Σκοπός του παρακάτω αφιερώματος είναι να αναδείξει το μεγαλείο της διαφορετικότητας που είχαν εξ'αρχής οι ξεχωριστοί, ανεπανάληπτοι και όπως αποδείχτηκε στην πορεία, πρωτοπόροι Skyclad. Η ιστορία των Ουρανοντυμένων ξεκινάει το 1990 όταν και ιδρύονται από τον πρώην τραγουδιστή των ΜΕΓΑΛΩΝ Sabbat, Martin Walkyier και τον κιθαρίστα των Satan και Pariah, Steve Ramsey. O Walkyier άφησε τους Sabbat ύστερα από έντονη διαφωνία με τον κιθαρίστα Andy Sneap (ο γνωστός εκπληκτικός παραγωγός, υπεύθυνος για πολλά από τα καλύτερα σε ήχο άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία 20+ χρόνια). Η διαφωνία ήταν καθαρά μουσικής φύσεως, έτσι ο Walkyier με τον Ramsey ξεκίνησαν με σκοπό να δημιουργήσουν την υπέρτατη παγανιστική μεταλλική μπάντα όπως δήλωναν. Μάλιστα το αρχικό πλάνο ήταν να το τραβήξουν τόσο στα άκρα, ώστε να χρησιμοποιούν παραδοσιακά κοστούμια του Ρομπέν των Δασών, αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς, το όλο εγχείρημα απορρίφθηκε εν τη γεννέσει του. Με την προσχώρηση στο συγκρότημα του επίσης πρώην μέλους των Pariah, μπασίστα Graeme English και του ντράμερ Keith Baxter, ήρθαν σε συμφωνία με τη Γερμανική Noise Records και γρήγορα κυκλοφόρησαν το 1ο τους άλμπουμ ''The Wayward Sons Of Mother Earth''.
Ο δίσκος κυκλοφόρησε στις 17 Οκτωβρίου του 1991, και θεωρείται δικαίως ένας από τους πρώτους δίσκους folk metal, παρ΄ότι τα thrash στοιχεία είναι περισσότερα και πιό έντονα. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε στα Jacobs Studios στο Surrey της Αγγλίας με παραγωγούς το ίδιο το συγκρότημα και τον Kevin Ridley. Κρατήστε το όνομα, θα το βρούμε μπροστά μας αρκετές φορές. Ο δίσκος στην ουσία συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε ο Martin με τους Sabbat στα 2 πρώτα τους άλμπουμ (''History Of A Time To Come'' και ''Dreamweaver - Reflections Of Our Yesterdays'', ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ αμφότερα). Παγανιστικό τσιτωμένο thrash με αρκετή μελωδία, αλλά με περισσότερη ευελιξία στον ήχο, βιολιά να συνοδεύουν τις δίκασες και ακόμα πιό φλεγματικά φωνητικά από τον Walkyier, με τους στίχους τους να διδάσκει αφενώς μεν αρχαικά Αγγλικά, αφετέρου δε τι θα πεί στιχουργός με ΕΜΠΝΕΥΣΗ και ανιδιοτέλεια στο γράψιμο του, είναι πραγματικά απίστευτο πως θυμόταν να τραγουδάει αυτά τα πράγματα από τότε. Το άλμπουμ ανοίγει με το συγκλονιστικό ''Sky Beneath My Feet'' και κλείνει με το επιβλητικό και στοιχειωτικό ''Terminus'', ενώ ενδιάμεσα υπάρχουν ύμνοι όπως τα ''The Widdershins Jig'' (κομμάτι που όρισε ένα είδος ολόκληρο), ''Our Dying Island'' (ΜΟΝΟ ΘΡΑΣ!), το ποίημα-φόρος τιμής στη ''μητέρα'' Αγγλία (''Moongleam And Meadowsweet'', κόμματος, αλλά ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ ΡΕ ΑΔΕΡΦΕ; ΣΟΒΑΡΑ ΤΩΡΑ;) και φυσικά το ομότιτλο ''Skyclad''.
