Στο λυκόφως του 2016,ο γνήσιος Rock ‘n’ Roller Γιώργος Δημητριάδης μαζί με τη μπάντα του τους Μικρούς Ήρωες, κυκλοφόρησαν τον καινούργιο τους δίσκο “Τίποτα κακό δεν θυμάμαι”. Με αφορμή αυτή τη κυκλοφορία το Rock Overdose και ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχαν τη χαρά και την τιμή να βρεθούν από κοντά με τον καλλιτέχνη, ο οποίος είπε πολλά και διάφορα για αυτόν και για τη μπάντα του, καθώς και έδωσε πολλές πληροφορίες για τη πολυετή καριέρα του, σε μια κουβέντα που σίγουρα θα συζητηθεί.
Rock Overdose: Γεια σου Γιώργο. Καλώς ήρθες στο Rock Overdose.
Γιώργος Δημητριάδης: Γεια σου Παύλο. Καλώς βρεθήκαμε.
Rock Overdose: Πες μου λίγα λόγια για εσένα. Πότε και που γεννήθηκες;
Γιώργος Δημητριάδης: Γεννήθηκα στην Αθήνα, και όταν ήμουν πολύ μικρός μετακομίσαμε στη Θεσσαλονίκη οικογενειακώς λόγω της εργασίας του πατέρα μου, και εκεί μεγάλωσα. Εκεί πήγα σχολείο, πανεπιστήμιο, δηλαδή παραμεγάλωσα εκεί.
Κάποια στιγμή κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80, έφυγα από τη Θεσσαλονίκη και κατέβηκα ξανά στην Αθήνα.
Γεννήθηκα εδώ, και μεγάλωσα επάνω. Δηλαδή είμαι λίγο πολύ ένα ‘δημιούργημα’ και των δύο πόλεων.
Rock Overdose: Πότε ανακάλυψες τη κιθάρα και το τραγούδι, και πότε αποφάσισες να ασχοληθείς σοβαρά με αυτά;
Γιώργος Δημητριάδης: Αυτό έγινε όχι σε μια ηλικία πρότερη, δηλαδή στην εφηβεία. Στην εφηβεία μου είχα αρχίσει να ακούω πάρα πολλή μουσική και να αγοράζω δίσκους. Ανακάλυψα το τραγούδι και τη κιθάρα πάνω εκεί που τελείωνα το γυμνάσιο και έμπαινα στο πανεπιστήμιο. Εκεί άρχισα να με σκέφτομαι σαν μουσικό. Άρχισα να αποκτώ μια συνείδηση ότι εγώ μπορώ να αρχίζω να παίζω αυτά που ακούω, να φτιάχνω πράγματα μέσω αυτών που έχω ακούσει.
Eξ ου δηλαδή και το ότι έπεισα τον πατέρα μου, και κάπου στα μέσα του ’70 μου έδωσε κάποια χρήματα και πήγα στην Εγνατία σε ένα μουσικό κατάστημα, στον Ανθομελίδη, ένα μουσικό κατάστημα το οποίο είχε τεράστια ποικιλία οργάνων, απίστευτα πράγματα, βασικά μια αποθήκη ήταν, και πήγα και πήρα την πρώτη μου κιθάρα την Eko, μια Ιταλική ηλετροακουστική, και εκεί επάνω άρχισα ‘πληγώνω’ τα δάχτυλά μου, να προσπαθώ να μάθω τα πρώτα ακόρντα…ξέρεις… εκεί άρχισε η τριβή με το όλο θέμα.
Rock Overdose: Ποιες είναι οι κύριες μουσικές επιρροές σου σαν καλλιτέχνης, και κατά πόσο αυτές οι επιρροές επηρέασαν τη σύνθεση των τραγουδιών σου αλλά και την ερμηνεία σου;
Γιώργος Δημητριάδης: Μεγαλώνοντας σε μια εποχή που είχε μια πολύ μικρή απόσταση από τα 60ς-εγώ είμαι μουσικά της γενιάς των ’70ς αλλά η απόσταση που μας χώριζε από τα 60ς ήταν πολύ μικρή, ήταν όλα πολύ κοντά- και με το δεδομένο ότι από τη δεκαετία του ’70 και μετά άρχισε να έρχεται ένας μεγάλος αριθμός δίσκων από το εξωτερικό -μιλάμε για Rock- μπορούσα να αγοράζω δίσκους ολοένα και περισσότερους, αλλά άκουγα μουσική και ‘αναδρομικά’, δηλαδή μπάντες που δεν τις ήξερα όταν ήμουν πιτσιρικάς στη δεκαετία του ’60 πολύ μικρός, και τις μάθαινα στη δεκαετία του ’70, πήγαινα και έπαιρνα τους δίσκους τους πιο παλιούς που είχαν αρχίσει να έρχονται ήδη.
Σιγά σιγά είχα αρχίσει να καταλαβαίνω ότι με έχουν επηρεάσει πολύ οι Beatles, οι Rolling Stones, ο Bob Dylan αλλά και οι Kings, οι Who, ο Lou Reed και οι Velvet Underground-σου μιλάω για τα πολύ βασικά-και οι πρώτοι Pink Floyd πολύ, και γενικά όλη αυτή η σκηνή της ψυχεδέλειας, και η Folk μουσική, και το ένα, και το άλλο…πολλά ‘και’.
Σιγά σιγά, εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’70 αρχές ’80, είχαν αρχίσει να παρουσιάζονται μέσα μου τα πρώτα ψήγματα-υποψίες, ότι μπορώ να γράψω κάτι δικό μου.
Rock Overdose: Κατά τη γνώμη σου, ποιο είναι το βασικό σου προσόν σαν τραγουδιστής;
Γιώργος Δημητριάδης: Χα…προσόντα… εντάξει, αυτά τα ανακάλυψα στη πορεία. Εξ αρχής είχα μια δυνατότητα, χωρίς να σπουδάσω, είχα το καλό αφτί που λένε. Το καλό αφτί το οποίο δεν ξέρω από πού το κληρονόμησα…. μάλλον από τους γονείς μου οι οποίοι ήταν καλλίφωνοι άνθρωποι, τραγουδούσαν ωραία, ίσως από αυτό; Αποτύπωνα πολύ εύκολα αυτό που άκουγα. Είχα ένα ωδείο δικό μου μέσα μου το οποίο αποκωδικοποιούσε αυτό πού άκουγε εύκολα, και μπορούσε να το αναπαράγει, από πολύ μικρό παιδί, από τη φωνή.
