Είχα πολλούς λόγους να επιθυμώ όσο τίποτα να παρευρεθώ στη συναυλία των υπέροχων,των ασύγκριτων, των μεγάλων Cult Of Luna στη χώρα μας. Βασικός και κυριότερος ότι τους θεωρώ ένα από τα ελάχιστα αψεγάδιαστα συγκροτήματα εκεί έξω, συν τοις άλλοις, τους είχα χάσει για πολύ άδικο λόγο στη μοναδική τους επίσκεψη στη χώρα μας 8 χρόνια πριν, οπότε πήγα με περίσσεια διάθεση και προσμονή. Προσθέστε και την τριάρα της ομαδάρας μου απέναντι στους αιώνιους πελάτες λίγο πριν τη συναυλία,πόσο καλύτερο μπορούσε να γίνει; Κι όμως, έγινε τόσο καλύτερο που μάλλον όσο και να το περιμέναμε, δεν τολμούσαμε να το σκεφτούμε. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι θα μας παρουσίαζαν το πρόσφατο άλμπουμ τους "Mariner'', ένα πραγματικό αριστούργημα στο οποίο συνέβαλλε τα μέγιστα και η επίσης μεγάλη Julie Christmas (και δεν εννοώ ηλικιακά μεγάλη) και θα ήταν η πρώτη φορά και γι'αυτήν στη χώρα μας, κατηφόρισα προς το κοντινό σ'εμένα Vox στην Ιερά Οδό ξέροντας από πριν ότι η ζωή μου όλη όπως την ήξερα μέχρι χθες θα άλλαζε δραστικά. Η συναυλία ξεκίνησε λίγο μετά το προγραμματισμένο (21:30) καθώς κόσμος συνέχιζε να έρχεται και τελικά στις 21:55 το συγκρότημα και η Αμερικανίδα τραγουδίστρια κάνουν την εμφάνιση τους μέσα σε πραγματική αποθέωση.
Ξεκίνημα με το ''A Greater Call'' λοιπόν, το ταξίδι μας στο διάστημα αρχίζει με τον πλέον εμφατικό τρόπο,καθώς ακούμε την Julie να επαναλαμβάνει ''we are not conquerors'' και όλο το συγκρότημα να την υποστηρίζει με την απόδοση του. Με την πρώτη νότα καταλαβαίνουμε ότι ο ήχος είναι πραγματικά κρυστάλλινος και ότι θα δούμε κάτι εξωπραγματικό, ο αρχηγός Johanes Persson στέκεται στις επάλξεις συνοδεύοντας την Christmas με τα παθιασμένα του φωνητικά, οι 2 πληκτράδες γεμίζουν ηχοτόπια την σκληρή τους μουσική, πίσω τους αγέρωχος και μοναχικός ο μπασίστας Andreas Johansson και τέλος, αυτός που έκλεψε την παράσταση σε κάθε περίσταση, ο φοβερός και τρομερός Thomas Hedlund στα τύμπανα, που χτυπούσε τόσο δυνατά σαν να μην υπήρχε αύριο, ο ήχος του για σεμινάριο,θα μπορούσε να γκρεμίσει όλο το Vox χωρίς τους υπόλοιπους έξι. H Christmas κοπανιέται σαν επιληπτική από την αρχή, ενώ από τα πρώτα κιόλας λεπτά της συναυλίας αρχίζει να τραβάει τα κρόσια από το λευκό της φόρεμα κι όσο περνάει η συναυλία, το καταστρέφει σταδιακά και περισσότερο. Tα Mythos Lights που μάθαμε ότι θα χρησιμοποιηθούν για πρώτη φορά στη χώρα μας, μας κάνουν κι αισθανόμαστε μέρος του πληρώματος, είναι επίσημο ότι έχουμε φύγει από τον πλανήτη και αυτοί οι έξι τύποι και η απειλητική frontwoman είναι οι μοναδικοί μας σύντροφοι σ'αυτή τη διαστημική οδύσσεια. Αισθάνομαι ότι βρίσκομαι μέσα στο Enterprise, στο Νοstromo, στο Voivod...Δεν αντέχεται τέτοιο ξεκίνημα...