Το συγκεκριμένο κομμάτι μάλιστα περιέχει και την παγανιστική θεώρηση όλης τους της νοοτροπίας, καθώς Ουρανοντυμένος είναι αυτός ο οποίος στις παγανιστικές τελετές μεταφορικά ντύνεται μόνο από τον ουρανό, μιλάμε λοιπόν για τελετουργική γύμνια, κατά την οποία θεωρούν ότι η γύμνια τους είναι σημάδι ισότητας... Σημειωτέον ότι η Noise κυκλοφόρησε ένα split των Skyclad μαζί με τους Lemming Project, στο οποίο οι ήρωες μας συμμετείχαν με τα ''The Widdershins Jig'' και ''The Cradle Will Fall'' (για την ιστορία, οι Lemming Project ήταν Γερμανοί ντεθμεταλλάδες, που συμμετείχαν στο split με τα κομμάτια ''Dust'' και ''Zerfall'', αν ποτέ πετύχετε τα 2 άλμπουμ τους ''Extinction'' και ''Hate And Despise'', χτυπήστε αλύπητα και άφοβα). Χωρίς να χάσει καθόλου χρόνο, το συγκρότημα βγήκε σε περιοδεία με τους Overkill (στο ''Horrorscope'' παρακαλώ, ΚΟΛΑΣΗ) και στις τάξεις τους εντάχθηκαν η Fritha Jenkins σε πλήκτρα, μαντολίνο και βιολί φυσικά, όπως και ο κιθαρίστας Dave Pugh. Με τη σύνθεση αυτή, το συγκρότημα μέσα στο 1992 ηχογράφησε το ΕΡ ''Tracks From The Wilderness'', με τα νέα κομμάτια ''A Room Next Door'' και ''When All Else Fails'' να είναι καταπληκτικά, αλλά γενικά το ΕΡ να χαρακτηρίζεται από την αψεγάδιαστα καταπληκτική διασκευή στους ΤΕΡΑΣΤΙΟΥΣ Thin Lizzy, το κλασσικό ''Emerald'', το οποίο έγινε και βίντεο κλιπ. Συνοδευτικά υπάρχουν τρία κομμάτια ζωντανά ηχογραφημένα, τα ''The Declaration Of Indifference'', ''Spinning Jenny'' και ''Skyclad''.
Oι Skyclad πιό σίγουροι από ποτέ μέχρι εκείνο το σημείο, κάνουν την κίνηση-ματ με το 2ο τους άλμπουμ, το οποίο κυκλοφόρησε στις 8 Απριλίου 1992. Mόλις ένα εξάμηνο μετά το ντεμπούτο τους, οι Βρετανοί παραδίδουν ακόμα ένα δίσκο με έντονα τα thrash στοιχεία, αλλά ακόμα περισσότερα παραδοσιακά μέρη. Είναι κατά κάποιο τρόπο ο δίσκος μετάβαση του ήχου τους προς πιό folk μέλλον, αλλά με κομμάτια όπως τα ''A Broken Promised Land'' (που ανοίγει το δίσκο), το απίστευτο δίδυμο των ''Men Of Straw'' και ''R'Vannith'' και φυσικά το απερίγραπτο ''Spinning Jenny'' (κομμάτι για το οποίο αξίζει να έχετε όλη τη δισκογραφία τους, η χαρά της ζωής σε λιγότερο από 3'), ο δίσκος έδειξε ότι είχε ενέργεια και ευελιξία και οι οπαδοί πάθανε πλάκα. Σημείωση σε όσους έχουν το δίσκο σε σιντί: Πριν το ''Karmageddon (The Suffering Silence)'', υπάρχουν 32 δευτερόλεπτα που λειτουργούν σαν εισαγωγή και ενώ το άλμπουμ έχει 10 κομμάτια, το σιντάκι ''γράφει'' 11, δεν ξέρω αν ισχύει σε όλες τις εκδόσεις του, ξέρω ότι είναι αρχι-συλλεκτικό και μόνο γι'αυτή την ''ατέλεια''. Αποθεωτικές κριτικές από παντού όπως ήταν δίκαιο και αναμενόμενο, με το συγκρότημα να βρίσκεται σε τέτοιο μουσικό οίστρο και φορμαρισμένοι όσο δεν πάει, ξεκίνησαν την διαδικασία δημιουργίας του επόμενου δίσκου τους, ο οποίος είδε το φως του ήλιου στις 3 Ιουνίου του 1993.
Αφού πρώτα προηγήθηκε το single ''Thinking Allowed'' (το κομμάτι που ανοίγει το δίσκο και η 1η επαφή του υποφαινόμενου τότε με το συγκρότημα, που το κάνει άκρως ξεχωριστό σε μένα), με συνοδευτικά τα ''Τhe Cradle Will Fall'' και ''The Widdershins Jig'' σε ζωντανές εκτελέσεις), ήρθε η σειρά του ''Jonah's Ark'', του άλμπουμ που πλέον άφησε πίσω του οριστικά τις thrash καταβολές και εν πολλοίς διαμόρφωσε τον ήχο τους όπως τον ξέρουμε (μέχρι και) σήμερα, ενώ άλλαξε και το λογότυπο σε αυτό που είχε συνηθίσει ο περισσότερος κόσμος. Φοβερό το συγκεκριμένο κομμάτι που αναφέραμε, γυρίστηκε και σε βίντεο και έσπρωξε πολύ το δίσκο και το όνομα τους γενικά, ενώ συμπεριλήφθηκε και σε μία συλλογή της Noise που λεγόταν ''Melodic Metal Strikes Back'' (συλλεκτικότατο κομμάτι, συμπεριλαμβάνει και τα ''Last Before The Storm'' (Gamma Ray), ''Firestorm'' (Rage), ''My Decision'' (Conception) και ''Fight For Your Fame'' (Helicon), για να δείτε τι δίσκοι βγαίνανε τότε...). Ο δίσκος αν και ελαφρύτερος κάπως από τα 2 πρώτα αριστουργήματα, είχε ποιότητα και με κομμάτια όπως τα ''Schadenfreude'' (έπος) και τα συνεχόμενα στο δίσκο ''The Wickedest Man In The World'' και ''Earth Mother, Τhe Sun Αnd Τhe Furious Host'', δεν πέρασε απαρατήρητος από τους οπαδούς. Η μετάβαση του ήχου ολοκληρώθηκε με απόλυτη επιτυχία και το συγκρότημα σίγουρο και τολμηρό, κλείνει το άλμπουμ με το πανέμορφο ''It Wasn't Meant To End This Way'' που σου ηρεμεί την ψυχή και σε αιχμαλωτίζει στη μοναδικότητα του.
