3η φορά για μένα προσωπικά στο Gagarin τις τελευταίες μέρες και μετά τις συναυλίες των αδελφών Cavalera και των High On Fire, αυτή τη φορά είχαμε ίσως τη μάζωξη που όλοι περιμένανε εδώ και πολλούς μήνες. Την 3η ολόκληρη εμφάνιση των μεγάλων Testament στην Ελλάδα (διότι η τελευταία φορά που ήρθανε το 2009 σε φεστιβάλ και μάλιστα παίζοντας κάτω από τους Blind Guardian μόνο ως αστειότητα μπορεί να χαρακτηριστεί, άσχετα αν το γκρουπ είχε παίξει καλά). Πέρασαν 7μιση περίπου χρόνια από όταν τους είδαμε τελευταία φορά και με το συγκρότημα να έχει κυκλοφορήσει το ''Βrotherhood Of The Snake'' το οποίο το κοινό έχει αγκαλιάσει δεόντως. Τη συναυλία άνοιξαν δύο εγχώρια σχήματα που τυχαίνουν μεγάλης εκτίμησης για τη στάση τους όλα αυτά τα χρόνια. Οι Karma Violens ανεβαίνουν στις 8 ακριβώς και για μισή ωρίτσα περίπου κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα σε κάθε τους εμφάνιση.
Με τη γκρούβα του ήχου τους και τα 2 φοβερά τους άλμπουμ ''Dormancy'' και ''Skin Of Existence'' στο πλευρό, αρχίζουν να παίζουν αλλά δυστυχώς ο ήχος τους απαύτωσε άσχημα, ο χειρότερος ήχος που τους έχω δει να παίζουν. Κρίμα για τα παιδιά γιατί είναι από τις πλέον αγαπημένες μου μπάντες της σκηνής μας, αλλά δε φάνηκε να τους πτοεί το γεγονός και τα δώσανε όλα παρά κάποια σημάδια αμηχανίας που μπορούσαν να διακρίνουν έμπειρα μάτια (όχι απαραίτητα τα δικά μου,γενικά μιλάμε). Παίξανε σύνολο 7 κομμάτια αν μέτρησα σωστά με τα 2 τελευταία να είναι νέα, αλλά δε μπορώ να πω ότι μπόρεσα να βγάλω κάποιο ασφαλές συμπέρασμα, εν ολίγοις είναι κρίμα για τέτοιο συγκρότημα να παίζει με τέτοιο ήχο, και με τόσο λίγο κόσμο στην αρχή της συναυλίας, πράγμα το οποίο οριακά έφτιαξε την ώρα που παίζανε.
Αποχωρώντας με το κεφάλι ψηλά, αφήνουν τη θέση τους στους Convixion οι οποίοι ξεκινάνε κι αυτοί χωρίς πολλά πολλά και παίρνουν τον σαφώς περισσότερο σε σχέση με πριν με το μέρος τους κατευθείαν, ενώ εγώ προσπαθώ να κρατήσω το χαμόγελο μου βλέποντας το φίλο μου το Χρηστάρα να θρασάρει χωρίς έλεος με το υπόλοιπο συγκρότημα. Το κοινό σαφώς πιο εξοικειωμένο με τον ήχο τους σε σχέση με τους Karma Violens, συμμετέχει πιο ενεργά και έχουμε επίσημα thrash party μέσα στο Gagarin. Το συγκρότημα είναι γνωστό στο να παίζει πάντα στο όριο όλα ή τίποτα, καταλήγοντας πάντα να τα δίνουν όλα. Αφενός είχαν καλύτερο ήχο σε σχέση με πριν, αφετέρου παρέμενε σε χαμηλά επίπεδα. Η εμφάνιση τους ήταν αρκετά δυναμική όπως τους έχω συνηθίσει και κερασάκι στην τούρτα η διασκευή στους Καναδούς speed ήρωες Exciter παίζοντας το ''Violence And Force''. Αξιότατοι και πανέτοιμοι σαν από καιρό, απέδειξαν γιατί τους έχει αδυναμία το thrash κοινό της χώρας.
