Η δεύτερη official μέρα του φεστιβάλ ξεκίνησε επίσης νωρίς, κλασσικά στην ίδια ώρα με άλλες τρεις μπάντες που κέρδισαν στο διαγωνισμό της CU να ανοίγουν τη μέρα στο ομώνυμο stage. Οι Bard Noir, οι εκ των αγαπημένων Ιωαννίνων Schizodolls και οι Felony Case μας ξεσήκωσαν και μας έβαλαν σε όμορφο κλίμα από νωρίς, με τους τελευταίους να είναι οι νικητές του διαγωνισμού και το απέδειξαν με τον καλύτερο τρόπο, αποσπώντας θερμό χειροκρότημα από το κοινό.
Στη συνέχεια, τη σκυτάλη πήραν οι αγαπημένοι Fuel Eater από την Πάτρα. Αγνό heavy rock, με ριφφάρες και ωραίο ρυθμό, τα παιδιά ενώ είχαν το δικό τους «φαν κλαμπ» από κάτω, σίγουρα κατάφεραν να κερδίσουν νέους οπαδούς. Πολλή όρεξη πάρα την ώρα που ήταν μόλις λίγο πριν τις 4 και τον ήλιο που έκαιγε για τα καλά, οι Fuel Eater τα έσπασαν μέχρι το τελευταίο λεπτό τους στη σκηνή.
Και ενώ στη CU σκηνή δόθηκε συνέχεια με dance battles, στις 17:00 δόθηκε πρόσβαση και στον υπόλοιπο χώρο του φεστιβαλ, με τους Baildsa να είναι οι πρώτοι που εμφανίστηκαν στη μπλε σκηνή. Σε ρυθμούς ska punk μας ξεσήκωσαν για αρκετή ώρα, έκαναν πολύ κόσμο να χορεύει και σίγουρα έδωσαν έναν παραπάνω λόγο να αρχίσει να ρέει η παγωμένη μπύρα, πέρα από τη ζεστη θερμοκρασία. Οι Baildsa μας έχουν πλέον συνηθίσει σε εξαιρετικές εμφανίσεις, και το live τους στα πλαίσια του Street Mode δεν αποτέλεσε φυσικά εξαίρεση.
Στη διπλανή σκηνή λίγο αργότερα, οι Green Lung ερχόμενοι από το Λονδίνο, βγήκαν στην ώρα τους, με αρκετό κόσμο από κάτω να φαίνεται πως τους περίμενε υπομονετικά. Και γιατί όχι άλλωστε, αφού πρόκειται για μπαντάρα. Μία μελωδική μίξη από stoner hard rock και ψυχεδελικά, occult στοιχεία χαρακτηρίζει πλήρως τον ήχο της μπάντας, ενώ το κοινό ήταν ιδιαίτερα ζεστό, χτυπιόταν ασταμάτητα στους ρυθμούς της μπάντας και πραγματικά απολάμβανε μια επαγγελματική, άψογη εμφάνιση. Όταν ακούστηκε το “Let The Devil In” ο ενθουσιασμός του κοινού έφτασε στο peak του και πολλά devil’s horns έκαναν την εμφάνισή τους, ενώ στο εξίσου σατανιάρικο “Lady Lucifer”, δεν έλειψαν τα sing-alongs. Το “Woodland Rites” είναι το πρώτο άλμπουμ των Green Lung και ήδη φαίνεται το βάθος και η ωριμότητα στο τρόπο που γράφουν, πράγμα που με κάνει να αναρωτιέμαι τι μπορεί ακολουθήσει στην συνέχεια, μιας και έχουν παρουσιάσει μία τόσο ωραία δουλειά έχοντας παρουσία μόλις δύο χρόνων στο χώρο. Ένα άλμπουμ που συστήνεται ανεπιφύλακτα για κάθε λάτρη του είδους. Οι Green Lung ήταν από τα highlights, αν όχι η καλύτερη συναυλία της δεύτερης ημέρας. Ελπίζουμε να τους ξαναδούμε σύντομα στη χώρα μας!
