Χωρίς καλά καλά να έχουμε συνέλθει από το ανηλεές χτύπημα των Amenra μόλις την προηγούμενη στο Gagarin, η δράση της Descent εκδοχής του Smoke The Fuzz Fest μεταφέρεται στο Piraeus Academy, όπου τα ηνία της βραδιάς αναλαμβάνει η αινιγματική Chelsea Wolfe, συνεπικουρούμενη από τους τοπικούς ήρωες της σκοτεινής americana Skull & Dawn.
Οι τελευταίοι σήκωσαν το γάντι και στα σαράντα λεπτά που είχαν στη διάθεση τους μύησαν αρκετό κόσμο στο μονοπάτι της σκοτεινής αισθητικής, του bourbon και της αλητείας. “Κουρδισμένοι” από το πρώτο δευτερόλεπτο, με ήχο σαφώς θεμελιωμένο στα βασικά, εμπλουτισμένο όμως συχνά πυκνά με συμπληρωματικά όργανα, που προσέθεταν το απαραίτητο “αλατοπίπερο”. Σε αντίθεση με τους Oathbreaker, οι Skull & Dawn είχαν το ήχο σύμμαχο τους, πράγμα που έκανε το επί σκηνής καθήκον τους ευχερέστερο και την προσέλκυση νέου ακροατηρίου μία πολύ εφικτή υπόθεση. Το νου σας, διότι ήδη ετοιμάζουν τη δεύτερη δουλειά τους.
Υπό τους ήχους του “Feral Love”, επέλεξε να αναγγείλει την επί σκηνής παρουσία της η δεσποινίς Chelsea Joy Wolfe· λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ακούστηκε για πρώτη φορά η φωνή της, μεταφέροντας με μιας τη σκοτεινή “αύρα” των ηχογραφημένων έργων της στο περιβάλλον του Piraeus Academy. Εν συνεχεία μας παρουσίασε τα “Carrion Flowers” και “Dragged Out”, βάζοντας από πολύ νωρίς στο παιχνίδι την πιο heavy πλευρά της μουσικής της. Η συνειδητή επιλογή να αποδοθούν ειδικά αυτού του είδους οι συνθέσεις, αισθητά πιο αργά και με λίγο περισσότερο “γκάζι”, δικαιώθηκε πανηγυρικά και γνώρισε την κορύφωση της στο “Iron Moon”, το οποίο προλογιζόμενο από το “A Simple Death” διαμόρφωσε τη λαμπρότερη στιγμή της παρθενικής της εν Eλλάδι εμφάνισης.
Γενικότερα, ο ήχος της ήταν αρκετά μελετημένος, όντας εξαιρετικά καθαρός κι όσο δυνατός έπρεπε. Τα τύμπανα της Jess Gowrie ήταν έξυπνα τριγκαρισμένα και πολλές φορές έβγαζαν μια έντονη reverb-ιλα, ενώ ο Ben Chisholm -συνοδοιπόρος της σχεδόν από την αρχή της πορείας της- σε μπάσο και πλήκτρα στάθηκε ο πραγματικός στυλοβάτης του ήχου της, χειριζόμενος με αψεγάδιαστο τρόπο το ηλεκτρονικό μέρος και τα εφέ.
Η ίδια η Wolfe, ντυμένη ένα μαύρο χιτώνα, εξέπεμπε αβίαστα και πειστικότατα το ιδιαίτερο mystique που την περιβάλλει, όντας εξόχως λιτή και ουσιαστική στις κινήσεις της κι αποφεύγοντας περιττές υπερβολές. Όσον αφορά το light show, ήταν μια ολόκληρη επιστήμη από μόνο του και συνέβαλε αποφασιστικότατα στην όλη ατμόσφαιρα της βραδιάς. Η δε φωνή της, βρέθηκε σε απίθανη φόρμα, τραγουδώντας τα πάντα καμπάνα, δίχως να καταφεύγει σε τεχνάσματα για να καλύψει τυχόν ανεπάρκειες. Δικαίωσε έτσι, τις προσδοκίες μας από κάθε άποψη, τόσο ηχητικά και καλλιτεχνικά, όσο κι από άποψη σκηνικής παρουσίας, διαψεύδοντας ταυτόχρονα και πανηγυρικότατα τους κάθε λογής haters, που μιλούσαν για “κατασκευασμένο προϊόν”.
Είτε βρεθήκαμε λοιπόν στο Piraeus Academy περισσότερο για την περσόνα Chelsea Wolfe, είτε για το καθαρά μουσικό μέρος, το βέβαιο είναι ότι αποζημιωθήκαμε πλήρως, σε μια βραδιά η οποία σημαδεύτηκε από υποβλητική ατμόσφαιρα και “μεγάλες” συνθέσεις.
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Σούρσος
Φωτογραφίες: Καταστρόφος Αλέξανδρος
Comments