Ακριβώς στις 10 παρά τέταρτο, κάνουν την εμφάνιση τους οι Testament. Η θέα της dream team των Billy, Peterson, Skolnick, Digiorgio και Hoglan είναι ικανή από μόνη της να φέρει τον κόσμο σε ντελίριο. Χωρίς να χρονοτριβήσουν ιδιαίτερα, οι 5 παιχταράδες ξεκινάνε με το ομώνυμο κομμάτι από το τελευταίο τους άλμπουμ και ήδη ο Hoglan έχει αρχίσει να πυροβολεί κατά ριπάς χωρίς οίκτο (ήταν κι ο μόνος που ακούστηκε άψογα όλο αυτό το βράδυ). Με τον ήχο να'ναι προβληματικός, οι κιθάρες πολύ μπουκωμένες (για σόλο ούτε λόγος), ο Digiorgio χαμένος στο μπούκωμα και ευτυχώς ο Chuck Billy είναι σε κέφια και προσπαθεί να ξεσηκώσει το κοινό, με το ''Rise Up'' από το ''Dark Roots Of Earth'' να παίρνει σειρά με τον μεγαλόσωμο φρόντμαν να φωνάζει ''Rise Up'' και το κοινό να απαντάει ''War''. Eυτυχώς αρχίζει να ακούγεται ο Skolnick λίγο καλύτερα, οι ρυθμικές κρατάνε σε όγκο αλλά η βαβούρα υπάρχει. ''The Pale King'' για τη συνέχεια, άλλο ένα από τα όμορφα καινούργια κομμάτια τους με το συγκρότημα όσο περνάει η ώρα να πατάει πιο γερά στα πόδια του και τον κόσμο τρισευτυχισμένο, η προσέλευση αγγίζει τα όρια της φρενίτιδας και αυτό που ακολουθεί με τη δυάδα ''Disciples Of The Watch'' (κακώς το παίξανε τόσο νωρίς, μια ζωή έκλεινε τις συναυλίες τους, 1ο μείον) και ''The New Order'' να βάζει φωτιά στο κλαμπ. Ο κόσμος πλέον έχει ξεφύγει και το χαμόγελο του Ινδιάνου είναι όλα τα λεφτά (ο οποίος δίνει και το χέρι σε όποιον κάνει crowd surfing, σεβασμός και υπόκλιση).
Με τσίτα τα γκάζια, έχουμε το ομώνυμο κομμάτι του ''Practice What You Preach'' το οποίο ευτυχώς ποτέ δεν έχει χάσει τη θέση του στο σετ και τον υποφαινόμενο να αφήνει το πόστο του και να γίνει ένα με το πιτ κάνοντας crowd surfing. Φοβερή εμπειρία και τα πράγματα ηχητικά φτιάχνουν σε υποφερτό σημείο (αλλά όχι αντάξιο του ονόματος τους). Ακολουθεί άλλο ομότιτλο κομμάτι από δίσκο τους, αυτή τη φορά το ''Dark Roots Of Earth'' που με τον όγκο του δημιουργεί καταπονήσεις στους σβέρκους, μην ξεχνάμε ότι είναι η 1η επαφή του Ελληνικού κοινού και με αυτό το δίσκο συναυλιακά, από το 2009 είχαν να έρθουν όπως προείπα. Συνέχεια με το ''Stronghold'' που είναι και το τελευταίο καινούργιο κομμάτι που ακούγεται με τις κιθάρες να ακούγονται ξυραφένιες και τα μέλη του γκρουπ να παίζουν με το κοινό. Είναι προφανές εδώ πως όσοι και να περάσουν και να φύγουν από τη μπάντα, η δύναμη κρούσης έχει ονοματεπώνυμο: Αlex Skolnick! Κάνει τόσο μεγάλη διαφορά στις συνθέσεις τους που κρίνω σκόπιμο να το αναφέρω. Από κει και μετά, η συναυλία μετατράπηκε σε κόλαση. Αν το πρώτο της μισό ήταν αναγνωριστικό και χρειάστηκε μία άλφα προσαρμογή με τον κακό ήχο, με το μπάσιμο του ''The Preacher'' μεταφερόμαστε στα τέλη των '80s και στον καλύτερο δίσκο που βγάλανε ποτέ, το γιγάντιο ''The New Order'', που ευτυχώς είχε την τιμητική του καθώς στο καπάκι παίζουν το λατρεμένο ''Into The Pit'' που ακολουθείτε από το επίσης κλασσικό ''Over The Wall'', δηλαδή τα 2 κομμάτια που κάθε Testament οπαδός περιμένει να ακούσει σε συναυλία τους.
Οι λέξεις είναι φτωχές να περιγράψουν τι γίνεται μέσα στο κλαμπ, η Άγια Κλωτσοπατινάδα κυριαρχεί, ξύλο και της Μιχαλούς που λένε σε κάτι χωριά και γενικά είμαστε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα. Ματωμένα κούτελα κι άλλα ωραία τέτοια προσθέτουν σε ένα σκηνικό που κάνει το συγκρότημα να πάρει αρκετά τα πάνω του και ενώ αποχωρούν για ελάχιστα, έρχονται πίσω με την εισαγωγή του ''D.N.R. (Do Not Resuscitate)'' και τον κόσμο να ξαναξεφεύγει σε αντιδράσεις και το χαμόγελο στα χείλη όλων να είναι παραπάνω από ευδιάκριτο (εκτός από τον ξενέρωτο με το Gamma Ray μπλουζάκι δίπλα μου που απλά έστριβε το τσιγάρο του και έριξε μια κλεφτή ματιά στυλ τους κάνει και χάρη, ε ρε ξύλο που το θες...), ειδικά όταν με το τελείωμα του έχουμε την αρχιγκρουβιά που ακούει στο όνομα ''3 Days In Darkness'', την αντικειμενικά πιο μάγκικη στιγμή του σετ και τον Eric Peterson να τραβάει τον όγκο εκεί που δεν πάει (φοβερά υποτιμημένος κιθαρίστας, ποτέ δεν του αναγνωρίστηκε η συνεισφορά του σε όλο το είδος). Το ''Alone In The Dark'' χαροποιεί όλους τους ολντσκουλάδες και εκεί αρχίζει η στιγμή της αμηχανίας για το συγκρότημα (2ο μείον), καθώς ρωτάνε το κοινό τι θέλει να παίξουν. Ουρλιάζω για το ''Low'' τόσο που με ακούει ο ίδιος ο Chuck Billy λέγοντας ''Kι ο Gene θέλει να το παίξει αυτό'' (και γιατί δεν το παίξατε ρε αδερφέ και γύρισα χωρίς λαιμό σπίτι;) αλλά πέφτει στο κενό και τελικά το κοινό έχει να επιλέξει από το ''First Strike Is Deadly'' και το ''More Than Meets The Eye'' όπου με έκπληξη κι αλγεινή εντύπωση επιλέγεται το 2ο (τραγουδάρα μάγκες αλλά πάμε καλά, τίθεται περιθώριο επιλογής εδώ;) το οποίο κι εκτελείται άψογα. Σημειωτέων ότι δεν υπήρχε στο σετ και παίχτηκε αποκλειστικά για τους Αθηναίους μανιακούς με το κοινό να συμμετέχει συγκλονιστικά και τον Billy να λάμπει από χαρά.
