Το Rock Overdose είχε τη μεγάλη χαρά και τιμή να έχει μια άκρως ενδιαφέρουσα κουβέντα με έναν από τους ζωντανούς θρύλους του ελληνικού ραδιοφώνου (όσο και αν ο ίδιος αποποιείται τον τίτλο), τον τεράστιο Γιώργο Πολυχρονίου.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ανέλαβε για λογαριασμό του περιοδικού τη σύνταξη των ερωτήσεων και ο Ζήσης Πετκανάς την εκφώνησή τους αλλά και τον ’αυτοσχεδιασμό’ πάνω σε αυτές αφού η κουβέντα μαζί του ήταν ζωντανή.
Οι ερωτήσεις είχαν σκοπό να επικεντρωθούν ως επι τω πλείστον στη μουσική πλευρά του κου Πολυχρονίου, αλλά όταν έχεις να κάνεις με έναν έμπειρο αλλά και λαλίστατο performer, τότε αυτός περισσότερο οδηγεί τη κουβέντα εκεί που θέλει παρά εσύ.
Μέσα από τα λεγόμενα του αρκετοί από εσάς (οι μεγαλύτεροι ηλικιακά) θα θυμηθείτε τα νιάτα σας αλλά και τα πρώτα χρόνια του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης στην Ελλάδα, αλλά και οι μικρότεροι ίσως να μπορέσετε να καταλάβετε τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες που αντιμετώπισαν όλοι εκείνοι οι πρώτοι μουσικοί παραγωγοί σε χρόνια δύσκολα αλλά και γεμάτα προσμονή στο να έρθουν κάποιοι και να σπείρουν τον μουσικό καρπό για τις μεγάλες μάζες.
Κυρίες και Κύριοι, ο άνθρωπος που έμαθε τους Έλληνες να ακούν ‘μαύρη μουσική’, ο κος Γιώργος Πολυχρονίου.
Rock Overdose: Καλησπέρα, Γιώργο!
Γιώργος Πολυχρονίου: Καλησπέρα, Ζήση! Περιμένω να τα πούμε. Πρέπει να σου πω πως είσαι άψογος επαγγελματίας. Πού είναι η έδρα του Rock Overdose;
Rock Overdose: Εγώ μένω στη Καστοριά, αλλά οι συντάκτες του περιοδικού είναι από διάφορα μέρη της Ελλάδας.
Γιώργος Πολυχρονίου: Στη Καστοριά είχα έρθει μια φορά πολύ παλιά. Η πρώτη γυναίκα μου είχε έναν συγγενή εκεί. Είχα έρθει τη δεκαετία του ’80 με τον Θεσσαλονικιό σπίκερ Γιώργο Κωνσταντινίδη για την ΥΕΝΕΔ [Υπηρεσία Ενημερώσεως Ενόπλων Δυνάμεων] και εγώ, ως σπίκερ της ΕΡΤ1, για να μεταδώσουμε ένα ματς Καστοριά-Ολυμπιακός.
Θυμάμαι πως είχε μια καταρρακτώδη βροχή σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Πήρα τηλέφωνο τη γυναίκα μου -φυσικά δεν υπήρχαν κινητά εκείνα τα χρόνια- και μας έστειλε σε ένα θείο της που είχε καθαριστήριο. Βγάλαμε τα ρούχα μας, μας τα στέγνωσε και μας τα σιδέρωσε για να μπορέσουμε να γυρίσουμε στη Θεσσαλονίκη και από εκεί να πάρω το αεροπλάνο και να έρθω στην Αθήνα. [Γέλια]
Rock Overdose: Οπότε, αφού είπαμε για το site και για τη Καστοριά, ας σε καλωσορίσω ξανά στο περιοδικό!
Γιώργος Πολυχρονίου: Καλώς σας βρήκα! Εύχομαι υγεία, αγάπη αισιοδοξία και χαμόγελο, και όλα αυτά τα θετικά στοιχεία! Ελπίζω αυτός ο χρόνος να είναι καλύτερος από πλευράς διάθεσης και τύχης γιατί όταν σκέφτεσαι αρνητικά -όπως μας έχουν μάθει όλους τους Έλληνες τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες πολιτικοί και όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις με τα μνημόνια και όλα αυτά-, υπάρχει μια κατήφεια, μια μιζέρια. Για να μη το πάω το θέμα κοινωνικά και το βαρύνω, ας το πω αλλιώς.
Πάω καμιά φορά σε κάποιο κέντρο διασκέδασης, και παροτρύνει ο δημοφιλής τραγουδιστής τους θαμώνες να τραγουδήσουν μαζί του. Όλοι ξέρουν τα τραγούδια του τραγουδιστή αλλά δεν έχουν όρεξη να τραγουδήσουν. Θα μου πεις, «Τότε γιατί πάνε;». Ε… Δεν θα κάτσουν και στο σπίτι 24 ώρες το 24ωρο. Θέλω να πω πως πρέπει να αλλάξει αυτό. Η ψυχολογία του Έλληνα πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να πείσουμε τους εαυτούς μας ατομικά και συλλογικά πως μια καλύτερη μέρα θα έρθει για όλους μας και για τη χώρα.
Rock Overdose: Ποιο τραγούδι ήταν αυτό που σε συνεπήρε για πρώτη φορά και πότε σου κόλλησε το μικρόβιο του ραδιοφώνου;
Γιώργος Πολυχρονίου: Άκουσα ένα Rock’n’Roll τραγούδι από τα πολλά που έπαιζαν σε ένα μεταπασχαλινό τραπέζι ένα απόγευμα, μετά το αρνάκι κλπ, που έκανε η δική μου οικογένεια με την οικογένεια του αδερφού του πατέρα μου. Ο ξάδερφος μου ήταν πιο μεγάλος από εμένα- εγώ ήμουν παιδάκι 6-7 χρονών… Δεν θυμάμαι, φαντάσου δεκαετία ’50 προς το τέλος της. Ο ξάδερφος μου ήταν κατά οκτώ χρόνια μεγαλύτερος.