Έπειτα στο CU stage βγήκαν οι Despite Everything, μια μπάντα από την Αθήνα, με punk rock ήχο και πολλή ενέργεια. Παρόλο που η συναυλία ήταν νωρίς η προσέλευση ήταν μεγάλη και κυρίως ήταν δικό τους φανατικό κοινό που χόρευε και τραγουδούσε μαζί τους. Ήμουν και εγώ μια από αυτούς! Παίξανε πολλά από τα αγαπημένα μας κομμάτια όπως το “Joke’s On Us” και το “Pardon My Negativity”. Το ότι δεν πτοήθηκαν από την μικρή σκηνή ήταν εμφανές καθώς η ενέργειά τους ήταν ατέλειωτη, ξεσηκωτική και έκανε όλο και περισσότερο κόσμο να θέλει να δει ποιοι κάνουν τόσο γαμάτη φασαρία στην είσοδο του festival. Και αυτό, αν με ρωτάτε, είναι απόλυτα λογικό καθώς άνθρωποι που ήταν εμφανές πως δεν ήξεραν την μουσική τους έγιναν ένα με τους fans της μπάντας σηκώνοντας και αυτοί ψηλά την σφιχτή γροθιά τους. Και φυσικά στο τελευταίο κομμάτι “Inbetweeners“ δεν έλειψε το moshpit κλείνοντας έτσι το πρόγραμμα το οποίο όλοι θέλαμε να συνεχιστεί λιγάκι ακόμα. Λίγο ακόμα βρε παιδιάα! Συνολικά το χορταστικό σετ 11 κομματιών περιελάμβανε τα: “Between a Rock and a Hard Place”, “Flood in Flood out”, “That Sinking Feeling”, “Grey Desolation”, “Dead Weight”, “Joke’s On Us”, “Ink Skattered”, “If You’re Going Through Hell”, “Roads Unfold”, “Pardon My Negativity” και “Inbetweeners”.
Ταυτόχρονα με τους Despite Everything, στο μπλε stage λίγο πιο πέρα, μάγευαν λαό οι Deaf Radio. H ελληνική μπάντα που το τελευταίο διάστημα συζητιέται περισσότερο απο οποιαδήποτε άλλη, απέδειξε το γιατί, χαρίζοντας μας ένα φοβερο show. Τα decibel στο τέρμα με τα ηχεία να τρίζουν, ο κόσμος να απέξω, και βασανιστικά όμορφα riffs πλημμύρισαν την ατμόσφαιρα, με το μοναδικό desert heavy rock των Deaf Radio να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Απλοί και λιτοί πάνω στη σκηνή, όμως τόσο δυνατοί και καθηλωτικοί. Πραγματικά, τα παιδιά τα έδωσαν όλα και για άλλη μια φορά ήταν άψογοι. Σίγουρα ένα από τα πιο πολλά υποσχόμενα σχήματα της χώρας μας.
Επόμενη στάση, το Red Stage, όπου οι fans της hip hop/rap σκηνής απόλαυσαν τους Social Waste, ενώ λίγο αργότερα στην ίδια σκηνή εμφανίστηκαν οι Dwarves. Το πόσο μπαντάρα είναι οι “νάνοι”, επιτρέψτε μου να σας δώσω να το καταλάβετε με ένα σκηνικό που μου συνέβη. Κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, και ενώ όλα κυλούσαν ομαλά στις εξωτερικές σκηνές, στην αποθήκη Β όπου λάμβαναν χώρα κατά κόρον rap και hip hop σχήματα γινόταν ένας χαμός. Μεγάλα ονόματα της εγχώριας σκηνής είχαν προγραμματισμένες εμφανίσεις εκεί, με αποτέλεσμα φυσικά η προσέλευση των οπαδών του χώρου να είναι τεράστια. Iratus, Μικρός Κλέφτης, Τζαμάλ και Joker/Two Face παίζαν μέσα, και είχε τόσο πολύ κόσμο που η αποθήκη είχε γεμίσει ασφυκτικά, έτσι ώστε, κυριολεκτικά, δε χωρούσε άλλα ατομα. Το αποτέλεσμα; Πολλοί fans των acts αυτών έμειναν δυστυχώς απ’ έξω. Δυστυχώς από τη μια που δεν μπόρεσαν να απολαύσουν τα αγαπημένα τους hip hop σχήματα, ευτυχώς όμως που τους δόθηκε η ευκαιρία να απολαύσουν και κάτι άλλο, όπς στη συγκεκριμένη περίπτωση τους Dwarves. Τι καλύτερο απ’ το να ακούς πόσο τα σπάνε αυτοί οι πάνκηδες στη σκηνή, από άτομα που ακούνε εντελώς άλλο είδος μουσικής. Ορίστε λοιπόν, τόσο μπαντάρα είναι οι Dwarves.