Επόμενο βήμα για τους Ουρανοντυμένους μία μεγάλη στιγμή στη δισκογραφία τους, ο για πολλούς οπαδούς τους και μή, καλύτερος, αγαπημένος, βαρύτερος και ότι άλλο κοσμητικό επίθετο σας βρίσκεται πρόχειρο τέλος πάντων... Το ημερολόγιο δείχνει 22 Μαρτίου 1994 (δώστε λίγο βάση σ'αυτές, σε λιγότερο από χρόνο βγάζανε αλμπουμάρες σαν ζεστά καρβέλια)... Ο 4ος δίσκος ''Prince Of The Poverty Line'' αποτελεί μία εννιαία ιστορία για την αστική παρακμή στη Βρετανία στην φαινομενική μετά-Μάργκαρετ Θάτσερ εποχή (πόσο δίκιο έχουν, άσχετα από πολιτική και λοιπές μαλακίες, μόνη της κράτησε ένα έθνος κάποτε και είχε βάλει τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι πολλών κοκκινομάγουλων Λάκηδων). Συγκλονιστικός δίσκος, όμοιο του οποίου δεν δημιούργησαν ξανά από τότε, όσο σκληρό κι αν ακούγεται για τους συμπαθέστατους φίλους μας. Παρά την αλλαγή στο βιολί και τα πλήκτρα, με την Cath Howell να παίρνει τη θέση της Fritha Jenkins, μάλλον αποδείχτηκε γουρλού, καθώς ο δίσκος φυσάει και σε παίρνει μαζί του προς πάσα κατεύθυνση. Μπορώ να το λήξω το θέμα γράφοντας ότι εδώ υπάρχει το ''Cardboard City'' και το ''Gammadion Seed'' (κομμάτια να καταστραφείς αμφότερα), αλλά ΠΡΕΠΕΙ να αναφέρω μεταξύ ίσων και τα ''Sins Of Emission'', ''A Bellyful Of Emptiness'' και το φοβερό έξτρα κομμάτι ''Brothers Beneath The Skin'', ενώ στην Αμερικάνικη έκδοση, κάποιες κασσέτες και κάποιες τζαζεμένες εκδόσεις γενικά, υπάρχουν τα 3 κομμάτια από το ΕΡ ''Tracks From The Wilderness'' ως έξτρα. Παραμένει μέχρι σήμερα το πλέον μοσχοπουλημένο άλμπουμ τους σύμφωνα με δηλώσεις του παραγωγού Kevin Ridley.
Μετά από αυτό το δίσκο, ο επόμενος ήταν καταδικασμένος να χάσει τη σύγκριση από τα αποδυτήρια, αλλά οι Skyclad όχι απλά δε μασάνε τη δεδομένη περίοδο, αλλά κάνουν και την κίνηση που τους αλλάζει και τελείως σαν συγκρότημα, συναυλιακά τουλάχιστον. Ελθέτω η τρισμέγιστη Georgina Biddle στο βιολί, για να βάλει φωτιά στις χορδές, στη θέση της Cath Howell. Ατραξιόν για το συγκρότημα, ενώ παικτικά ήθελε και συνεχίζει να θέλει κάτι κάφρους-γατάκια που το παίζουν ιστορία για δεκατιανό. 5ος δίσκος στις 24 Μαρτίου 1995 (σχεδόν ακριβώς 1 χρόνο από τον προηγούμενο) το ''The Silent Whales Of Lunar Sea'', δίσκος για τον οποίο το συγκρότημα παραδέχτηκε δημόσια ότι τον έκανε βιαστικά, ώστε να απαλλαχθεί από το συμβόλαιο με τη Noise, από την οποία προφανώς και δεν ήταν ευχαριστημένοι από την προώθηση και τη διανομή του υλικού τους. Ο τίτλος είναι μία φοβερή παράφραση που σε ελεύθερη μετάφραση με άκρως Αγγλική προφορά, βγάζει τη ρήση ''The Silent Wails Of Lunacy''. Ο κοντός ήταν μέγας εγκέφαλος, να μην τα ξαναλέμε. Βαρύ σε ήχο και όγκο άλμπουμ, αλλά αν το δούμε λίγο ψυχρά, μάλλον η λιγότερο καλή στιγμή τους ως τότε, δικαιολογημένα αν έγινε και βιαστικά όπως είπαν. Η Georgina πάντως το ανεβάζει επίπεδα με την απόδοση της, ενώ και τα ''Still Spinning Shrapnel'', ''Αrt Nazi'', ''Brimstone Ballet'' και ''Another Fine Mess'', είναι κομμάτια που πολλοί θα παρακαλούσαν να είχαν γράψει. Μετά το δίσκο οι Dave Pugh και Keith Baxter αποχώρησαν και το συγκρότημα συνέχισε ως κουαρτέτο.