Εντάξει κακά τα ψέματα από τη φωνή ξεκινάνε όλα, αλλά με τα χρόνια, και αφού είχα κατέβει στην Αθήνα- και στη Θεσσαλονίκη βέβαια, όπου τραγουδούσαμε αγγλόφωνα εκεί- και άρχισα να γράφω σε ελληνικό λόγο και να τραγουδάω τα τραγούδια μου – με επιρροές…ξέρεις- το δικό μου Rock, εκεί άρχισα να καταλαβαίνω ότι τα πράγματα δεν είχαν έτσι, ήταν πολύ διαφορετικά, αλλά είχα καλούς ‘δάσκαλούς’, αυτά που άκουγα από τον Παύλο τον Σιδηρόπουλο, τον Σαββόπουλο, άκουγα καλά πως μετέφεραν στο Rock ιδίωμα τον ελληνικό λόγο. Γι’αυτό ποτέ δεν συμφωνούσα και έβρισκα ότι ήταν βλακώδες το επιχείρημα ότι δεν ταιριάζει η γλώσσα μας με τη Rock διάθεση.
Για εμένα αυτό ήταν ψευτοδίλημμα. Απλά αυτοί που το έλεγαν εξέφραζαν τον δικό τους κόσμο. Αυτό εμένα δεν με απασχόλησε ποτέ, και νομίζω ότι αυτό το απέδειξα με τη δισκογραφία μου. Όχι μόνο εγώ. Ο Παύλος πριν, οι Τρύπες μετά, τα Ξύλινα Σπαθιά, και πάρα πολλοί άλλοι.
Rock Overdose: Γιώργο μια ερώτηση λίγο διαφορετική από τις συνηθισμένες. Εάν δεν ήσουν τραγουδιστής, τι άλλο θα μπορούσες να είσαι;
Γιώργος Δημητριάδης: Τίποτα άλλο. Εκτός από μουσικός, τραγουδοποιός, συνθέτης, στιχουργός, ενίοτε παραγωγός, ότι έχει να κάνει με τη μουσική… τίποτα άλλο. Δεν υπάρχει περίπτωση. Το λέω αυτό γιατί έκανα το άλλο. Ήμουν και…άλλα. Όχι όχι… μπορεί να φανεί αυτό σαν υπερβολή και σαν υστερία-που δεν μου αρέσει- αλλά θα πω την αλήθεια. Φοβάμαι πολύ πως εάν δεν γινόταν αυτό (το να είμαι μουσικός) θα τρελενόμουνα. Η μουσική είναι ο φυσικός μου χώρος. Δεν είναι θέμα καριέρας. Ζω μέσα από αυτό.
Rock Overdose: Μια που ήρθε έτσι η κουβέντα μας, το μέλλον σου πως το φανταζόσουν μικρός; Τελικά ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες σου;
Γιώργος Δημητριάδης: Ναι. Έγινα αυτό που ήθελα. Έκανα αυτό που αγαπούσα πολύ. Μάλλον έκανα…αυτό που έκαναν οι άλλοι…που αγαπούσα πολύ, που τους έβλεπα. Τα γκρούπ. Ήταν όλο το ‘κόλπο’. Ήταν οι κιθάρες, αυτό το λαμπερό της μουσικής, το αισιόδοξο πράγμα, η ζωή, το νεύρο, το πάθος, τα ρούχα. Όλοι αυτοί ήταν πρίγκιπες στα μάτια μου. Ξέρεις...οι Beatles, οι Stones, τα άλλα τα γκρούπ… είναι ολόκληρη ζωή αυτή η μουσική. Εμένα μου ‘μίλησε’ πολύ αυτό το πράγμα. Αγαπώ το Rock ‘n’ Roll πάρα πολύ.
Rock Overdose: Υπάρχει κάποιος ξένος καλλιτέχνης που θα ήθελες να συνεργαστείς μαζί του;
Γιώργος Δημητριάδης: (Γέλια) Τι ερώτηση !!!! Να γραφτεί το γέλιο παρακαλώ. Φυσικά. Αλλά από αυτή μου την απάντηση μη φανεί ότι είμαι καμιά ‘ψωνάρα’.
Θα μου άρεσε πάρα πολύ να έρθει εδώ ο Pete Townshend (The Who), και να τζαμάραμε μαζί. Να του έλεγα ‘έλα εδώ ρε Pete να παίξεις καμία κιθάρα στον δίσκο μου’ (γέλια), ή να ερχόταν ο Keith Richards να μου έκλεινε το μάτι περίεργα, ή ο Lou Reed που του έχω μεγάλη αδυναμία. Δεν ζει πια ο Reed αλλά έτσι κι αλλιώς υποθετικά μιλάμε.
Είναι τεράστιες φυσιογνωμίες αυτοί οι άνθρωποι. Μας έδωσαν πράγματα πολλά. Μας έδωσαν έμπνευση. Μιλάω για εμάς που αγαπήσαμε και αγαπάμε τη Rock μουσική. Όλη αυτή την ιστορία. Δεν είναι ένα πράγμα. Είναι πάρα πολλά πράγματα μαζί. Πολλές προσωπικότητες. Αυτή είναι η μαγεία με αυτό το πράγμα. Ο καθένας το κάνει με τον τρόπο του.
Rock Overdose: Πάμε λίγο πίσω στο 1987. Ο πρώτος δίσκος όπου εμφανίζεσαι σαν ερμηνευτής “Φύσα το καλάμι σου”. Τι θυμάσαι από εκείνη τη δουλειά;
Γιώργος Δημητριάδης: Ωραία δουλειά αυτή. Είχα γνωρίσει τον Σπύρο τον Χατζηνικολάου μέσω ενός κοινού μας φίλου. Είχαν στήσει το studio +Ένα στην Λ. Αλεξάνδρας κοντά, και τότε ο Σπύρος είχε γράψει κάτι πολύ ωραία τραγούδια, και έψαχνε να βρει κάποιον να τα ερμηνεύσει. Ψαχνόμουνα και εγώ τότε. Στην ουσία ήταν η πρώτη απόπειρα με έναν ελληνόφωνο δίσκο, ο οποίος είχε πολλά στοιχεία Jazz Rock μέσα, ωραία στοιχεία μπαλάντας…πάρα πολύ ωραία τραγούδια.