Μαζεύτηκαν οι φίλοι του, βάλαμε το πικ-απ εκεί σε μια πρίζα στον κήπο -τότε ήταν μονοκατοικίες τα σπίτια- και παίζαμε Rock’n’Roll μικρούς δίσκους 45 στροφών. Μόλις άκουσα το πρώτο τραγούδι -δεν θυμάμαι ποιο τραγούδι ήταν, αν και τη δισκοθήκη του ξαδέρφου μου αργότερα την έμαθα καλύτερα από τον ίδιο-, αυτό ήταν!!!
Μετά από αυτό πήγαινα κάθε λίγο και λιγάκι με τα πόδια από τον Υμηττό, όπου έμενα, στον Βύρωνα, όπου έμενε ο ξάδερφος, σχεδόν κάθε Κυριακή, κάθε Σάββατο μετά το σχολείο -είχαμε σχολείο και τα Σάββατα τότε, δημοτικό πήγαινα- για να ακούσω Rock’n’Roll. Θυμάμαι τη γκρίνια της συγχωρεμένης της μάνας του ότι βάζαμε Rock’n’Roll και τη ξεκουφαίναμε. Ήμουν λάτρης του Rock’n’Roll. Από εκεί ξεκίνησαν όλα.
Τώρα που το σκέφτομαι, το πρώτο τραγούδι που άκουσα μπορεί να ήταν το “Good Golly, Miss Molly” του Little Richard, μπορεί να ήταν το “Blue Suede Shoes” του Carl Perkins, μπορεί να ήταν το “Rock Around The Clock” του Bill Haley με τους κομήτες του (Bill Haley & His Comets), το κλασικό Rock’n’Roll τραγούδι.
Rock Overdose: Ξεκίνησες με τον ξάδερφό σου τον πειρατικό σταθμό GS Poly. Πώς συνέβη αυτό;
Γιώργος Πολυχρονίου: Ναι, τον πειρατικό σταθμό τον κάναμε μαζί. Όχι εκείνη την εποχή βέβαια, αλλά λίγο αργότερα, όταν εγώ ήμουν 11-12 χρονών. Εγώ πήγαινα 1η γυμνασίου ή κάτι τέτοιο, και εκείνος είχε τελειώσει το Λύκειο ή πήγαινε στη τελευταία τάξη- δεν θυμάμαι.
GS Poly… Γιώργος, Στέλιος Πολυχρονίου. Κάποια στιγμή ο ξάδερφος αποχώρησε, εγώ έκανα δικό μου σταθμό, και έτσι έμεινε το G Poly.
Rock Overdose: Πώς ήταν αργότερα τα χρόνια του κρατικού ραδιοφώνου;
Γιώργος Πολυχρονίου: Στο κρατικό ραδιόφωνο μπήκα μετά τις σπουδές μου στο εξωτερικό. Έκανα ένα ‘δοκιμαστικό’ που μου ζητήθηκε να κάνω -εγώ δεν ήξερα κιόλας… Με σύστησε κάποιος σε μια εταιρία δίσκων -συγκεκριμένα στη Λύρα, του αλησμόνητου Αλέκου Πατσιφά- και έκανα και εκεί ‘δοκιμαστικό’ για να αναλάβω τις εκπομπές της Λύρα. Η Λύρα είναι μια από τις κλασικές ελληνικές εταιρίες δίσκων στην οδό Κριεζώτου στο Κολωνάκι. Είχε το ‘Νέο Κύμα’: Διονύση Σαββόπουλο, Αρλέτα, Ρένα Κουμιώτη, Κώστα Χατζή, Καίτη Χωματά… Τέτοια πράγματα…
Εκείνα τα χρόνια οι εταιρίες δίσκων επειδή δεν είχαν άλλο τρόπο να διαφημιστούν, αγόραζαν χρόνο με πλειοδοτικό διαγωνισμό από την κρατική ραδιοφωνία της ΕΡΤ για να προβάλουν τους δίσκους τους.
Έτσι είχαμε τα ημίωρα των εταιριών πληρωμένα. Κάθε εταιρία είχε τον δικό της εκφωνητή.
Η Λύρα είχε στο ελληνικό ρεπερτόριο τον Γιώργο Παπαστεφάνου, και στο διεθνές ρεπερτόριο είχε εμένα. Τότε η Λύρα αντιπροσώπευε την ξένη εταιρία δίσκων Warner Bros και είχε τρομερά ονόματα: Van Morrison, Alice Cooper, Doors… Δηλαδή τα θηρία της παγκόσμιας δισκογραφίας, κυρίως της Αγγλοαμερικάνικης. Όλοι αυτοί ανήκαν στη Warner Bros, άρα στη Λύρα.
Με βοήθησε πολύ και αυτό το ρεπερτόριο, και έτσι επισημοποίησα κατά κάποιο τρόπο, ‘επαγγελματοποίησα’ θα έλεγα καλύτερα, τη φωνή μου στη κρατική ραδιοφωνία εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Μετά έκανα μια βραδινή εκπομπή στην ΕΡΤ2 κάθε Τετάρτη.
Γιώργος Πολυχρονίου-Cyndi Lauper
Rock Overdose: Είχες φύγει στις αρχές του ’70 για σπουδές στο Λονδίνο. Έτσι δεν είναι;
Γιώργος Πολυχρονίου: Ναι, αυτό είπα πριν. Πήγα, γύρισα και, παράλληλα με άλλες μου επαγγελματικές ασχολίες, είχα πάντα μέσα μου το μικρόβιο του ραδιοφώνου, και κατάφερα και διείσδυσα με την αξία μου, όχι με μέσον αλλά με ‘πιλότους’ και με δοκιμαστικά. Να το πω αυτό, τότε δεν υπήρχαν ‘μέσα’, εντάξει… Υπήρχαν μόνιμοι εκφωνητές στην ΥΕΝΕΔ που δούλευαν οκτάωρο.