Επειδή λοιπόν όπως είπαν οι ίδιοι, βιάστηκαν όταν κάνανε ένα χρόνο μεταξύ των δύο προηγούμενων άλμπουμ, είπαν να μην κακοσυνηθίσουν και ο 6ος τους δίσκος ''Irrational Anthems'' ήρθε στις 12 Φεβρουαρίου του 1996 (περίμενε, έχει και συνέχεια, μην ανοίγεις από τώρα το στόμα). Εκπληκτικά όμορφο άλμπουμ, με το στυλάκι τους να έχει πάει παραπέρα, με αέρα μετά τη συμφωνία με τη Massacre Records που τους έδωσε φτερά και πράγματι τους προωθούσε σωστά, ο δίσκος έγινε άμεσα αγαπητός στον κόσμο, τα πράγματα έγιναν ακόμα καλύτερα με το άκρως περιγραφικά σαρκαστικό κλιπάκι του εναρκτήριου ''Inequality Street'', και οι Skyclad απολάμβαναν σεβασμό και από κόσμο που μπορεί να μην ήταν οπαδός της μουσικής τους απαραίτητα, αλλά η συμπεριφορά τους χαιρετίζοταν ακόμα κι από οπαδούς της ακραίας μουσικής. ''The Wrong Song'', ''I Dubious'', ''Penny Dreadful'', ''History Lessens''... τι να πεί κανείς για σύνολο που περιέχει κι αυτά μεταξύ άλλων. Συμπεριλαμβάνεται και το γνωστό θέμα ''Sabre Dance'' του Αρμένιου συνθέτη Aram Khachaturian (1903-1978). Το πανέμορφο εξώφυλλο (όπως όλα όσα είχαν, αλλά αυτό χτύπησε μάτι με τη μία) και η συσκευασία σε ένα βελούδινο digipack έκαναν το δίσκο να πουλήσει αρκετά, ξέρω κόσμο που σκοτώνει για να το αποκτήσει πλέον (τέτοιες μαλακίες κάναμε όλοι, τα είχαμε μπροστά μας και ήμασταν ''έλα μωρέ, θα το πάρω άλλη φορά. Πάρε νά'χεις μαλάκα τώρα που δε θα το βρείς ούτε με αίτηση). Για την ιστορία, τύμπανα στο δίσκο έπαιξε ο Paul Smith.
Επειδή όμως κώλο δε βάζανε κάτω με τίποτα, μέσα στην ίδια χρονιά κυκλοφορούν και δεύτερο δίσκο, το 7ο στη σειρά με τίτλο ''Oui Avant-Garde á Chance'', ο φαινομενικά ακαταλαβίστικος Γαλλικός τίτλος του οποίου σημαίνει λογοπαιγνιακά ''We Haven't Got A Chance'' (έχω κοντό λέμε και είμαι ασάλιωτος, τι έφτιαξε πάλι το άτομο)... Ο δίσκος βγαίνει στις 12 Νοεμβρίου του ίδιου έτους (τώρα άνοιξε το στόμα και κλείσ'το όποτε θες μόλις συνέλθεις) και είναι αρκετά μαλακότερος στο σύνολο του από όσο τους είχαμε συνηθίσει. Περιέχει 8 δικά τους κομμάτια, από τα οποία ξεχωρίζουν άμεσα τα ''If I Die Laughing, It'll Be An Act Of God'' (τίτλος-μότο ζωής) και ''Great Blow For A Day Job'' (υπόκλιση!), 2 remix στα ''Bombed Out'' και ''Penny Dreadful'' και 2 διασκευάρες στα ''Come On Eileen'' (των Dexys Midnight Runners) και ''Master Race'' (των New Model Army, ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ και όρισμός της διασκευής). Τύμπανα παίζει πάλι ο Paul Smith στα κομμάτια 3, 6-8, 10-12, ενώ στα υπόλοιπα κομμάτια τύμπανα παίζει ο Paul A.T. Kinson - 1-2, 4-5, 9). Δε μπορώ να πώ ότι είναι ο πρώτος τους δίσκος τον οποίο θα βάλω να ακούσω όταν έρχεται η ώρα, αλλά και πάλι είναι άκρως ευχάριστος στο άκουσμα, κι ας τους θέλω προσωπικά αρκετά βαρύτερους και πιό ενεργητικούς. Η αλήθεια είναι ότι ακουγόταν λιγάκι ''ξένο'' στ'αυτιά αρκετών εκείνη την εποχή. Ιστορικό λάθος κατά την τύπωση είναι ότι στο ''A Badtime Story'' εμφανίζονται μόλις οι 2 τελευταίες παράγραφοι των στίχων. Fail!
