Ευθύνη...Μεγάλη, τεράστια, δυσθεώρατη και βαρύτατη στους ώμους μου όσον αφορά αυτή την ανταπόκριση. Γιατί ΠΡΕΠΕΙ να κάνω σαφές το τι συνέβη στο Gagarin την 1η μέρα του Smoke The Fuzz Fest - Descent Edition...ΟΦΕΙΛΩ να είμαι ακριβής και χωρίς όσα γράψω να φανούν υπερβολικά. Δεν ξέρω αν μπορώ, ξέρω ότι θα προσπαθήσω κι ότι βρέξει ας κατεβάσει...Μονοπολούμενη από τη Βελγική επίθεση δύο μελών της DIY λογικής κολεκτίβα Church Of Ra, τα εξέχοντα μέλη αυτής Oathbreaker από τη Γάνδη και των ιθυνόντων και εμπνευστών/αρχηγών αυτής της κίνησης, Amenra από το Κόρτραικ, η 1η αυτή μέρα προσέφερε συγκινήσεις και έκφραση συναισθημάτων που δύσκολο ως απίθανο να βλέπουμε σε συχνότητα και ποιότητα στη χώρα μας. Οι περισσότεροι τολμώ να δηλώσω ότι είδαν την συναυλία της ζωής τους, αν δεν είχαν παρακολουθήσει τα 2 αυτά συγκροτήματα, ακόμα κι αν πήγαν υποψιασμένοι για το τι ΜΠΟΡΕΙ να βλέπανε. Εδώ εγώ που ήμουν από τους τυχερούς και είδα τους Amenra στην προηγούμενη στάση τους το 2012, και πάλι ήμουν σε φάση ''τρώω τα νύχια μου'' από την αγωνία. 5 χρόνια σχεδόν (παρά 5 μήνες βασικά) περίμενα αυτή τη μέρα. Το ίδιο και όσοι τους είχαν δει στο εξωτερικό, όπως και τους Oathbreaker. Περιμέναμε κάτι μοναδικό, κάτι εξωπραγματικό, κάτι που θα θυμόμαστε παντοτινά. Αλλά όχι έτσι, όχι με τέτοια επίδειξη δύναμης, όχι με τέτοια αυταπάρνηση και ολοκληρωτική αφοσίωση στη θεά που λέγεται μουσική και σπάει κάθε ταμπέλα στο διάβα της.
Οι Oathbreaker ίσως και να πέρασαν από αρκετά μεγάλο μέρος του κοινού απαρατήρητοι ως προς το τι θα μπορούσαν να προσφέρουν στη βραδιά. Όχι φυσικά ότι οι άκρως ενημερωμένοι οπαδοί δεν ξέρανε, πιστεύω όμως ότι από κάποιους έστω άθελα τους, κάπως σαν να υποτιμήθηκε η παρουσία τους στη σύνθεση του φεστιβάλ. Και έτσι κάπως απρόσμενα και σίγουρα με πειθώ που δεν δέχεται αμφισβήτησης, οι Oathbreaker τους ''τιμώρησαν'' με εμφάνιση-μεγαλείο. 21:05, βγαίνουν στη σκηνή, χειροκροτήματα κι επευφημίες, τα μάτια όλων μοιραία πέφτουν στην ψηλή μαυροφορεμένη μάγισσα Caro Tanghe, όχι γιατί είναι γυναίκα ανάμεσα σε άντρες, αλλά γιατί στην εισαγωγή του ''10:56'' ήδη έχει μαγέψει το κοινό με την αιθέρια φωνή της. Δεν ακούγεται κιχ κατά την ώρα που ΕΡΜΗΝΕΥΕΙ με απόλυτη προσοχή, δεν περιμένει κανείς την ηχητική καταιγίδα που ακολουθεί...''Second Son Of R.'' και το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι για τα επόμενα 56' που διαρκεί η εμφάνιση τους, είναι καταιγιστικοί. Σπάζουν το φράγμα του ήχου και της ταχύτητας, με τον Lenart στις κιθάρες και τον Levy στο μπάσο από τους Amenra αμφότεροι να συμβάλλουν στην καταστροφή του Gagarin. Η Caro με απίστευτο τρόπο καλύπτει το πρόσωπο της είτε με τα χέρια, είτε με τα μακριά μαλλιά της, προφανώς θέλει το κοινό να μην εστιάσει πάνω της αλλά σε όλο το συγκρότημα. Δύσκολο για κάποιους, ήδη ακούω σχόλια ''τι φτιάχνει ρε η τύπισσα'' ή ''πω πω μαλάκα, τι φωνή βγάζει αυτή η κοπέλα'' από άτομα που δεν τους ξέρανε...