Συνεχίζουν χωρίς ανάσα με το ''Chevron'' και εδώ τα πράγματα γίνονται ακόμα καλύτερα, ο ήχος σαν να δυναμώνει, η ψυχωτική μας Αμερικανίδα συνεχίζει να ξεμαλλιάζεται μόνη της ενώ η τρέλα της έχει φτάσει άλλο επίπεδο, η φωνή της πλέον ακούγεται ακόμα καθαρότερη και οι υπόλοιποι της αφήνουν το χώρο που χρειάζεται για να εκφραστεί. Δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερα δύσκολο, μια και η 40άρα στο μάτι, διότι στην ψυχή είναι ακόμα παιδί, πάλλεται με κάθε νότα, απλώνοντας τα χέρια της προς το κοινό, γι'αυτήν το κοινό είναι όλος ο πλανήτης Γη τον οποίο φαίνεται να νοσταλγεί καθώς το ταξίδι προς τα βάθη του διαστήματος συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό. Το κομμάτι αυτό αποτέλεσε το μοναδικό βίντεο που έχει γυριστεί για το δίσκο, αν αυτό λέει κάτι. Αυτό που είναι δύσκολο να σας περιγράψω είναι η απίστευτη χημεία των Σουηδών με την Αμερικανίδα, παίζουν και νιώθουν ο ένας τον άλλο τόσο κοντά σαν να ήταν για πάντα μαζί. Δεν αντέχεται τέτοια χημεία... Σέβονται το κοινό και του δίνουν το 101% των δυνατοτήτων τους. Ποσοστό που εκτοξεύεται στο κολοσσιαίο, το μεγαλύτερο από την ίδια τη ζωή ''The Wreck Of S.S. Needle''. Η πιο έντονη στιγμή της κυκλοφορίας αυτής, το κομμάτι στο οποίο η Christmas πραγματικά λάμπει, ξεφεύγει από κάθε πιθανή αντίδραση, χτυπάει το κεφάλι της, μαλλιοτραβιέται μόνη της, το φόρεμα γίνεται όλο και μικρότερο, η λέξη ένταση αδυνατεί να δώσει ερμηνεία σ'αυτό που βλέπουμε και προς το τέλος η ηρωίδα της βραδιάς πέφτει στα γόνατα αδυνατώντας να σταθεί στα πόδια της, έχει ήδη τραγουδήσει το κομμάτι της χρονιάς και το ξέρει, άνθρωποι είναι και οι μουσικοί, μη νομίζετε ότι δε λυγίζουν κάτω από το βάρος των ίδιων τους των δημιουργιών. Δεν αντέχεται τέτοια κατάθεση ψυχής...
Τέταρτο κομμάτι το ''Approaching Transition'', χωρίς την παρουσία της Julie, το οποίο ντύνει με τη φωνή του ο έτερος κιθαρίστας Fredrik Kihlberg, τραγουδώντας στα Σουηδικά στην αρχή. Όσο άθλιο μαλλί έχει ο τύπος, άλλο τόσο φοβερή είναι η καθαρή φωνή του που κάνει το κομμάτι μαγικό. Η μετάβαση από τα όρια του γνωστού σε μας διαστήματος προς το άπειρο άγνωστο επέρχεται με ένα τρόπο βασανιστικό, πολύ πλούσιο συναισθηματικά, με τα φώτα να εναλλάσσονται κι εμείς να βλέπουμε το πλήρωμα να αφήνεται στον αυτόματο πιλότο. Από τη μέση και μετά,αναλαμβάνει η αρχηγάρα ο Persson του οποίου η έντονη ερμηνεία μας καθηλώνει, ενώ στο τέλος του κομματιού γυρίζουν όλοι προς τον Hedlund που έχει σπάσει τα πάντα και απλά τον παρακολουθούν να ζωγραφίζει. Δεν αντέχεται τέτοια ουσία...H Julie επανέρχεται τελικά στο ''Cygnus'' λες και δεν είχε ήδη καταθέσει τα πνευμόνια της πιο πριν, όσο ο δίσκος και το κομμάτι πλησιάζουν προς το τέλος, και οι εφτά (που πραγματικά ήταν όλοι υπέροχοι) ξεφεύγουν σε αντιδράσεις, ακόμα κι ο ψύχραιμος ως τότε Persson αρχίζει να ξεφεύγει, η δε Christmas χοροπηδάει σαν το 10χρονο κοριτσάκι στη γειτονιά σου που της πήρανε το αγαπημένο της παιχνίδι και στο τέλος του κομματιού αφήνει τα διαπιστευτήρια της με την παρουσία της, αν η γυναίκα αυτή είναι 40 εγώ είμαι κλινικά νεκρός. Δεν αντέχεται τέτοια κορύφωση... Το συγκρότημα αποχωρεί έχοντας μας στείλει στα αστέρια χωρίς εισιτήριο επιστροφής. Κάπου εκεί συλλογίζομαι ''πως θα το ξεπεράσω όλο αυτό'' κι εκεί που είμαι σχεδόν έτοιμος να φύγω, το συγκρότημα ξαναβγαίνει!