Στις 5 Απριλίου του 1997 κυκλοφορεί από τη Noise η συλλογή ''Old Rope'', άκρως χορταστική για κάποιον που θέλει να έρθει σε επαφή μαζί τους για 1η φορά. Ο τίτλος είναι Αγγλική έκφραση που σημαίνει πρακτικά ''άχρηστο γέμισμα'' ή ''σκουπίδι''. Ο Walkyier βέβαιος ότι οι Γερμανοί της Noise δε θα πιάνανε το νόημα, έδωσε αυτό τον τίτλο, δείγμα του θυμού του συγκροτήματος με τον τρόπο που τους συμπεριφέρθηκε η 1η τους εταιρεία. Στις 5 του Σεπτέμβρη την ίδια χρονιά, κυκλοφορεί το 8ο άλμπουμ ''The Answer Machine?''. Δίσκος που συνέχισε εκεί που σταμάτησε ο προηγούμενος, με το υλικό να είναι μαλακότερο σε ήχο, αλλά καλύτερο σε ποιότητα από τον προκάτοχο του. Ένα στυλ που ναί μεν απήχε από αυτό με το οποίο τους είχε συνηθίσει και γνωρίσει ο περισσότερος κόσμος, αλλά τους ταίριαξε πολύ και ήταν κάτι διαφορετικά όμορφο. Και πάλι υπήρξαν κομμάτια που τιμούσαν το όνομα του συγκροτήματος, όπως τα ''Building A Ruin'' (το μακρινό ξαδερφάκι του ''Thinking Allowed''), ''Helium'' και ''The Thread Of Evermore'', μου είχε πάρει λίγο καιρό να το συνηθίσω αλλά το αγάπησα όπως και τα υπόλοιπα. Στη συνέχεια και ενώ μέσα στο 1998 δεν κυκλοφόρησε δίσκος (κι όμως, ντροπή-αίσχος-όνειδος και άλλα τέτοια), ήρθε η σειρά του ΕΡ ''Outrageous Fortunes''. Η συγκεκριμένη κυκλοφορία υπήρχε ως έξτρα δισκάκι σε κάποιες αρχικές περιορισμένες εκδόσεις του προηγούμενου δίσκου, ενώ γενικώς χρησιμοποιήθηκε ως προωθητικό μέσο, σε μία κενή λευκή θήκη και περιείχε τέσσερα κομμάτια από το παρελθόν παιγμένα ακουστικά, τα ''Land Of The Rising Slum'', ''Sins Of Emission'', ''Alone In Death's Shadow'' και ''Spinning Jenny''.
Επόμενο βήμα για το συγκρότημα ο 9ος δίσκος τους ''Vintage Whine'' που κυκλοφόρησε στις 15 Φεβρουαρίου του 1999. Φοβερός δίσκος, για πολύ κόσμο ο καλύτερος από την εποχή του ''Prince Of The Poverty Line'' και μετά, δε θα διαφωνήσω και ιδιαίτερα, καθώς εδώ επέστρεψε κατά πολύ μεγάλη δόση η ενέργεια που τους χαρακτήρισε μετά το πείραμα των δύο προηγούμενων δίσκων. Δεν γνωρίζω αν έπαιξε ρόλο και στη μουσική εκτός από το μεγαλύτερο μέρος των στίχων, το ότι ο Μartin Walkyier μόλις είχε βγεί από μία σχέση, αλλά η ανανέωση είναι ξεκάθαρη και γίνεται άμεσα αντιληπτή σε κομματάρες όπως το ομότιτλο, το ''On With Their Heads!'' (αξεπέραστη χαρά, το άκουγα και δεν το πίστευα), ''A Well Beside The River'', ''Cancer Of The Heart'' και το σούπερ υπέροχο ''Something To Cling To''. Στο δίσκο κάνει το ντεμπούτο του ο ντράμερ Jay Graham, ενώ ο παραγωγός Kevin Ridley έγινε κανονικό μέλος παίζοντας έξτρα κιθάρες. Εδραιμένοι ξανά στις καρδιές των φίλων τους, είδαν να κυκλοφορεί από τη Massacre ένα shape disc, το 9ο της σειράς ''Massacre's Classix Shape Edition'', στο οποίο υπάρχει το ομότιτλο ''Vintage Whine'' και τα ''Inequality Street'', ''Constance Eternal'', ''Building A Ruin'', όπως και μία ακουστική έκδοση του ''Sins Of Emission''. Κυκλοφόρησε στις 10 του Μάη την ίδια χρονιά και η λίστα των κομματιών διαφέρει σε σχέση με τις σημειώσεις, καθώς υπήρξε και πάλι λάθος από την εταιρεία. Αν τόσο καιρό νομίζετε ότι άλλα ακούτε κι άλλα βλέπετε, μόλις βρήκατε το λόγο.