Αργότερα, απολαύσαμε τους Che Sudaka, σε ξεσηκωτικούς ska punk/reggae κολομβιάνικους ρυθμούς και το Death Electric band του μοναδικού Nick Oliveri, γνωστό σε όλους μας από τους Kyuss και τους Queens Of The Stone Age. Εξαιρετική εμφάνιση απ’ ολόκληρο το σχήμα, ωστόσο παραπάνω συγχαρητήρια ανήκουν στον απίστευτα ταλαντούχο και ακούραστο Nick Oliveri, που σαν να μην έφτανε η δυναμική του εμφάνιση με τη μπάντα του, λίγο νωρίτερα είχε εμφανιστεί και με τους Dwarves, ροκάροντας ασταμάτητα. Στις 22:15 βγήκε ένα από τα μακροβιότερα και σημαντικότερα hip-hop σχήματα. Ο λόγος για τους Σουηδούς Looptroop Rockers, οι οποίοι βραβεύτηκαν από το Σουηδικό “Hall Of Fame”, έρχονται πιο τρελαμένοι από ποτέ για να απογειώσουν το φετινό festival. Ο Promoe, o Supreme, o Dj Embee και ο Cos M.I.C , ένα group γεμάτο ενέργεια και τρέλα πρόσφερε απλόχερα αφορμές για χορό μέχρι τελικής πτώσεως. Με στίχους όπως “graffiti won’t die/Because walls don’t lie” είναι εδώ για να θυμίσουν ότι το αληθινό hip hop και η κουλτούρα του δεν πεθαίνουν και συνεχίζουν να τρελαίνουν τον κόσμο με ζωντανό παράδειγμα το live του Σαββάτου, της day 2 του Street Mode Festival 2019. Έτσι για σχεδόν μία ώρα το κοινό χόρευε και γούσταρε με τις λούπες και τις ρίμες του σχήματος.
Η ώρα πλησίαζε 11 και όλοι οι Street Moders ήταν σχεδόν έτοιμοι για το πάρτυ το οποίο θα ξεκινούσε το punk κουαρτέτο από την Αθήνα. Οι Βότκες παιδιά! Το όνομα των Vodka Juniors είναι συνυφασμένο με την έννοια του festival και όχι μόνο, βγήκαν στο stage του Street Mode Festival και μαζί με την ενέργειά τους ξεχύθηκαν και οι “φουσκωτές τρέλες “που κυκλοφορούσαν εδώ και εκεί κατά την διάρκεια της συναυλίας. Κάθε τραγούδι που παίζανε ήταν και ένας ακόμη λόγος για περισσότερο χορό. Χαρακτηριστικά τραγούδια ήταν το “Walk With Me”, “Giants”, “Disconnected” και “Last Chance”. Η σκηνική τους παρουσία δυναμική, τα πάντα ακούγονταν στην σωστή ένταση και τα φώτα συνόδευαν το show στο μέγιστο. Αδιαμφισβήτητα μοναδική στιγμή του show ήταν το γεμάτο ένταση moshpit, σίγουρα το μεγαλύτερο που έχει γίνει ποτέ στα 11 χρόνια του Festival, που φανερώνει την παθολογική αγάπη του κοινού προς το συγκρότημα.
