Πρέπει να παραδεχόμαστε ότι έχουμε ως πρώτη σκέψη στο μυαλό μας, χωρίς να κάνουμε εκπτώσεις και χωρίς να προσπαθούμε να είμαστε ευγενικοί απλά για να είμαστε, μόνο και μόνο για να μην στεναχωρήσουμε κάποιους που δεν έχουν επαφή με την πραγματικότητα. Από τη μία είχαμε επίσκεψη για 3η φορά σε 6 χρόνια των ΜΕΓΑΛΩΝ Sanctuary στη χώρα μας, αν και δε βρίσκω το νόημα του να έρθουν καλοκαιριάτικα, χωρίς νέο δίσκο και με αποκαρδιωτική προσέλευση κόσμου, το ΜΕΓΑΛΟ αυτό συγκρότημα δεν αξίζει να παίζει για 200 άτομα με το ζόρι σε καμία περίπτωση.
Από την άλλη, όσοι τους είχαν δει την προηγούμενη φορά ή όσοι είχαν δει τον Warrel Dane να παίζει όλο το ''Dead Heart In A Dead World'' το 2015, είχαν απογοητευτεί απίστευτα πολύ από την εικόνα και κυρίως την απόδοση του πάλαι ποτέ ξανθού παιχταρά, και αποφάσισαν να μη δώσουν και πάλι το παρόν για να μη βιώσουν την ίδια πίκρα.
Επειδή το αίμα νερό δε γίνεται όμως κι επειδή σε κάποιες αρκετές περιπτώσεις είμεθα μαζοχιστές και η αγάπη και αφοσίωση ειδικά για τους Sanctuary ξεπερνάει κατά πολύ τη λογική, σύραμε προς το Gagarin για να δούμε και να ακούσουμε το συγκρότημα που δόξασε όσο ελάχιστα τη μεταλλική μουσική, με την ελπίδα να μη δούμε τα χειρότερα και να μη σιχτιρίζουμε την ώρα και τη στιγμή που βρεθήκαμε εκεί. Η αλήθεια τελικά βρέθηκε κάπου στο μέσον, θα εξηγήσω παρακάτω τι εννοώ.
Τη βραδιά άνοιξαν ακριβώς στις 9 όπως είχε προγραμματιστεί οι παιχταράδες Diviner. Ότι και να γράψω γι'αυτό το συγκρότημα είναι λίγο, να τονίσω πρώτιστα ότι το στυλ που παίζουν εν έτει 2017 έχει γίνει τόσο γραφικό από άλλα συγκροτήματα και ειδικότερα από εγχώρια σαπάκια που νομίζουν ότι γίνανε ξαφνικά βιρτουόζοι. Ευτυχώς οι Diviner με τον ερχομό τους δείξανε σε όλους πως γίνετε σωστά (και επαγγελματικά αν θέλετε τη γνώμη μου) και αρκετοί κλείστηκαν στα καβούκια τους.
Εκπληκτική εμφάνιση με δυνατό ήχο για 40', από την αρχή μπήκανε με κέφι και διάθεση να περάσουν κι αυτοί καλά μαζί μας, άψογοι παίχτες όλοι τους, δυνατό κλασσικό παραδοσιακό μέταλλο, με βαρύτατο ήχο και με εκπληκτικά riffs και σολάρες, έτσι γίνεται κύριοι και δεν είναι κακό να βάζουμε και λίγο όγκο στον ήχο, γιατί πήξαμε σε β' διαλογής Maiden-όκλωνους εκεί έξω.
Για τη φωνή του Γιάννη Παπανικολάου τι να πρωτοεκφράσω...το πάθος του και ο τρόπος με τον οποίο στέκεται στη σκηνή είναι τρανό παράδειγμα προς μίμηση, δεν χάνει νότα και με ζεστό αλλά και άκρως μεταλλικό τρόπο παίρνει το κοινό μαζί του με κάθε του ατάκα. Σίγουρα ένας από τους κορυφαίους τραγουδιστές που έχουν υπάρξει ποτέ, και δεν εννοώ μόνο εντός Ελληνικών συνόρων. Η δισκάρα ''Fallen Empires'' πρέπει άμεσα να βρει διάδοχο, θεωρώ απαραίτητο να δωθεί βάρος στην προώθηση τους και να πάρουν τα πάντα αμπάριζα, το momentum είναι με το μέρος τους, φτιάξτε περισσότερη γ@μηστερή μουσική και όλα θα πάρουν το δρόμο τους.