Εγώ έκανα μια εκπομπή και πληρωνόμουν με δελτίο παροχής υπηρεσιών. Ήρθα από το Λονδίνο και κατ’ ευθείαν στη δουλειά. Ήμουν πάντα ένας μαχητής του εικοσιτετράωρου. Μου αρέσει η δουλειά. Παρ’ όλο που τώρα είμαι λίγο πουρέϊντζερ ενώ τότε ήμουν teenager… [Γέλια]
Παρόλο που είμαι κοντά σε ηλικία συνταξιοδότησης, είμαι part time σύμβουλος σε μια γνωστή –στην καλύτερη- εταιρία δίσκων, όπως και κάνω την απογευματινή μου ραδιοφωνική εκπομπή στο Nostos FΜ 100.6, κάθε μέρα 16:00 με 18:00. Έτσι, λοιπόν, έχω απασχόληση. Απαντάω στις εκατοντάδες τοποθετήσεις των ακροατών –ξέρεις, διάφορα αιτήματα και γλυκά λόγια-, φτιάχνω τους δίσκους της επόμενης εκπομπής… Όλα αυτά είναι μια απασχόληση, γιατί χωρίς αυτά… καήκαμε!
Αυτό που θέλω να πω στους αναγνώστες που θα διαβάσουν αυτή τη συνέντευξη, είναι πως… αλίμονο εάν μας βρει η συνταξιοδοτική περίοδος -όποτε είναι αυτή, ελπίζω πολύ αργά, που σημαίνει έχουμε αντοχές και δουλεύουμε σε μεγάλη ηλικία- χωρίς χόμπι. Καλό είναι να έχεις χόμπι στη ζωή σου. Τα χόμπι, όμως, δύσκολα έρχονται να σε βρουν σε προχωρημένη ηλικία. Ή τα έχεις από μικρός ή δεν τα έχεις. Να σου αρέσει ο κινηματογράφος, το θέατρο, το βιβλίο, οτιδήποτε… Ή και ‘δεύτερης’ κατηγορίας χόμπι: οι συλλογές δίσκων, γραμματοσήμων, και χιλιάδων άλλων αντικειμένων… Όλα αυτά είναι χόμπι. Τα χόμπι δίνουν ζωή και στα ενεργά χρόνια αλλά και στα χρόνια της συνταξιοδότησης.
Γιώργος Πολυχρονίου-Bonnie Tyler
Rock Overdose: Σε γνωρίσαμε οι περισσότεροι -τουλάχιστον οι μεγαλύτεροι ηλικιακά από εμάς- στα τέλη της δεκαετίας του ’80 ακούγοντας σε στον πρώτο τότε σταθμό της ελεύθερης ραδιοφωνίας, τον 98.4, όπου παρουσίαζες την ‘μυθική’ πια μουσική εκπομπή «Μαύρο Βελούδο». Τι θυμάσαι από εκείνες τις μέρες;
Γιώργος Πολυχρονίου: Το Μαύρο Βελούδο, όπως μου λένε, ήταν η εμπορικότερη εκπομπή του σταθμού. Εγώ δεν είχα μάθει ποτέ τα νούμερα της ακροαματικότητας της εκπομπής μου· δεν ρωτούσα, δεν ήξερα κιόλας, εάν υπήρχαν εταιρίες μέτρησης ακροαματικότητας τότε. Ήμουν και πολύ απασχολημένος. Δούλευα στη Sony Music, ήμουν έτοιμος να κάνω τηλεόραση… Μάλιστα, επί Μαύρου Βελούδου, πήρα και το τηλεοπτικό μου βάπτισμα.
Είχα πολλές δραστηριότητες. Ήμουν γραμματέας του IFPI, δηλαδή του συνδέσμου εταιριών δίσκων, έκανα διαφημίσεις άλλων προϊόντων- δισκογραφικά, εννοείται, μόνο στη Sony που ήμουν και στέλεχός της. Η Sony ήταν η βασική μου δουλειά. Πήγαινα το πρωί στις 9:00 και έφευγα στις 17:00 για να πάω να κάνω 18:00 με 20:00 τη ραδιοφωνική μου εκπομπή σε διάφορα ραδιόφωνα όπως ο 98.4. Στον 98.4, η εκπομπή μου ήταν 21:00 με 22:00 το βράδυ- καλύτερα!
Δεν σου κρύβω πως το Μαύρο Βελούδο λαχταρούσα να το κάνω, γιατί αγαπούσα τη ‘μαύρη’ μουσική περισσότερο από τη ‘λευκή’ και ήθελα να κάνω και μια ραδιοφωνική πρόταση στο αθηναϊκό κοινό… Διότι ο 98.4 ακουγόταν μόνο στην Αττική -ήταν τοπικής εμβέλειας, εννοώ- και ήθελα να κάνω επιτέλους μια εκπομπή με ‘μαύρη’ μουσική. Μια εκπομπή μόνο με ‘μαύρα’!
Μέχρι τότε, στο κρατικό ραδιόφωνο, όλοι είχαν εκπομπές με ‘λευκή’ μουσική: Pop, Rock, Hard Rock, και τέτοια. Είχε πήξει το κρατικό ραδιόφωνο στο μουσικό του κομμάτι με τέτοιες εκπομπές των τότε ραδιοφωνικών παραγωγών της δικής μου φουρνιάς- τύπου Γιάννη Πετρίδη, για να καταλάβεις. Εγώ, λοιπόν, ήρθα για να κάνω μια καινούργια ραδιοφωνική πρόταση με περιεχόμενο black μουσική. Δηλαδή, οι μαύροι και άσπροι μουσικοί που τραγουδούσαν ‘μαύρα’ τραγούδια: Soul, Funky, R&B, Jazz, Blues, Jazz Funk, Disco, και τέτοια.
Έγινε ‘Συναγερμός’!!!