Σε αυτόν τον δίσκο συμμετείχε και ο Γιώργος Κούκιος, που εάν θυμάσαι είχε αυτό το πολύ ωραίο συγκρότημα τους Morel. Ένας υπέροχος τραγουδοποιός, και ένα εξαιρετικό παιδί που τον ξέρω και προσωπικά πολλά χρόνια τώρα-υπάρχει αμοιβαία εκτίμηση- και έγινε λοιπόν αυτός ο δίσκος και έκανε αίσθηση. Εκείνη την εποχή είχε ανοίξει ο 9,84 ο πρώτος μη κρατικός σταθμός στο ραδιόφωνο. Δημοτικός σταθμός. Θυμάμαι ότι είχε μεγάλη επιτυχία ραδιοφωνικά η δουλειά αυτή.
Εμπορικά δεν υποστηρίχθηκε από την τότε εταιρία που τον κυκλοφόρησε, μπορώ να πω ότι δεν έγινε κάποια ουσιαστική προώθηση της δουλειάς. Έτσι ‘χαντακώθηκε’ ο δίσκος, και μάλιστα έμαθα μετά ότι η CBS η μετέπειτα Sony, κατάργησε τον δίσκο από τους καταλόγους της ! Άκου τι έκαναν οι άθλιοι ! Κατάργησαν τον δίσκο από τους καταλόγους τους.
Rock Overdose: Αφού ο συγκεκριμένος δίσκος έχει καταργηθεί από τότε και δεν υπάρχει πουθενά, όσοι τον έχουν, έχουν στη δισκοθήκη τους ένα συλλεκτικό δίσκο.
Γιώργος Δημητριάδης: Ακριβώς ! Άρα συμμετέχω σε έναν συλλεκτικό δίσκο. Οπότε μας έκαναν και ένα καλό.
Rock Overdose: Το 1988-89 είσαι με τον Σαββόπουλο στη παράσταση ‘Με γεια το κούρεμα’. Πες μου κάποια πράγματα για αυτό.
Γιώργος Δημητριάδης: Κοίταξε να δεις… μετά το “Φύσα το καλάμι σου”, έρχεται το καλοκαίρι του ’88 όπου εγώ κάνω πια πολύ παρέα με τον Νίκο τον Ζιώγαλα, και είμαστε σε μια πολύ ωραία παράσταση με τον Νίκο και τον Βασίλη τον Καζούλη, με μια πολύ ωραία μπάντα στο Ροντέο, και παίζουμε εκεί έναν μήνα. Πήγε όσο πήγε αυτό και τελείωσε.
Rock Overdose: Εσύ τι τραγούδια έπαιζες σε αυτή τη παράσταση;
Γιώργος Δημητριάδης: Έπαιζα τραγούδια από το ‘Φύσα το καλάμι σου’, αλλά και τα πρώτα δικά μου τα οποία δεν είχαν ούτε καν ηχογραφηθεί ακόμη. Μαζί μας ήταν και η Μαριαλένα Οικονομίδου και ο Κώστας ο Θωμαϊδης. Είμασταν μια παρέα πέντε ατόμων που κάναμε μια πολύ ωραία παράσταση.
Τελειώνει αυτό και με παίρνει κάποια μέρα η Μαριαλένα στο τηλέφωνο-να’ναι καλά η κοπέλα- και μου λέει «Ο Σαββόπουλος χρειάζεται κάποιον τραγουδιστή. Με είχαν πάρει τηλέφωνο και ρώταγαν. Δεν πας;» .Έτσι πήγα, και ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τον Σαββόπουλο. Πήγα στο γραφείο του που ήταν τότε στο Νέο Ψυχικό, και μπήκα στην παράσταση η οποία είχε ξεκινήσει μετά τα Χριστούγεννα του ’88 στο Zoom στη Πλάκα. Πολύ καλή εμπειρία. Ήμουν δίπλα σε έναν τραγουδοποιό του οποίου ήμουν μέγας θαυμαστής, ο οποίος είναι μεγάλη μου επιρροή κιόλας, καλλιτεχνικά κυρίως, τρομερή εμπειρία.
Αλλά τι κατάλαβα εκεί μετά από έξι μήνες συνεργασίας,-αφού και το καλοκαίρι πήγαμε σε περιοδεία-κατάλαβα ότι δεν ήμουν για εκεί. Γενικά για αυτόν τον χώρο.
Η συνείδηση ότι εγώ έπρεπε να κάνω τη δική μου μουσική δυνάμωσε. Είπα «δεν είναι για να’σαι ερμηνευτής». Επίσης κάτι ακόμη. Εκείνη την εποχή δεν είχα βρει ακόμη τη φωνή μου, δεν είχα βρει τα πατήματα μου. Όχι ότι δεν τραγουδούσα καλά, αλλά δεν είχα βρει τον τρόπο. Και τον τρόπο τον βρήκα γράφοντας τα δικά μου τραγούδια με τον ελληνικό στίχο όπως σου είπα και πριν.
Βέβαια μετά από αυτή τη συνεργασία, έναν χρόνο μετά, πήγα στους ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΥΣ. Πήγα αφού είχε πεθάνει ο Παύλος ο Σιδηρόπουλος τον Σεπτέμβριο του 1991. Βρέθηκα με κάποιο τρόπο με τα μέλη της μπάντας που ήθελαν να συνεχίσουν σαν σχήμα, και πήγα εκεί. Ήμουν για δυο χρόνια ο τραγουδιστής των ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΩΝ.
Παίζαμε κομμάτια του Παύλου, και είχαμε αρχίσει να παίζουμε και κομμάτια δικά μας. Έτσι εγώ βρήκα τα ‘πατήματα μου’ -που σου έλεγα προηγουμένως- τραγουδώντας τραγούδια του Παύλου Σιδηρόπουλου. Θαύμαζα τον τρόπο που τραγουδούσε. Θαύμαζα το πώς στέκονταν στη σκηνή.
Δεν τον γνώριζα προσωπικά πολύ καλά. Τον είχα γνωρίσει όταν αυτός βρίσκονταν σε μια κατάσταση που δεν ήταν πολύ καλά λόγω….ξέρεις, τρία χρόνια πριν πάω στους ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΥΣ, -και τρία χρόνια προτού πεθάνει- σε ένα σπίτι φιλικό, για μισή ώρα.
