Υπάρχουν στιγμές που οι λέξεις είναι τόσο φτωχές για να περιγράψουν αυτά που προσπαθεί να αποτυπώσει η μουσική στον τελικό αποδέκτη και ακόμα πιο δύσκολο να γίνει αισθητό όλο το φάσμα των συναισθημάτων που προσπαθεί να εκπέμψει μέσα από την περιδίνηση των μελωδιών.Αν γίνουν αντιληπτές οι παραπάνω γραμμές ,θα καταλάβει κανείς και το τι ακριβώς είναι οι Porcupine Tree.
Κατά την άποψή μου, κάθε δουλειά τους είναι ουσιαστικά η κατάθεση ψυχής του band leader Steven Wilson, που σαν γνήσιος Άγγλος διαχέει στον ήχο τους μεγάλες δόσεις από αρνητικά ή θετικά vibes, που εναλλάσσονται συνέχεια ανάλογα με αυτό που θέλει να βγάλει τη δεδομένη στιγμή, δίνοντας παράλληλα το στίγμα της μουσικής έκφρασης-παιδείας και ωριμότητας.
Η μετουσίωση αυτών των στοιχείων μέσα από τις νότες & αρμονίες ,δεν θα μπορούσε να πάρει σάρκα και οστά χωρίς τον βασικό κορμό του ,που δεν είναι άλλος από τα μέλη της υπόλοιπης μπάντας ,που η συμβολή τους συντελεί στο να δημιουργούνται albums που να θυμίζουν ότι η Τέχνη έχει πολλαπλές εκφάνσεις• ακόμα και σε πράγματα που φαινομενικά δίνουν την εντύπωση ότι είναι απρόσιτα και στρυφνά.
Όταν στο βιογραφικό σου ,υπάρχουν τα "Stupid Dream" , "Lightbulb Sun" και "In Absentia" ,το στοίχημα να ξεπεράσεις τον ίδιο σου τον εαυτό ή να κάνεις κάτι ισάξιο με διαφορετική προσέγγιση, χωρίς να πέσεις στην παγίδα της αυτοανακύκλωσης , είναι μεγάλο και συνάμα δύσκολο.Εκτός και αν λέγεσαι...Porcupine Tree.
Η κεντρική δομή του "Deadwing" ,ακολουθεί σε γενικές γραμμές τον βαρύ ήχο του προκατόχου του ,γέρνοντας περισσότερο προς τον prog metal χαρακτήρα των Άγγλων , χωρίς να λείπουν τα σχετικά σημεία αναφοράς από το αντίπαλο δέος της alternative/prog rock ταυτότητας τους, κάνοντας αισθητή την διττή πλευρά του album, που ταλαντεύεται ανάμεσα στους δύο πόλους της.
Η συμμετοχή του κυρίου Mikael Akerfeldt (Opeth), μπορεί και μόνο στο άκουσμα να προϊδεάζει για κάτι τραχύ ως προς την κατεύθυνση που θα έπαιρνε ο ήχος ,αλλά αφ"ενός μεν δεν πρέπει να ξεχνάμε ποιος βρίσκεται πίσω από τις κονσόλες της μίξης και αφ"ετέρου δε ,συνθέσεις όπως τα "Lazarus" & "Arriving Somewhere But Not Here" μαρτυρούν ακριβώς το αντίθετο απ"ότι ενδεχομένως να περιμένει κάποιος.Σημειωτέων , ο Adrian Belew (King Crimson) αποτελεί τον έτερο guest μουσικό που συμμετέχει σε δύο κομμάτια, αναλαμβάνοντας τα solos και κάνοντας όμορφα την αντίθεση με τα αντίστοιχα μέρη του Wilson.
Ο χαρακτηριστικός και συμπαγής ήχος έρχεται σαν επακόλουθο να πείσει τον ακροατή, ότι αυτό που ακούει είναι 100% PT και πως η μεταμόρφωση της νωχελικότητας σε έντονα συναισθήματα -μέσα από φορτισμένα εκτελεστικά μέρη- που ακτινοβολούν στο σύνολό τους το album ,έχει ξεκινήσει ήδη να χτυπάει τις αισθήσεις.
Όσο αφορά τις συνθέσεις ,παραθέτω συνοπτική ανά track περιγραφή για να αποδοθεί καλύτερα η διάστασή τους.
Deadwing : Η κατάλληλη εισαγωγή για να ανοίξει το album, δυνατό, ωραίες κιθάρες και το μπάσο του Colin Edwin να ακούγεται πολύ καθαρό και να οδηγεί με σταθερό ρυθμό το κομμάτι.
Shallow : Αυτό θα μπορούσε εν δυνάμει να αποτελεί υλικό του "In Absentia" .
Το catchy εισαγωγικό riff διαδέχεται τα γεμίσματα από το πιάνο, που σιγοντάρουν επιδεικτικά τα προ-ρεφρέν μέρη.
Lazarus : Υπνωτικές μελωδίες που συνοδεύονται από ακουστικές κιθάρες και διαπεραστικά keys. H μελαγχολία που πηγάζει από τον Wilson έχει ελευθερωθεί ήδη στην ατμόσφαιρα και ανατριχιάζει.
Halo : Εδώ το μπάσο αναδεικνύει την υπεροχή του , συνεχίζοντας την "παράδοση" των “.3” & "The Creator Had a Mastertape" .
Arriving Somewhere But Not Here : Από τα πιο δημοφιλή κομμάτια, έξοχα ρυθμικά/lead μέρη, και κάπου εκεί στη μέση επιδειξη ισχύος από επιβλητικό drumming. To spacy feeling που αποπνέει, οδηγεί νοερά στις εποχές του "The Sky Moves Sideways".
Mellotron Scratch : Πειραματικό, διαφορετικό από τα υπόλοιπα με το μέλοτρον όπως λέει και το όνομα του να αποτελεί την βάση της σύνθεσης και να προσδίδει κάτι το παράξενο , αλλά ταυτόχρονα κολλητικό.
Open Car : Επιστροφή στον ήχο του ομότιτλου, από το μικρότερο σε διάρκεια τραγούδι του δίσκου, ωραίο riff και ευκολομνημόνευτο ρεφρέν που κεντρίζει αμέσως.
The Start Of Something Beautiful : Απόλυτη αρμονία από μουσική & στίχους που στηρίζονται αμφότερα από τον ατμοσφαιρικό τόνο και τις απεγνωσμένες ερμηνείες του Wilson, όπου επιβάλλουν οι στροφές που πλημμυρίζουν από συναίσθημα.
Glass Arm Shattering : Κοντά στο ύφος του "Mellotron Scratch" αυτό, κυριαρχεί το χαμηλό tempo και τα έντονα ψυχεδελικά σημεία.
Έχοντας νωπές τις αναμνήσεις από το live τους τον περασμένο Σεπτέμβρη που ακούστηκαν κάποια από τα παραπάνω κομμάτια, συνειδητοποιώ και πάλι πόσο σπουδαίο είναι το "Deadwing" ,το οποίο συγκαταλέγεται στα διαμάντια της δισκογραφίας των Βρετανών.
Για το Rockoverdose.gr,
Γιώργος Γούργαρης
Comments