Το έβλεπα καθημερινά. Άσχετα εάν το έμαθα πολύ αργότερα, από τον διευθυντή του σταθμού Γιάννη Τζανετάκο. Μου είπε, «Έχεις τη δημοφιλέστερη εκπομπή του σταθμού, και έχω εντολή από το διοικητικό συμβούλιο του σταθμού να σου δώσουμε αύξηση μισθού αλλά και μια ακόμη εκπομπή εβδομαδιαία – αφού το Μαύρο Βελούδο ήταν καθημερινή εκπομπή, από τις 21:00 ως τις 22:00, από Δευτέρα έως Παρασκευή- μια Σαββατιάτικη, 11:00 με 13:00, ή 13:00 με 15:00». Διάλεξα το 11:00-13:00 -πριν τον Γιώργο Μητσικώστα, θυμάμαι, που έκανε μια χιουμοριστική εκπομπή, και βαπτίστηκε και αυτός τότε ραδιοφωνικά το ’87 με ’88- και σε αυτή την εκπομπή έπαιζα και Pop και Rock και ‘μαύρα’.
Rock Overdose: Ήταν όλο αυτό μια μεγάλη επιβράβευση από τον σταθμό.
Γιώργος Πολυχρονίου: Είμαι, ξέρεις, λιγάκι ντροπαλός. Δεν μου αρέσει να λέω πολλά… Όταν ακούω τα, «Ο Πολυχρονίου είναι living legend», και τέτοια, δεν απαντάω. Κολακεύομαι μόνο όταν, από όλα αυτά που έχω κάνει μέχρι τώρα -μεταδόσεις αγώνων, κρατική ραδιοφωνία, μουσικές εκπομπές στο κρατικό αλλά και στο ιδιωτικό ραδιόφωνο, εκπομπές ‘πειρατικές’, όπως είπες, πολύ παλιά, διαφημίσεις, τηλεόραση, τηλεοπτικά παιχνίδια, ‘πρωινά’-, μου μιλάνε με καλά λόγια οι συμπολίτες μου σε ό,τι αφορά στη μουσική μου, για τη ραδιοφωνική μου ιστορία, και όχι για τη τηλεόραση τόσο πολύ ή για τα υπόλοιπα.
Και η δισκογραφία μου άρεσε, αλλά στη δισκογραφία -επειδή ήμουν διευθυντής κάποια στιγμή- έπρεπε να ασχοληθώ και με τον B.B. King αλλά και με την Άντζελα Δημητρίου. Αλλά εγώ επαγγελματίας- καταλαβαίνεις… Δεν ξεχώρισα το ένα από το άλλο! Ούτε τους αδερφούς Κατσιμίχα από τον Λευτέρη Πανταζή. Άλλο μέσα μου, και άλλο η επαγγελματική μου συμπεριφορά.
Rock Overdose: Πάντως, η τηλεόραση σε έκανε ευρέως γνωστό στον κόσμο.
Γιώργος Πολυχρονίου: Βέβαια! Καταρχήν, η τηλεόραση ήταν πανελλήνιας εμβέλειας, ενώ το ραδιόφωνο που έκανα ήταν –τότε- τοπικής εμβέλειας. Δεν μπορούσες, ας πούμε, να με ακούσεις εσύ στη Καστοριά. Με άκουγαν μόνο οι Αθηναίοι.
ΤΡΟΧΟΣ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ
Rock Overdose: Ενώ, ας πούμε, ‘Mega Banca’ έβλεπαν όλοι.
Γιώργος Πολυχρονίου: Στη Mega Banca, είχα παρτενέρ την Ελένη [Μενεγάκη]· πιο μπροστά, τη Κρίστα -μια Αμερικάνα- την είχα παρτενέρ στον Τροχό της Τύχης, το ‘88, ‘89, ‘90, εκεί. Από το ‘93 και μετά, ήμουν στο Mega. Με την Ελένη, τρία χρόνια, στη Mega Banca. Ουσιαστικά, η ‘Mega Banca’ ήταν ένα μέτριο τηλεπαιχνίδι, με ερωτήσεις που υποβάλαμε στους διαγωνιζόμενους, και απαντήσεις… Βλακείες, δηλαδή, το οποίο παιχνίδι το κάναμε show εγώ, η Ελένη και ο ανιματέρ μας, ο Πάνος Τρικαλιώτης.
Η δική μας μαγκιά το έκανε παιχνίδι· δεν ήταν κάποιο παιχνίδι φοβερό, ενώ ο Τροχός της Τύχης είχε παγκόσμια επιτυχία. Ήταν ήδη επιτυχημένο παιχνίδι, ήδη επιτυχημένη συνταγή. Το παραλάβαμε έτοιμο να κάνει και την τοπική έκρηξη. Ήταν πιο εύκολη η εμπορική επιτυχία. Ο ’Τροχός’ ήταν ήδη δοκιμασμένος σε άλλες 19 χώρες- το ξέρω γιατί γνώρισα τους ξένους συναδέλφους μου. Συμμετείχα και στον Αμερικάνικο Τροχό της Τύχης, τον original, όπως και οι υπόλοιποι 18 παρουσιαστές.
Είχα πάει με τη Κρίστα στη Disney στο Orlando όταν γιόρταζε εκεί τα 20 της χρόνια η Disney World. Εκεί γυρίστηκαν τα γιορτινά επεισόδια του αμερικάνικου Τροχού, με τον Αμερικάνο παρουσιαστή και την παρτενέρ του, και σε κάθε επεισόδιο συμμετείχε και ένα ζευγάρι που έκανε τον Τροχό στη δική του χώρα. Εγώ με τη Κρίστα, ο Πορτογάλος με τη παρτενέρ του, κλπ… Οι Γερμανοί είχαν δυο ζευγάρια. Ήταν Δευτέρα μέχρι Παρασκευή ένα ζευγάρι, και Σαββατοκύριακο άλλο ζευγάρι. Δηλαδή, ο Τροχός παιζόταν στη Γερμανία επτά ημέρες την εβδομάδα.
