texas
9. Red Horse Rainbow
10. In Walks Barbarella
11. Earth Rocker
12. Ghoul Wrangler
13. Book of Bad Decisions
14. Cypress Grove
15. Hot Bottom Feeder
Encore:
16. The Regulator
17. Electric Worry
Για το Rock Overdose,
Μιχάλης Τσολάκος
Φωτογραφίες: Kαταστρόφος Αλέκος
Comments