Τέλος φτάνουμε στο ομώνυμο κομμάτι από το ''The Formation Of Damnation'' με το συγκρότημα να μας αφήνει έχοντας ξεχειλώσει λίγο το σετ για να φτάσει καθαρά τα 80-85' σε διάρκεια κι ενώ υπήρχε η αίσθηση ότι με τη συμμετοχή του κοινού θα είχαμε καναδυό ακόμα. Το συγκρότημα αφήνει τη σκηνή έχοντας κάνει μία επαγγελματική εμφάνιση που αποδεικνύει την εμπειρία τεσσάρων δεκαετιών στο παλμαρέ της μουσικής μας. Το γεγονός ότι έχουμε βρει μείον έγκειται στις απαιτήσεις που είχαμε ο καθένας ξεχωριστά. Κατανοώ την κούραση από συνεχείς συναυλίες, δεν είστε 25, είστε 55 περίπου αλλά το να μην ξέρετε αν και τι θα παίξετε δε σας πολυτιμάει, δείχνει ότι δεν είχατε και ξεκάθαρο πλάνο για τη συναυλία, φτάσαμε τα 80' με έξτρα κομμάτι που δεν ήταν να παιχτεί, συγνώμη αλλά είστε οι Testament, όχι οι Vader που παίζουν 80' έχοντας κομμάτια 2-3 λεπτών, κάντε την πράξη και δείτε την αναλογία. Με τέτοιους και τόσους δίσκους, ένα ''Souls Of Black'', ένα ''Electric Crown'' ή ένα ''Low'' για να καλύψεις όλη την ιστορία σου επιβάλλεται.
ΟΚ δώσανε ίσως μήνυμα με σχεδόν τίποτα από την επονομαζόμενη Testallica περίοδο που μπορώ να το σεβαστώ. Όμως όταν βλέπω τους High On Fire και τον Μatt Pike 9 μέρες πριν να παίζουν περισσότερο από σας (και με σπασμένο πλευρό παρακαλώ ο παιχταράς), ε δε μπορώ να μην το εκφράσω. Καταχτυπηθήκαμε, καραγουστάραμε, αλλά όλοι θέλαμε κι άλλο. Επίσης οι υπεύθυνοι τον συναυλιών ας κοιτάξουν λίγο τον ήχο γιατί αν είναι να σκάει 25άρια ο κόσμος, πάει κι ακούει τα κομμάτια σε κλαμπ. Αυτά τα ολίγα με κάτι ψιλά παραπονάκια στο τέλος, καλό είναι να τους ξαναφέρετε σε 1-2 χρόνια μια και ο κόσμος διψάει να τους (ξανά)βλέπει και να παίξουν με ήχο άξιο της βαριάς κληρονομιάς τους. Αυτό που μου μένει ως θετικότερη εντύπωση είναι η ακμαιότητα του ανθρώπου που έφτυσε τον καρκίνο στα μούτρα. Chuck Billy, υποκλίνομαι στη δύναμη της θέλησης σου και για κάθε φορά που είπα ''δε μπορώ'' στη ζωή μου, ζητάω συγνώμη από ανθρώπους όπως εσύ! Παίρνοντας ως δεδομένο ότι την 1η τους εμφάνιση το 2000 δε θα τη φτάσουν ακόμα κι αν έρθουν 100 φορές, αδημονώ να τους ξαναδώ με καλύτερες συνθήκες, μέχρι τότε θα έχω βάλει το σβέρκο μου στη θέση τους και την επόμενη φορά, υπόσχομαι να μην κάτσω τόσο φρόνιμος όσο αυτή τη φορά.
Για το Rock Overdose,
Δημήτρης Αλόρας
Φωτογραφίες: Γιάννης Λιβανός https://www.facebook.com/JohnMetalmanPhotography/
Comments