Rock Overdose: Το 1993 αποφασίζεις να δημιουργήσεις το δικό σου μουσικό όχημα σαν Γιώργος Δημητριάδης και οι Μικροί Ήρωες. Ποια είναι η ιστορία πίσω από όλο αυτό;
Γιώργος Δημητριάδης: Άκου πως έγινε…στον πρώτο δίσκο μου, είχα μαζί μου δύο καινούργιους μουσικούς, τον εξαιρετικό κιθαρίστα Μιχάλη Καββαδία και τον Χρήστο Γεωργακόπουλο στα πλήκτρα. Ναι αλλά στον δίσκο συμμετέχουν και οι ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΙ, σχεδόν όλοι τους. Δηλαδή ο Γαλανάκης ο Οδυσσέας, ο Αλέκος ο Αράπης, ο Κυριάκος ο Δαρίβας, και ο Βασίλης ο Πετρίδης. Όχι ο μακαρίτης ο Λουκάς ο Γκέκας γιατί είχα βρει άλλον στα πλήκτρα. Και ο Βασίλης μακαρίτης. Όλο μακαρίτες…κρίμα. ‘Έφυγαν’ τα παιδιά. Δεν είναι πια μαζί μας.
Τα παιδιά με βοήθησαν και στον δεύτερο δίσκο. Στην ουσία ήταν το συγκρότημα μου στα 2/3 ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΙ. Με βοηθούσαν τα παιδιά.
Εγώ έφυγα από τους ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΥΣ, γιατί ήθελα να κάνουμε έναν δίσκο σαν ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΙ, όπως το ήθελαν και αυτοί. Αυτός ο δίσκος τελικά δεν έγινε. Εγώ ήθελα πάρα πολύ γιατί είχαμε γράψει δικά μας καινούργια τραγούδια, είχαμε κάνει demos.
Rock Overdose: Δηλαδή υπήρχε υλικό για ηχογράφηση.
Γιώργος Δημητριάδης: Ναι… το οποίο εξαφανίστηκε. Πηγαίναμε σε ένα studio στη Λ. Μεσογείων και τα γράφαμε, και αυτός που είχε το studio έχει χαθεί. Ξέρεις τι ωραία τραγούδια ήταν αυτά; Ήταν ‘άποψη’. Ήταν αυτό που λέμε ‘Το Rock το ελληνικό’, ‘Το ελληνόφωνο Rock’. Όπως θέλεις πες το.
Οκ τελικά όπως σου είπα αυτός ο δίσκος δεν έγινε. Εγώ είχα τα τραγούδια τα δικά μου, τα οποία είχαν γίνει πολλά πια. Έτσι είπα στους άλλους μουσικούς «Παιδιά εάν θέλετε βοηθήστε με να κάνω τον προσωπικό μου δίσκο».
Άλλη ταυτότητα τα δικά μου τραγούδια, απόλυτα πιο προσωπικό πράγμα. Έτσι ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία.
Rock Overdose: Στον τρίτο προσωπικό δίσκο σου «Σαν να μη πέρασε μια μέρα» του 1997, το ομώνυμο τραγούδι έγινε super hit κάνοντας σε ευρέως γνωστό. Πως διαχειρίστηκες αυτή σου την επιτυχία;
Γιώργος Δημητριάδης: Θα σου απαντήσω λέγοντας σου ότι είμαστε στο 2016, και το τραγούδι αυτό παίζεται ακόμη στα ραδιόφωνα. Είχα κάνει κάτι για το οποίο δεν είχα καταλάβει τότε τι θα γίνονταν με αυτό. Πώς να το καταλάβω; Βέβαια ξέραμε ότι το τραγούδι είναι καλό, ότι έχει δυναμική, αλλά και όλος ο δίσκος είχε δυναμική. Αυτό το τραγούδι βέβαια έκανε το ΄κλικ’. Τους στίχους τους έχει γράψει ο Κώστας Λειβαδάς. Έχει γράψει πολύ ωραίους κινηματογραφικούς στίχους. Ήταν υπέροχο αυτό. Μετέφερε ένα βίωμα. Την πλατεία… μια συγκεκριμένη κατάσταση, μια περίοδο που την είχα ζήσει και εγώ πάρα πολύ. Μου ΄μίλησε’ αυτό, και έτσι έγραψα τη μουσική.
Εγώ τη διαχειρίστηκα καλά την επιτυχία, αλλά βέβαια ποιος είναι τόσο έτοιμος μπροστά σε ένα τέτοιο πράγμα το οποίο παίρνει φωτιά, και όταν οι δυο πρώτοι δίσκοι του έχουν πάει σχεδόν άπατοι ενώ παίζονται από το ραδιόφωνο, αλλά εμπορικά νιώθεις ότι η πιάτσα απέναντι σου αλλά και αυτοί που ακούνε αυτή τη μουσική είναι αμήχανοι, γιατί σε έχουν μάθει μαζί με τους ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΥΣ τα δυο προηγούμενα χρόνια. Μιλάω για τον στενό χώρο της Rock κοινότητας της Αθήνας.
Στον τρίτο δίσκο έγινε το εξής. Είχε αλλάξει το personnel του γκρουπ. Ο Αλέκος ο Αράπης είχε παίξει στον δίσκο, αλλά πλέον η υπόλοιπη μπάντα ήταν άλλη. Μια μετάβαση στο ύφος. Αυτός ήταν ένας ‘άλλος’ δίσκος, και αυτό ήταν πολύ δημιουργικό. Ξαφνικά άλλαξα ήχο, μένοντας μέσα σε αυτό που λέμε Rock αισθητική, αλλά τον εμπλούτισα και με άλλα πράγματα. Είχα αρχίσει να γράφω αλλιώς. Στράφηκα σε διάφορες κατευθύνσεις μέσα σε όλες αυτές τις επιρροές τις δικές μου, και είχα και τον Γιώργο Σιμάτο στην παραγωγή ο οποίος ‘έβγαλε’ πολύ ωραίο ήχο. Απέδωσε το καινούργιο τότε ύφος μου πάρα πολύ καλά.