Rock Overdose: Ο Τροχός της Τύχης είναι ένα παιχνίδι που ακόμη και σήμερα παίζεται στη τηλεόραση.
Γιώργος Πολυχρονίου: Ο Τροχός σήμερα… Το είπα και στον Πολυχρονίδη, που είναι ένα εξαιρετικό παιδί ο Πέτρος και πολύ καλός παρουσιαστής… Με κάλεσε σε μια εκπομπή και μου είπε πως θα αναλάβει τον Τροχό, του είπα, «Μπράβο, συγχαρητήρια!»… Αυτός τότε έκανε μια πολύ καλή και επιτυχημένη εκπομπή στην ΕΡΑ Sport, και του είπα πως ο Τροχός έχει ένα ψεγάδι. Είναι ‘παλιακός’ πια! Δεν εξελίχθηκε ο Τροχός. Δεν έγινε πιο ‘ηλεκτρονικός’ έστω, δηλαδή με computer, λίγο πιο προχωρημένος…
Η εποχή προχώρησε από το ’89, ‘90… Δεν είναι δυνατόν μετά από 25 γεμάτα χρόνια, σχεδόν 30, να γυρνάει εκείνη η αηδία εκεί, και να περιμένει ο κόσμος 5 ευρώ και 50 ευρώ, ένα πλυντήριο… Κούρασε αυτό! Η καινούργια γενιά δεν θέλει τον Μίκυ Μάους, τον Ντόναλτ Ντάκ και τον Σκρούτζ. Θέλει την Ολέτ- ένα από τα ονόματα που βλέπουμε στο computer, εάν καταλαβαίνεις τι σου λέω. Καινούργιους ήρωες, όχι τον Μίκυ Μάους. Έχει περάσει η μπογιά τους!
Γιώργος Πολυχρονίου-Gloria Estefan
Rock Overdose: Σε ότι αφορά στη Mega Banca;
Γιώργος Πολυχρονίου: Ήταν δική τους ιδέα. Είχε προηγηθεί, βέβαια, η επιτυχία του Τροχού. Η Ελένη sexy και εγώ με τον αέρα του επιτυχημένου και έμπειρου πια παρουσιαστή. Κάναμε ερωτήσεις στους τρεις διαγωνιζομένους με ήθος αλλά και με χιούμορ, με καλοσυνάτη διάθεση, αισιόδοξη.
Και να φανταστείς ότι εκεί πήγαινα καταταλαιπωρημένος κατά τις 17:30, έξι παρά, το απόγευμα, γιατί το πρωί ήμουν στο Sony Music. Ήμουν, τότε, marketing director· δεν ήμουν ένα στελεχάκι της πλάκας. Είχα ευθύνες απέναντι στους Αμερικάνους τους υπεύθυνους της εταιρίας. Πήγαινα στα γυρίσματα μετά ταλαιπωρημένος, ιδρωμένος, κατευθείαν από τη Λεωφόρο Μεσογείων στη Παιανία, όπου ήταν το πρώτο studio, στα Λιόσια αργότερα, που ήταν το δεύτερο studio, και γύριζα τέσσερα επεισόδια με την Ελένη ή την Κρίστα πιο παλιά, μέχρι τις 1 το πρωί, και οι θεατές που ήταν στο studio δεν έφευγαν! Εκεί με τα μικρά παιδιά τους μέχρι τις 12, 1 το πρωί και αυτοί, ενώ τώρα τους παρακαλάς να πάνε! Τους τάζεις, «Πάρε και ένα δώρο», και πάλι… Τώρα, τους παίρνουν με πούλμαν- όχι τώρα, εδώ και μια δεκαπενταετία…
Τα πρώτα χρόνια, είχαμε αιτήσεις 100000 Αθηναίων για να παρευρεθούν στο studio. Το studio χωρούσε μόνο 200. Έφευγαν οι 200 μετά τα δυο πρώτα επεισόδια, και έρχονταν οι επόμενοι 200 για τα επόμενα δυο επεισόδια που θα ακολουθούσαν. Και εγώ κάθε φορά άλλαζα το ‘κουστούμι του συγχωρεμένου’. [Γέλια] Άλλαζα κουστούμι κάθε λίγα επεισόδια για να φαίνεται ότι είναι άλλη μέρα… Ωραίες εποχές!
Κουραζόμουνα πάρα πολύ γιατί φώναζα, όπως ξέρεις- καλαμπούρια, ανέκδοτα… Φτιάχναμε ατμόσφαιρα πριν ξεκινήσει το γύρισμα. Δεν είναι εύκολη δουλειά· φαίνεται εύκολη. Έχει πολλή δουλειά, έχει πολλή ψυχή, θέλει να ‘χεις guts για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις σε μία πολύ κουραστική και διαγωνιστική δουλειά, όπως είναι ο αθέμιτος ανταγωνισμός και της τηλεόρασης.
Γιώργος Πολυχρονίου-Carlos Santana
Rock Overdose: Με την εταιρία Sony είχες σίγουρα την ευκαιρία να γνωριστείς και να συναναστραφείς με πολλούς Έλληνες και ξένους μουσικούς, με μεγάλα ονόματα... Έχεις να μας πεις κάποιες ιστορίες από αυτές τις συναντήσεις και γνωριμίες σου;
Γιώργος Πολυχρονίου: Ένας φίλος μου, ο οποίος ήταν σκηνοθέτης στην ΕΡΤ2, ο Μιχάλης Μυλωνάς, μου λέει, «Θέλω να δεις δύο μικρές που τραγουδούν στην Εθνική οδό. Το σκυλάδικο λέγεται Όνειρο και λέγονται αδελφές Γαρμπή». Μιλάμε για το ’84. Του λέω, «Ρε συ, οι αδερφές Μπρόγιερ, οι αδερφές Καλουτά, οι αδερφοί Κατσάμπα και λοιπά… Είναι παλιά πράγματα τα ντουέτα». Είπα εντάξει επειδή τον είχα ανάγκη ως marketing director γιατί είχαμε μόνο κρατική ραδιοφωνία και τηλεόραση τότε, μόνο. Και ξέρεις τι σημαίνει αυτό, ότι κρεμόμουνα από αυτούς και η επιτυχία μου –δηλαδή, το να βάλω καλλιτέχνες της εταιρίας μου στις ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές της ΕΡΤ1 και της ΕΡΤ2- εξαρτιόταν από τους σκηνοθέτες.