Το επόμενο 10ο άλμπουμ έμελλε να είναι και το πλέον σημαδιακό της ιστορίας τους. Το ''Folkémon'' κυκλοφόρησε στις 23 Οκτωβρίου του 2000 και είναι το τελευταίο άλμπουμ στο οποίο ακούσαμε τον κοντό της καρδιάς μας και το πρώτο που κυκλοφόρησε από τη Nuclear Blast. Ο Walkyier παραιτήθηκε τον επόμενο χρόνο, επικαλούμενος οικονομικούς λόγους, όπως και ότι η μπάντα αρνούταν να περιοδεύσει στην Νότια Αμερική, προφασιζόμενη λόγους ασφαλείας. Από την άλλη, το συγκρότημα δήλωνε ότι η καυστική του προσωπικότητα ήταν βασικός λόγος για την αστάθεια της σύνθεσης τους μέσα στα χρόνια. Με τη φυγή του πήρε μαζί του το προσωπικό του στυλ και φυσικά τους απαράμιλλης ομορφιάς στίχους του, που για πολλούς οπαδούς ήταν το σήμα κατατεθέν του συγκροτήματος. Στη συνέχεια φόρμαρε τους The Clan Destined, ενώ έκανε μία πρώτη απόπειρα με τους Return To The Sabbat, τους παλιούς του συνοδοιπόρους από τους Sabbat πλην του Andy Sneap, ενώ το 2008 τον είδαμε για τελευταία φορά με τους Sabbat στην Ελλάδα, σε συναυλία-κόλαση που άνοιξαν παίζοντας κάτω από Exodus και Entombed. Ο δίσκος ήταν και πάλι πολύ καλός, κυκλοφόρησε σε ένα όμορφο digipack σαν παζλ και περιείχε και το κρυμμένο κομμάτι ''Swords Of A Thousand Men''. Οι στίχοι του ''Crux Of The Message'' είναι μεταφορά από το ποίημα ''The Storm'' της Alison LR Davies. 10 δίσκοι από το 1991 ως το 2000, ένας κι ένας όλοι τους, σπάσανε το tendex της συχνότητας και της ποιότητας! Παράδειγμα προς μίμηση για όλους εκεί έξω.
Στη συνέχεια το συγκρότημα πήρε το ρίσκο να συνεχίσει με τον παραγωγό/κιθαρίστα Kevin Ridley να αναλαμβάνει τα φωνητικά. Αρχικά τον Ιούλιο του 2001 το Ελληνικό Metal Hammer κυκλοφόρησε τη συλλογή ''Poetic Wisdom'' που περιείχε κομμάτια από τα χρόνια τους στη Massacre. Στη συνέχεια, στις 4 Σεπτεμβρίου κυκλοφορεί ο ζωντανός δίσκος ''Another Fine Mess'', ο οποίος περιέχει ηχογραφήσεις από το 1995 και όλα τα κομμάτια του ΕΡ ''Outrageous Fortunes'' ξαναδουλεμένα, ενώ στις 4 Δεκεμβρίου κυκλοφορεί το ''κρυμμένο'' κομμάτι του ''Folkémon'' σε single. Το ''Swords Of A Thousand Men'' είναι διασκευή στους Τenpole Tudor, και περιέχει το κομμάτι σε 2 εκδόσεις, μία με τον Ridley στα φωνητικά και μία με τον τραγουδιστή του κανονικού κομματιού Edward Tudor-Pole. Υπάρχει και ένα remix του ''The Widdershins Jig''. Aκολούθησε στην πορεία μία περιοδεία με την ονομασία ''The Same...But Different Tour'', η μεγαλύτερη που κάνανε για πολύ καιρό. Mέσα στο 2002 και συγκεκριμένα στις 5 του Mάρτη, κυκλοφορεί άλλη μία συλλογή, από τη Massacre αυτή τη φορά, με τίτλο ''History Lessens: An Introduction To The Artist''. Στη συνέχεια το συγκρότημα κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ όπου ξαναπαίζανε κλασσικά τους κομμάτια, αλλά με τον Kevin Ridley στα φωνητικά, ''No Daylights...Nor Heeltaps'' στις 11 Μαρτίου του 2002.
Κυκλοφόρησε σε κάποιες εκδόσεις του με έξτρα δισκάκι που περιέχει 5 παραπάνω κομμάτια, κι εκεί είναι που πήγανε να γίνουν κώλος πάλι με τον Walkyier, καθώς το όνομα του δεν αναγραφόταν ως στιχουργού των κομματιών στις σημειώσεις. Επίσης ντράμερ εδώ ήταν ο Arron Walton, που πήρε τη θέση του Jay Graham, ο οποίος αποχώρησε από το γκρούπ ελάχιστα μετά τον Walkyier. Τελικά παράτησαν το εγχείρημα των επανηχογραφήσεων παλιότερων κομματιών από τότε και συγκεντρώθηκαν στο γράψιμο δικών τους κομματιών. Η συγκεκριμένη κυκλοφορία χαρακτηρίστηκε ως άλμπουμ Ιρλανδικής παμπ. Κυκλοφόρησε από τη νέα τους εταιρεία Demolition Records. Στις 11 Οκτωβρίου κυκλοφορεί το ζωντανό άλμπουμ ''Live At The Dynamo'' με ηχογραφήσεις από το Dynamo Festival του 1995, κατά την περιοδεία του ''Τhe Silent Wails Of Lunar Sea''. Aυτό κυκλοφόρησε σε συνεργασία των εταιρειών NMC Music/Burning Airlines. Ήταν καιρός για το συγκρότημα -μετά από όλες αυτές τις εξελίξεις και τον πακτωλό κυκλοφοριών που έβαλλε τους οπαδούς τους από παντού- να συγκεντρωθούν στο δικό τους υλικό και στο κρίσιμο άλμπουμ που ακολουθούσε.