Για να γυρίσω στην ερώτηση σου, στην αρχή αυτή την επιτυχία μου νομίζω ότι τη διαχειρίστηκα καλά, αλλά μετά αυτό το πράγμα αποκτά μια δυναμική που δεν μπορείς να την ελέγξεις. Το συγκεκριμένο τραγούδι κιόλας. Βλέπεις ότι αρχίζει να σε τραβάει αυτό και όχι να το τραβάς εσύ. Και αυτό συμβαίνει πολλές φορές όταν είσαι σε μια εταιρία, όπως αυτή που ήμουν εγώ τότε. Αυτοί ήθελαν να με κατατάξουν σε έναν χώρο όπου εγώ δεν ήθελα να είμαι. Στον χώρο της λεγόμενης Pop. Εγώ την Pop την καταλάβαινα αλλιώτικα απ’ότι την εννοούσαν αυτοί. Φαίνεται εκεί υπήρξε η διάσταση. Ίσως και το γεγονός ότι περίμεναν να κάνω κάτι παρόμοιο μετά, κάτι το οποίο εγώ δεν το έκανα. Εγώ ‘βάρυνα’ ακόμη περισσότερο με τον δίσκο “Ξύπνα φτάσαμε”, ο οποίος και εκείνος πήγε πολύ καλά. Βγήκε ένα υπέροχο ομώνυμο τραγούδι.
Rock Overdose: Κατά την ταπεινή μου άποψη το τραγούδι ‘Ξύπνα φτάσαμε’, εκτός του ότι είναι ένα από τα καλύτερα που έχεις συνθέσει ποτέ, είναι και το αγαπημένο μου. Πως και αποφάσισες να αλλάξεις ύφος και διάθεση, και όχι να πατήσεις επάνω στην επιτυχία του “Σαν να μη πέρασε μια μέρα”;
Γιώργος Δημητριάδης: Κοίταξε.. τους δίσκους μου είχα τη διάθεση να τους μοιραστώ με όσο περισσότερο κόσμο γίνεται. Έκανα τραγούδια για να τα ακούει ο κόσμος, δεν έκανα τραγούδια για να τα ακούω εγώ ή μια συγκεκριμένη κάστα ανθρώπων. Δεν είχα δώσει από την αρχή ένα στίγμα καλλιτέχνη τύπου ‘προφήτη’ που ήθελε να έχει μια συγκεκριμένη κάστα ακροατών που ήθελε να τον ακολουθούν. Εγώ ήμουν μουσικός. Με ενδιέφερε να γράφω τραγούδια με διάφορες ιστορίες. Δεν υπήρχε ένα συγκεκριμένο στίγμα στιχουργικής-θεματικής, απόλυτα προσωπικής. Έγραφα στίχους δικούς μου, αλλά με ενδιέφερε κυρίως το μουσικό κομμάτι. Να κάνω καλή μουσική. Να ακούει ο άλλος ωραίο ήχο από εμένα, ωραίες μελωδίες, ωραίες ενορχηστρώσεις, αλλά βέβαια και καλό στίχο.
Rock Overdose: Έκανες την μεγάλη επιτυχία, και κάποιοι περίμεναν να κάνεις δίσκους ‘κονσέρβα’ για σίγουρο αποτέλεσμα.
Γιώργος Δημητριάδης: Όχι…εντάξει, μπορεί να μην περίμεναν από εμένα να κάνω δίσκους ‘κονσέρβα’, αλλά μπορεί να περίμεναν να έχει το ίδιο impact το επόμενο κομμάτι, αλλά απλά εγώ έκανα διαφορετικούς δίσκους. Άλλο mood. Γενικά έχω αλλάξει κατευθύνσεις έχοντας όμως μια βάση. Παρ’ολα αυτά υπάρχουν κάποιοι σήμερα που… άκου μια ιστορία. Διάβασα ένα σχόλιο τώρα τελευταία στο You Tube για το τραγούδι ‘Σκουριά’ από τον καινούργιο δίσκο, όπου ένας τύπος έγραψε ότι «Ο Γιώργος παίζει τα ίδια πράγματα 20 χρόνια τώρα». Αυτός που το έγραψε είναι άνθρωπος που ακούει μουσική. Που ξέρει. Σέβομαι αυτό που γράφει. Αλλά δεν θα συμφωνήσω μαζί του. Αυτός που έγραψε αυτό το σχόλιο ακούει τα ίδια πράγματα που ακούω και εγώ. Το ξέρω αυτό. Έχει λόγο που το γράφει…αλλά δεν ξέρω που έχει μείνει. Σε ποιόν δίσκο μου έχει μείνει.
Μήπως κάποιοι θεωρούν ότι ένας καλλιτέχνης αλλάζει όταν σε κάθε δίσκο του στρέφεται σε μια άλλη διαφορετική κατεύθυνση εξ ολοκλήρου; Όχι… δεν πάει έτσι. Εγώ έχω ένα στίγμα. Επάνω σε αυτό δουλεύω.
Rock Overdose: Υπήρξαν φορές που κυνήγησες το σουξέ και όχι τα τραγούδια ψυχής, και εάν ‘ναι’ νομίζεις ότι είναι κακό αυτό;
Γιώργος Δημητριάδης: Σουξέ; Όχι… ποτέ τέτοιο πράγμα. Με ενδιέφερε να παίζονται τα τραγούδια μου από το ραδιόφωνο. Με ενδιέφερε να επικοινωνώ τη δουλειά μου. Ήθελα η κάθε δουλειά μου-όλοι το κάνουμε αυτό- να έχει τα λεγόμενα singles ώστε να μπορέσουν να ‘τραβήξουν’ τον δίσκο, αλλά σουξέ; Δεν νομίζω ότι γράφω τέτοιου είδους τραγούδια εγώ.
Κοίταξε… το σουξέ είναι κάτι παροδικό, το hit είναι μια άλλη ιστορία. Είναι επιτυχία. Είναι ένα κομμάτι το οποίο συγκεντρώνει κάποια χαρίσματα και ιδιότητες οι οποίες συμπυκνώνονται μέσα του, όπως τα ‘Σαν να μη πέρασε μια μέρα’, ‘Όσα μου’χεις χαρίσει’, το ‘Σ’ευχαριστώ’, στα οποία πολύς κόσμος μπορεί να βρει κοινές αναφορές. Μαζεύουν πολύ κόσμο. Και αυτό μπορεί να βοηθήσει έναν δίσκο, για να ακουστούν μέσα από αυτόν και άλλα πράγματα. Εάν υπάρχει η σωστή πολιτική από την εταιρία, δεν είμαι κατά του hit.