Δεν τους ξέρανε και με τη σειρά της τους ξέρανε η φίλη μας. Όλο το συγκρότημα σε πρωτοφανή φόρμα, σίγουρα τους πετύχαμε στο απόγειο της καριέρας τους, με το 3ο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ ''Rheia'' να έχει ένα 9μηνο που κυκλοφόρησε και να έχει γκαστρώσει ασάλιωτα όποιον το άκουσε, όντας η πλέον εξελιγμένη στιγμή της μουσικής τους. Κλιμάκωση άνευ προηγουμένου σε κόμματους όπως τα ''Being Able To Feel Nothing'' (πόσο αληθινό, ούτε κουράγιο να κοπανηθούν δεν είχαν αρκετοί γύρω μου) ή το τελειωτικό ''Immortals'' (με τέτοιες εμφανίσεις, σίγουρα ένα συγκρότημα περνάει στην αθανασία), αλλά εκτιμώ ότι ο ογκόλιθος από το ''Eros/Anteros'' που ακούει στο όνομα ''The Abyss Looks Into Me'' είναι η στιγμή τους για τη βραδιά, όπου και ξεπατώνουν το ρητό ''αν κοιτάξεις πολύ βαθιά στην Άβυσσο, η Άβυσσος κοιτάει πίσω σε σένα''. Όχι γι'αυτούς, όχι γι'αυτή την πρώτη τους εμπειρία με το Ελληνικό κοινό. Οι Oathbreaker κατάπιαν την Άβυσσο και ξέρασαν τα απομεινάρια της πάνω μας, μας γέμισαν ειλικρινές σκοτάδι και μαυρίλα και στο τέλος εκεί που είχαμε μείνει ''φυτά'', μας δώσανε μία γερή και συνήλθαμε. Η frontwoman τους αν και εμφανώς ντροπαλή, ευχαρίστησε ειλικρινά το κοινό άκρως χαρούμενη, λέγοντας πως ήταν χαρά και προνόμιο να παίξουν για μας. Μετά το πέρας της συναυλίας, μου είπε προσωπικά ότι εύχεται να ξανάρθουν σύντομα να παίξουν για μας, ''το αξίζετε με το παραπάνω'' τόνισε. ''Where I Live''/''Where I Leave''...και μόνο γι'αυτά αξίζει να σας βλέπουμε κάθε μήνα, τέλος!