Η μεγάλη ώρα έφτασε και στην σκηνή ανέβηκαν οι The Rumjacks. Στις δώδεκα ακριβώς οι Αυστραλοί (με καταγωγή από Ιρλανδία και Σκωτία) εμφανίστηκαν στο Red Stage και το κοινό που είχε κατακλίσει το χώρο τους αποθέωσε. Όλοι περιμέναν με λαχτάρα να τους δουν, καθώς ο celtic ήχος είχε πάντα πιστό το ελληνικό κοινό με συναφή συγκροτήματα όπως Dropkick Murphys και Flogging Moly. Στο άκουσμα των “An Irish Pub Song”, “A Fistfull O’Roses” και “Uncle Tommy” ο κόσμος εκστασιάστηκε και χόρευε μανιωδώς τραγουδώντας ιρλανδέζικες μελωδίες. Αναμφίβολα, οι The Rumjacks, με την μοναδική σκηνική τους παρουσία και τον εξαιρετικό Punk rock/celtic folk ήχο τους, έχουν αποκτήσει πανάξια μία θέση στον πάνθεων των μεγαλύτερων συγκροτημάτων του είδους. Όπως είπε και ο Frankie McLaughlin, σκοπός του συγκροτήματος είναι να γιορτάζει μαζί με το κοινό και με αυτό ταυτίστηκε οποιοσδήποτε παρακολούθησε το live τους στο festival.
Ωστόσο, η ώρα ήταν ήδη περασμένες 1:30, και λόγω των αλλαγών που προκλήθηκαν από το πρόβλημα με την αποθήκη και τα hip hop acts (o Λόγος Τιμής μεταφέρθηκε σε εξωτερικό stage), το φεστιβάλ είχε δρόμο ακόμα. Χωρίς ωστόσο να φαίνεται να τον πτοεί στο ελάχιστο, ο Γιάννης Αγγελάκας ανέβηκε στη σκηνή γύρω στις 2 το βράδυ (!!) και για άλλη μια φορά χάρισε στους οπαδούς του μια κεφάτη, διασκεδαστική και πολύ ωραία συναυλία.
Την ίδια στιγμή όμως, και ενώ στην αποθήκη ο κόσμος είχε αραιώσει λόγω του περασμένου της ώρας αλλά και του σκηνικού νωρίτερα, την εμφάνιση τους έκαναν οι Moscow Death Brigade. To σχήμα από τη Ρωσία, με τα χαρακτηριστικά full-face και το ισχυρό πολιτικό τους μήνυμα, κατάφεραν να στήσουν μια φοβερή ατμόσφαιρα για όσους είχαν μείνει στην εσωτερική σκηνή. Με το γαμάτο ήχο τους που μπλέκει hip hop και rap με metal, punk και ηλεκτρονική μουσική, αποτέλεσαν σίγουρα ένα από τα καλύτερα acts της βραδιάς, και σίγουρα θα μείνει αξέχαστο σε όσους ήμασταν εκεί!
Την τυπικά τρίτη αλλά ουσιαστικά τέταρτη ημέρα του φεστιβάλ, άνοιξε το reggae σχήμα Kepe μαζί με τους stoner rockers από τη Θεσσαλονίκη, Bonzai. Οι τελευταίοι ήταν ένα πραγματικό δώρο για όσους μαζεύτηκαν νωρίς για να τους απολαύσουν, καθώς είχαν αστείρευτη ενέργεια πάνω στη σκηνή και προσέφεραν μία μοναδική συναυλία. Ένα εξίσου πολλά υποσχόμενο σχήμα στο χώρο της heavy rock/stoner σκηνής της χώρας μας, που ολοένα και μεγαλώνει, οι Bonzai είναι ένα συγκρότημα που έχει ακόμα πολλά να δώσει.