Rock Overdose: Εάν θα έπρεπε να θυμηθείς κάποιες μοναδικές στιγμές στην μέχρι τώρα μουσική σου πορεία, ποιες θα ήταν αυτές;
Γιώργος Δημητριάδης: Δισκογραφικά είναι το “Σαν να μη πέρασε μια μέρα”, αλλά σαν συγκίνηση είναι το “Τεύχος Δεύτερον”. Συναυλιακά είναι πάρα πολλές οι στιγμές. Κάποιες συναυλίες με τους ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΥΣ, πιο παλιά στη Θεσσαλονίκη με μπάντες όπως οι Yogurt, συναυλιακά με τους Μικρούς Ήρωες, κάποιες υπέροχες συναυλίες στο Blues Hall, στην Αργυρούπολη που είχαμε παίξει με τα Ξύλινα Σπαθιά το καλοκαίρι του ’94, μετά μια υπέροχη συναυλία στο Metro που ήταν double feature, παίζαμε εμείς και ο Μανώλης ο Φάμελος με τους Ποδηλάτες. Φοβερή συναυλία. To live στο Metropolis που κάναμε τον Live δίσκο, συναυλίες στο Kyttaro. Ωραία πράγματα. Και άλλες στιγμές σε πιο μικρά venues.
Rock Overdose: Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε η καινούργια σου δισκογραφική δουλειά με τίτλο “Τίποτα κακό δεν θυμάμαι”. Μπορείς να μας πεις κάποια πράγματα για αυτόν;
Γιώργος Δημητριάδης: Αυτός ο δίσκος έρχεται μετά από τον δέκατο δίσκο “Απ΄το Μηδέν”, που κυκλοφόρησε ουσιαστικά το 2013. Ο νέος αυτός δίσκος “Τίποτα κακό δεν θυμάμαι” έρχεται κομίζοντας μια εντελώς διαφορετική διάθεση και στον τρόπο που γράφτηκαν τα τραγούδια, και στον στίχο, και γενικότερα στη παραγωγή. Είναι ένας άλλος ‘παράδρομος’ που παίρνω. Ανοίγεται ένας άλλος δρόμος στο πως ‘χτίσαμε’ τα τραγούδια με τον Κώστα τον Παρίσση στη παραγωγή. Κάναμε έναν δίσκο πολύ πιο απλό, πολύ πιο λιτό, πιο ακουστικό σε σχέση με τον προηγούμενο.
Αυτή τη φορά είχα εξαιρετικές συνεργασίες στον στίχο. Υπάρχουν πολύ ανάγλυφες ιστορίες μέσα. Υπογράφω και εγώ σε τρία τραγούδια τον στίχο. Μας πήρε πολύ καιρό αυτή η δουλειά για να γίνει. “Τίποτα κακό δεν θυμάμαι”, δέκα τραγούδια μαζί με το ομώνυμο. Μας άρεσε αυτός ο τίτλος γιατί είναι κάτι σαν ‘ξόρκι’. Δεν θέλεις να θυμάσαι τα άσχημα πράγματα, κακά τα ψέματα. Δεν μπορείς να συνεχίζεις με αυτά στη ζωή σου. Είναι σαν μια μαύρη τρύπα που σε απορροφάει.
Άλλο η μνήμη και άλλο να εντρυφείς σε πράγματα που σε πληγώσανε. Εντάξει είναι οι πληγές σου αυτές και τις κουβαλάς αλλά πρέπει και να τις γιατρεύεις. Κυρίως αυτός ο δίσκος είναι σαν ένα ‘γιάτρεμα’, σαν ίαμα. Ίσως βγήκε αυτό και στον ήχο και στη διάθεση των τραγουδιών.
Rock Overdose: Όπως έχω γράψει κατά καιρούς στο Rock Overdose παρουσιάζοντας κάποιες από τις δουλειές σου, σήμα κατατεθέν είναι και τα πνευστά που χρησιμοποιείς στα τραγούδια σου, κάτι το οποίο εμένα προσωπικά μου αρέσει πάρα πολύ. Μπορείς να μας πεις κάτι για αυτό;
Γιώργος Δημητριάδης: Κάποιος έγραψε για επιρροές από τους Belle and Sebastian. Όχι δεν είναι οι Belle and Sebastian. Είναι οι LOVE. Είναι μια αναφορά στη πολύ αγαπημένη μου μπάντα των LOVE του Arthur Lee, και σε ένα συγκεκριμένο τραγούδι το ‘Alone again or’, το οποίο παλιά το παίζαμε με τη μπάντα.
Rock Overdose: Το συγκεκριμένο τραγούδι το έχουν διασκευάσει αρκετά συγκροτήματα.
Γιώργος Δημητριάδης: Ναι… όπως οι UFO ας πούμε.
Rock Overdose: Όπως και οι The Damned, και η συγκεκριμένη είναι καλή διασκευή.
Γιώργος Δημητριάδης: Ναι βέβαια ! Dave Vanian…. Μην αρχίσουμε με αυτά γιατί θα κολλήσουμε για ώρες (γέλια).
Rock Overdose: Και στη τωρινή δουλειά σου τα τραγούδια σου τα διακρίνει ένα ήθος και μια σεμνότητα κατά τη γνώμη μου. Συμφωνείς;
Γιώργος Δημητριάδης: Σεμνότητα;
Rock Overdose: Ξέρεις…οι στίχοι σου σε αντιδιαστολή με το ‘γκόμενες, μαγκιές και αλητείες’.
Γιώργος Δημητριάδης: Οκ αλλά αυτό δεν το βάζω σε αντιδιαστολή με κάποιους άλλους που το κάνουν αυτό πετυχημένα, έτσι; Που μεταφέρουν πιο πολύ το ΄πεζοδρόμιο’, τους δρόμους. Σε εμένα αυτά υπάρχουν και στον δίσκο τον καινούργιο, αλλά μέσα από το δικό μου φίλτρο. Το θέμα είναι το τι μπορώ να βάλω εγώ στο στόμα μου για να πείσω πρώτα απ’όλα εμένα ότι το λέω και το εννοώ. Δεν μπορώ να βάλω στίχους στο στόμα μου που δεν μπορώ να τους εκπροσωπήσω σωστά γιατί δεν είμαι έτσι.