Μεσολαβεί μισή ώρα. Μισή ώρα μέχρι να δούμε τον Colin H. Van Eeckhout να ανεβαίνει φουριόζος και άκρως συγκεντρωμένος επί σκηνής. Γονατίζει...οι σκυτάλες στα χέρια του...41 διπλά χτυπήματα αυτών (ναι τα μέτρησα, τα πάντα κρίνονται στη λεπτομέρεια σε κάτι τέτοιες στιγμές), το σύνολο 82. O Mathieu Vandekerckhove αρχίζει και παίζει την αρχή αυτού που έχουμε ήδη καταλάβει από πριν...''Boden'' γαμώ την αγανάκτηση, ο ήχος τσακίζει ραχοκοκκαλιές ήδη, ο Bjorn Lebon στα τύμπανα αρχίζει να καταστρέφει αυτό που ο Θεός δημιούργησε σε εφτά ήμέρες και μόνο με το σήκωμα από τις μπαγκέτες του. Τελετουργία άνευ προηγουμένου, μετάδοση έντασης και κάθε δυνατού συναισθήματος κατευθείαν στα βάθη του εγκεφάλου τετραψήφιου και βάλε αριθμού παρευρισκομένων. Ναι ρε Θεέ, υπάρχεις γιατί αυτό το συγκρότημα ΑΞΙΖΕΙ να το δουν τόσοι άνθρωποι. ΚΑΘΟΛΙΚΗ αποδοχή και αποχαύνωση του κοινού, χτυπιόμαστε σαν να μην υπάρχει αύριο αλλά το σήμερα όπως το ξέραμε πέθανε μέσα μας, δεν υπάρχει γυρισμός, δεν υπάρχει λογικός άνθρωπος που θα δει κάτι τέτοιο και δε θα αλλάξει η ζωή του, είτε είναι φαν των Manowar και νομίζει ότι η μουσική σταμάτησε το '87 που πήραμε το Ευρωμπάσκετ, είτε είναι κάποιος που βρέθηκε κατά λάθος μέσα και καυλαντίζει τη σιλικόνη της Kardashian. Και είναι μόνο τα πρώτα λεπτά, είναι μόνο οι πρώτοι σπαραγμοί της τρομακτικής σε εύρος και ένταση φωνής αυτού του ανθρώπου που όποτε ανοίγει το στόμα του, η λογική πεθαίνει κι έρχεται μέσα σου η Θέωση!
''Τhe Pain. It Is Shapeless. We Are Your Shapeless Pain.'', ένα Gagarin που κρέμεται σε μία κλωστή μεταξύ τρέλας και σβήσιμου κάθε μνήμης που προϋπήρξε...Ένα κομμάτι με το οποίο κι ο Pinhead Cenobite από τα Hellraiser μαθαίνει τον πόνο. Και τον βιώνει. Και του αρέσει. Και είναι γατάκι μπροστά τους. Ένα κομμάτι που όρισε τη δισκογραφία τους, που μεγάλωσε τον ήχο τους και τους έκανε από απλά υπέροχους, ασύγκριτα βιωματικούς. Το κοινό δεν πιστεύει στ'αυτιά του, γιατί οπτικά το έχει χάσει προ πολλού. Πως να μπεις στην ψυχοσύνθεση αυτού του ανθρώπου; Πως να καταλάβεις τι ΚΑΘΑΡΣΗ αποτελεί γι'αυτόν κάθε τους νότα, με το κορμί του να πάλλεται και τα χέρια του ν'ανοίγουν λες και αυτοσταυρώνεται...Πως να θεωρήσεις τέχνη κάτι που η έννοια της ωχριά μπροστά του και πως να μιλήσεις για εμπειρία και συναίσθημα όταν όλο αυτό σε ξεπερνάει; Όχι, μια χαρά είμαι, έχει περάσει και η χθεσινή επήρεια και τα βλέπω καθαρά, δεν λάλησα (ακόμα). Δε μπορώ να παραβλέψω τέτοια επίδειξη δύναμης όμως. ''TΗURIFER, Et Clamor Ad Te Veniat'', καπάκι το ''Razoreater''...όχι δεν τρώνε ξυράφια, είναι τα ίδια τα ξυράφια που σε σκίζουν οριζόντια, κάθετα, διαγώνια, μέσα-έξω προς πάσα κατεύθυνση. Ματώνεις, όχι εξωτερικά, αλλά μέσα σου, έχοντας γλυτώσει οριακά την εγκεφαλική αιμορραγία, μόνο και μόνο επειδή αυτοί το θέλουν έτσι, επειδή σε αφήνουν ένα βήμα πριν σε τελειώσουν οι ίδιοι όπως θέλουν.