Στη συνέχεια, το κοινό χωρίστηκε στη μπλε και στη CU σκηνή προκειμένου να απολαύσει τους Oferta Especial και Nebula αντίστοιχα, που παίζαν την ίδια ώρα. Ska punk από τη μία και psychedelic/stoner rock από την άλλη, και οι δυο μπάντες έπαιξαν πολύ καλά και φρόντισαν να κρατήσουν όλων των ειδών τους οπαδούς ικανοποιημένους, και με το παραπάνω. Λίγο αργότερα, στην σκηνή "Νύμφη" εμφανίστηκε ο 12ος Πίθηκος και οι λάτρεις της rap σκηνής έκαναν και πάλι την εμφάνιση τους σημαντικά αισθητή. Πολύ καλή εμφάνιση και από τον 12ο, όπως άλλωστε μας έχει συνηθίσει. Ωστόσο, από τις στιγμές που ξεχώρισαν τόσο την Κυριακή, όσο και σε ολόκληρο το φεστιβάλ, δεν ήταν άλλη από την εμφάνιση των Warrior Soul. O φοβερός και τρομερός Kory Clarke είναι απλά φωνάρα και ένας εκπληκτικός καλλιτέχνης με rock n roll ψυχή. Οι Warrior Soul έπαιξαν δυνατό, αλήτικο rock n roll με μπόλικη δόση heavy metal, μας ξεσήκωσαν, έκαναν κεφάλια να φύγουν και ήταν πραγματικά on fire! Το ότι εμφανίστηκαν νωρίς στο πρόγραμμα δεν σταμάτησε τους φανατικούς οπαδούς τους απ' το να τα σπάσουν και μάλιστα κάποιοι έκαναν και πολλά χιλιόμετρα αποκλειστικά για την εμφάνιση των Αμερικανών. Σίγουρα ανταμείφθηκαν με το παραπάνω!
Λίγο πριν τις 8 βγήκαν στο blue stage οι Naxatras, που δεν έχουν πολύ καιρό που γύρισαν από την τελευταία περιοδεία τους στην οποία φτάσανε μέχρι την Αυστραλία. Η μπάντα με το μοναδικό hard psychedelic rock ήχο και τα rock, blues, funky, stoner στοιχεία σε συνδυασμό με την ανατολική μουσική απέσπασε μία ιδιαίτερη βράβευση. Ο τελευταίος τους δίσκος “Naxatras III” βραβεύτηκε σε διεθνή διαγωνισμό. Παίξανε περίπου σαράντα λεπτά σε ένα κατάμεστο Street Mode και διεγείρανε πλήρως τις αισθήσεις του κοινού με τον ψυχεδελικό τους ήχο επιβεβαιώνοντας με εμφατικό τρόπο την τεράστια δυναμική που έχουν αναπτύξει μέσα στα λίγα χρόνια της ύπαρξης τους. Παρόλα αυτά κάτι που θα ήθελα να δω, μιας και ήταν η πρώτη μου επαφή με την μπάντα σε live, είναι περισσότερη ένταση και ενέργεια από του τρεις μουσικούς. Ίσως κάποιο πιο δυναμικό κομμάτι ώστε και η σκηνική παρουσία να είναι εντονότερη. Αυτό όμως θαρρώ είναι κυρίως θέμα εμπειρίας, οπότε αναμένουμε το επόμενο live. Η setlist τους περιελάμβανε τα: "Sun Is Burning", "On The Silver Line", "Waves", "Garden Of The Senses", "I Am The Beyonder", "The Great Attractor".
Την ίδια στιγμή με τους Naxatras, στη σκηνή CU οι εκπληκτικοί Raketkanon απλά τα έσπαγαν. Όσοι επέλεξαν να δουν Raketkanon αντί για Naxatras, και no offense εδώ, σίγουρα βγήκαν κερδισμένοι με μια απίστευτη εμπειρία. Οι Raketkanon είναι ένα σχήμα που δε συναντάς συχνά. Ο ήχος τους, δύσκολα κατανέμεται κάτω από οποιοδήποτε sub-genre, είναι μια κατηγορία από μόνοι τους και κάτι το περίεργα μοναδικό. Η μπάντα, που αποτελείται από τέσσερα μέλη σε φωνή, κιθάρα, drums και μπάσο/synths, παντρεύει noise, rock, punk και experimental ηλεκτρονική μουσική και το αποτέλεσμα είναι απλός χαμός. Μουσική χωρίς όρια και μια μπάντα πραγματικά ασταμάτητη, με απίστευτη ενέργεια, φοβερή παρουσία και καθηλωτικους ήχους στα synths, τρελά breakdowns και σε γενικές γραμμές μία πανδαισία όλων αυτών των στοιχείων που αποτελούν ένα εκκεντρικό show που δύσκολα ξεχνιέται. Με λίγα λόγια, από τις καλύτερες εμφανίσεις στο φετινό Street Mode!