Στις 22:15 ακούγεται το ορχηστρικό ''Ad Vitam Aeternam'' από το τελευταίο (μέχρι στιγμής;) άλμπουμ των Sanctuary, ''The Year The Sun Died'', τα μέλη βγαίνουν ένα ένα και αρχίζουν με το ''Arise And Purify''. O Warrel Dane στον οποίο πέφτουν όλα τα βλέμματα αξιοπρεπής σχετικά. Χωρίς ίχνος από τη δύναμη της φωνής του με την οποία τον αγαπήσαμε, αλλά δεν ξεφτιλίζεται.
Το συγκρότημα παίζει δυνατά, με τους νεοφερμένους σε σχέση με την προηγούμενη φορά Attila Vörös στις κιθάρες (o Μαγυάρος παιχταράς που βρισκόταν και στην τελευταία σύνθεση των Nevermore) και George Hernandez στο μπάσο αντίστοιχα (αγαπημένος από την γκρουπάρα Panic, να τσεκάρετε όπου βρείτε τα ''Epidemic'' και ''Fact'' άλμπουμ τους), στις θέσεις του παικταρά και άκρως ενεργητικού Brad Hull και του εμβληματικού Jim Shepard.
Eιδικά μετά από τόσες φορές να βλέπω τον Wally στη σκηνή χωρίς τον Jim δίπλα του δε μου καθόταν με τίποτα, νόμιζα ότι κάποιος μου κάνει πλάκα. Το συγκρότημα συνεχίζει όπως στο δίσκο με τα ''Let The Serpent Follow Me'' και ''Exitium (Anthem Of The Living)'', με τα κομμάτια του τελευταίου τους πονήματος να δείχνουν ότι λειτουργούν όμορφα και σε ζωντανές συνθήκες, κι ας μην πιάνουν την απροσέγγιστη μαγεία των δύο πρώτων δίσκων. Η συνέχεια προμήνυε μεγάλες στιγμές χαράς και προσμονής, όπως και συγκρατημένης χαράς...
Ακούμε ένα από τα κορυφαία κομμάτια που έχουν γραφτεί σ'αυτή τη ζωή, το ''Die For My Sins'', με τον Dane να το παλεύει φιλότιμα αλλά να μη μπορεί να ανταπεξέλθει, χαρά ανείπωτη μεν, περιορισμένη δε. Το κοινό γουστάρει και συνοδεύει, η συγκίνηση είναι μεγάλη, αλλά ταυτόχρονα ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ; Γιατί ο άνθρωπος αυτός δεν έχει προσέξει τον εαυτό του και δείχνει σχεδόν καρικατούρα του παλιού του εαυτού; Φυσικά και όλοι του αναγνωρίζουν το φιλότιμο της προσπάθειας, στο επόμενο όμως ''Seasons Of Destruction'' δείχνει να παραδίδει πνεύμα πρόωρα και η αρχική χαρά της παρουσίας του γίνεται αυτόματα στεναχώρια.
