Κυριακή 24 Ιουνίου. Μιλάνο.
Ακριβώς 3 μήνες πριν την εμφάνιση των Sons of Apollo στην Αθήνα και το Fuzz Club, σε μια πολύ όμορφη περιοχή του Μιλάνου, σε ένα τυπικό ιταλικό café απέναντι από το Teatro degli Αrcimbolidi, δύο τύποι οι οποίοι προσγειώθηκαν μόλις πριν 2,5 ώρες, απολαμβάνουν τον εσπρέσο τους και ξεγελούν την πείνα τους με pannini con prosciutto e mozzarella.
Γύρω τους, μερικοί progressiveαδες με Dream Theater Τshirts πίνουν μπύρες και περιμένουν να ανοίξουν οι πόρτες για το πρώτο headline show των Sons of Apollo στην Ευρώπη. Έχουν προηγηθεί δύο εμφανίσεις σε festivals, αλλά η σημερινή μέρα είναι ιστορική για την μπάντα και τους fans. Δεν είναι μικρό πράγμα να παραβρίσκεσαι στο πρώτο ever headline show ενός πραγματικού supergroup, σε Ευρωπαϊκό έδαφος!
Το θέατρο που δεσπόζει επιβλητικό απέναντί μας με τις σύγχρονες αρχιτεκτονικές του γραμμές, κατασκευάστηκε για να αντικαταστήσει την περίφημη Σκάλα του Μιλάνου όταν αυτή έκλεισε για ανακαίνιση, και αυτό από μόνο του σημαίνει πάρα πολλά (καλά ή κακά θα δείξει) για την σημερινή συναυλία. Σε λίγο, κι ενώ ο κόσμος αρχίζει να πυκνώνει γύρω μας, ένα SMS μας στέλνει να παραλάβουμε backstage passes και εισιτήρια για να συναντήσουμε παλιούς και νέους φίλους που σε λίγο καιρό θα ξαναδούμε στην Αθήνα. Απαραίτητη στάση στο merch booth και είσοδος στην ορχήστρα, για να καθίσουμε στη θέση μας. Ναι... περίπου 800 άτομα θα παρακολουθήσουν την συναυλία καθιστά (μέχρι να υπακούσουν τυφλά στο πρόσταγμα του Jeff Scott Soto κάπου στη μέση του set, και να χαθεί η μπάλα).
Τα φώτα σβήνουν και μπαίνει το intro: Intruder (Van Halen). Πανικός! Ένας - ένας, οι Γιοί του Απόλλωνα παίρνουν τις θέσεις τους και ξεκινούν την εισαγωγή του God of the Sun! Αποθέωση! Μπαίνει το κομμάτι... Δέος! Αυτό δε θα μπορούσε να είναι ένα κανονικό live review. Ποιος είμαι εγώ να μιλήσω για αυτούς τους τύπους εκεί πάνω και για αυτό που μας παρουσιάζουν; Με ποιο κριτήριο (και με τι) να το (συγ-)κρίνω; Είναι Progressive; Eίναι Hard Rock; Είναι Metal; Είναι όλα αυτά μαζί. Είναι πολύ καλή Μουσική, παιγμένη από καταπληκτικούς Μουσικούς. Είναι διασκεδαστικό. Είναι τεχνικό. Είναι εντυπωσιακό. Είναι σύγχρονο. Το θέμα σε αυτό το live δεν είναι ότι το κοινό διασκεδάζει αφάνταστα (όταν δεν μαζεύει τα σαγόνια του από το πάτωμα), αλλά πως η μπάντα το διασκεδάζει εξίσου (όταν δε μας καταρρακώνουν την ψυχολογία με αυτά που παίζουν).
O Jeff Scott Soto σε μεγάλη φόρμα, χαρισματικός τραγουδιστής και performer, περνάει από φόρμα σε φόρμα με μοναδική άνεση. Κατεβαίνει στο κοινό για το And The Cradle Will Rock των Van Halen (Jeff, μην το κάνεις αυτό στην Αθήνα, δε θα μπορέσεις να ξανανέβεις στο stage…), παίζει ένα είδος βόλεϊ με τις μπαγκέτες του Portnoy, αποθεώνει τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας μαζί μας. Ο Mike Portnoy είναι σε μεγάλα κέφια και είναι (όπως πάντα) τέλειος. Stage left, δίπλα στον «αδελφό» του, διασκεδάζει και μας διασκεδάζει, τραγουδάει, παίζει «παπάδες», παίζει μαζί μας. Ο Derek Sherinian γουστάρει αφάνταστα, γουστάρει τη μπάντα που έφτιαξε με τον «αδελφό» του, γουστάρει τρελά που είναι σε αυτή τη σκηνή. Κι εμείς το ίδιο. Ο Bumblefoot σίγουρα γεννήθηκε με (αυτήν την διπλή) κιθάρα στα χέρια, και ήρθε σε αυτόν τον πλανήτη για να παίζει κιθάρα, σε όλα τα μήκη και πλάτη του, χωρίς να χρειάζεται τάστα και άλλα τέτοια περιττά. Ο Billy Sheehan, αυτός είναι μάλλον εξωγήινος.