Και έτσι, παρότι το τραινάρησα, του έκανα την χάρη να πάμε να τις δούμε. Εγώ δεν τις ήξερα μέχρι τότε γιατί υπήρχε και μια προϊστορία με το Φλωρινιώτη που εμφανίζονταν αυτές σαν ντουέτο. Πήγαμε, λοιπόν, και η Γιάννα ήταν καλύτερα φωνητικά από την Καίτη· εγώ, όμως, ξεχώρισα την Καίτη. Είδα ότι μπορούσε να πετύχει και να πιάσει στα ΜΜΕ και την επέλεξα ως solo.
Γιώργος Πολυχρονίου- Jennifer Rush.
Rock Overdose: Από ξένους καλλιτέχνες κάποια εμπειρία;
Γιώργος Πολυχρονίου: Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν το1988, στο Μαϊάμι, Φλόριντα, οπότε και γίνεται το convention της Sony· μιλάμε για ένα φανταστικό, παραδεισένιο επταήμερο. Ήμουνα, τότε, senior director of creative operations, δηλαδή ανώτατος διευθυντής όλων των δημιουργικών τμημάτων· όλα περνάγανε απ’ τα χέρια μου. Εκεί γνωρίσαμε την Μariah Carey που ήταν πολύ νεαρή -18, 19 χρονών- και πανέμορφη. Δεν ξέραμε, όμως, ότι είχε ήδη σχέση με τον Tommy Mottola, το αφεντικό της Sony, και τη γυροφέρναμε. Από κοντά ο manager της, βέβαια. Όποτε μας έβλεπε, μας χαιρετούσε· μας είχε ανάγκη. Δεν ήταν ακόμη διάσημη· το πρώτο της άλμπουμ βγήκε τέλος του ’89… Απλώς μας τη σύστησε σ’ ένα meeting ο άντρας της, ο Mottola.
Την ξαναείδα μετά από ένα convention που έγινε παραθαλάσσια της Αγγλίας όπου μας είχαν πει ότι μπορούμε να δούμε τη συναυλία του Luther Vandross στο Royal Albert Hall στο Λονδίνο. Είχε προηγηθεί ένα μεγάλο meeting έξι ημερών· οι παρουσιάσεις δίσκων της χρονιάς, οι επερχόμενοι δίσκοι, τι θα κάνει κάθε χώρα για τον νέο δίσκο του Michael Jackson…
Και, ξαφνικά, μετά την συναυλία στο Albert Hall που μαγνητοσκοπήθηκε για να προβληθεί στο BBC -VIP εγώ, σκέτη χλιδή η Sony- ακολούθησε ένα private party· εκεί την πλησίασα και την ρώτησα αν με θυμάται, κι εκείνη είπε, «Δε σας θυμάμαι καθόλου». Mας έγραψε και σηκώθηκε κι έφυγε η διάσημη Mariah Carey το ‘97 ή ‘98. Τότε που έκανε τη συμμετοχή σε ένα δίσκο με cover songs που έκανε ο Luther Vandross και τραγούδησαν μαζί του το “Endless Love” που είχαν τραγουδήσει η Diana Ross και ο Marvin Gaye, το κλασσικό κομμάτι του ‘81.
Rock Overdose: Μετά έγινε μεγάλη φίρμα! Πού να σε θυμάται!
Γιώργος Πολυχρονίου: Ναι. Εντάξει, εγώ δεν κομπλάρω σ’ αυτά. Δούλεψα κανονικά το δίσκο της, έπαιζα πάντα Mariah Carey στο ραδιόφωνο· όχι για την Sony, για τον εαυτό μου, όταν μου άρεσε ένα τραγούδι. Το θεωρώ φυσιολογικό. Δεν μπορεί όλοι οι άνθρωποι να είμαστε ευγενείς και ειδικά στην Αμερική, που παίζει μεγάλο ρόλο η showbiz· και επιφανειακά και ουσιαστικά, είναι ο τρόπος ζωής των Αμερικάνων, και το μετέφεραν και στην Ευρώπη. Μόνο που στην Ελλάδα, δεν υπάρχει showbiz, και βλέπω να μιλάνε για κάτι καινούργιους ηθοποιούς, εκκολαπτόμενους, από reality… Δεν ξέρω τίποτα· ποτέ δεν παρακολουθούσα ούτε σίριαλ ούτε reality, ούτε ξένα ούτε ελληνικά.
To ξαναλέω, στην Ελλάδα, δεν υπάρχει showbiz. Όλοι είναι πέμπτης, έκτης, κατηγορίας σε σύγκριση με τα δικά μας ιερά τέρατα του παρελθόντος. Υπάρχει σήμερα Μερκούρη, Μούσχουρη, Αλεξίου, Αρβανιτάκη, Πρωτοψάλτη, Πλέσσας, Τσιτσάνης, Βαμβακάρης, Διονυσίου; Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Είμαστε μεταξύ μετριότητας και καλής επίδοσης. Δεν λέω ότι είναι όλοι άχρηστοι· υπάρχουν καλοί τραγουδιστές αλλά βλέπω την προσωπικότητα...
Γιώργος Πολυχρονίου- Michael Jackson- Quincy Jones
Rock Overdose: Και στο εξωτερικό ισχύει το ίδιο… Υπάρχουν οι κλασικές οι μπάντες, τα κλασικά παλιά ονόματα που ήταν superstar και τώρα δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο.