Rock Overdose: Μια και μιλάμε για στίχους, από πού αντλείς τη θεματολογία σου;
Γιώργος Δημητριάδης: Βασικά είναι το πώς χτυπάει μέσα μου ο στίχος ανεξαρτήτως θέματος. Δεν τα κλείνω σε ένα συγκεκριμένο θέμα. Τώρα σε ότι αφορά στους στίχους που γράφω εγώ, σαφώς και προέρχονται μέσα από σκέψεις που κάνω, από πράγματα που με έχουν στεναχωρήσει παλιά, από ελπίδες και προσμονές, από υπαρξιακές αγωνίες, από αναμνήσεις, όπως το τραγούδι ‘Ακορντεόν’ μέσα στον καινούργιο μου δίσκο που μιλάει για ένα τρόπο ζωής, αυτό το συνεχές πήγαινε έλα Θεσσαλονίκη Αθήνα, το οποίο με έχει χαράξει βαθιά μέσα μου.
Έρχομαι εδώ (Αθήνα) θυμάμαι τη Θεσσαλονίκη, πάω στη Θεσσαλονίκη θυμάμαι την Αθήνα. Ήθελα πολλά χρόνια να το γράψω αυτό το τραγούδι, και το έγραψα σε αυτόν τον δίσκο. Το άλλο είναι το τραγούδι ‘Τίποτα κακό δεν θυμάμαι’. Μόνο σε έναν άνθρωπο που αγαπάς και σε αγαπάει πολύ μπορείς να γιατρέψεις πολλά πράγματα. «Τίποτα κακό δεν φοβάμαι» γίνομαι άτρωτος δηλαδή μέσα από την αγάπη και «τίποτα κακό δεν θυμάμαι», γιατί ζω το ΄τώρα’.
Rock Overdose: Είσαι στα μουσικά δρώμενα δισκογραφικά πάνω από 20 χρόνια. Σαν άνθρωπος αλλά και σαν καλλιτέχνης έχεις επαναπροσδιορίσει κάποια πράγματα με την πάροδο των χρόνων;
Γιώργος Δημητριάδης: Ναι έχω επαναπροσδιορίσει κάποια πράγματα, έχω αναθεωρήσει κάποια πράγματα, και μπορεί ξανά μεθαύριο να αναθεωρήσω αυτά που είχα αναθεωρήσει.
Δεν θέλω να είμαι στατικός. Πάντα βέβαια με το περιθώριο του λάθους. Όλοι κάνουμε λάθη. Το θέμα είναι τα λάθη αυτά να μην είναι μοιραία. Να τα αντιλαμβανόμαστε, γιατί όσο μεγαλώνεις είσαι ολοένα και περισσότερο ασυγχώρητος. Το βασικό είναι να είσαι ολοένα και περισσότερο αυστηρός με τον εαυτό σου. Όχι με τους άλλους, κυρίως με τον εαυτό σου. Παλιά δεν ήμουν τόσο αυστηρός αλλά έγινα. Με τον καιρό αλλάζει ο τρόπος που βλέπεις τη ζωή. Όλη αυτή η διαδικασία είναι ίσως όχι τόσο ενσυνείδητη. Είναι όλα αυτά που περνάνε μέσα σου, τα βιώματα, μέσα από το φίλτρο το δικό σου σε σχέση με αυτά που πίστευες παλιά.
Νομίζω πως είναι απαραίτητο ένας άνθρωπος στη ζωή του να κάνει κάποιες αναθεωρήσεις. Μιλάω πολύ γενικά βέβαια, και δεν θέλω να το προσδιορίσω σε συγκεκριμένα πράγματα. Οι άνθρωποι που δεν επαναπροσδιορίζονται, για εμένα δεν αλλάζουν. Όχι να γίνουν κάτι άλλο, μέσα τους δεν αλλάζουν.
Παλιά έβλεπα τον κόσμο πιο απόλυτα. Πιο ‘άσπρο μαύρο’. Όλη τη ζωή. Και τους ανθρώπους. Άσπρο μαύρο. Καλός κακός, κακός καλός. Καλή πραγματικότητα κακή πραγματικότητα. Δεν είναι έτσι. Βέβαια για να βγάλεις ένα ρεζουμέ θα πρέπει να καταλήξεις κάπου. Είναι η πραγματικότητα καλή; Είναι κακή; Σε πιο βαθμό είναι καλή ή κακή; Εάν είναι κακή…γιατί; Εκεί είναι το θέμα. Τι πιστεύω εγώ ότι κάνει κακή την πραγματικότητα;
Άρα…πρόσεξε… «θα πάω να βρω μια θρησκεία, οποιουδήποτε είδους θρησκεία, να κλειστώ μέσα σε αυτήν, ή ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό σύστημα, μια ιδεολογία, και θα προσπαθήσω να εντάξω αυτήν την πραγματικότητα μέσα σε αυτήν την ιδεολογία ή τη θρησκεία. Άρα παρεμπιπτόντως μπορεί στη πορεία αυτής ιστορίας για να αλλάξει η πραγματικότητα να σκοτωθούν και πολλοί άνθρωποι. Αλλά δεν πειράζει… γιατί πρέπει να αλλάξει η πραγματικότητα».
Για προσπάθησε να αλλάξεις τη δική σου πραγματικότητα. Τι είσαι εσύ που τα λες αυτά; Ποιος είσαι; Μήπως είσαι κάποιος μικρός φασιστάκος και δεν το έχεις καταλάβει; Μήπως είσαι ένας μικρός φασίστας-που όλοι έχουμε το σπέρμα μέσα μας-και δεν το έχεις καταλάβει καλά, και λες διάφορα; Και μέσα από όλα αυτά βγαίνει ένα κομμάτι του εαυτού σου που είναι αποτρόπαιο; Ότι και να λες. Για περίμενε λίγο.
Αυτά σκέφτομαι.