Σίγουρα όλοι μας έχουμε δει κάθε μέλος των SOA παλιότερα, είτε solo, είτε σε κάποιο από τα σχήματα που συμμετείχαν. Οι Del Fuvio Brothers μας έχουν τιμήσει ουκ ολίγες φορές. O Sherinian πρώτος, με τον Αlice Cooper 28 χρόνια πριν, ο Portnoy έχει περάσει από τα μέρη μας με τους Dream Theater (ποιος μπορεί να ξεχάσει το διπλό σετ τους στο Rockwave το 2000 ή εκείνο το διήμερο στο Ρόδον το 2002), και πιο πρόσφατα με τον Νeal Morse. Ο Bumblefoot, αυτή η μορφή, ήταν εδώ το 2006 με τους G’n’R. O Sheehan μας τίμησε πρώτη φορά το 1982 με τους UFO (ομολογώ δεν το θυμόμουν, απορώ πώς το θυμάται εκείνος) και με τον Steve Vai, ο Jeff με τους Soto, τους Talisman. Όλοι αυτοί όμως, μαζί, στο ίδιο σχήμα, όπως και να τους αποκαλέσουμε, All Star Band, Supergroup... είναι οι Sons of Apollo και είναι από τα καλύτερα live σχήματα εκεί έξω.
Tα highlights σε ένα show που περνάει με χαρακτηριστική ευκολία από το Psychotic Symphony στους Van Halen και τους Queen ως τους Dream Theater, είναι πάρα πολλά. Θα τα δείτε σε λίγες μέρες με τα μάτια σας και θα τα απαριθμήσουμε ίσως τότε, από κοντά. Low points; Ένα και μοναδικό. Ο ήχος... Τέτοια θέατρα, όσο πολυτελή και εντυπωσιακά, δεν έχουν φτιαχτεί για amplified ηλεκτρικό ήχο τέτοιας έντασης, αντίθετα είναι μελετημένα για να λειτουργούν ως «ηχεία» για ήχο όπερας, θεατρικών παραστάσεων και μιούζικαλ (copyright: Alex Politis). Αποτέλεσμα; ένας χαοτικός μπουκωμένος ήχος σε όλο το σετ που δεν μπορούσε να διορθωθεί με τίποτα.
Αν αυτό ήταν το πρώτο headline show των SOA μετά από μήνες, χωρίς πρόβα και με μύρια προβλήματα, σε ένα εντελώς ακατάλληλο (τελικά) venue, πώς άραγε θα είναι μετά από 3 μήνες περιοδείας, όταν θα έχουν ζεσταθεί για τα καλά και θα έρθουν στην Αθήνα, για να παίξουν σε έναν χώρο όπως το Fuzz που φημίζεται για τον ήχο του; Αν κρίνω από τις αντιδράσεις του (καθιστού) μιλανέζικου κοινού, το Fuzz, στις 24 Σεπτεμβρίου, λογικά θα αποχωριστεί πολύ νωρίς την οροφή του. Ας ελπίσουμε να μην βρέχει όπως τώρα, που γράφονται αυτές οι γραμμές.
Setlist:
God of the Sun, Signs of the Time, Divine Addiction, Just Let Me Breathe
(Dream Theater), Labyrinth, Billy Sheehan Solo, Lost in Oblivion,
The Prophet's Song / Save Me (Queen – JSS Solo), Alive,
The Pink Panther Theme, Opus Maximus, Figaro's Whore, Derek Sherinian Solo, Lines in the Sand (Dream Theater)
Encore: Bumblefoot Solo, And the Cradle Will Rock (Van Halen), Coming Home
Για το Rock Overdose,
Γιώργος Ιωάννου
Comments