Επειδή απλά μπορούν θα προσέθετα...Έχει κι άλλα ωραία με ωραίους τίτλους η φάση, νόμιζες θα γλίτωνες...Πάρε και ''AORTE.Nous Sommes Du Même Sang'' και ''TERZIELE.Tottedood'' πάλι στα καπάκια. 4 σερί κομμάτια από το ''Mass IIII''... Ήθελες κι άλλο γιατί δεν τους χόρταινες, σιγά μη σε άφηναν έτσι ατιμώρητο. Και τι κατάλαβες τώρα; Αντέχεις λες...Όχι ρε πούστη, δεν αντέχεις, γιατί σ'αυτή την κάθοδο στο Γολγοθά που σε στέλνουν, σου τραγουδάνε ήδη τον επιτάφιο σου και όλης της ανθρωπότητας με το ''Nowena|9.10'', το επίπονο μέχρι στιγμής κύκνειο άσμα της δισκογραφίας τους, από το μεγαλύτερο από τη ζωή ''Mass V'', το δίσκο χάρη στον οποίο βλέπεις αυτά τα 5 ΤΕΡΑΤΑ επί σκηνής να σου ρουφάνε τον εγκέφαλο, τον καταναλώνουν για να πάρουν δύναμη να βγάλουν τη συναυλία, γιατί ούτε κι αυτοί αντέχουν κάτω από το βάρος της ίδιας τους της δημιουργίας...Πάει το μπλουζάκι του Van Eeckhout, σκίστηκε μαζί με τον οισοφάγο του, και πολύ άντεξε μέχρι τότε. Αν έχεις το Θεό σου, έχει ήδη γυρίσει 2 φορές προς το κοινό, κάτι που δεν κάνει ΠΟΤΕ, ΠΟΥΘΕΝΑ, παίρνει δύναμη, βλέπεις το σταυρό στην πλάτη του, θα σταυρωθείς κι εσύ άμεσα, μην τον λυπάσαι...''Die Strafe.AM KREUZ.Ich Schreibe Ein Bibel In Blut''...ΒΑΡΒΑΡΟ, ΑΠΟΚΟΣΜΟ, ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟ, ΠΕΙΘΗΝΙΟ...Περνάει η ώρα και σαν αδηφάγα σαρκοβόρα τρέφονται από την πώρωση του κοινού και μας χαρίζουν όλο τους το είναι.
Έχει περάσει ήδη μία ώρα, παρά φύσιν διάρκεια συναυλίας γι'αυτούς, τα 2 από τα 5 μέλη έχουν ήδη δώσει πόνο και με τους Oathbreaker. Άλλος δεν άντεχε να παίξει επί σκηνής ούτε ένα τέταρτο αυτό το ψυχικό βάρος που κουβαλάνε. Όχι, χαριστική βολή εν'όψει, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ, στην κυριολεξία, γι'αυτό το κοινό που ήταν δίπλα τους στα δύσκολα και που απλά τους απέδειξε ότι γιγαντώθηκε μαζί τους...''Silver Needle/Golden Nail'', μπήγουν την ασημένια βελόνα κατευθείαν στην καρδιά μας κι αντί αυτή να σταματήσει, μετά από 73' μαστιγώματος πάνω στη σάρκα μας, τα σημάδια δεν είναι εμφανή αλλά αντίθετα οι αισθήσεις μας οξύνονται, το σκοτάδι έχει φύγει και η ΛΥΤΡΩΣΗ είναι εμφανής. Πέρασες από την Κόλαση και ήρθες στον Παράδεισο, εσύ που διαβάζεις, εγώ που γράφω, όποιος ήταν εκεί μέσα και το ΒΙΩΣΕ ή το είδε σαν όνειρο, σαν να πέρασε όλη του η ζωή μπροστά από τα μάτια του. Αγαπάω ότι είναι μεταλλικό, καλώς ή κακώς, το αίμα νερό δε γίνεται. Οι τύποι αυτοί για μένα δεν είναι απλά το καλύτερο συγκρότημα που μας κάνει την τιμή και αναπνέει ανάμεσα μας, είναι η ίδια η έννοια της μουσικής διαπλάτυνσης, γιατί σου ξυπνάνε αισθήσεις και σκέψεις που μπορεί και να φοβόσουν να παραδεχτείς ότι είχες. Δεν υπάρχει μαγικότερο πράγμα από την πληρότητα που νιώσαμε όσοι ήμασταν εκεί.