Γιώργος Πολυχρονίου: Τώρα υπάρχει ο Di Caprio –καλός ηθοποιός- και η Lady Gaga– καλή τραγουδίστρια, είναι σαν τη δική μας Άννα Βίσση, κι ο Di Caprio ο νεαρός Νίκος Κούρκουλος, δηλαδή πιο κάτω… Εντάξει, υπάρχει και η χλέπα… Είχαν κι οι Αμερικανοί τραγουδιστές που ήταν εντελώς άφωνοι. Μη σου λέω ονόματα δεκαετίας ’60 κι ’70, που εκεί δε γίνεται εύκολα Ελληνική ντρίπλα. Έπρεπε να ‘σαι τεφαρίκι για να σε βγάλουν τηλεόραση, ραδιόφωνο και να σου κάνουν και δίσκο, να σε βάλουν σε Broadway, θέατρο και τέτοια… Γίνονται πάντα κάποιες διευκολύνσεις αλλά, αν είσαι μηδέν, δε γίνεται να σε προωθήσουν. Εδώ είναι τα πράγματα λίγο διαφορετικά…
Rock Overdose: Για πες μας τώρα, τελικά πόσους δίσκους έχεις; Έχεις σκεφτεί ποτέ να τους μετρήσεις;
Γιώργος Πολυχρονίου: Όχι, δε μετριούνται· είναι αδύνατο. Είναι, περίπου, 80000 βινύλια. Έχω σταματήσεις να αγοράζω βινύλια εδώ και περίπου μια εφταετία· δεν έχω χώρο, με τίποτα. Έχω διανείμει δίσκους στην κόρη, στην μάνα της, στην πρώτη μου σύζυγο, στο πατρικό κι έχω κρατήσει την αφρόκρεμα –καμιά 50αριά με 55 χιλιάδες- σπίτι μου που είναι μεγάλο, και 40 με 42 χιλιάδες CD, περίπου. CD παίρνω ακόμα γιατί μου λείπουν μερικών ετών… Μου τα χαρίζουν και οι εταιρίες δίσκων, λόγω της προϊστορίας μου με τη δισκογραφία…
Rock Overdose: Δηλαδή, είσαι από τους μεγαλύτερους συλλέκτες δίσκων στην Ελλάδα.
Γιώργος Πολυχρονίου: Είναι απ’ αυτά τα χόμπι που σου έλεγα. Δεν έχω πρόβλημα συντροφικότητας. Έστω και αν μείνω μόνος, δε θα ‘μαι μόνος μου. Θα με συντροφεύουν χιλιάδες δίσκοι, όταν θα μένω σπίτι μόνος μου. Θ’ ακούσω μουσική· έχω απασχόληση.
Θα δω μια ωραία ταινία, θα πάω να δω σινεμά κάπου… Δυστυχώς, δεν έχω χρόνο να διαβάζω βιβλία και τέτοια. Θ’ ακούσω ραδιόφωνο μόνο στο αυτοκίνητο πια- παλαιότερα και στο σπίτι… Tο ραδιόφωνο περνάει κρίση εδώ και μία 15ετία, με playlist και κάτι τέτοια… Είναι σχεδόν ντεμοντέ…
Rock Overdose: Σπανίζουν οι καλές εκπομπές.
Γιώργος Πολυχρονίου: Δεν είναι μόνο ηλίθιες οι διακοπές, έχουν και ηλίθιους παραγωγούς… Δεν έχουν ιδέα… Γιατί μπορεί ο Μπόμπολας να είναι μεγάλος επιχειρηματίας, αλλά δεν ξέρει ποιος είναι ο κατάλληλος διευθυντής ενός δικού του ραδιοφωνικού σταθμού του ομίλου του, της εταιρίας Άνωσις. Πρέπει να τον βρει, όμως, γιατί ο Μπόμπολας δεν έχει ιδέα από μουσική. Λέω ένα παράδειγμα, γιατί έχω αποχωρήσει και από τα επιχειρηματικά λόγω ηλικίας.
Η Άνωσις ήταν η εταιρεία που έκανε την Mega Banca και το αμέσως επόμενο παιχνίδι που λεγόταν Ρίσκο. Κράτησε κι αυτό δύο χρόνια απέναντι στην Λάμψη του Νίκου Φώσκολου. Έκανε νούμερα, 25, 30%! Βέβαια, δεν έκανε 60άρια που έπιασε ο Τροχός και 45άρια που ‘πιασε η Mega Banca… Εκεί είχαμε 45-47% μέσο όρο έτους. Είχαμε απέναντι το Φώσκολο, και το Ρίσκο είχε το Καλημέρα Ζωή αργότερα. Είχαμε σκληρό ανταγωνισμό· όλες οι μεγαλοκοπέλες τότε έβλεπαν Λάμψη μετά μανίας...
Γιώργος Πολυχρονίου-Alice Cooper
Rock Overdose: Η κόρη σου και η εγγονή σου ακούνε μουσική; Ασχολούνται καθόλου;
Γιώργος Πολυχρονίου: Δυστυχώς, όχι… Η εγγονή- ακόμα δεν μπορώ να την αξιολογήσω γιατί είναι μόλις 4 ετών. Η κόρη είναι, δυστυχώς, σχεδόν 40 και ακούει μόνο ελαφρολαϊκά και κάτι βλακειούλες, για να μην πω τίποτ’ άλλο. Άρα η δισκοθήκη του G Poly πάει χαράμι… Δεν υπάρχει θετικός κληρονόμος… Κι εμένα οι δίσκοι μου είναι αλλαγμένοι, μερικοί 3και 4 φορές, για να βρω τον καταλληλότερο δίσκο, τον πιο καινούργιο· ν’ ακούγεται τζάμι, όπως λέγεται στην γλώσσα των disc jockeys… Να μην έχει scratch το βινύλιο.