Το συγκρότημα παίζει βαρύτερα και κάπως πιο γρήγορα τα μεγάλα αυτά κομμάτια, oι Lenny Rutledge και Dave Budbill (ειδικά αυτός) αποδίδουν φοβερά, αλλά κάτι λείπει φανερά. Ερχόμενη η ώρα του κολοσσιαίου ''Future Tense'', η ευχή είναι μία μόνο: μην το γ@μήσεις ΚΑΙ αυτό...Το πάλεψε καλύτερα ο ξανθός, αλλά στην τελευταία στροφή το γ@μησαν όλοι μαζί παρέα, ξέχασαν να μπουν οι στίχοι, χάσανε και οι άλλοι το ρυθμό, γ@μα τα όλα σ'αυτή τη ζωή, αλλά μη μου γ@μάς ΑΥΤΟ το κομμάτι, μη μου γ@μάς τα ίδια μου τα νιάτα... Το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι βλέπω άτομα μέσα που γνωρίζω κι εκτιμώ, που νιώθουν από μουσική όσο λίγοι, και πάλι δε μπορούν να πετάξουν δηλητήριο, τους αρκεί το μεγαλειώδες του ακούσματος των κομματιών αυτών σε πολύ μεγάλο ποσοστό.
Η διασκευάρα του ''White Rabbit'' των Jefferson Airplane απαλύνει κάπως τον πόνο από όσα προηγήθηκαν και ευτυχώς για το επόμενο άμεσο διάστημα, βλέπουμε τον Warrel να παίρνει κάπως τα πάνω του ξανά, με τα ''Question Existence Fading'', ''Frozen'' και το ομότιτλο κομμάτι από το ''The Year The Sun Died'' να αποδίδονται σωστά και με τον φίλο μας να δείχνει ότι ξεκάθαρα η φωνή του λειτουργεί καλύτερα στις μη υψηλές απαιτήσεις αυτών των κομματιών (σε σχέση με το παρελθόν πάντα). Κλείνοντας οριστικά την ενότητα των ''πρόσφατων'' κομματιών, η αδυναμία μας προλογίζει τον ερχομό των παλιών ύμνων, και τι καλύτερο από αρχή με το ''Battle Angels'' το οποίο αποδίδεται φρενήρες και βαρύτερο όσο δεν πάει.
Ευχάριστη έκπληξη αυτή η βαρύτερη προσέγγιση, ενώ κι από ταχύτητα ο Budbill το ξέσκισε, έχει κι αυτό το ιδιαίτερο στυλ παιξίματος με δολοφονικό αριστερό χέρι, άψογος πραγματικά. Παραδόξως ο Dane τα πάει λίγο καλύτερα απ'ότι πριν στα ανάλογα παλιά κομμάτια, όχι κάτι για να τρελαθείς φυσικά, αλλά τίμιος. Αναρωτιέμαι πως θα βγάλει το υπόλοιπο της συναυλίας όταν ακούω το ''The Mirror Black'' και το ''Eden Lies Obscured'' (το κομμάτι που κανονικά έπρεπε να ξεκινήσει την συναυλία, μερικές παραδόσεις πρέπει να τηρούνται αιώνια), αλλά εκεί που πραγματικά απορώ με την αυταπάρνηση του είναι στην κίνηση αυτοκτονίας να ερμηνεύσει κολλητά τα ''Soldiers Of Steel'' και ''Sanctuary''.
Τελικά ενώ ούτε καταρρέει αλλά και ούτε ανταποκρίνεται απόλυτα, το συγκρότημα αποχωρεί, λίγο πριν ξαναβγεί για να τελειώσει με τον πολιορκητικό κριό του ''Taste Revenge''. Μαζί με το ''Battle Angels'' οι πιο ευχάριστες εκπλήξεις, ακόμα πιο γρήγορο και πωρωτικό, με τη μπάντα να τα δίνει όλα στο τελευταίο κομμάτι και να αποχωρεί με τίμιο κι αντρίκειο 90λεπτο στις πλάτες της. Τηρουμένων των αναλογιών, λαβωμένοι χωρίς τον Shepard που και μόνο που αναπνέει στη σκηνή δίνει κύρος και τον Brad Hull που είναι 10 φορές χειρότερος παίχτης από τον Attila αλλά επί σκηνής θέλει 10 σαν τον μικρό για πρωινό, η εμφάνιση ήταν συγκινητική.