Λίγη ώρα μετά βέβαια, το σκηνικό άλλαξε εντελώς με τους Χατζηφραγκέτα να επιστρέφουν στη σκηνή του Street Mode. Λίγο μετά τις 20:30 ανέβηκαν στο "Νύμφη" stage και με όπλο το ιδιαίτερο χιούμορ τους και την εκλεπτυσμένη σύνδεση διαφόρων μουσικών ειδών ξεσήκωσαν αρκετό κόσμο. Το φανατικό κοινό τους τραγουδούσε και χόρευε ακούραστα μαζί τους δημιουργώντας την αίσθηση ενός ξέφρενου πάρτυ. Όλοι, από τρελαμένους πιτσιρικάδες μέχρι και πενηντάρηδες που βρίσκονταν εκεί για δικούς τους λόγους “ίσως και ταξικούς” τραγουδήσανε αγαπημένα κομμάτια όπως “Όλα Μια Χαρά”, “Αμοργός 2005”, “Λιώνω”, “Η Μπαλάντα Της Βλαμμένης”, “Πάμε Πετράλωνα” και το “Εντάξει Κική”. Οι Χατζηφραγκέτα ήταν full-band, όπως άλλωστε το συνηθίζουν τα τελευταία χρόνια και παίξανε τα περισσότερα “σουξέ” τους. Τις μπαλάντες και τα hip hop κομμάτια του Χάτζη με ένα πιο groovy τρόπο. Κάπως έτσι κύλισε το live του σχήματος με αρκετή επικοινωνία και ικανοποίηση για όλα τα γούστα αφού γεφυρώνουν παραδοσιακά, παλιά λαϊκά και ρεμπέτικα κομμάτια. Με θέματα καθημερινά, προσωπικά, οικογενειακά και ερωτικές απογοητεύσεις από καπιταλίστριες. Γι’αυτό και χρήζουν της αγάπης και της ανταπόκρισης του κοινού χωρίς διαφημιστικά τρικ.
Οι Sir James και King Johnny είναι οι πρωταγωνιστές της μυστηριώδους κολεκτίβας L’eνtourloop. Οι “παππούδες” από την Γαλλία λίγο μετά τις 9 και το κοινό ενθουσιάστηκε. Μαζί με τον Mc Troy Berkley και τον φίλο του σχήματος Skarra Mucci έδιναν τον ρυθμό ξεσηκώνοντας τον φεστιβαλικό χώρο. Ο ήχος τους που βασίζεται στην σύντηξη reggea και Hip hop ήταν αρκετός για να χορεύουν όλοι σαν παλαβοί και η ένταση που έβγαινε προς τα έξω μεταδιδόταν σαν ζωντανό κύμα που έφερνε μεγάλη δόση ενέργειας και μοναδικό ήχο. Στο άκουσμα των πιο γνωστών remixes όπως “Back In Town” και το “Burn Dem Down” επικρατούσε κυριολεκτικά πανικός αφού τα δείγματα της vintage γαλλικής αφής στην μουσική τους μας έκαναν να νιώθουμε ότι ταξιδεύουμε στην Γαλλία. Την εμφάνισή τους ολοκλήρωσαν παίζοντας το κομμάτι “Dreader Than Dread”, πάνω στο οποίο χτίστηκε η φήμη τους, όλοι χόρευαν και τραγουδούσαν το διάσημο beat. Εκπληκτική εμφάνιση, αφήσανε τις καλύτερες εντυπώσεις σε όλοι του κόσμου του Street Mode Festival.