O Persson μας λέει ''δεν κάνουμε encore, αλλά αυτά είναι μόνο για εσάς'' και ξεκινάει το ''I:The Weapon'' από την Μητρόπολη της δισκογραφίας τους, το καλύτερο άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής από το 2013 και μετά, το απλησίαστο ''Vertikal''... Κάπου εκεί ο γράφων το χάνει οριστικά και αμετάκλητα, δε μπορώ να πιστέψω τι ακούω, πιστεύω στην ύπαρξη ενός ανώτερου όντος, είτε λέγεται Θεός όπως το αποκαλώ εγώ, είτε όπως το'χει ο καθένας στο νου του. Το συγκρότημα πλέον κοπανιέται χωρίς αύριο, όλοι τους με ένα απίστευτο συγχρονισμό, δείχνοντας μας πόσο κολοσσιαίοι έχουν γίνει σε επίπεδο, απογυμνωμένοι πλέον από την παρουσία της Αμερικανίδας, έχουν όλο το χώρο να δείξουν σε όλους τη εξέλιξη έχουν πάρει σαν μουσικοί. O Persson όντως γίνεται όπλο και τα φωνητικά του είναι η σφαίρα που μας βρίσκει στο δόξα πατρί και είμαστε πλέον με μηχανική υποστήριξη. Δεν αντέχεται τέτοια επιβλητικότητα... Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα καλύτερα (ή χειρότερα), ακολουθεί το ''In Awe Of'' για να κλείσει τη βραδιά. Λογικό να επιλεχθούν δύο κομμάτια από το συγκεκριμένο δίσκο, μια και ήταν ο πρώτος χωρίς τον εμβληματικό τους τραγουδιστή Klas Rydberg. O Johannes πάντως τα καταφέρνει μία χαρά και μετά από 80 λεπτά τελειότητας, το μαγικό ταξίδι φτάνει στο τέλος του. Το συγκρότημα φωνάζει και την Julie Christmas η οποία αποθεώνεται από το κοινό κι εμφανώς συγκινημένη μοιράζει φιλιά. Δεν αντέχεται τέτοια συναυλία...
Συνοψίζοντας όσο γίνεται το τι συνέβη, παρακολουθήσαμε ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα των τελευταίων 15 ετών (αν όχι το καλύτερο) σε μία εμφάνιση-διαφήμιση των ικανοτήτων τους, παρακολουθήσαμε μαζί τους μία μεγάλη περσόνα που έχει στο παλμαρέ της μία πολύ πλούσια καριέρα, την οποία στη χώρα μας αρκετοί αγνοούσαν, τώρα την μάθανε για τα καλά. Ήμασταν προετοιμασμένοι για 55-60' συναυλία και κράτησε 80'. Ακούσαμε κομμάτια από δύο εκ των κορυφαίων δίσκων της πενταετίας, το συγκρότημα τα έδωσε όλα, η Αμερικανίδα το ίδιο και κυρίως, η Αθήνα ήταν η τελευταία πόλη στην οποία παρουσιάστηκε αυτή η συνεργασία και γράφτηκε ιστορία στις χρυσές σελίδες των συναυλιών στη χώρα μας. Σε προσωπικό επίπεδο, νιώθω σοφότερος, δυνατότερος ψυχικά και συναισθηματικά και σίγουρα ανήμπορος να κατανοήσω πλήρως το τι είδαμε, ίσως μας πάρει όλους μία δεκαετία να συνειδητοποιήσουμε αυτό που είδαμε, το σίγουρο είναι ότι συνέβη και ότι ήμασταν εκεί να το απολαύσουμε μέχρι τέλους. Δεν αντέχεται τέτοιος αποχωρισμός...
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Αλέκος Καταστρόφος
Comments