Rock Overdose: Ίσως η εγγονή σου να ακολουθήσει τα χνάρια σου, όσον αφορά στη μουσική…
Γιώργος Πολυχρονίου: Δεν μπορώ ακόμα να το πω, μπορεί να χορέψει Πλούταρχο, αλλά μπορεί να χορέψει κι ένα latin. Θα προσπαθήσω τώρα που ‘ναι κοντά μου γιατί μετακόμισα, ήρθα βόρεια. Έφυγα από τα νότια, Παλαιό Φάληρο, ήρθα Χαλάνδρι εδώ και μερικούς μήνες… Έφυγα άνθρωπος και έγινα χιονάνθρωπος. Μιλάμε για πολύ κρύο στα βόρεια της Αττικής… Κυρίως με το χιόνι, περνάω δύσκολα, κι έχω συνηθίσει θάλασσα. Βέβαια, εκεί, έχει λίγη υγρασία, αλλά δε μ’ επηρεάζει εμένα.
Ποτέ δεν είχα πρόβλημα με την υγρασία που έχουν όλοι οι συνομήλικοι. Γιατί το Φάληρο είναι γεμάτο γέρους... Εγώ είμαι γερός· άλλο γέρος, κι άλλο γερός. Σήμερα θα βγω έξω και αύριο θα πάω σε ένα πεντάστερο εστιατόριο με ωραία παρέα… Γενικά, θέλω να βγαίνω έξω, να κυκλοφορώ!
Rock Overdose: Σε ποιο ραδιόφωνο σε ακούμε αυτό τον καιρό;
Γιώργος Πολυχρονίου: Νόστος 100.6 - και διαδικτυακά μπορεί να ακούσει κάποιος. Παλιά έκανα και εκπομπές στην επαρχία. 9 χρόνια έκανα με την BU Productions σε 28 ραδιοφωνικούς σταθμούς -στα FM εννοείται- ισαρίθμων νομών της χώρας για 7 χρόνια με χορηγό δυνατό· συν Αμερική -εννοώ Washighton DC και Νέα Υόρκη- και Κύπρο, 31 ραδιόφωνα. Έπαιζα κάθε μέρα επί 2ωρο. Τώρα παίζω Νομό Αττικής, αλλά –ευτυχώς- διαδικτυακά με ακούνε και φίλοι μου από Θεσσαλονίκη, Ρόδο, Κέρκυρα… Έχω πάρα πολλούς ακροατές!
Rock Overdose: Ποιες ώρες παίζει;
Γιώργος Πολυχρονίου: Καθημερινά, 16:00-18:00 το απόγευμα στο Νόστος 100.6.
Rock Overdose: Ωραία, να σε ακούμε κι εμείς!
Γιώργος Πολυχρονίου: Να με ακούτε, και να σου διαμορφώσω και το γούστο σου. Τι ακούς:
Rock Overdose: Είμαι κυρίως του hard rock και της heavy μουσικής.
Γιώργος Πολυχρονίου: Το ίδιο ήταν ο Robert Palmer· το ‘λεγα χθες στην εκπομπή. Ξεκίνησε από ένα συγκρότημα, τους Vinegar Joe, ροκάς με μια μαλλούρα μέχρι τον ποπό, όπως όλοι. Μόλις, λοιπόν, ενηλικιώθηκε, δεν μπορούσε να τραγουδήσει πια heavy metal· δεν έπειθε, και δεν μπορούσε κι ο ίδιος ν’ αποδώσει… Και διαμόρφωσε το ρεπερτόριό του σε ροκ τύπου “Addicted to Love” και αργότερα σε ποπ-ροκ και το ‘κανε blue-eyed soul, που σημαίνει λευκοί τραγουδιστές που τραγουδούν ‘μαύρη’ μουσική. Αυτοί λέγονται blue-eyed singers· έτσι είναι ο όρος. Ένας είναι ο Michael McDonald, ένας άλλος είναι ο Kenny Loggins… Παλιοί τώρα, σου λέω. Ροκ ήταν και, τώρα που μεγάλωσαν, τραγουδούν ‘μαύρα’. Αν τραγουδήσουν “Whole Lotta Love”, θα γίνουν ρεζίλι.
Αν, λοιπόν, ξεκινάς hard-rocker, σε δέκα χρόνια θ’ αρχίσεις να… Θα είσαι πάλι ροκ, αλλά σε πιο light μορφή. Θα ‘χει αλλάξει κι η μουσική, άλλωστε.
Rock Overdose: Είμαι 45 και άρχισα να κάνω εκπομπές από το ‘90 με metal μουσική, αλλά δε σημαίνει ότι δεν έχω και άλλα ακούσματα... Απλά η αγάπη μου είναι αλλού.
Γιώργος Πολυχρονίου: Ε, κάποια στιγμή θ’ ακούσεις κι εσύ Shirley Bassey. Και εγώ ακούω και παίζω rock: Allman Brothers, Led Zeppelin, Ten Years After… Χθες έπαιξα Status Quo, μου το ζήτησε κάποιος.
Rock Overdose: Αλλά εδώ μιλάμε για πιο σκληρή μουσική, όπως Iron Maiden.
Γιώργος Πολυχρονίου: Ναι, άλλη εποχή. Άλλο Status Quo και Slade, hard-rock συγκροτήματα της εποχής, άλλο οι Pink Floyd που ήτανε progressive rock. Jethro Tull, Deep Purple, Yes, Genesis, και χαμός με supergroup… Και οι Queen, φυσικά...
Rock Overdose: Γιώργο σε ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σου!
Γιώργος Πολυχρονίου: Φιλιά στους αναγνώστες σου! Θα τα πούμε στην Καστοριά!
Για το Rock Overdose,
Συνέντευξη:Ζήσης Πετκανάς-Παύλος Γιαννακόπουλος
Απομαγνητοφώνηση: Παύλος Γιαννακόπουλος-Στέργιος Γκουτσίδης
Comments