Το 11ο άλμπουμ τους με τίτλο ''A Semblance Of Normality'' ηχογραφήθηκε στην Ιταλία και τα Damage Inc. Studio, κυκλοφόρησε στις 21 Ιουνίου του 2004 και σηματοδότησε μία επιστροφή σε βαρύτερο και κάπως πιό πειραματικό στυλ για το συγκρότημα, με εμφανείς και πολλές επιρροές κλασσικού hard rock, θυμίζοντας αρκετά τη μεσαία περίοδο του συγκροτήματος στη δεκαετία του '90. Στο δίσκο συμμετέχει σε αρκετά κομμάτια 14μελής ομάδα από τη Βασιλική Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λονδίνου, μεγαλεία για τους φίλους μας. Αξιοπρεπέστατο και ενεργητικό άλμπουμ με βάση τα όσα περάσανε, το λογότυπο μπορεί να άλλαξε και να ήταν χάλια, αλλά το μουσικό περιεχόμενο έδιωξε τις ανησυχίες των οπαδών, ενώ ο Ridley μπορεί να μην ήταν Walkyier ούτε στιχουργικά, ούτε καν σαν φωνητικό στυλ, αλλά έκανε φιλότιμη προσπάθεια και αξίζει επαίνων, τόσο στο ένα επίπεδο, όσο και στο άλλο. Ο κοντός είχε ένα μοναδικό τρόπο να φτύνει τους στίχους, ψεύδιζε και ασύστολα, ήταν cult κατάσταση, προς τιμήν του ο Ridley δεν τον μιμήθηκε, ενώ έγραψε και πολύ όμορφους στίχους, ειδικά αυτή στο ''The Parliament Of Fools'' που είναι από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου είναι εκπληκτικοί. Πετυχημένη πρώτη απόπειρα για το συγκρότημα, που με τη στάση του δε δημιούργησε περισσότερες ίντριγκες σε αντίθεση με τον Walkyier, ο οποίος μία μανουρομανία την είχε μέσα του απέναντι τους (δικαιολογημένα η μή, η ζωή συνεχίζεται κοντέ και δε σε βλέπουμε και ιδιαίτερα ενεργό εδώ και πολλά χρόνια, σκάτιασες άσχημα αφού τους άφησες).
Μέσα στην ίδια χρονιά και στις 26 Νοεμβρίου, η Massacre έκανε τα ''The Answer Machine?'', ''Vintage Whine'' και ''History Lessens'' διαθέσιμα σε μία συσκευασία με τίτλο ''Platinum Edition'' σε φθηνή τιμή. Το 2006 και συγκεκριμένα μέσα στον Απρίλιο, το συγκρότημα ολοκλήρωσε το ΕΡ ''Jig-A-Jig'', το οποίο και έκανε διαθέσιμο αποκλειστικά από την ιστοσελίδα του και στις συναυλίες τους. Περιείχε την ομότιτλη διασκευή σε κομμάτι των East Of Eden και 3 κομμάτια που ηχογραφήθηκαν την περίοδο του ''A Semblance Of Normality'', συγκεκριμένα τα ''Mr. Malaprope And Co.'', ''They Think It's All Over - Well Is It Now?'' (εμπνευσμένο από την περιγραφή του τελικού του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1966 που διεξήχθη στην Αγγλία από τον Kenneth Wolstenholm του BBC, στον οποίο η Αγγλία κέρδισε τη Δυτική Γερμανία στην παράταση με 4-2, μετά το ισόπαλο 2-2 στην κανονική διάρκεια, με μισό αιώνα και παραπάνω να έχει περάσει και με τους Άγγλους να προσπαθούν ακόμα να πείσουν τον κόσμο ότι στο ένα και πέτσινο που έχουν πάρει, η μπάλα πέρασε τη γραμμή στο 3ο γκολ του Τζεφ Χαρστ, γενικώς το κομμάτι έχει πολλές αναφορές στο συγκεκριμένο Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά ότι και να λένε οι Skyclad και όσο συμπαθείς και να είναι, μιά ζωή λουζέρια και αντιπαθητικοί θα είστε άμπαλοι κοκκινομάγουλοι) και ''The Roman Wall Blues'', εμπνευσμένο από ποίημα του W.H. Auden.