Και η στιγμή που προσωπικά περίμενα περισσότερο από κάθε άλλη, ίσως ο κύριος λόγος που βρέθηκα στο φετινό Street Mode, οι απίστευτοι Νορβηγοί sailors Turbonegro, είναι γεγονός. Μέλη και φίλοι της Turbojudend από κάθε άκρη της Ελλάδας αλλά και του κόσμου επισκέφτηκαν το φετινό Street Mode μόνο και μόνο για αυτή την εμφάνιση των αγαπημένων Turbonegro και σίγουρα δεν απογοητεύτηκαν. Οι εκκεντρικοί Νορβηγοί άνοιξαν την συναυλία με το τραγούδι ύμνο "Age Of Pamparius", οι πρώτες φωτοβολίδες έκαναν την εμφάνιση τους, οι σημαίες της Turbojugend κυμμάτιζαν, και γενικότερα δημιουργήθηκε μια τρελή και υπέροχη ατμόσφαιρα, που μόνο να απολαύσεις μπορούσες, είτε ήσουν εξοικιωμένος με το τι εστί Turbonegro, είτε όχι. Ακούσαμε πολλά αγαπημένα, όπως "Hurry Up and Die", "City Of Satan" στο οποίο έκαναν μια πανέμορφη εισαγωγή με το "Bohemian Rhapsody" των Queen, "All My Friends Are Dead" και "Get It On". Δεν έλειψαν νέα κομμάτια από τον τελευταίο τους δίσκο "Rock n Roll Machine", όπως το "Hot For Nietzsche", ενώ έκλεισαν με το κλασσικό και εξίσου αγαπημένο "I got Erection". Άντρας δεν είμαι αλλά μπορώ να φανταστώ ότι πολλοί το πάθανε κατά τη διάρκεια του live, αφού οι Turbonegro τα ισοπέδωσαν όλα. You Gotta Fight for your Right to Party μας τραγουδήσαν για το κλείσιμο, μαζί με τα respects όλων μας στους Beastie Boys. Το μόνο μειονέκτημα, ότι θέλαμε παραπάνω! Οι Turbonegro τα σπάσανε, ήταν επαγγελματίες και μας χάρισαν απίστευτες στιγμές! Love Deathpunk/Hate Racism!
Την ίδια ώρα με τους Turbonegro, παίζαν οι έλληνες rockers "Λευκή Συμφωνία" και απ' ότι μάθαμε ήταν πολύ καλοί, ωστόσο εμείς προλάβαμε να δούμε τους αμέσως επόμενους Dubioza Kolektiv στο red stage. Άλλη μια ska punk μπαντα με έντονο το balkan στοιχείο, μιας και είναι από Βοσνία, αν θυμάμαι καλά. Το συγκεκριμένο σχήμα τολμώ να πω πως ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μένα, καθώς δεν είχα καμία επαφή πριν το live τους. Δεν είμαι και φαν του συγκεκριμένου είδους, ωστόσο μου είναι αδύνατο να αρνηθώ πως οι Dubioza Kolektiv κάνανε καλή δουλειά ξεσηκώνοντας σχεδόν όλο τον κόσμο που είχε απομείνει και στήνοντας ένα τρελό πανηγύρι. Πολύς χορός και πολύ καλή επικοινωνία της μπάντας με το κοινό, αφού οι ίδιοι ήξεραν ολόκληρες εκφράσεις στη γλώσσα μας, και μάλιστα πολύ καλά. Σίγουρα η εμφάνιση τους ήταν μια από τις πιο κεφάτες του φεστιβάλ.
Τέλος, λίγο μετά τα μεσάνυχτα εμφανίστηκε στη σκηνή το reggae/soul σχήμα Max Romeo. Έτσι, η αυλαία έκλεισε με ευχάριστο τρόπο, τόσο για τους οπαδούς του συγκεκριμένου είδους, όσο και για όλους τους υπόλοιπους, που απλά έμειναν για να απολαύσουν τη βραδιά. Το φετινό Street Mode τα είχε όλα, ήταν μία απίστευτη εμπειρία, ένα τρελό παρτυ με ωραίες μουσικές και παρέες. Ανανεώνουμε λοιπόν το ραντεβού μας για του χρόνου, στη δωδέκατη χρονιά του!
Για το RockOverdose,
Κείμενο: Mary ThePen, Σοφία Ντούσκα
Φωτογραφίες: Mary ThePen, Vfor5
Comments