Θα σταθώ λίγο παραπάνω στον φίλο Warrel και θα γράψω κάτι έξτρα, προερχόμενο από αληθινή αγάπη και με το θάρρος της γνωριμίας μαζί του εδώ και 20 χρόνια σε κάθε δυνατή κάθοδο του στην Ελλάδα. Πέρασες πάρα πολλά, χτυπήθηκες από τη μοίρα όσο λίγοι, μην δείχνεις τέτοια εικόνα παραίτησης γιατί αποδεδειγμένα δεν έχεις χάσει το τρένο της έμπνευσης. Αυτοί που σε αγαπούν αληθινά πρέπει να σταθούν στο πλάι σου και να σε προστατεύσουν με κάθε δυνατό κόστος. Άφησε πίσω αυτά που σου κάνουν κακό, ξέρεις ποια είναι, ξέρεις κι εσύ ποιος είσαι και τι σημαίνεις για μία μερίδα κόσμου, στη χειρότερη έλα και μείνε για πάντα στην Ελλάδα προκειμένου να βρεις τον εαυτό σου, θα βρεις ανθρώπους που σε αγαπάνε όσο ελάχιστοι και θα πάρεις τα πάνω σου, στο χέρι σου είναι, αλλά μην αποδέχεσαι την ήττα, γεννήθηκες και πρέπει να μείνεις νικητής!
ΥΓ: Για οποιοδήποτε άλλο συγκρότημα και να γινόταν λόγος, είναι βέβαιο ότι θα είχαμε ακραίες αντιδράσεις, η αξία και το μέγεθος των Sanctuary μέσα στα χρόνια πιστοποιούνται από το γεγονός ότι παρά την ατελή χαρά σε πολλά σημεία της συναυλίας, δεν άνοιξε μύτη που λέμε και πάλι υπήρχε από πολλούς ένα γλυκό χαμόγελο, μόνο και μόνο που ακούσαμε αυτούς τους ύμνους.
ΥΓ 2: Αγαπητοί διοργανωτές συναυλιών! Χωρίς εσάς δε θα είχαμε δει πολλά από αυτά τα γκρουπ που αγαπήσαμε και μας κάνανε μάγκες. Μην αδικείτε ούτε τους εαυτούς σας και την προσπάθεια που κάνετε βάζοντας συναυλίες τέλη Ιουλίου, ούτε τα ίδια τα συγκροτήματα. Οι Sanctuary και όλες οι μπάντες αυτού του βεληνεκούς είναι αμαρτία να παίζουν σε 200 άτομα.
ΥΓ 3: Κάτι πρέπει να γίνει άμεσα με την τακτική του Gagarin, η ''λογική'' που υπάρχει και αναγκάζει τα συγκροτήματα να βάζουν πολύ μεγαλύτερες τιμές στα είδη που φέρνουν μαζί τους πρέπει να σταματήσει. 20 ευρώ για τα cd, 25 για τα t-shirt και 50 για τα zip hoodie (άσχετα αν είχε 35 βαθμούς, τα φέρανε). Ποιος τρελός θα δώσει τα λεφτά του στο εκάστοτε συγκρότημα με τέτοιες τιμές; Ή πάρτε το λίγο αλλιώς, ή απλά οι διοργανωτές ΜΗΝ κάνετε συναυλίες εκεί ξανά.
YΓ 4: Το όνειρο της επανασύνδεσης των Nevermore καλό είναι να παραμείνει όνειρο, με την τωρινή εικόνα και χωρίς άμεσα περιθώρια βελτίωσης, από την ένταση μισού riff του Loomis, ο Warrel θα πάθαινε έμφραγμα. Η αγάπη αγάπη, αλλά να βλέπουμε και πίσω από το κόλλημα μας!
ΥΓ 5: Αρχομένης από Sacred Reich τον επόμενο μήνα, καλή συναυλιακή σεζόν να έχουμε. Μέχρι τότε, καλό καλοκαίρι και καλές διακοπές σε όλους, γεμάτες ξεκούραση και με όλες τις πιθανές χαρές που μπορεί να σας τύχουν!
Για το Rock Overdose
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες
Ιωάννης Λιβανός (John Metalman Photography)
https://www.facebook.com/JohnMetalmanPhotography/
Comments