Αυτά σκεφτόμουν και για εμένα. Βέβαια δεν ήμουν ποτέ έτσι εγώ. Δεν ήμουν ποτέ ενταγμένος σε ένα σύστημα συγκεκριμένο ιδεολογικό, και με την έννοια της πολιτικής διάστασης. Εντάξει… θέλω ο κόσμος να γίνει καλύτερος. Για εμένα η μεγαλύτερη εάν θέλεις ‘επανάσταση’ , είναι ο κόσμος ή ένα κομμάτι της πραγματικότητας μας να γίνει λίγο πιο ανθρώπινο. Λίγο καλύτερο. Αυτό είναι πολύ μεγάλο επίτευγμα. Τα ‘άλλα’ με φοβίζουν. Είναι ‘Τελικές λύσεις’. Είτε από τη μία πλευρά είτε από την άλλη. Όπως με τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο η ‘Τελική λύση’ με την εκατόμβη των θυμάτων και των απανταχού Εβραίων, υπάρχουν και από την άλλη πλευρά οι ‘Τελικές λύσεις’. Δηλαδή η καθυπόταξη της τρέχουσας πραγματικότητας σε μια ουτοπία η οποία οδηγεί σε πάσης φύσεως ολοκληρωτισμούς και φασισμούς. Σε αυτό είμαι ‘απέναντι’.
Rock Overdose: Γιώργο ας γυρίσουμε στις ερωτήσεις για τη μουσική. Αν και στις ζωντανές εμφανίσεις με τη μπάντα σου ‘τα σπάτε΄, δεν σε βλέπουμε συχνά σε live χώρους. Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό; Θα μπορούσες να εμφανιστείς μόνος σου με μια κιθάρα σε κάποιο live, χωρίς του Μικρούς Ήρωες;
Γιώργος Δημητριάδης: Εν δυνάμει Παύλο ναι, θα μπορούσε να γίνει αυτό, αλλά τι νόημα θα είχε να βγω χωρίς τη μπάντα μου και να παίζω μόνος μου; Κα να μην ήταν οι Μικροί Ήρωες, το πάλκο μου θέλω να το μοιράζομαι τουλάχιστον με άλλους δυο τρείς μουσικούς. Ο κόσμος που έρχεται δεν περιμένει να δει έναν τύπο τύπου Bob Dylan. Ακόμη και ο Bob Dylan με τους Band έπαιζε. Αυτά που γράφω είναι τραγούδια. Έχουν μουσική μέσα τους. Είναι πολύ ωραίο να μοιράζεσαι, εμένα μου αρέσει να μοιράζομαι και με τον κόσμο, και με τους μουσικούς. Τους αγαπώ τους μουσικούς μου. Αγαπώ την μπάντα. Αγαπώ το Rock ‘n’ Roll. Αυτή είναι στην ουσία Rock ‘n’ Roll. Το λέω συνέχεια. Η μπάντα. Ο κόσμος τα βλέπει από κάτω και ενθουσιάζεται, βλέπει χρώματα, ανθρώπους, τα δίνουν όλα, συνεννοούνται.
Τι είναι αυτή η μοναξιά πάνω σε ένα πάλκο; Κατάλαβες τι θέλω να σου πω; Τι είναι; Tο Νέο Κύμα ας πούμε; (γέλια). Πρώτα απ΄όλα εάν λέω τραγούδια μόνος μου επάνω στο πάλκο, θα βαρεθώ. Από την άλλη δεν είμαι ο Paco de Lucia στη κιθάρα, ούτε ο John McLaughlin (γέλια). Παίζω τα τραγούδια μου για να τα ακούει ο κόσμος, και σήμερα επειδή είναι και οι εποχές δύσκολες, θέλω να είμαι πλαισιωμένος από κάποιους μουσικούς, σε μαγαζί που μπορεί να είναι κάπως unplugged, αλλά να υπάρχει μια μουσικότητα, κάποιοι ήχοι εκεί πάνω. Κοίταξε Παύλο… κάνω μουσική πρωτευόντως, και δευτερευόντως τραγούδι. Το τραγούδι είναι το αποτέλεσμα. Αλλά όλο από πίσω είναι μουσική. Αυτό θέλω να το καταλαβαίνει ο κόσμος. Και νομίζω ότι το καταλαβαίνει. Καταλαβαίνει πάρα πολύ καλά.
Rock Overdose: Στις 26 Νοεμβρίου θα εμφανιστείς με τους Μικρούς Ήρωες στο Methodia Rock Live Stage. Μπορείς να μας πεις κάποια πράγματα για αυτή σας την επικείμενη εμφάνιση;
Γιώργος Δημητριάδης: Φυσικά. Σας περιμένουμε όλους στο Methodia Rock Live Stage. Θα παίξουμε σίγουρα μερικά από τα καινούργια τραγούδια της μπάντας, αλλά και αρκετά από τα παλιά μας. Μαζί μας θα μοιραστούν το πάλκο και αρκετοί φίλοι μας, όπως ο Στάθης Δρογώσης, ο Κώστας Λειβαδάς, ο Βαγγέλης Μαρκαντώνης, και ο Μανώλης Φάμελλος. Να είσαστε σίγουροι ότι θα τα δώσουμε όλα επάνω στη σκηνή, όπως το συνηθίζουμε άλλωστε.
Rock Overdose: Γιώργο εάν θέλεις στείλε ένα μήνυμα στους οπαδούς σου, αλλά και στους αναγνώστες του Rock Overdose.
Γιώργος Δημητριάδης: Μήνυμα στους οπαδούς μου…προτιμώ τον όρο ακροατές. Μήνυμα σε αυτούς που ακούν τα τραγούδια μου λοιπόν.
Καταρχήν να ευχαριστήσω το Rock Overdose, να ευχαριστήσω εσένα προσωπικά για τον κόπο σου να έρθεις στο σπίτι μου, για τις πολύ ωραίες ερωτήσεις σου, για την πολύ ωραία κουβέντα που κάναμε, για τη τιμή που μου κάνατε να με φιλοξενήσετε στο περιοδικό σας, και για το ειλικρινέστατο ενδιαφέρον σας όλα αυτά τα χρόνια.
Όλα τα παιδιά να είναι είναι καλά, να είναι ψύχραιμοι και να διατηρούν πάντοτε υψηλά standards. Κυρίως να είναι αυστηροί με τον εαυτό τους. Δεν λέω να αυτομαστιγώνονται κάθε μέρα, απλά να έχουν υψηλά standards, στον τρόπο που μιλάνε, σε αυτά που διαβάζουν, σε αυτά που ακούνε. Να είναι απαιτητικοί σε αυτά που ακούν και κάνουν. Δηλαδή με λίγα λόγια να ανέβει το επίπεδο.
Για το Rock Overdose
Παύλος Γιαννακόπουλος
Comments