Δυστυχώς η οικογένεια των Skyclad θρήνησε το χαμό του αρχικού τους ντράμερ Keith Baxter, ο οποίος ''έφυγε'' στις 7 Ιανουαρίου του 2008 λόγω νεφρικής ανεπάρκειας. Μεγάλη η συμβολή του στον ήχο, όλοι στεναχωρέθηκαν με την απώλεια του. Σιγή επικράτησε μέχρι και το 2009, ώσπου στις 22 του Μάη ήρθε ο 12ος τους δίσκος με τίτλο ''In The...All Together''. Ο τίτλος είναι παράφραση της έκφρασης ''Ιn the altogether'' που σημαίνει είτε ''In the nude'' ή απλά ''Skyclad''. Στο εξώφυλλο δεσπόζει το προιστορικό πουλί Αρχαιοπτέρυξ, βασισμένο σε διάσημο δείγμα του που υπάρχει στο Βερολίνο. Σύμφωνα με δηλώσεις τους τότε, ''Αυτό το άλμπουμ ηχογραφήθηκε ολοκληρωτικά από τα μέλη του συγκροτήματος. Δεν υπάρχουν καλεσμένοι, ορχήστρες και τα σχετικά. Αυτή ήταν μία στοχευμένη κίνηση να κρατήσουμε τις ηχογραφήσεις όσο φρέσκιες και ζωντανές χρειαζόταν με σκοπό απλά να βρεθούμε στο στούντιο όλοι μαζί (all together, παραπομπή στον τίτλο του δίσκου). Αυτό δεν ήταν ακριβώς στρατηγική τύπου ''πίσω στα βασικά'', μιά τα κομμάτια του δίσκου είναι μακριά από αυτό που λέμε βασικά, καθώς πειραματιζόμαστε με παράξενους χρόνους και τονικότητες. Άλλο ένα πλεονέκτημα από αυτή την μέθοδο είναι ότι οι Skyclad θα είναι ικανοί να παίξουν τα περισσότερα κομμάτια του δίσκου ζωντανα''. Άκρως περιγραφικό και εύστοχο για να είμαστε ειλικρινείς, και όπως είπε μία καλή ψυχή, ''δίσκος Skyclad χωρίς μπομπάτο ξεκίνημα δεν υπάρχει'', κι έτσι κι εδώ το ''Words Upon The Street'' που γυρίστηκε και σε βίντεο, παίρνει κεφάλια από την αρχή. Άλλο ένα σπουδαίο άλμπουμ, το οποίο δεν ξέρω αν και κατά πόσο αρέσει στους οπαδούς του Walkyier ή όχι, αλλά όσοι ξέρω το αγκάλιασαν και πάλι. Κυκλοφόρησε από την Scarlet Records.
Πέρυσι και συγκεκριμένα στις 27 του Μάη του 2016, η Noise στο πλαίσιο αρκετών κυκλοφοριών από συλλογές που αφορούν παλιότερα της συγκροτήματα, κυκλοφόρησε τη χορταστικότατη συλλογή ''A Bellyful Of Emptiness - The Very Best Of The Noise Years 1991-1995'', διάρκειας σχεδόν δυόμιση ωρών και με 33 κομμάτια από τα πρώτα 5 αριστουργήματα, σπεύσατε άμεσα όπου τη βρείτε. Και φτάνουμε δειλά-δειλά στο σήμερα, με σχεδόν 8 χρόνια να έχουν περάσει και το συγκρότημα να μην είναι και ιδιαίτερα ενεργό, κάτι που μας πληγώνει όσους βιώσαμε τη λαίλαπα κυκλοφοριών της πρώτης τους δεκαετίας (1991-2000), αλλά από την άλλη είμαστε στην ευχάριστη θέση να περιμένουμε το νέο 13ο τους άλμπουμ που λέγεται ''Forward Into The Past'' και επειδή είμαι τυχερός και το έχω ακούσει εδώ και ένα μήνα, θεωρώ προσωπικά ότι είναι ότι καλύτερο έχουν κάνει από τη μέρα που έφυγε ο Walkyier από το συγκρότημα, έχοντας μέσα του όλα τα στοιχεία της καριέρας των Skyclad που αγαπήσαμε και ακόμα αγαπάμε. Το κομμάτι ''Change Is Coming'' είναι ήδη διαθέσιμο, καθώς γυρίστηκε σε βίντεο, από τον ίδιο σκηνοθέτη (Fernando J. Martinez) που γύρισε και το ''Words Upon The Street''. Θα κυκλοφορήσει στις 28 Απριλίου μέσω της Γαλλικής Listenable Records και θα κερδίσει πάλι τους οπαδούς τους, περαιτέρω ανάλυση του στη στήλη της δισκοκριτικής αρκετά σύντομα. Ξέρουμε ότι θα τους τιμήσετε και πάλι, όπως αυτοί επανειλημμένα τιμούν τη χώρα μας, δηλώνοντας όπου σταθούν κι όπου βρεθούν ότι δεν υπάρχει γι'αυτούς μέρος σαν την Ελλάδα. Ευχόμαστε να απολαύσατε το αφιέρωμα όσο εμείς και να περάσετε τέλεια στις συναυλίες τους. Προσωπικά για μένα ήταν απόλαυση και ελπίζω να μπόρεσα έστω 1% να ανέδειξα το μέγεθος της αξίας, της τιμιότητας και της μοναδικότητας τους όλα αυτά τα χρόνια. The veil has lifted, now we see through!
ΥΓ: Και μόνο για τη διασκευή στο ''Dreamer Deceiver'' των Judas Priest στο tribute album ''A Tribute To Judas Priest - Legends Of Metal, Vol. 2'', θα άξιζαν να μνημονεύονται για μία ολόκληρη ζωή και να μπούν στο πάνθεον των καλύτερων συγκροτημάτων της μεταλλικής ιστορίας. Για όλους θα ήταν επιλογή-καλλιτεχνική αυτοκτονία. Για όλους. Εκτός από τους Skyclad! Μεγαλείο ακουστικού οργασμού!
Comments