Νταγλάρια 150 κιλών άσβερκα μοιάζανε κουνούπια στο να αποδεχτούν τέτοιο σοκ, κοπέλες με βλέμμα ροφού που δεν κατάλαβαν τι τους χτύπησε...H Chelsea Wolfe ανάμεσα στο κοινό, 5 μέτρα δεξιά μου να βλέπει τους Oathbreaker και μετά το τέλος της συναυλίας να αγκαλιάζει θερμότατα την Caro και να της κάνει χειρονομίες τύπου ''τί έκανες εκεί πάνω ρε άτομο'', ή στη συνέχεια να μιλάει με τους Amenra και να έχει κατεβασμένο το κεφάλι από το ΔΕΟΣ που ΚΑΙ αυτή ένιωσε με την πάρτη τους. O Van Eeckhout που πας να του πεις ευχαριστώ για ότι είδες και να σου λέει ''ευχαριστώ που ήρθες να μας δεις''...Ήρεμος, χαμογελαστός και πράος, έχει καταλάβει ότι έχουν ισχυρή βάση στην Ελλάδα και παρά την σοβαρότητα του και το πόσο μετρημένος είναι σε δηλώσεις και εκφράσεις προσώπου, λάμπει ολόκληρος. Η κοπέλα με τα τατουάζ δίπλα του (άγνωστο αν είναι σύντροφος του ή όχι), βλέπει τους οπαδούς να του μιλάνε σαν σε τοτέμ και το χαίρεται με την ψυχή της, λάμποντας και η ίδια. H Caro να μην αφήνει τον κόσμο που τη χαιρετάει να φύγει και να πιάνει από μόνη της συζήτηση και να τους λέει τι ωραία μπλουζάκια φοράνε. H Wolfe να κοιτάει τον κόσμο και να χαμηλώνει το κεφάλι από ντροπή...Αυτά κι άλλα πολλά ζήσαμε που θέλω 10 ζωές να αποτυπώσω τι είδαμε σε συνολικά 135' συναυλίας. Σε ένα Γαλατικό χωριό της αρχαιότητας με ανήσυχα πνεύματα, μία ψυχή θά'λεγε ''Είναι τρελοί αυτοί οι Βέλγοι''. Τη σήμερον ημέρα, ο τεμέκ σώας τας φρένας υποφαινόμενος θα πει ''Μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά''. Να ζήσουμε με σύνεση και ταπεινότητα να το θυμόμαστε όσο έχουμε τα λογικά μας, τέτοιες βραδιές μία φορά κάθε 10-15 χρόνια και αν...
ΥΓ: Cult Of Luna και Amenra σε λιγότερο από 6 μήνες...Ποιος είπε ότι δεν υπάρχει Θεός;
YΓ 2: Ο καθένας σ'αυτή τη ζωή, αντιμετωπίζεται όπως του αξίζει. Μπράβο στο κοινό που στήριξε διοργάνωση και μπάντες. Αφού εν έτη 2017 είδαμε σχεδόν 1200 άτομα σε τέτοιου είδους συναυλία, ίσως υπάρχει ελπίδα για όλο το ανθρώπινο είδος και περιθώρια περαιτέρω ανάλογων θεαμάτων.
ΥΓ 3: ΑΝ το ''Mass VI'' έρθει μετά από 5 χρόνια επίπονων βιωμάτων για τους Amenra, τρομάζω και μόνο στη σκέψη να το ακούσουμε...
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέξανδρος
Comments
